Alþýðublaðið - 13.10.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
vcpk etn/i
M/S LAXfJÉSS
WT
RfSF /LL ftRKM * mnrli WÚR 5 fól? 5T/LUR UPP
■j
HfíFNfi, 6LjmN

ð </*Z £/Ni
/9/s/ 'ft LmRrt
f 5K5T
KfíFR 'fírr
///? mvi UPPHR.
\
f
T»*vnf\R MDÞlR /£Bf\ F/ÍK
f 1
57oK ■ >
un a ^ C' i>
• c; 'í t-
ti-t-^tn in)'t)Oi>t3
-líjlí'i)-
— Skammar! ...Hin aldraða
hjúkrunarkona blés út kinnarnar
og starði hneyksluð á hana. — Þér
gætuð aldrei orðið yður til
skammar, né heldur okkur. Það
er stórkostlegt, sem yður tekst aö
leysa af hendi. Svona litil og
grönn eins og þér eruð lika. Nú
skuluð þér fara i háttinn og láta
mig um að ljúka við hérna. Hún
lézt vera gröm og fékk að launum
bros frá Lindsay. Allt i einu og
óvænt, gekk Lindsay til hennar og
faðmaði hana að sér.
— Drottinn minn, hvað gengur
á. Komið yður nú burt. Hún ýtti
Lindsay til dyra. En þegar Shane
Gilligan ætlaði á eftir henni,
stöðvaði frú Regan hann með þvi
að snerta handlegg hans.
— Látið hana vera, læknir. Ég
hef þekkt ungfrú Page lengur en
þér. Hún er illa á sig komin þó
hún tali borginmannlega.
— Haldið þér að ég geri mér
ekki grein fyrir þvi? Ég vildi
aðeins hjálpa henni heim i bú-
staðinn, það er allt og sumt.
Hún hélt áfram að horfa á hann
með vizku i augnaráðinu.
— Hún myndi aðeins bæla allt
niður og biða þangað til þér væruð
farinn. Það er betra svona. Ráð
hennar var gefið af góðum hug,
en hún hafði enga hugmynd um
það öngþveiti, sem það orsakaði i
hjarta hans. Hvilikt átak það var
honum að standa þarna kyrr.
— Það er að koma dagur,
læknir. Vissuð þér það?
Shane strauk þreyttri hendi um
enni sér og reyndi að snúa hugan-
um að þvi sem fyrir hendi var. Að
gleyma henni, sem gekk nú ein-
mana og niðurbrotin leiðina heim
til bústaðarins.
— Dagur... Honum varð litið út
að glugganum. — Nei, ég vissi
það ekki. Og um leið var eins og
ringlunin og áhyggjusemin væri
strokin af honum og hugsun hans
varð hvöss og skýr.
Svo það var kominn dagur, já?
Nákvæmlega tiu klukkustundir
liðnar frá þvi að Gregory Martin
sendi út neyðarkallið. Og það var
hann, sem átti slysavaktina, en
þau höfðu hvorki séð tangur né
tötur af honum.
— Ég ætla að ræða við foreldr-
ana á leiðinni út. Ég þakka yður
fyrir allt, frú Regan. Og hann
skálmaði burt frá henni eins og
hann væri hlaðinn nýrri orku og
hin langa erfiða nótt hefði aldrei
verið Hún stóð og horfði á eftir
honum með undrun i svipnum.
Svo féllu andlitsdrættir hennar i
sinar venjulegu skorður mildrar
uppörvunar og hún sneri athygli
sinni að hinum þreytta höp hjúkr-
unarkvenna og verkinu, sem þær
áttu fyrir höndum.
— Lindsay, vaknaðu. Fyrir-
gefðu, en þú mátt til að vakna.
Ruth beygði sig ennþá einu sinni
yfir sofandi stúlkuna og eftir
andar.takshik fletti hún ábreið-
unum ofanaf herðum Lindsay.
— Fyrirgefðu, Ruth, Lindsay
ýtti sér upp á koddana og geispaði
ákaflega. — Ég var vist að reyna
að fá heilan nætursvefn á
nokkrum klukkustundum. Hún
teygði úr sér og hallaði sér siðan
áfram og vafði handleggjunum
um hnén.— Svona, nú er ég glað-
vakandi. Namm, það er góð lykt
af þessu . Hún rétti úr fótunum
þegar Ruth lagði hlaðinn bakkann
yfir þá. Lindsay gaf léttri, ljósri
eggjakökunni hýrt auga. En i þvi
að hún tók upp gaffalinn hikaði
hún við og leit beint á Ruth i
fyrsta sinn.
— Þú hefur liklega frétt um það
sem gerðist i gærkvöldi?
— Ég hef það.
Stuttort svarið vakti athygli
Lindsays. Hún virti andlit Ruth
enn gaumgæfilegar fyrir sér. Það
var eitthvað innilokaö i svipnum
og fingerðar hrukkurnar kringum
munninn virtust dýrpri en venju-
lega.
— Heldurðu að ég hafi haft
fyrir að baka þessa eggjaköku til
að láta þig góna á mig þangað til
hún yrði köld og ólseig . Svona
borðaðu nú.
Lindsay lét ekki framkomu
Ruth villa um fyrir sér. Það
amaði eitthvað að vinkonu
hennar, en Lindsay var nógu
skynsöm til að inna hana ekki
frekar eftir þvi fyrr hún hefði
lokið við matinn á bakkanum .
Hún boröaði fljótt og af góðri lyst.
Enda þótt hún hefði aðeins sofið
örfáar klukkustundir leið henni
ágætlega. Satt að segja hafði
henni aldrei liðið betur og hún
leitaðist i engu við að bæla niður
þá hamingjukennd, sem umvafði
hana. Að visu eimdi enn af harm-
leiknum frá þvi um nóttina, en
hann féll i skuggann af öðru miklu
stórfenglegra. öðru sem kallaði
ljómann fram i augu hennar og
roða i kinnarnar.
Ruth fylgdist með henni úr sæti
sinu við gluggann. Það voru að
renna á hana tvær grimur. Breyt-
ingin, sem orðið hafði á Lindsay
hafði ekki farið framhjá henni, og
það þurfti enginn að vera skyggn
til að skilja hvað valdið hafði
þeirri breytingu. Það var til of
mikils ætlast að hún yrði til þess
að varpa skugga þar á. Svo tók
hún sjálfa sig til bæna. Það varö
að segja Lindsay frá þessu og hún
var ekkert barn. Og það var ekki
eingöngu hamingja Lindsay sem i
húfi var.
Ruth stóð upp og færði sig nær
rúminu. — Búin? Ég skal taka
bakkann. Vert þú kyrr svo kem ég
með kaffið. Mér veitir ekki af
öðrum bolla, sjálfri. Hún ýtti
hurðinni upp með annarri öxlinni
og sagði um leið. — Ég þarf að
tala við þig.
Lindsay vissi að framkoma
Ruth ætti að valda sér áhyggjum.
En kviði yfir þvi, sem kynni að
'Þyngja Ruth megnaði ekki að
draga úr góðu skapi hennar. Hún
átti sér óvinnandi vörn gegn
heiminum og áhyggjum hans.
Hún elskaði Shane Gilligan og
vissi að ást hennar var endur-
goldin. Það hafði ekki þurft nein
orð eða formlegar yfirlýsingar.
Hún hafði séð það i augum hans,
fundið það á framkomu hans
gagnvart sér.
Lindsay hjúfraði að sér
leyndarmál sitt. Hún var hlátur-
mild og ör eins og unglingur og
naut þess i rikum mæli.
Lyn, hver var á vakt i gær-
kvöldi?
— Gregory. Hann sendi þennan
brunasjúkling frá slysadeildinni.
Shane átti simavakt og viö Neil
vorum i frii. t lyflækningadeild-
inni.... Hún þagnaði og yppti
öxlum... Ég veit það ekki. Við
þurftum ekki að kalla á neinn.
Hún tæmdi kaffibolla sinn og lét
hann frá sér á bakkann. Alvöru-
gefin að venju virti hún fyrir sér
áhyggjufullt andlit Ruth.
— Hversvegna spyrðu Ruth?
— Eg segi þér það seinna.
Fyrst vil ég vita vissu mina.
Klukkan hvað svaraðir þú kall-
inu?
— Rétt eftir átta. Ég hafði ekki
verið heima nema um það bil tiu
minútur.
— Sástu hinn sjúklinginn úr
slysinu?
Lindsay hristi höfuðið.
— Ég var að koma þaðan.
Þetta var lítilsháttar heilahrist-
ingur og mar, ekkert vandmeð-
farið. Og það komu ekki fleiri inn
alla nóttina.
Lindsay var farin aö sjá hvert
stefndi i yfirheyrslunni.
— Gregory hlýtur samt að hafa
verið viö. Honum hefur eflaust
þótt réttara að vera á sinum stað
eftir að hann hafði kallað Shane
og mig á vettvang.
— Eftir að hafa séð hve alvar-
legt ástandið var? Og eftir að
Shane haföi náð i hann strax á
eftir og beðiö hann um að koma á
skurðstofuna eins fljótt og auðiö
væri?
— Ég vissi það ekki. Rödd
Lindsay var myrk. — Ég man þó
að Shane reyndi að aftra mér frá
að hjálpa sér. Hann hélt þvi statt
og stöðugt fram, að Gregory
myndi koma. Ég gaf þvi engan
frekari gaum. Ég var of önnum
kafin. Nú var það Lindsay, sem
var vandræðaleg.
6
segulbandsupptökur með
klassiskri tónlist, óperum og
sinfónium, leikið þessi verk inn
á segulbönd og selt þau siðan við
stórlækkuðu verði, en með
gáðum hágnaði þó, stórum hópi
kaupenda.
Afgreiðslumaöur: Já?
Anderson: Er eigandinn við?
Afgreiöslmaður: Hr, Mann?
Anderson: Já. Gæti ég fengið að
tala við hann andartak? Ég
þarf að kvarta út af loftræsti-
tæki, sem þið selduð mér.
Afgreiöslumaður: Ég skal
sækja hann.
(Niu sekúndna þögn).
Anderson: Þiö settuð upp loft-
ræstitæki i bibúðinni minni,
og það bilaði, þegar ég kveikti
á þvi. Ég reyndi tækið, og þaö
var i lagi i nokkrar minútur,
og svo drap það á sér.
Mann: Viljið þérekki koma með
mér inn á skrifstofuna smá-
stund. Ég skal reyna að leysa
vandann. Annastu búðina á
meðan, Al.
Afgreiöslumaður: Já, hr. Mann.
(Þrettan sekúndna þögn).
Anderson: Þú stendur i blóma,
prófessor.
Mann: Verzlunin gengur vel.
Hvað er að frétta af þinum
högum, Duke?
Anderson: Ég kvarta ekki. Það
tók mig nokkra stund að hafa
upp á þér. Þú hefur komið þér
vel fyrir hérna.
Mann: Þetta hefur mig alltaf
langað til að vinna við. Ot-
vörp, sjónvörp, hljómfiutn-
ingstæki, segulbönd, loft-
hreinsitæki. Ég kemst vel af.
Anderson: Með öörum orðum,
þú græðir?
Mann: Satt segir þú.
Anderson: Með öðrum orðum,
þetta veröur dýrara fyrir
mig?
Mann: Duke, Duke, þú hefur
alltaf verið skarpur. Já, nú
veröur það dýrara fyrir þig.
Hvað get ég gert fyrir þig?
Anderson: Það er hús i austur-
borginni. Ekki mjög langt
héöan, Fimm hæöir. Kjallari.
Ég vil, að þú grandskoðir
kjallarann — simalinur, aðal-
leiðslur, varnakerfi, allt, sem
er þarna.
(Niu sekúndna þögn)
Mann: Þetta verður enginn
leikur. Menn eru varkárir,
meðan þessi þjófnaöaalda
gengur yfir austurborgina. Er
dyravörður þarna?
Anderson: Já.
Mann: Bakdyr?
Anderson: Já.
Mann: Ég gæti trúaö, að dyra-
vörðurinn sjái með sjón-
varpstæki frá klefa sinum
hverjir koma aö bakdyrun-
um. Hann þrýstir ekki á
hnappinn, sem opnar dyrnar,
fyrr en hann sér, hver er við
dyrnar. Hef ég á réttu að
standa?
Anderson: Algerlega.
Mann:' Jæja. Leyföu mér að
hugsa...
Anderson: Gerðu það, prófess-
or.
Mann: Prófessor. Þú ert eini
maöurinn, sem ég þekki sem
kallar mig prófessor.
Anderson: Ertu ekki prófessor?
Mann: Ég var þaö einu sinni.
En leyföu mér aö hugsa mál-
iö. Já... Við verðum simvirkj-
ar. Ósvikinn simvirkjabill
stendur fyrir framan húsið,
svo að dyravörðurinn sjái
hann. Búningar, verkfæri,
skilriki... allt saman. Við er-
um að leggja nýja linu eftir
allri húsarööinni. Við veröum
að fá að skoða simkerfiö i
kjallaranum. Veröur þaö ekki
i lagi?
Anderson: Jú.
Mann: Dyravörðurinn fer fram
á, að við ökum að bakdyrun-
um.
Anderson: Hliðargata liggur að
bakdyrunum.
Mann: Agætt. Við ökum þang-
að, þegar hann hefur litið á
skilriki min. Allt gengur i
haginn. Bilstjórinn heldur
kyrru fyrir i bilnum. Ég fer
inn. Dyravörðurinn sér mig i
sjónvarpstæki sinu. Hann
þrýstir á hnappinn og hleypir
mér inn. Þetta hlýtur að tak-
ast.
Anderson: Þaö held ég lika.
Mann: Jæja. Og hvað viltu?
Anderson: Allt sem er niðri.
Hvernig" simaelinurnar koma
inn i húsið. Getum við rofið
þær? Hvernig? Er þetta ein
meginlina? Er hægt að taka
hana i sundur eða fara fram-
hjá henni? Hve margir simar
eru i öllu húsinu? Aukatæki?
Viðvörunarkerfi? Eru þau
tengd viö lögreglustöð hverf-
isins eða einkastofnanir? Ég
vil fá teikningu af öllu raf-
kerfinu. Og littu i kringum þig
meðan þú ert niðri. Liklega er
ekkert fémætt þar, en samt er
aldrei að vita. Kanntu á
Polaroid myndavél með ljós-
blossum?
Mann: Vitaskuld. Skýrar mynd-
ir frá öllum hornum. Smá-
atriði. Ég veit, hvað á aö
mynda og hverju má sleppa.
Þú verður fyllilega ánægöur.
Anderson: Þess vegna sneri ég
mér til þin.
Mann:Þetta kostar þúsund dali
og helmingurinn greiðist fyr-
irfram.
Anderson: Þetta kostar sjö
hundruð dali og þrjú hundruð
fyrirfram.
Mann: Það kostar átta og fjögur
fyrirfram.
Anderson: Samþykkt.
Mann: Bill og bilstjóri ekki inni-
falið. Ég þekki engan, sem ég
treysti. Þú verður aö annast
þaö. Bill, bilstjóri, búningur
og skilriki. Ætlar þú aö greiða
það?
(Fjögurra sekúndna þögnÞ
Anderson: Jæja þá. Útvegar þú
þaö, sem þú þarft sjálfur?
Mann: Já.
Anderson: Ég læt þig þá vita
hvenær á að vinna verkið.
Þakka þér fyrir, prófessor.
Mann: Ekkert að þakka.
(7)
Hluti úr segulbandsupptöku i
ibúð frú Everleigh, sem var
gerö hinn 14. mai 1968 klukkan
um 9,45.
Frú Everleigh: Guð minn góð-
ur. Þú ert stórkostlegur. Ég
hef engan hitt, sem likist þér.
Hvar læröir þú bessa hluti?
Föstudagur 13. október 1972
©