Alþýðublaðið - 13.12.1972, Blaðsíða 11

I SKUGGA MARÐARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
35
Kross-
gátu-
krílið
LQFrvor,
í -jI
M L'/Kftm SHLU7 /m 'fí litinn 6UH6U r 5IVU ÍSB-IH
SORG
SÖHG Ll
OF miKiB HR'OS
L LÝ6UR 5 VO L'lTlÐ
TwTm /n'ftLm UR BRftST
5 RrnUL-
sNm \H/{Trp,

í ÖV/S5H WKT
T/mn BIL V£R£ /v/ þomsr.
mÆua
Lfíí/ (HEiTuð) /rw.
r
væri dáinn. Möröur... dáinn! baö
virtist óhugsandi. Enginn — ekki
einu sinni Stirling — var svo hlað-
inn lifsorku, sem lifgaði aðra með
endurskininu einu. Nei, ég ætlaði
aðfáMörð ogStirling til að hætta
við námuna. Ég gat ekki afborið
að vita menn deyja úr lungna-
tæringu né heldur svipinn á
andliti Marðar þegar hann talaði
um gull.
Við riðum suður á bóginn og
þegar degi tók að halla fundum
við okkur stað til að tjalda. Hann
var nærri læk svo við höfðum
vatn, en það fór Stirling að sækja
á meðan Jacob Jagger kvékti eld.
Adelaide sagðist ætla að kenna
mér að steikja hveitikökur og svo
gætum við bráðum fengið okkur
að borða .I handtöskum okkar var
soðið svinsflesk og einnig kinda-
kjöt.
Þetta hefði orðið hressandi til-
breyting nema fyrir nærveru
Jacobs Jagger. Ég varð að viður-
kenna að honum tókst vel að
kveikja eldinn. Hann krafðist
þess að fá að sýna mér hvernig
ætti að fá spýturnar til að loga og
hve mikilvægt væri að vfeja rétta
staðinn.
— Það er litill vandi að koma af
staðskógareldi, bætti hann við. —
Og það, ungfrú Nora, vona ég að
þér eigið aldrei eftir að sjá.
— Sá siðasti var hræðilegur,
skaut Adelaide inn i. — Ég hélt
satt að segja að allt væri glatað
fyrir okkur.
— Það héldum við öll, sam-
sinnti Jacob Jagger, og búlduleitt
andlit hans var alvarlegra en ég
hafði nokkurntima séð það.
— Við vorum bókstaflega um-
kringd eldi klukkustundum
saman. Ég beið eftir að gúmtrén
næst húsinu spryngju i loft upp,
og það hefði orðið endirinn.
Það var erfitt fyrir mig að
imynda mér skelfingar skógar-
eldanna. Ég geri ekki ráð fyrir að
neinn geti það fyrr en hann hefur
orðið vitni að þeim. Nú sauð te-
vatnið okkar og hveitikökurnar
bökuðust yfir litla vinalega bál-
inu, sem Jagger hafði kveikt.
Það var unaðslegt að liggja
þarna á ábreiðum, sem við Ade-
laide höfðum breitt undir okkur á
grasið og halla sér upp að hnökk-
unum.
— Hvernig finnst þér að vera i
útilegu, Nora? spurði Stirling
migi.
— Mér finnst það gaman.
Hann fleygði sér niður við hlið
mér, hvildi olnbogann á jörðinni
og höfuðið í hendi sér.
— Ég vissi að þér myndi þykja
það. Augu hans voru hlý og alúð-
leg. — Ég vissi að þú værir ekki
ein af þessum hjálparvana kvens-
um sem æpa ef þær sjákómguló
— Við höfum þó ekki þurft að
fara i útilegu til að þú uppgötvað-
ir það?
— Nei. Ég vissi það alltaf.
Hann brosti þannig til min að mér
hitnaði um hjartaræturnar. Hon-
um þótti vænt um mig, við vorum
tengd bandi skilnings. Ég vissi að
hann leit á mig sem skjólstæðing
sinn. Hann vildi að aðrir dáðust
að mér, bæru lof á mig, þess-
vegna hafði honum verið svo
umhugað um að faðir hans fengi
gott álit á mér. Það sýndi að hann
elskaði mig.
Ég átti svo sannarlega heima
hér. Hér ætlaði ég að dvelja það
sem eftir væri ævinnar. Litlu
Whiteladies voru umgjörðin um
framtiðarhamingju mina.
Mörður myndi alltaf vera hús-
bóndinn, en mildur, eftirgefan-
legur og láta sem hann væri það
ekki. Hann myndi taka mér sem
dóttur sinni og elska mig eins og
faðir, ég taldi vist að hann væri á
góðri leið með það nú þegar. Og
svo kæmu börn — heimili mitt
væri ekki fullkomið án þeirra.
Mörður myndi elska þau og vera
hreykinn af þeim og elska mig
þeim mun meira fyrir að veita
honum sonarbörn.
Það var svo auðvelt að láta sig
dreyma þarna úti i skógunum. Ef
til vill lét Stirling sig dreyma lika
og þá gat verið að hugsanir okkar
væru ekki óáþekkar.
Eftir að dimmt var orðið sátum
við og röbbuðum saman kringum
eldinn og jafnvel Jacob Jagger
virtist viðfeldinn. Adelaide sagði
okkur frá öðrum ferðalögum, sem
hún hefði farið og hvernig hún
hefði i eitt skiptið villzt i skógin-
um. Hún hafði farið að sækja vatn
og ekki ratað aftur að tjaldbúðun-
um.
— Það þarf svo litið til, sagði
hún. — Landslagið breytist svo
hægt, að maður gerir sér ekki
grein fyrir þvi að það hafi breytzt.
Maður tekur þann stiginn, sem
maður álitur réttan — þeir eru
svo margir eins — og kemst svo
að þvi að maður hefur tekið
skakka stefnu. Það er hræðileg
reynsla að villast i skóginum.
— Ég man eftir þessu, sagði
Stirling. — Við lögöum allir af
stað sinn j hverja áttina að leita
að þér. Við fundum þig tæpa milu
i burtu. Þú hafðir gengið i hringi.
Hrollur fór um Adelaide. — Ég
gleymi þvi aldrei. Láttu það
verða þér viti til varnaðar, Nora.
— O, við gætum ungfrú Noru,
sagði Jacob Jagger.
— Það er engin hætta á öðru,
bætti Stirling við. — En farðu
samt varlega, Nora. Legðu aldrei
af stað upp á eigin spytur.
Ég lofaði að gera það ekki, og
við héldum áfram að spjalla
saman. Stirling og Adelaide
sungu söngva, sem þau höfðu
sungið saman i bernsku.
Að lokum fórum við Adelaide
inn i tjaldið okkar og ég var orðin
svo syfjuð af ferðalaginu og
fersku útiloftinu, að ég sofnaði
brátt.
Ég vaknaði við að heyra hlátur
kookaburra fuglanna yfir höfði
mér. Við Adelaide smeygðum
okkur i kjólana og fórum niður að
læknum til að þvo okkur. Hún
kom aftur með vatn i könnum og
bjó til te sem við drukkum úr tin-
krúsum. Sjaldan hafði teið bragð-
azt jafnvel.
Við lögðum snemma af stað
eftir að hafa snætt morgunverð,
sem var hveitikökur og kalt flesk
að ógleymdu ávaxtamauki, sem
Adelaide haföi verið svo forsjál
að hafa með sér i hnakktöskunni.
Hve ég naut þessarar morgun-
ferðar gegnum skógana. En eitt
atvik varð þó til að spilla ánægj-
unni fyrir mér. Við námum stað-
ar um hádegi og ég var að láta te-
vatnið yfir eldinn, sem Jacob
Jagger hafði kveikt, þegar ég
varð hans vör nálægt mér.
— Þér eruð sannarlega farin að
venjast skógunum, ungfrú Nora,
sagði hann.
Ég svaraði án þess að lita við.
— Ég hef mjög gaman af þessu.
— Þetta er stórkostlegt lif,
sagði hann. Siðan kraup hann
niður við hlið mér og nálægð hans
kom mér til að risa strax á fætur.
Ég leit um öxl. Það bólaði hvergi
á Adelaide né Stirling.
— Hvar eru þau? spurði ég.
Hann hló. — Ekki langt undan.
Það er óþarfi að vera hrædd.
— Hrædd? sagði ég kuldalega,
gröm vegna þess að það var ein-
mitt það sem ég var við að vera
ein meðhonum.— Við hvað?
— Við mig? svaraði hann i
spurnartón.
Ég sé enga ástæðu til þess.
Hann varp öndinni þungt af
ýktum feginleik.
— Það gleður mig. Það er lika
óþarft. Mér er mjög vel við yður,
ungfrú Nora.
— Ég er lika fegin þvi að ég
skuli ekki þurfa að vera hrædd,
eins og þér orðið það. Tilfinningar
yðar i minn garö skipta mig
raunar engu máli.
— Það gæti orðið breyting á þvi.
Ö, hvar voru Adelaide og Stirl-
ing? Hversvegna komu þau ekki
svo hægt væri að binda endi á
þessar samræður, sem hann
neyddi mig út i, og þó neyddi hann
mig i rauninni ekki. Ég hefði að
sjálfsögðu getað gengið burt, en
ég vildi ekki láta hann vita hvilika
óbeit ég hafði á honum, þvi með
þvi myndi ég að einhverju leyti
láta i ljós hræðslu mina.
— Þér eruð mjög dramblát ung
stúlka. Ég gæti einnig breytt þvi.
— Hvenær komust þér á þá
skoðun, að það sé á yðar valdi að
breyta skapgerð minni?
— Þegar ég sá yður fyrst. Satt
að segja, ungfrú Nora, þá hef ég
ekki hugsað um annað en yöur frá
þeirri stundu.
— Furðulegt!
— Það er alls ekki svo furðu-
legt. Þér eruð mjög athyglisverð
ung stúlka. Sú athyglisverðasta,
sem ég hef nokurntima kynnzt.
Ég hef aldrei fengið slikan áhuga
á ungri konu fyrr.
— Hvaðum Mary? spurði ég og
fann að blóðið þaut fram i kinnar
minar.
— Þér eruð þó ekki afbrýðis-
söm út i þjónustustúlku.
— Afbrýðisöm! Þér hljótið að
vera frá yður. Ég gekk frá honum.
*■'» • Gn • • < • < tn • • •
• ^ c r- •
i-Ur.itiX -
• sj-Q'o-a:
timar eða sá timi, sem við
þér það ekki heldur litið,
elskan min?
Anderson: Ég get ekki boðið
betur. Ég verð að greiða sex
mönnum.
Haskins: Verður Snapper með?
Anderson: Nei.
Haskins: Ég veit ekki... ég veit
ekki...
Anderson: Taktu ákvörðun.
Haskins: Býstu við, að komi til
átaka?
Anderson:
Nei, húsið verður hálftómt.
Haskins: Þú biður mig vonandi
ekki að bera...
Anderson: Nei, þú verður að-
eins matsmaður. Akveður
hvað á að taka og hvað á að
skilja eftir. Málverkin,
ábreiður, silfurmunir og slikt
dót. (Fjögurra sekúndna
þögn.)
Haskins: Hvenær fer útborgun
fram?
Anderson: Helmingurinn
verður greiddur fyrirfram og
helmingurinn eftirá.
Ilaskins: Ég hef aldrei komið
nálægt neinu áður, sem likist
þessu.
Anderson: Þetta verður
hægðarleikur. Þú þarft ekki
að kviða neinu. Við förum
hægt i sakirnar. Við höfum
húsið fyrir okkur. Tveir-þrir
þörfnumst.
Ilaskins: Verðum við með
grimur?
Andcrson: Ætlarðu að vera
með?
Haskins: Já.
Anderson: Allt i lagi. Ég skal
skýra þér nánar frá þessu
seinna i vikunni, þegar við
komum allir saman. Þetta fer
allt vel, Tommy.
Haskins: Ó, guð minn góður.
(48)
Segulbandsupptaka gerð 21.
ágúst 1968 kl. 12.15.
Anderson: Ætlarðu að vera
með?
Johnson: Hvern á ég að berja,
og hver eru launin?
Anderson: Tvö þúsund og helm-
ingurinn fyrirfram.
Johnson: Tökumst i hendur.
Anderson: Ég segi þér seinna,
hvar og hvenær. Forðastu öll
vandræði næstu vikurnar.
Heldurðu að þér takist það?
Johnson: Þú ættir að vita það.
Ég er saklaus eins og nýfailin
mjöll.
Anderson: Bregztu mér ekki,
Skeets, þvi þá finn ég þig i
fjöru seinna.
Brodsky: Já. Guð minn góður,.
já. Ég þarfnast þess, Duke.
Þú getur enga grein gert þér
fyrir þvi, hve ég þarfnast
þess. Okurkarlarnir eru á
hælum mér.
Anderson: Ég hef samband við
þig
Johnson: Þú ert þó ekki að
reyna að hræða vesalings fá-
visan og gamlan negra, hr.
Anderson?
(49)
Simhlerun gerð 22. ágúst 1968
kl. 13.36.
Anderson: Ed?
Brodsky: Duke?
Anderson: Já.
Brodsky: Var það ekki þetta,
sem þú vildir?
Anderson: Einmitt, Ed. Kortið
var ágætt.
Brodsky: Það er gott að heyra,
Duke, þvi við iögöumhart að
okkur.
Anderson: Ég veit þið lögðuð
hart að ykkur. Viltu vera
með?
Brodsky: Ég? Eða ég og Billy?
Anderson: Báðir. Tvö þúsund.
Engin hlutdeild. Aðeins föst
laun. Helmingurinn fyrir-
fram.
Brodsky: Ég er þér mjög þakk-
látur, Duke.
(50)
Eftirfarandi samtal var hljóð-
ritað i ibúð Andersons. John
Anderson og Vincent „Sokkur”
Parelli hafa þekkzt með radd-
prófunum.
Parelli: Guð minn góður, maður
gæti fengið slag i stigunum
hérna. Attu virkilega heima i
þessum skitakamri?
Anderson: Já.
Parelli: Og þarftu að halda fund
hérna? Gátum við ekki hitzt á
þægilegum veitingastað við
Times Square eða á hótelher-
bergi?
Anderson: Þessi ibúð er ekki
hleruð.
Parelli: Hvernig veiztu það?
Hvernig getur nokkur maður
vitað slikt? Kannski
hefur hljóðnema verið komið
fyrir i einhverri rottunni.
Kannski er hljóðnemi i ein-
hverri veggjalúsinni. Það er
ekki svo vitlaust, ha?
Anderson: Nei, það er ekki svo
vitlaust.
Parclli: Það, sem ég á við er
þetta: Hvers vegna þarf ég að
dröslast alla leið hingað?
Hvað er svona áriðandi?
Anderson: Svona vildi ég, að
þetta yrði.
Parelli: Jæja þá. Þú ert þá for-
inginn. Stórfenglegt. Við urð-
um ásáttir um það. Ég tek
skipunum þinum. Jæja, for-
ingi, hvað er i bigerð?
(Sex sekúndna þögn).
Anderson: Við höldum fyrsta
fundinn okkar á morgun —
klukkan hálf niu. Hérna er
heimilisfangið. Týndu þvi
ekki.
Parelli: Annað kvöld klukkan
hálfniu? 1 guðs bænum, á
morgun er laugardagur. Hver
i helviti vinnur á laugardög-
um?
Anderson: Við höldum fund á
niorgun, eins og ég sagði .
Parelli:Ekki ég.vinur. Ég þarf
að hitta kvenmann klukkan
átta. Reiknaöu ekki með mér.
Anderson: Ætlarðu ekki að taka
þátt i verkinu?
Parelli: Jú, ég ætla að vera
með, en ég...
Anderson: Ég segi Angelo, að
þú komist ekki á fundinn á
morgun, vegna þess að þú
þurfir að hórast. Viltu það?
Parelli: Þú ert blóðsuga, hvolp-
o
Miðvikudagur 13. desember 1972