Alþýðublaðið - 13.04.1973, Blaðsíða 11

KRÍLIÐ I William Terry
&6NSKUR

□ PfíRT /A'/V' sa-sr V£TtP ' ■ mjúkp GLuFfiN l/F/YRR
B/ETiR VIÐ
SORGI S/F£UT swnsr.

f RtF R/LÞfí
'FHRt ÚK LRC,! _ SKfífi/Þ/ anv/
TÓNN Sfimnt VERU RHRR
l&f /.ST TÓUA/ SfoKu/r\
FOL
f
VOKV /AW S'ftt- TtT/LL
WM UPP H£FÐ
r _ m
Auglýsingasíminn
okkar er 8-66-60
Hannie Caulder
aftur á hlaupunum, festi aöra
stigvélatána i efra þrepinu og
datt endilangur niður á götuna,
æpandi og óttasleginn.
— Upp aftur1, fljótur! skipaði
Emmett um leið og hann leysti
sinn hest.
Rafus brölti óstöðugur á fætur
ringlaður af fallinu, stóð og
litaðist um og reyndi að átta sig.
— Komdu þér upp á hestinn,
bölvaður aulinn þinn, grenjaði
Emmett til bróður sins.
— Ég finn hann ekki æpti Rufus
á móti.
— Finnur hann ekki! Hvernig i
fjandanum er hægt að týna
nokkru á stærð við hest, kálhaus-
inn þinn!
Rufus benti með fingri og var
eldrauður i framan af bræði: —
Það er af þvi að þú situr á honum,
ræfillinn þinn!
Emmett gaf frá sér griðarlegt
andvarp og kinkaði kolli að dyr-
um bankans. — Ég ætti að
afhausa þig. Að fara að skjóta allt
sundur þarna inni!
— Farðu af hestinum minum
áður en ég skýt af þér bölvaðan
hausinn! æpti yngsti Clemensinn
og veifaði haglabyssunni.
Aðvörunarbjalla bankans tók
nú að hringja hátt og snjallt svo
undir tók i húsaröðunum sitt
hvorum megin við götuna.
— Þetta er minn hestur, fari i
helv.. öskraði Emmett á móti af
öllum kröftum þegar skothvellur
kvað við inni i bankanum.
Frank sneri hesti sinum burt
frá tjóðurstaurnum. — Látið mig
vita hvor ykkar hálfvitanna hefur
betur, kallaði hann en rak svo upp
öskur þegar annað skot kom frá
bankanum og kúlan hæfði hann i
aftanvert lærið. — Ég varð fyrir
skoti! Fjandinn eg varð fyrir
skoti, veinaði hann.
Hann bölvaði eitthvað i viðbót,
en blótsyrðin drukknuðu i skot-
hrið sem hófst meðfram endi-
langri götunni. Litlir reykjar-
hnoðrar hófust upp frá gluggum
og spýttu reiðilegum rykstrókum
kringum sparkandi hófa hestanna
þriggja. Bærinn hafði verið vak-
inn harkalega af svefndrunga sin-
um og það hafði tekið bæjarbúa
stundarkorn að bregða við.
Lögreglustjórinn, sem enn var
hálfsofandi, skaut úr sundinu sem
var á milli skrifstofu hans og
hesthússins. Hesthúseigandinn
stráði kúlnaregni yfir bankann
frá hlöðulofti sinu. 1 glugga litils
húss lyfti gömul kona fornfáleg-
um hólki og hleypti af. Byssan
sprakk og þeyttist úr höndum
hennar útum gluggann og niður á
götuna.
Með annan fótinn i istaðinu á
eirðarlausum hesti sinum, reyndi
Rufus að hlaða aftur haglabyss-
una og þurrkaði sér um leið i si-
fellu um nefið á skitugri frakka-
erminni. Bróðir hans Emmett
skaut sem óður væri i allar áttir,
á meðan hestur hans snerist um
sjálfan sig. Hann hafði engan
tima til að miða, skaut meir til að
rugla en til að drepa og ein kúlna
hans hæfði klukkuna i kirkjuturn-
inum svo söng við yfir húsaþök-
unum i Woodward. Séra Rogers
hafði verið of niðursokkinn i
samningu sunnudagsræðunnar til
að heyra skothriðina öðruvisi en
sem fjarlægt snark. En klukkna-
hringingin var nær og hann leit
upp skelkaður.
Fyrir utan skaut Frank jafn
óðslega og Emmett, skellti i
sifellu á sundurskotið læri sitt
afmyndaður i framan af sárs-
auka. — Hættu að blæða bölvað
svinið! æpti hann að staðnum sem
kvaldi hann.
Lögreglustjórinn hafði tæmt
marghleypuna sina og hentist nú
inn i skrifstofuna, þar sem hann
leitaði bölvandi og ragnandi i
skrifborðsskúffum eftir lykli að
rifflagrindinni, sem fest var á
einn vegginn. Hann fann lykilinn
loksins og kjagaði þungstigur yfir
skrifstofuna og hreytti úr sér
nýrri formælingarunu þegar
lykillinn vildi ekki snúast i
afgömlum, litt notuðum hengi-
lásnum.
A götunni smellti Rufus hagla-
byssunni aftur og hleypti af öðru
hlaupinu i átt til kirkjunnar, þar
sem séra Rogers hafði birzt i
hvelfdum dyrunum. Rufus hæfði
ekki skotmark sitt, veifaði byss-
unni og tók i hinn gikkinn, en
greip andann á lofti af skelfingu
þegar hann sá árangurinn af þvi
skoti. Emmett glápti illilega á
yngsta bróöur sinn útundan
barðinu á hálfónýtum kúluhattin-
— Komum okkur úr þessum
bæ! skipaði Emmett og stöðvaði
hringferðirhestsins, rak hælana i
siður hans svo dýrið fór á hraða-
stökki niður götuna.
— Biddu eftir mér, bölvaður
drjólinn! kallaði Frank og þeysti
á eftir Emmett, enn lemjandi sig
á sært lærið.
Rufus var nokkra stund að átta
sig á að hann hefði verið skilinn
eftireinn til að mæta reiði bæjar-
búa. Byssan hans var tóm og nef-
rennslið var verra en nokkru
sinni. Hann dró ermina yfir votar
nasirnar og keyrði hest sinn
áfram.
— Skiljið mig ekki eftir!
öskraðihann. — Emmett! Frank!
Kúlnaregn fylgdi honum eftir
þegar hann reyndi að mjókka
bilið milli sin og bræðra sinna og
hann var að hverfa i rykskýiö er
lögreglustjórinn með riffil í hendi
kom hlaupandi út í dyrnar á skrif-
stofu sinni. Allir reiðmennirnir
voru komnir vel út úr bænum,
löngu horfnir úr skotmáli.
■ ■■■■*■■■■*■■■■■■■■■■•
■ ■
■ ■
: Áskriftarsíminn er :
■ ■
86666
EINÁVAKT..?
Ej til vill t’in fárrn úr hópi náinssyslra,
sem nú shtndar hjúkrunarstörj. .
Knýjaitdi pörf er fyrir hjúkrunarkonur
uni fiessar ntiindir við Grensásdeild
Borgarspitulaus og aðrar deildir haiis.
Getið ÞÉR lagt málinu lið?
Hálfs dags starf er einnig þegið
rneð þökkinn.
Vinsamlega gefið yður fratn við
forstöðukonu
Borgarspitalans í síma 81200.
aðeins
nokkra
dropa
og....
Föstudagur 13. april. 1973.
o