Alþýðublaðið - 09.08.1973, Blaðsíða 7

Áður en langt um liður er enn ein Jam-
es Bond kvikmynd væntanleg. Hún er
tekin i æsilegu umhverfi, og að átökin
hafi einnig verið æsileg og hörð, má
marka af þvi m.a., að gereyðilagðir
voru 27 hraðbátar, 20 bilar, 8 minni
flugvélar — jú, og Lundúnastrætisvagn,
sem naumast tekur að minnast á. í
brezkum blöðum hefur að undanförnu
verið sagt frá töku þessarar myndar,
sem kvað fara langt fram úr fyrri James
Bond myndum að tæknibrellum — og er
þá mikið sagt, eins og aðdáendur þeirra
kvikmynda vita. Verður hér á eftir sagt
frá tveim þeirra — þeim einna gapaleg-
ustu — hraðbátnum fljúgandi og fogl-
manninum.
VANDLEGA GREIDDI OG TÍZKUKLÆDDI
INGUR f HLUTVERKI OFURHUGANS
tekkur 35 metra yfir veg, í
þriggja metra hæð yfir höfði leik-
■ endanna tveggja.
Skellur siðan
niður í vatn-
iö hinum
megin við veg-
inn.
likt er gert.
gegnum garð,
ímitt er verið
brúðkaups-
um framhjá
;stunum, ekki
•a frá þeim
svo er okkur
rfa inn á milli
ra furutrjáa”.
la tókst til, að
nndi beint á
Tólf þúsund
r, gersamlega
Ég hlaut
fuðhögg við
Jerry skrám-
an og nokkur
num brákuð-
kveðst hafa
•ing á sjúkra-
ð dálitið utan
í strax og ég
með sjálfum
áfram hættu-
n staðgengill
jr gert þetta
i endurtekn-
að þá hafði
'erið fellt. En
ættulegt var
siður”, segir
iveland, sem
lara greidda i
hafðu orðið
:ök á þarna”,
,,þá hefðum
ckur sjálfa og
manns að
iðust þessir
bera mikla
yrir Roger
nn var ákaf-
•fslipur. Hann
ðbátnum allt-
ðskriðinu. En
brögðin voru
j of hættuleg
rla honum þar
m, að dómi
inna”, sagði
yfirleitt ekki
sýndarmann-
Roger gerði
ið var fram á
og reyndar
6.
nið
n i
árið.
íargir orönir,
afa staðgengl-
ind og i margs
ileik. En sér-
ir var þó sá
•, þar sem
a afi gerðist
lians.
stt, 42 ára sól-
> veðurbarinn
lur, er hið eina
og sanna fogimenni þeirra
I Kaliforniu, þar sem hann
hefur nú aðsetur sitt.
Það sem framleiðendur,
þessarar siðustu James
Bond kvikmyndar voru að
sækjast eftir af hans hálfu
er svif hans i oddflaugar-
mynduðum flugdreka. Og
það er svo sem ekki neinn
smádreki, þvi að vænghaf
hanser fullir fimm metr-
ar.
Það sem fyrst
gerir þennan
merkilegan er
honum er flogið
sem er bundin
málmrammann,
drekinn flýgur,
maðurinn með.
og fremst
flugdreka
það, að
af manni,
neðan i
og þegar
þá flýgur
Erfitt viðfángs.
Kvikmyndaframleiðend-
urnir áttu við nokkurn
vanda að glima. Hvernig
þeir ættu að koma James
Bond upp á brúnina á ó-
kleifum, þverhniptum
hamri, þar sem hann átti
að berja niður vörðinn og
ráðast inn i kastala kven-
hetjunnar, Soltaire hinnar
fögru.
Og þá komu þeir auga á
flugdreka Bennetts, fogl-
mennisins. Þar með var
vandinn leystur.
1 morgunsárið, áður en
sviptivindar af hafi gerðu
drekaflugið varhugavert,
stóð Bill Bennett til alls
búinn á ströndu i Jamaica,
bundinn neðan i málm-
grind flugtækis sins.
Draglina lá þarna eftir
mjúkum sandinum, út i
flæðarmál Karabiska
hafsins, bundin i skut
hraðbáts, sem þar lá, og
beiö stjórnandi hans þess
að honum væri gefið
merki.
Bill Bennett hafði þá
þjálfað sig i þessu flugtaki
i meir en viku. En þennan
morgun var eins og viss
spenna lægi i loftinu. Rog-
er Moore var þarna og
mættur, til að fylgjast með
fyrstu tilrauninni til að
kvikmynda þennan hættu-
leik.
Foglmennið, klætt i
svarta peysu og aðskornar
buxur, gaf nú stjórnanda
hraðbátsins skipun gegn-
um litið talstöðvartæki. Og
hraðbáturinn tók óðara
skriðinn svo að brátt
freyddi um stefni hans.
Slakinn af.
Dráttarlinan rann út i
flæðarmálið. Skyndilega
var slakinn af henni og Bill
skokkaði nokkur skref
• Þannig hefur foglmennið sig til flugs — Bill í nærmyndunum var það
Bennett sem staðgengill Rogers Moore. ,,dýrlingurinn” sjálfur.
áfram, með hina miklu
segldúks-„vængi” sina —
20 kg á þyngd að málm-
grindinni meðtalinni —
flaxandi á baki sér.
Hann hafði skokkað
þannig sjö skref, áður en
loftstraumurinn rann und-
ir drekann og lyfti honum
frá jörðu. Hraðbáturinn
skreið nú 45 km á klst. út
frá ströndinni; Bill lá að
kalla láréttur i lofti og
drekinn hækkaði sig óð-
fluga.
Eftir 20 sek. var hann
kominn i rúmlega 30 m
hæð. Og áður en minúta
varliðin, var hann kominn
i allt að 300 m hæð, og séð-
ur þar með augum kvik-
myndavélanna á jörðu
niðri var hann ekki annað
en depill, sem hefði hæg-
lega getað verið Roger
Moore, eins og hver annar.
,,Ég vildi fremur vera
hann en ég sjálfur, þakka
ykkur fyrir”. varð hinum
fræga kvikmyndagarpi að
orði — sem alls ekki skort-
ir hugrekki, ef i það fer.
Öruggara...
Það mátti heyra blakið i
segldúknum, eins og þegar
golu slær i segl, þegar
hraðbáturinn dró Bill þrjá
km með ströndinni, að
fylgsni kvenhetjunnar
fögru, Soltaire.
Bill Bennett komst
þannig að orði: „Þetta er
eins auðvelt og aka bif-
hjóli, en ólikt öruggara
uppi þar. Ekki þessi þvaga
af bilunum, og sérhver bil-
stjóri, sem telur það köll-
um sina að aka á þig.
„Ég fékk hugmyndina
um lögun drekans með
þvi,að athuga teikningar
eftir Leonardo da Vinci og
lofthreyfihlutföll þau, sem
þeir i bandarisku geim-
ferðastofnuninni, NASA,
hafa reiknað út i sambandi
við það.er geimför þeirra
snúa aftur inn i andrúms-
loftið.
„Þegar komið er á loft,
stýri ég drekanum með
handföngum á mjög svip-
aðan hátt og bifhjóli.
Þannig má breyta ris-
stefnu vængjanna, svo
klifið verði hraðara, draga
úr klifinu eða halda drek-
anum i óbreyttri hæð”.
Lendingin.
„Þegar ég hafði náð þeirri
hæð,sem með þurfti, lét ég
bátinn annast ferðina
þangað til klettabrún Sol-
taire blasti við.
„Með þvi að notfæra
mér lofthreyfið til að
renna mér i skrúfusveig
niður á við, get ég lent á
tilteknum bletti, sem ekki
er stærri en siða á dag-
blaði.
„Þegar að þvi kom, los-
aði ég dráttarlinukrókinn
úr lykkjunni og linan féll
niður. Þar með var ég orð-
inn sjálfráður ferða
minna. Lendingin krefst
alltaf lags og varúðar.
„Er ég nálgast jörðu,
hreyfi ég handföngin
þannig, að þenzt að fullu
úr segldúknum, en með
þvi móti eykst viðnám
hans og fallið verður
mýkra, þannig að ég lendi
á öldungis sama hátt og
fugl sezt.
„Eigi lendingin aö verða
fullkomin, veröur hraðinn
að vera um fjórar til tólf
km á klst. Fætur minir að
snerta jörð, þegar ekki er
lengur nein hreyfing fram
á við.
Bill Bennett ypptir öxl-
um, þegar minnzt er á
hættur i þessu sambandi,
og að margir hafi beðið
bana þegar þeir vildu iðka
þessa iþrótt.
Nokkrum vikum eftir að
kvikmyndin hafði verið
tekin af þessum hættuleik,
bar svo til.að Bennett mis-
heppnaðist lendingin, og lá
sex vikur i sjúkrahúsi
vegna hryggmeiðsla.
„Ég var á svifi að kvöld-
lagi, þegar sviptivindur
kom undir vængina og
þeytti mér á fjall. Ef mun-
að hefði millimetra, þá
væri ég ekki til viðtals
nú”.
Hann brosti. „Það getur
oltið á ýmsu, þegar maður
hefur lifibrauð af þvi að
leika sér við dauðann!”
Hugrekki.
„Og Bill er ekki fisjað
saman”, sagði Roger
Moore. „Þegar ég sá hann
á svifinu, varð mér ósjálf-
rátt að biðja þess, að
Leonardo da Vinci hefði
ekki skjátlast i útreikning-
unum”.
Roger þurfti ef til vill
ekki á eins miklu hugrekki
að halda, en þó mun hon-
um ekki hafa fundizt það
beinlinis þægileg kennd,
þegar hann var sjálfur
bundinn neðan i dreka-
grindina, i þvi skyni að
kvikmyndahúsagestir
sannfærðust um að það
væri hann og enginn ann-
ar, sem hafði flogið honum
upp á bjargbrúnina.
Vátryggingafélagið vildi
þó ekki leyfa honum að
svifa. Fyrir þaö var einn
tröllstór kranabill látinn
aka fram á brúnina, og
hékk drekinn i sterkri festi
niður úr lyftirá hans, en
Moore siðan niður úr
málmgrind drekans.
Þvi næst er lyftiráin
teygð út fyrir bjargbrún-
ina, þar sem drekinn
hangir niður úr henni og
Roger Moore niður úr
málmgrind drekans i 150
m hæð yfir hrikalegri urð-
inni fyrir neðan.
Og þar sem hvorki
kranabillinn né lyftiráin
sést á kvikmyndinni, þá er
það I sannleika sagt sann-
færandi, þegar drekinn og
Roger Moore sveiflast inn
yfir bjargbrúnina, spyrnir
varðmanninum fram af og
lendir siöan örugglega „og
blæs ekki úr nös”!
Þar með hefur James
nokkur Bond unnið eitt af-
rekið enn!
Aukagreiðsla fyrir
að eyðileggja
strætisvagn.
Hvað átti það að þýða,
þegar aðlaðandi og vel
vaxinn strætisvagnastjóri
úr Lundúnum, eins og
Maurice Patchett, ók
tveggja hæða vagni undir
brú eina suður i Jamaica,
sem var svo ekki nema ein
hæö, þegar hann kom aft-
ur undan brúnni hinum
megin?
Hann var staðgengill
James Bond — hvað ann-
að?
Maurice hefur umsjón
með ökuþjálfun strætis-
vagnstjóra. Félagar hans
segja, að hann sé eini
strætisvagnstjórinn sem
nokkurn tima hafi fengið
meira en tvöfalt kaup og
áhættuþóknun fyrir að
eyðileggja farartæki sitt.
Þeir voru margir, stræt-
isvagnstjórarnir, sem
sendu umsókn, þegar
framleiðendur nýrrar
James Bond-kvikmyndar
auglýstu eftir sjálfboða-
liða úr þeirra stétt, sem
vildi dveljast fimm vikur
suður á Jamaica, þar sem
myndin yrði að miklu leyti
tekin.
Maurice, sem er fjöl-
skyldumaður, 39 ára að
aldri, höndlaði hnossið,
vegna þess hve áþekkur
hann var Roger Moore að
vallarsýn.
Starfið, sem Maurice
var ætlað, var meðal ann-
ars að þjálfa Moore i
þeirri list að láta strætis-
vagn skrika i hring á 8 m
breiðum vegi. Og halda
siðan með Roger Moore
suður á Jamaica, og verða
þar staðgengill Moore,
sitjandi undir stýri i
tveggja hæða strætisvagni
i heldur betur æsilegum
eltingarleik, þar sem hann
ekur strætisvagninum
undir brú, er reynizt of lág
og klippir efri hæðina ofan
af vagninum.
„Það var siður en svo að
ég yrði hræddur. Ég þótt-
ist vita, að þetta yrði bráð-
skemm tilegt”, segir
Maurice.
„Roger reyndist hinn á-
hugasamasti og efnileg-
asti nemandi. Hann býr
yfir miklum hæfileikum til
að geta orðið góður
strætisvagnstjóri, og ætti
þvi ekki að verða i kot vis-
að, ef hann missir atvinn-
una, sem leikari”.
Spennandi.
„Mest var spennan i sam-
bandi við að aka strætis-
vagninum undir brúna.
Jane Seymour, en hún lék
kvenhetjuna, sat aftur i
vagninum. Hún hefur
sterkar taugar, sá kven-
maður. Ég sat við stýrið
sem staðgengill Rogers.
Hópur áhorfenda hafði
safnast aö, áreiðaniega
um 500 eyjarskeggjar,
sem fylgdust i eftirvænt-
ingu með, þegar ég kom
akandi eftir veginum og
stefndi undir brúna.
„Aö sjálfsögðu höfðu
þeir ekki hugmynd um að
tæknimennirnir höfðu
veikt svo allar stoðir um
samskeyti efri og neðri
hæðar vagnsins, að þeir
töldu nokkurn veginn ör-
uggt að brellan heppnað-
ist, ef ég æki á nákvæm-
lega 45 km hraða, þegar
vagninn skylli á brúnni”.
„Það undanlega gerðist,
að ég einbeitti svo hugsun
minni og athygli að hrað-
anum, að ég gleymdi
brúnni. Höggið sem varð,
þegar efri hæð vagnsins
skall á henni, gerði mér
þvi ekki siður bylt við en
hinum”.
„Hinn hættuleikurinn
var i þvi fólginn að aka
strætisvagninum niður
bryggju úr timbri, svo
hratt að allir viðstaddir
þar vörpuðu sér i sjóinn til
beggja handa.
„Ég var svo heppinn að
veita þvi athygli,að sjórinn
gusaðist upp á bryggjuna
og bleytti timbrið, þegar
fólkið varpaði sér út af. Ef
vagninn hefði skrikað þar
til, þá hefði ekkert getað
komið I veg fyrir að hann
færi i sjóinn...”
„Ég játa, að ég hafði
dyrnar hjá stýrissætinu
opnar — svona til vonar og
vara!”
Fimmtudagur 9. ágúst 1973