Alþýðublaðið - 17.10.1973, Blaðsíða 7

margir útlendingar.
— Já, og svo hvað?
— Það er alltaf mikill
hávaði þaðan, hún sagði
það að visu ekki beinum
orðum, hún sagði að
mennirnir væru nokkuö há-
værir og sá versti væri litill
dökkur náungi
hálf—fertugur eða þar um
bil. Hún sagði aö föt hans
minntu dálitið á lýsinguna i
blöðum um, og hún hefur
hún ekki séö hann um
nokkurt skeið.
— En það ganga vafa-
laust mörg þúsund menn I
siikum fötum, sagði Nordin
vantrúaður.
— Já, sagði Melander, -
ég er þér sammála, og ég
er niutiu og niu prósent viss
um að bendingin er einskis-
verð. Upplýsingarnar eru
svo óljósar, aö i rauninni er
ekkert aö rannsaka, og þar
aö auki virtist hún allt
annaö en viss i sinni sök.
En ef þú hefur hvort eð er
ekkert annað að gera....
Hann lauk ekki við
setninguna, en hripaði nafn
og heimilisfang frúarinnar
niður á blað og reif það úr
blokkinni. Síminn hringdi
og hann tók upp heyrnar-
tólið um leiö og hann rétti
Nordin miöann.
— Geröu svo vel, sagði
hann.
— En þetta er með öllu
ólæsilegt, sagði Nordin.
Rithónd Melander var
samkrulluð og vægast sagt
ill aflestrar. Það voru
eiginlega aðeins nánustu
samstarfsmenn hans, sem
gátu lesið hana. Kollberg
tók miöann og leit á hann.
— Fleygaletur, sagði
hann. - eða kannski forn-
hebreska. Það hlýtur að
hafa veriö Fredrik, sem
skrifaði Dauðahafshand-
ritin, nei annars, hann
hefur ekki kimingáfu til
þess. En svo vill til að ég er
sérfræðingur I að lesa
skriftina hans.
Hann endurritaði upp-
lýsingarnar i snatri og
sagöi: - Þannig lltur það út
þegar það er læsilegt.
— Jæja, sagði Nordin, -
þá er best ég fari þangað.
Er nokkur bill inni?
— Já ætli þaö ekki, en
hugsaðu umferðina og
færðina - notaðu heldur
strætisvagninn, þú getur
tekiö leiö 13 eða 23 suður-
eftir og farið úr viö Axels-
berg.
— Gott og vel, sagði
Nordin og fór.
— Hann er ekki beint að
springa af lifsgleöi i dag,
sagði Kollberg.
— Finnst þér það nokkur
furða, sagði Martin Beck.
— Nei, eiginlega ekki,
sagði Kollberg. - Já, hvers-
vegna leyfum við þeim ekki
að fara heim aftur, þessum
tveimur?
— Vegna þess að við
ráðum engu um það, sagði
Martin Beck. — Þeir eru
hér til að taka þátt i þeim
æsilegustu mannaveiöum,
sem nokkru sinni hafa átt
sér stað á þessu landi.
— Það væri ekki sem
verst, að.... byrjaði Koll-
berg en lauk ekki viö
setninguna. Þaö var ekki
heldur nauðsynlegt. Það
hefði vissulega bætt nokkuö
úr skák ef þeir heföu vitaö
við hvern þeir væru að
eltast og hvar eltinga-
leikurinn ætti að fara fram.
— Svo ég vitni i dóms-
málaráðherrann, sagöi
Martin Beck, — þá gefur
hann eftirfarandi yfir-
lýsingu: Færustu rann-
sóknarmenn
okkar------ætii þaö eigi
ekki að vera M&nsson og
Nordin - vinna sleitulaust
að þvi að umkringja og
fanga geðveikan fjölda-
morðingja, sem sam-
félaginu og hverjum ein-
stakling er sérlega mikil-
vægt að verði sem fyrst
gerður óskaðlegur.
— Hveriær lýsti hann
þessu yfir?.
— 1 fyrsta skipti fyrir
sautján dögum, siðast i gær
endurtók hann þaö, en þá
voru það aðeins f jórar linur
á blaðsiðu tuttugu og tvö.
Og þetta hlýtur að vera
honum mikil raun - með
kosningar að ári.
Melander hafði lokið
simtali sinu. Hann rétti úr
bréfaklemmu klóraöi
öskuna úr pipu sinni með
henni og sagði rólyndis-
lega:
— Er ekki kominn timi
til að hvila sig á þessum
geðveika fjöldamorðingja,
aö minnsta kosti i bili?
Góö stund leið áður en
nokkur svaraði: Aö lokum
sagði Kollberg: — Jú, svo
sannarlega. Það er lika
kominn timi til aö læsa
öllum dýrum og taka
simana úr sambandi.
— Er Gunvald hér?
spurði Martin Beck.
— Jú, heiðraður starfs-
bróðir okkar situr þarna
inni og stangar úr
tönnunum á sér meö bréfa-
hnifnum.
— Láttu stilla öll simtöl
inn til hans, sagði Martin
Beck.
Melander teygöi sig eftir
simatólinu.
— Við verðum lika að fá
eitthvað að boröa, sagöi
Kollberg, — pantaðu þrjú
vinarbrauö og makkarónu
köku handa mér, viltu gera
svo vel.
Kaffið og meðlætið kom
eftir tiu mínútur. Kollberg
fór og sneri lyklinum i
skránni. Þeir settust
kringum borðið. Kollberg
slokaði I sig kaffiö og
hámaði vinarbrauö.
— Þannig er mál með
vexti, sagði hann milli bit-
anna, - að geðveiki fjölda-
morðinginn stendur og
hengir haus inni i klæðskáp
lögreglustjórans. Við
þurfum ekki annað en ná
honum út og þurrka af
honum rykið þegar við
þurfum á honum að halda.
Starfsgögn okkar verða þvi
sem hér segir: Maður,
vopnaður vélbyssu af
gerðinni Suomi 37 verður
að bana niu manneskjum
inni i strætisvagni. Þessar
niu manneskjur eru hver
annarri alls ótengdar, eru
aðeins af tilviljun á sama
stað.
— Sá sem skýtur, gerir
það af einhverri ástæðu,
sagði Martin Beck.
— Já, sagði Kollberg og
teygöi sig eftir makkarónu-
kökunni á fatinu, — það
hefur reyndar verið skoöun
min frá upphafi. En hann
getur ekki hafa haft neina
ástæðu til að drepa fólk,
sem af hendingu er statt á
sama stað. Þessvegna er
það eiginlega ætlun hans að
ryðja aðeins einum úr vegi.
— Morðið er nákvæm-
lega undirbúið, sagði
Martin Beck.
— Einn, af niu, sagði
Kollberg, — en hverjum
þeirra? Ertu með listann
þarna, Fredrik?
— Kann hann utanað,
sagði Melander.
— Já, vitanlega, hvernig
get ég verið svona sljó'?
Jæja, eigum við að byrja a
byrjuninni?.
Martin Beck kinkaði
kolli. Og siðan áttu eftir-
farandi orðaskipti sér stað
milii Kollbergs og
Melander:
— Gustav Bengtsson,
sagði Melander, — það er
vagnstjórinn. Hann hafði
góða og gilda ástæðu til að
vera i bilnum.
— Já, óneitanlega.
— Hann virðist hafa lifaö
algerlega reglusömu lifi.
Vel kvæntur. Aldrei komið
á sakaskrá. Alla tið sinnt
störfum sinum. Vel liðinn
af starfsfélögum. Við
höfum einnig yfirheyrt ein
staka vini Bengtssonfólks
ins. Þeim ber öllum saman
um að hann hafi verið við-
felldinn og ráðsettur
náungi. Stúkumaður,
Fjörutiu og átta ára
gamall. Fæddur hér i
Stokkhólmi.
— Ovinir? Engir. Ahrif?
Engin.Peningar? Engir.
Astæður til að taka hann af
lifi? Núll og nix. Næsti.
— Ég vik frá tölusetningu
Rönns, sagði Melander, —
og tek næst Hildur
Johannsson, ekkju, sextiu
og átta ára. Hún var á leið
frá dóttur sinni. á
Vástmannagaten heim til
sin i Norra Stationsgatan.
Fædd i Edsbo. Dóttirin
yfirheyrð af Larsson,
Mánsson og.... já, það
skiptir ekki máli.Liföi
rólegu og hlédrægu lifi á
ellilifeyri sinum. Annars
litið um hana að segja.
— Nema hvaö hún hefur
sennilega komið i vagninn
við Odengatan og aðeins
ekiö með honum framhjá
átta stöðvum. Og að enginn
nema dóttir hennar og
tengdasonur hafa getað
vitað að hún tók þennan
spöl á þessum tima.Haltu
áfram.
— Johan Kallström,
fimmtiu og tveggja ára,
fæddur i Vesterás. Verk-
stjóri á Gren bifreiða-
verkstæðinu i Sibylle-
gatan. Hann hafði unnið
eftirvinnu og var á leið
heim, það liggur ljóst fyrir.
Hjónabandið eölilegt hjá
honum iika. Hugsaði mest
um bilinn og sumarbú-
staöinn. Aldrei komiö á
sakaskrá. Góðar tekjur, en
ekkert umfram þaö. Þeir
sem þekkja hann, segja að
hann hafi að likindum
tekið neöanjarðarbrautina
frá östermalmstorg aö
Aðalstöðinni, þar sem
hann skipti yfir i vagn. Við
vorum þvi að gera ráð fyr-
ir að hann hafi komið i
hann á biðstöðinni fyrir
útan Ahléss. Yfirmaður
hans segir að hann hafi
verið góður fagmaður og
góður verkstjóri. Starfs-
fólkið á verkstæðinu segir
að hann hafi verið — ... eins
og fjandinn sjálfur við þá
sem hann gat ráðskað með
en undirlægja við for-
stjórana — ég ætti að vita
þetta, það var ég, sem fór
og talaöi við það. Næsti.
— Alfons Schwerin var
fjörutiu og þriggja ára,
fæddur I Minneapolis af
sænsk-ameriskum for-
eldrum. Kom til Sviþjóðar
rétt eftir styrjöldina og
settist hér að. Hann átti
litið fyrirtæki, sem fékkst
við innflutning á
karpatisku greni i
ómbotna, en það varð
gjaldþrota fyrir tiu árum.
Schwerin var drykkju-
maður. Hann var tvivegis á
Beckomberga og afplánaði
þriggja mánaða fangelsis-
dóm i Bogesund fyrir ölvun
við akstur. Þaö var fyrir
þremur árum. Þegar fyrir-
tækið fór á hausinn fór
hann að starfa við bygg-
ingarvinnu. Nú vann hann
hjá borginni, við vega-
gerðina. Morðkvöldið hafði
hann setið i „Pilunni” i
Bryggargatan og var á leið
heim. Hann hafði ekki
drukkið neitt að ráði,
sennilega vegna þess að
hann var auralaus. Hann
bjó i vesælli holu. Likur
benda til að hann hafi farið
frá kránni að biðstöðinni
við Vasagatan. Hann var
piparsveinn og átti ekkert
skyldfólk I Sviþjóð. Var vel
liðinn af vinnufélögum.
Þeir segja að hann hafi
veriö góðlyndur og gæfur
og duglegur viö öldrykkju
og að hann geti ekki hafa
átt nokkurn óvin I þessum
heimi.
— Og hann sá náungann,
sem skaut og sagöi eitthvað
óskiljanlegt viö Rönn rétt
áður enn hann lést. Hafa
sérfræðingarnir nokkuö
sagt um segulbandið
ennþá?
— Nei. Næsti og
Mohammed Boussie, Alsir-
búi, vann I veitingahúsi,
þrjátiu og sex ára, fæddur
á stað, sem ómögulegt er
að bera fram og sem ég
man reyndar ekki.
— Þú veldur mér von-
brigðum.
— Hann kom frá Paris og
hafði búið i Sviþjóð i sex ár.
Óbundinn og áhugalaus um
stjórnmál. Lagði peninga i
bankabók. Þeir sem til
hans þekkja, segja að hann
hafi verið feiminn og hlé-
drægan. Hann losnaði úr
ÞETTA GERÐIST LÍKA
LQFTLEIÐIR
LÁNA CARGO-
LUX FIMM
ÁHAFNIR
Laust eftir kl. niu i morgun
lenti þota I litum og með merki
Cargolux á Keflavíkurflugvelli.
Þetta var þotan, sem félagið
hafði tekið við leigu á af Loft-
leiðum, en hefur nú verið inn-
réttuð til vöruflutninga. Ásgeir
Pétursson, yfirflugstjóri Loft-
leiða flaug vélinni hingað til
lands, en i Keflavik tók Hilmar
Leósson, sem einnig er flug-
stjóri hjá Loftleiðum, við stjórn
vélarinnar. Frá Bandarikjunum
var vélin með farm fyrir
iranska flugfélagið Iran Air, og
heldur hún áfram til Teheran
eftir stutta viðdvöl á Luxem-
borgarflugvelli.
Vélin verður i leigu Cargolux
til 20. mai n.k. og á þessu tima-
bili verða fimm áhafnir Loft-
leiða lánaðar félaginu. Tvær á-
hafnir Cargolux, sem nýkomnar
eru úr þjálfun i Bandarikjunum,
munu auk þess fljúga vélinni.
Gert er ráð fyrir að þotan verði
eingöngu notuð til vöruflutninga
félagsins til Hong Kong og fara
þrjár ferðir I viku.
KÆRULEYSI
UM HIRSLU
FJÁRMUNA
,,Það er engu likara en að
menn eigi meira en nóg af pen-
ingum, þvi vart gætu þeir verið
eins kærulausir um varðveislu
þeirra og raun ber vitni, ef þeir
væru af skornum skammtí”,
sagði rannsóknarlögreglumað-
ur I viðtali við blaðið á mánu-
dag.
Þá um morguninn hafði kom-
ið til hans maður, heldur óhress,
enda tapað sjö þúsund krónum
um nóttina. Peningana geymdi
hann i bil sinum, en þjófur hafði
brotist inn i hann um nóttina og
hirt peningana.
Vestfjarða-
bátar gera
það gott
Þeir gera það gott Vestfjarða-
bátarnir. 1 september voru
gerðir út 140 bátar til boifisk-
veiða. Heildarafiinn i mánuðin-
um var 2650 lestir, á móti 1812
lestum I fyrra. Þetta er mjög
gott hjá Vestfjaröarbátum, þvi
september er alltaf litill afla-
mánuður fyrir vestan. Mestan
afla hafði togbáturinn Bessi frá
Súðavik, 228 lestir i fjórum sjó-
ferðum.
Loðnan gerði
stórt strik í
reikninginn
Heildarfiskafli islendinga
fyrstu niu mánuði ársins var 812
þúsund lestir, á móti 661 þúsund
lestum á sama tima i fyrra.
Yfirleitt er um aflaaukningu að
ræða i flestum greinum fisk-
veiða, nema þorskafla báta. En
mestu munar þó um stóraukna
loðnuveiði.
0
Miövikudagur 17.
SEÐLABANKINN
í SÖLUFERÐ A
SKEIÐARARSAND
Seðlabankinn fór i
söluferð austur á
Skeiðarársand á laug-
ardaginn var. Þar
vinnur vegagerðin að
einhverju mesta mann-
Helgi Hallgrimsson, yfirverk-
fræðingur, og Jónas Gisiason,
brúarsmiður.
virki, sem um getur á
íslandi, ef frá eru tald-
ar raforkuvirkjanir.
Eru þetta brúa- og
vegagerðir, sem hófust
i april 1972 og áætlað er
að lokið verði snemma
sumarsl974, en þá opn-
ast langþráður hring-
vegur i kringum landið,
ef svo miðar sem horf-
ir.
7 brýr verða á 34 km. vegar-
kafla yfir Skeiðarársand milli
Núppstaðar og Skaftafellsár.
Hinar stærstu eru brýrnar yfir
Skeiðará, 904 metrar, Súlu, 420
m. og Gigju, 376 metrar. Til
þessa hafa allar áætlanir um
hraða framkvæmdanna staðist
og vel það. Kostnaður hefur hins
vegar farið fram úr áætlun, en
hann mun verða um 700 milljón-
ir króna, sem aflað er með sölu
verðtryggðra happdrættisbréfa.
Hafa þessi bréf selst vel, enda
hefur verðmæti þeirra tii þessa
aukistaðmun meira en peninga
á venjulegum innlánsvöxtum,
en auk þess hafa þau gefið veru-
legar fjárhæðir i happdrættis-
vinningum. Nú eru til sölu rúm-
lega 60 milljónir króna i þessum
happdrættisbréfum, sem eru
verðtryggð með visitölu fram-
færslukostnaðar, en gefa auk
þess möguleikann á góðum
vinningum I 10 ár, en þá verða
þau greidd með áfallinni visi-
tölu. „Það hefur sýnt sig, að
vonin um vinning er lika pen-
ingavirði”, sagði Svanbjörn
Frimansson, bankastjóri Seðla-
bankans, við blaðamenn á
fundi, sem haldinn var á Skeið-
arársandi á laugardaginn.
Þetta hefur sannast vel á þvi,
hversu sala eitt þúsund krónu
happdrættisbréfanna hefur
gengið vel. Næstu daga er fast-
lega vonast eftir nýju „hlaupi” i
sölu þessara bréfa til þess að
brúun vatnsfallanna á Skeiðar-
ársandi geti gengið samkvæmt
áætlun.
Stöplar, sem eiga að standast náttúruöflin
□
□
Það er næsta furðuiegt að sjá alla þessa risa-
vöxnu brúarstöpia á vatnsiausum sandinum. Þó
er þeim ætiað að standast mörg þúsund tenings-
metra á sekúndu af vatni, sem þeytist undan
jöklinum i hamslausum hlaupum. Þarna eru
margir varnargarðar, sem stýra vatnsflaumin-
um f farvegi, þegar rennslið vex. Fari svo, sem
alltaf getur skeð, að óvenjumikii hlaup verði, er
beinlinis gert ráð fyrir þvi, að rofin verði skörð I
þessi mannvirki, þar sem minnstur skaði er af,
til þess að verja brýrnar fyrir álagi, en brýrnar
eru langdýrasti hluti þessara ævintýralegu
mannvirkja. Óvíða sjást þess jafn giögg merki,
hversu erfitt landið okkar er og náttúruöflin
taumlaus og viðsjál.
420 metra brú yfir Súlu er fullgerð með vlkjum Vatnadrekinn er mesta þarfaþing, jafnvigur á
fyrir bila til að mætast. vatni og landi.
kurteisir
Athugun, sem danska blaðið
Aktuelt hefur gert, sýnir að
danskir karlmenn eru ekkert
sérlega hjálpsamir nema þegar
þeir fá tækifæri til þess aö sýna,
að þeir kunni ýmislegt i sam-
bandi við bila.
Ljósmyndafyrirsætan Mai
Warberg var látin hafa þunga
tösku og álika þunga hliðar-
tösku til þess að bera um hið
þekkta „strik” i Kaupmanna-
höfn. Allir gátu séð, að hún erf-
iðaði mikið, en ekki einn einasti
karlmaður bauð henni hjálp.
Hún var iklædd vinnufatnaði,
eins og nú er I tisku, og án and-
litsmálningar. Ef til vill leit hún
ekki nógu vel út? Þá var hún
klædd ipinupils og látin mála sig
I framan. Siðan fór hún aftur
sömu leið með töskurnar.
Margir karlmenn staðnæmd-
ust og reyndu að koma henni til
við sig, en enginn bauð henni að
hjálpa tii við burðinn. Aðeins
einn ungur maður gaut horn-
auga á töskuna og var að þvi
kominn að bjóða hjáip sina. En
þá kom hann auga á pornó-búð
hinum megin á götunni, og
pornóið sigraði.
Aö þessu loknu var Mai sett
upp I bil og keyrt með hana út á
Kögevejen, sem er mikil um-
ferðargata. Þar var hún látin út
úr bilnum, og látin vera að kikja
undir vélarhlifina.
Tvær minútur og þrjátiu sek-
úndur liðu og þá staðnæmdist
fyrsta bifreiðin, og örskömmu
siöar stór vöruflutningabifreið.
Vörubilstjórinn var vaskastur
tvimenninganna, og hinn ók þvi
sina leið. Vörubilstjórinn lagði
fyrir Mai ýmsar spurningar
tæknilegs eðlis og fór siðan að
eiga við vélina. Þá var honum
sagt hvernig I málinu lá. Hann
— Danskir karlmenn kunna
að nota augun, þegar þeir mæta
sætri stelpu, en þeir eru ekki
beinlinis kurteisir og
hjálpsamir.
Karlmenn i ýmsum löndum lita
konur misjöfnum augum. Ital-
arnir horfa þannig, að manni
finnst maður vera nakinn og
hjálpsemi þeirra og Frakkanna
býr yfir ákveðnum hugrenning-
um. Danskir karlmenn eru til
samanburðar næstum feimnir i
augnatillitum sinum, segir Mai,
sem viðurkennir, að hún sé von-
svikin með árangurinn að til-
raununum.
Nema helst þegar bíllinn er með í spilinu
Danskir karl-
menn eru ekki
brást alls ekki reiður við, en
lagði áherslu á, að hann hefði
ekki stoppað vegna pinupilsins
hennar Mai.
Þá var tilraunin endurtekim
og nú með karlmann sem til-
raunadýr. Bifriðarnar þutu
framhjá hver af annarri, en
enginn hafði meðaumkun með
aumingja manninum, sem stóð
og braut heilann yfir opinni
vélarhiifinni.
Og hvað hafði Mai Warberg
svo að segja um þetta allt sam-
an?
NU KOSTAR
100 KRÖNUR
A
DANSHÚSIN
Svo litur út sem aðgangseyrir
að veitingahúsum um helgar
fari almennt að verða 100 krón-
ur I stað 25 króna, og hafa flest
veitingahúsanna þegar lagt á
þetta svonefnda helgargjald.
Hótel Saga gerði þetta upp á
einsdæmi snemma I september,
og var þá embætti lögreglu-
stjóra send skýrsla um máliö.
Hún var send áfram til dóms-
málaráöuneytisins. Konráð
Guömundsson hótelstjóri á
Sögu, sagöi þá I viötali viö blaö-
iö að inngangseyrir heföi ekki
hækkaö i 10 ár, og hafi hann
hækkaö gjaidiö til aö mæta
auknum rekstrarkostnaði.
Akveðið hlutfall af rúllugjaldi
rennur til toilstjóraembættisins,
eneftir að Konráð og tollstjóri
komust að samkomulagi um
hækkaö hlutfall til embættisins
hélt helgargjaldiö áfram á
Sögu.
Um siöustu helgi byrjuðu svo
hin vinveitingahúsin aö inn-
heimta þetta helgargjald, og
hefur embætti lögreglustjóra
sent dómsmálaráöuneytinu
skýrslu um máliö.
ólafur Walter deildarstjóri
þar, sagði i viðtali viö blaöið I
gær, að skýrslur þessar yröu
teknar til athugunar alveg á
næstunni, og fengist þá væntan-
lega botn I máliö, en á mörg atr-
iði væri aö Hta. óvíst væri hvort
þessi hækkun væri beinlinis lög-
brot.
Helgargjald kr. 100,00
Fatagjald og meðfylgjandi rúilumiði innifalinn
Ekki bora í
nefið - þá
færð þu kvef
Viö Virginiuháskóla i
Bandarikjunum hafa rann-
sóknir verið gerðar á þvi, hvað
valdiðgeti kvefi. Niðurstaðan er
vissulega óvænt, þvi hún bendir
til þess, að hnerri og hósti hafi
ákafiega litla þýðingu i þvi sam-
bandi. Hins vegar sýki fólk sig
oft af kvefi með þvi að bora I nef
sér eða nudda augun. Hins
vegar virðist það ekki gera hið
minnsta til, þótt maður kyssi
manneskju, sem er með kvefi
Það er Knud Lundberg,
læknir, sem segir frá þessu i
grein i danska blaðinu Aktuelt.
Nú höfum við um margra ára
skeið haldið, að örlitlir sýktir
munnvatnsdropar svifu um i
herbergi eftir að'kvefuð mann-
eskja hóstaði eða hnerraði og að
þetta væri skýring þess, að kvef
er svo algengt og útbreitt.
Það er að visu ekki hægt að
fullyrða, að smit GETI EKKI
borist svona. En það gerir þaö
venjulega ekki. t Bandarikjun-
um voru gerðar tilraunir með
Rhino-virus,sem veldur u.þ.b.
þriðjungi allra kveftilfella hjá
fuliorðnu fólki. Það kom i ljós,
að einungis var hægt að finna
smit i munnvatnsúða 2ja af 25
kvefuðum manneskjum, sem
látnar voru hósta og hnerra.
Niðurstaðan er skýrð með
þessum hætti: Það er einkum
og sér I lagi frá munninum, sem
þeir koma, örsmáu droparnir,
sem svifa sem úði I loftinu,
þegar einhver hóstar eða hnerr-
ar En það er ekki I munninum,
sem smitunarefnið er fyrst og
fremst að finna. Virus þrifst
best I nefi og ennis- og kinn-
beinaholum.
En það gerir ekkert
til að kyssa kvefaða
manneskju!
1973
Miðvikudagur 17. október 1973
o