Alþýðublaðið - 07.11.1973, Blaðsíða 6

Sjöwall og Wahlöö:
PAUfllWW TEKUR
SÉR FAB EEl
Rönn tók pokann og lét
hann við hliðina á stól
sínum.
— Þér vilduð kannski
segja mér hversu lengi þér
þekktuð Göransson, hvar
og hvenær þið kynntust og
hvernig stóö á því að þér
lofuðuð honum að búa hjá
yður.
Björk kom sér vel fyrir á
rúminu og krosslagði
fæturna.
— Sjálfsagt, sagði hann,
— en fyrst verð ég að snikja
af yður sigarettu.
Hönn dró sigarettupakk-
ann upp úr jakkavasanum,
hristi lipurlega upp sigar-
ettu, sem Björk tók strax
og kveikti i en reif svo
munnslykkið af.
— Jú, þannig er mál með
vexti, að ég sat yl'ir ölglasi
á Zum Kranziskaner og við
næsta borð sat Nisse. fog
hafði ekki séð hann áður,
en við tókum lal saman og
hann bauð upp á vinglas.
l>að virtist allt i lagi með
hann, svo þegar sjoppunni
var lokað, sagðist hann
hvergi eiga hiil'ði sinu að
halla og ég tók hann heim
með mér. Við urðum báðir
þéllkenndir þelta kvöld og
daginn el'tir bauð hann upp
á mal og vin á Södergard.
Þetta gæti ég trúað að hafi
verið þriðja eða fjórða
september.
Tókuð þér eftir hovrt
hann neytti eiturlyfja?
Björk hristi höfuðið. —
Nei, að minnsla kosti ekki
strax. Kn eítir nokkra daga
sá ég hann sprauta i sig
einhverju um morguninn
þegar við vorum að lara á
fætur og þá skildi ég það.
llann spurði reyndar hvort
ég vildi, en ég held mér l'rá
sliku.
Björk hafði dregið peysu-
ermarnar upp fyrir oln-
boga og Rönn hal'ði næga
þekkingu til að geta séö að
Björk var að likindum að
segja satt.
— Það er ekki sérlega
rúmt um yður hérna, sagði
hann, — hvers vegna
leyfðuð þér honum aö búa
hjá yður svona lengi?
Borgaði hann annars fyrir
sig?
— Ja, mér fannstallt i
lagi með hann. Nei, hann
borgaði ekki beinlinis fyrir
rúmið, en hann hafði nóg
peninga og kom alltaf heim
með mat og brennivin og
þessháttar.
— Vitið þér hvaðan hann
fékk peningana?
Björk yppti öxlum. —
Það hef ég enga hugmynd
um og mér kom það ekkert
við. En hann hafði enga
vinnu, það veit ég að
minnsta kosti.
Itönn leit á hendur
Björks, sem voru gróm-
teknar af óhreinindum.
— Hvað gerið þér
sjálfur?
— Eg geri við bila, sagði
Björk. — En nú ætla ég að
hitta stelpu, svo þér verðið
að flýta yður. Var það
nokkuð fleira, .sem þér
vilduð fá að vita?
— Já, um hvað talaði
hann? Sagði hann til dæmis
nokkuð frá sjálfum sér?
Björk klóraði sér
nokkrum sinnum undir
nefinu með visifingrinum
og sagði: — Hann sagðist
hafa verið til sjós, er. það
var víst fyrir allfóngu. ()g
svo talaði hann um stelpur,
sérstaklega eina, sem hann
hefði verið með og hefði
eignast krakka. lfann sagði
að hún væri sér eins og
móðir og meira en það.
Þögn.
— Þér skiljið að það er
ekki hægl að sofa hjá
mömmu sinnni, sagði
Björk alvarlegur, — en
annars varhann ekki mikið
fyriraðtala um sjálfansig.
— Hvenær flutti hann
héðan?
— Attunda október. Það
er litill vandi að muna það,
þvi það var sunnudagur.
llann tók með sér dótið sitt,
allt nema þetta hérna. Það
var ekki meira en svo, aö
hann kom þvi öllu i bréf-
poka. Hann sagðist hafa
fundið annan staö en að
hann ætlaði að koma aftur
eftir nokkra daga.
Hann þagnaði og slökkti I
sigarettunni i kaffibolla á
gólfinu.
— Og þetta var það sið-
asta sem ég sá til hans. Og
nú er hann dauður, sagði
Siv mér. Var hann einn
þeirra, sem var skotinn i
strætisvagninum?
— Rönn kinkaði kolli.
— Vitið þér hvar hann
hélt sig eftir þetta?
— Hef ekki grun um það.
Ég heyrði ekki meira til
hans og hef enga hugmynd
um hvar hann var. Hann
hitti nokkra af félögum
mlnum hérna, en ég hitti
aldrei neina félaga hans.
Þessvegna er það, sem ég
veit svo lftiö um hann.
Björk gekk að spegli,
sem hékk á veggnum og fór
að greiða sér.
— Vitiö þið hver þetta
var? Þessi i strætisvagnin-
um á ég við?
— Nei, svaraði Rönn, —
ekki ennþá.
Björk fór aö fara úr peys-
unni. — Nú verö ég að hafa
fataskipti, sagöi hann. —
Stelpunni fer að leiðast.
Rönn stóð á fætur, tók i
haldið á bréfpokanum og
gekk til dyra.
— Þér hafiö sem sagt
enga hugmynd um, hvar
hann hélt til eftir þann átt-
unda október? spurði hann.
— Nei, ég var að segja
það.
Björk dró út skúffu i
kommóöunni, tók upp úr
henni skyrtu og reif af
henni miðann frá þvotta-
húsinu.
— En eitt veit ég þó.
— Nú, hvað er það?
— Hann var skithræddur
tvær siðustu vikurnar áður
en hann fór héðan. Eins og
allur á iði.
— En þér vitið sem sagt
ekki hversvegna?
—- Nei, hef ekki hugmynd
um það.
Er Rönn kom heim i
tóma ibúð sfna, fór hann
fram i eldhúsið og tæmdi úr
bréfpokanum á boröið. Svo
tók hann hlutina gætilega
upp hvern fyrir sig, skoðaöi
þá vandlega og lét þá i pok-
ann aftur.
Slitin, köflótt derhúfa,
nærbuxur, sem einhvern-
tima i fyrndinni hlutu að
hafa verið hvftar, krypplað
hálsbindi meö rauöum og
grænum röndum, belti úr
gerfileöri með látúnsylgju,
pipustertur með sundur-
tuggnu munnstykki, einn
ullarfóöraðir svinsleöur-
glófi, gulir krepnælonsokk-
ar, tveir óhreinir vasaklút-
ar og kryppluð ljósblá pop-
llnskyrta — þetta var allt
og sumt.
Rönn hélt skyrtunni frá
sér i útréttri hendi og ætl-
aði aö fara aö leggja hana
efst i pokann, þegar hann
sá aö bréfmiði stóö upp úr
brjóstvasanum. Hann lagði
frá sér skyrtuna og fletti
sundur miöanum. Þetta
var reikningur upp á kr.
78.25 frá veitingastofunni
„Pflan”. Hann var dagsett-
ur 7. október og véiritaðir
liðirnir voru einn fyrir mat,
sex fyrir áfengi og þrir fyr-
ir gosdrykki.
Rönn sneri reikningnum
viö. A spássiuna aftaná
honum var skrifaö meö
kúlupenna:
8/10bf.............3000
Mo ................50C
Skuld ga...........100
Skuld mb............50
Dr.P...............650
1.300
Afg. 1.700
Rönn þóttist þekkja rithönd
Göranssons, sem hann
hafði séð nokkur sýnishorn
af heima hjá Ljósu-Malin
Hann komst að þeirri
niðurstöðu að tölurnar -
hlytu að þýöa, að þann 8.
október, eða sama dag og
Göransson flutti frá Björk,
hefði hann átt að taka viö
þrjú þúsund krónum frá
einhverjum, ef til vill
manni, sem átti upphafs-
stafina B.F. Fyrir þessa
peninga ætlaöi hann aö
kaupa morfin fyrir fimm
hundruð krónur, borga
skuldir að upphæð eitt-
hundrað og fimmtiu krónur
og borga einhverium P.
lækni sex hundruð og
fimmtiu krónur fyrir eitur-
lyf eða eitthvað annað. Þá
átti hann að eiga sautján
hundruð krónur eftir. Þeg-
ar hann rúmum mánuöi
siðar fammst dauður i
strætisvagni, hafði hanh
meira en átjánhundruð
krónur á sér. Þvi hlaut
hann að hafa fengið meiri
peninga eftir áttunda
október. Rönn velti þvi fyr-
ir sér, hvort þeir peningar
heföu komið frá sama bf —
eða B.F. Þessir bókstafir
þurftu vitanlega ekki að
benda til neinnar persónu,
þeir hátu vel verið skamm-
stöfum á einhverju öðru.
En hverju?
Voru upphafsstafirnir ef
til vill skammstöfun á
staönum, þarsem hann átti
að nálgast peningana? Nei,
þaö sennilegasta var að bf
væri einhver manneskja.
Rönn fletti minnisblöðum
sinum, en enginn þeirra,
sem hann haföi yfirheyrt i
sambandi við Göransson
átti upphafsstafina B og F.
Rönn tók bréfpokann og
reikninginn frá veitinga-
stofunni og gekk fram i for-
stofuna. Hann lét reikning-
inn i skjalatösku sina og
lagði hana og bréfpokann á
borðið i forstofunni. Siöan
fór hann aö hátta.
Hann lá lengi og braut
heilann um hvaöan
Göransson heföi fengið
peningana sina.
Fimmtudaginn 21. des-
ember var engin dýrð að
vera lögreglumaður.
Kvöldið áöur hafði her ein-
kennisklæddra og borgara-
klæddra lögregluþjóna lent
i óðum og ofsafengnum á-
flogum við þyrpingu verka-
manna og menntafólks,
sem var aö koma af fundi I
Húsi Alþýöunnar. 1 miðri
borginni og á hátindi jóla-
æöisins. Um það hvernig á-
flogin hefðu hafist voru
skiptar skoðanir, og senni-
lega yrði aldrei komist til
botns i þvi, en þeir lög-
reglumenn voru sárafáir,
sem sýndist engin ástæöa
til að brosa eöa hlæja
þennan ömurlega og is-
kalda fimmtudagsmorgun.
Sá eini, sem orðið hafði
einhverskonar ánægja af ó-
spektunum Var Mansson.
Hann hafði verið svo létt-
úðugur aö hafa orð á þvi að
hann hefði ekkert aö gera
og óðara fengið fyrirmæli
um að fara út og halda uppi
lögum og reglu. 1 fyrstu
hafði hann með varkárni
haldið sig hæversklega i
skugganum i námunda við
Adolf Fredriks kirkjuna við
Sveavágen, í von um að ó-
eirðir ef einhverjar yrðu,
bærust ekki i þá átt. En lög-
reglan kom aðvifandi úr
öllum áttum skipulags-
laust, og mótmælafólkið,
sem auövitað varð eitthvað
að fara, lét undan siga i átt-
ina að athvarfi Mánssons.
Hann dró sig rösklega i hlé
norðureftir Sveav^gen og
kom eftir nokkra stund
auga á litla veitingastofu,
þar sem vil mátti skreppa
inn og ylja sér. Þegar hon-
um þótti timi til kominn að
fara aftur, stakk hann á sig
tannstöngli úr kryddgrind-
inni á einu borðanna. Hann
var vafinn i pappir og af
honum var menthol-lykt.
Að likindum var Máns-
son sá eini innan lögregl-
unnar, sem gat litið nokkuð
björtum augum á lifið
þennan ömurlega morgun.
Hann hafði hringt til veit-
ingastofunnar og tryggt sér
heimilisfang tannstöngla-
framleiðandans.
Einar Rönn var aftur á
móti ekki með hýrri há.
AÐ VERA KALLAÐUR
Jónas Jónasson í leikhúsinu:
Þjóðleikhúsið:
Klukkustrengir
eftir Jökul Jakobsson,
Leiktjöld: Gunnar
Bjarnason
Þorbjörg
Höskuldsdóttir
Ljósameistari:
Kristinn Danielsson
Hljómar: Atli Heimir
Sveinsson
Leikstjóri: Brynja
Benediktsdóttir.
„Frá upphafi, hefur mann-
skepnan búið sér Guð og trúir
þessvegna báglega þeirri full-
yrðingu i bók, að Guð hafi skap-
að sig! Prédikarar allra alda
hafa af elju reynt að berja inn i
hausinn á manninum, stundum
með saltaranum, eða Postillum,
að maöurinn sé tilkominn i
mynd Guðs, hvorki meira né
minna, og eigi þessvegna að
haga sér almennilega, lifa góðu
og gegnu lifi og trúa, hvað sem
hver segir, bókstafnum sjálfum.
— Svo má rifast fram i andlátið
um upphaf alls þess sem við
köllum veröld og mannlif I
henni, sól og stjörnur, gott og
illt, fagurt og ljótt, þvi allt virð-
ist eiga sér andstæðu. Kannski
kemur svarið við spurningunni:
Af hverju? einn góðan veður-
dag, þegar það er logn á Pollin-
um og gömul hús spegla sig i
hégóma og enginn á sér ills von,
hvað þá maður sé búinn með
smákökuna i lifi manns. Þá
liggur mér ofarlega i huga sá
grunur, að við neitum að trúa
sannleikanum, rétt enn einu
sinni i sögu mannkyns. Við bara
neitum að trúa, hvað sem öilum
fjölfræðibókum liður og munn-
mælum. Gamlar frásagnir,
geymdar milli bókaspjalda,
segja okkur að allar götur frá
upphafi, sé ganga mannsins
fram á við, ein leit að Guði,
frelsara væri nóg, aðeins ef við
höfum eitthvað til að trúa á, i
öllu þessu öngþveiti, og sá frels-
ari, sem kallaður er til verksins,
bjargi einstaklingnum, sem æ
meir hylst i mengunarreyk og
einn góöan veðurdag skin sólin
ekki lengur á yfirborð jarðar,
óttinn er tekinn að reka burtu
skynsemina og maðurinn hætt-
ur að reyna að bjarga sér.
Þá tekur hann, ef enginn er
frelsarinn, að trúa á hópinn,
félagsskapinn, en verður þó
áfram einn með sjálfum sér, og
hefur liklegast verið það of
lengi.
Jökull Jakobsson hefur enn
skrifað leikrit, og fór til þess
norður og norðanmenn fengu
þvi fyrst aö njóta, sunnanmenn
nú.
Klukkustrengir er gamanleik-
ur, ekki farsi, gamanleikur i
þess orðs bestu merkingu, með
öldu alvöru undir, en báruskvett
i kátinu á yfirborði.
Ég hefi séð öll leikrit Jökuls
nema Sjóferðina, þá varð ég
strandaglópur. Ég hefi meir og
oftar dáðst að þessum unga rit-
höfundi, og hann veit um það á-
lit mitt að sumarið '37 sé hans
besta verk, og liklegast besta
verk islenskt, skrifað beinlinis
fyrir leiksvið.
Þetta nýja verk, sem frum-
sýnt var á föstudag, 2. þ.m.
vakti mig til umhugsunar um
það sem ég hefi löngum karpað
um við kunningja, að það sé út i
hött nánast, að vera að lesa i
annarra verk, komast að niöur-
stöðu um meiningar verksins —
enginn skrifi án meininga, þetta
eða hitt sé djúphugsaö, nú, eða
vanhugsað. Allir virðast vita
betur en höfundurinn sjálfur.
Sumir skrifi bara til að skrifa,
sumir séu sifellt að kenna, aðrir
i orðaleik.
Það eru til rithöfundar sem
skrifa af gamni sinu og meina
það. Leggja höfuðáherslu á
grinið með þvi að gera persónur
sinar fólk, eilitið ýkt, en að ýkja
er eðli leikhússins, og um leið og
persónurnar eru fólk, segjaÞær
eitthvað af viti þótt fyndið sé.
Fyndni getur verið óvitlaus, og
Jökull skrifar þannig, að um
leið og maður hlær veltir maður
vöngum yfir þvi sem persónur
hans eru að segja. Hann kemur
mann þægilega á óvart, stund-
um óþægilega með skarplegum
orðaskiptum, stundum kemur
yfir hann viðkvæmni, en aldrei
væmni, hann er maður augna-
bliksins, frjór, næmur, glöggur
til augans eins og gestur á bæ.
Já, hann er góður rithöfundur,
það vissu fleiri, en hve mikiil
hann verður veit enginn; hann
virðist búa aö ótæmandi sjóði
saman að horfa á kyrruna á
Pollinum og spegilmynd máv-
anna ofan á vatnsfletinum.
Persónur Jökuls eru ákaflega
skýrar, markvissar að allri
smiði og sviðið er eitt, heimili
Jórunnar, en þó eiga persónurn-
ar, sem þar búa, heima i eigin
veröld, eigin bás. Maðurinn er
jú einn, jafnvel innanum
marga, það er saga hvers
manns sem lifir, þrátt fyrir
samfélagskenndina og þrá, er
alltaf privat adressa hjá manni,
þótt verönd lifsins sé sú sama.
Og i bænum hans Jökuls, ger-
ist aldrei neitt. 1 mesta lagi að
búnir séu til klukkustrengir og
sötrað vin og svo ganga sumir
með draum i brjósti um form-
byltinguna i ljóðagerð, eða
kannski ballett, það er sama
hvort er, báðu má breyta i hitt
ef vill og þegar dönsku blöðun-
um sleppir muna sumir sitt af
hverju úr aifræðibókum: það
getur komið sér vel að vita sitt
af hverju 1 d. hvað aðrir hafa
sagt, fundið upp, eða gert annað
af sér. — Það þarf ekki endilega
litinn bæ til að finna holdsins,
fýsnir leika á lausu, og smá sög-
/1
‘Vl
Kristbjörg Kjeld og Bessi Bjarnason.
frjórrar hugsunar, jákvæðu
hugarfari til alls þess sem lifir,
þótt stundum hafi hann brodd i
orðum, eru þau fögur að hugs-
un, rósin ilmar en stingur, þaö
gerir kaktusinn lika, en Jökull
gleymir aldrei að vökva sina.
Leikritiö skrifaði Jökull i bæ
utan Reykjavikur, og það gerist
I slikum. Höfundurinn hefur
notað timann vel. Hann beinir
opnum augum að umhverfinu
og hver sá, sem einu sinni hefur
búið i bæ, utan Reykjavikur,
þekkir af eigin raun þessa til-
finningu: að ekkert gerist.
Þekkir gönguferöir án tilgangs
um bæ og brekkur, menn mæt-
ast og brosa hvor öðrum og taka
kanski ofan ef þeir eru af gamla
og siðasta skólanum, en eiga
ekki samleið nema þá rétt fyrir
hornið kanski. Þar skiptast göt-
ur i kross, og svo myndast sell-
urnar, kvenfélögin bjarga þvi
sem bjargað verður af félags-
legri þörf konunnar, Ljónin og
Frimúrarar afgangnum af
mannskapnum, menn koma
saman á sunnudögum og drekka
sérrý og vermúð og maula smá-
kökur, allt ákaflega ljúft á yfir-
borðinu og svo er hægt, dögum
urnar um náungann verða að
framhaldssögum, lifsseigum og
fjöllesnum og hvað sem hver
segir: óskin býr i brjóstinu, hún
var i upphafi, segir Galdra-
Loftur og þarna i þessum lygna
bæ, býr óskin um að eitthvað
fari nú að gerast.
Og hvað gerir ekki góður guð
fyrir lömbin sin? Hann sendir
þeim mann til að gera krafta-
verk, en i leiðinni á hann að
stilla orgelið i kirkjunni, eða var
það öfugt?
Hvað sem þvi liður, og hvort
sem stillaranum likar betur eða
verr, virðist hann vera sá sem
er „kallaður”.
Enda snarbreytist tilvera
fólksins og enda til hvurs alla
þessa klukkustrengi sem verða
tii árið um kring, tveir á mán-
uði, og enginn þeirra i sambandi
við eitt eða neitt? Sumir þarna i
bænum fá yfir sig svolítinn rutl-
ing, og sannast hér sem áður, að
fólk sem vill fær miklu áorkað,
fólk sem i blindni trúir, er auð-
veld bráð sjálfslygi. Spurning
hvað myndi gerast, ef einhver
klukkustrengur kæmist skyndi-
lega i samband. Hvað þá?
En þegar orgelið kemst i lag,
hefur i raun ekkert gerst, nema
kirkjuorgelið er betra, eða er
það kannski verra? Alla vega
geta menn nú enn á ný byrjað að
góna á lognið á Pollinum, skoð-
að gömul hús i fjöru, tekið ofan
með ótöldum brosum, og bráð-
um verður til nýr klukkustreng-
ur.
Nú mætti ætla eftir þessar
hugleiðingar, að hér sé á ferð á-
kaflega dramatiskt verk, en
þetta er aðeins minn lestur i
leikrit Jökuls, og best að snúa
sér að þeirri ataðreynd sem við
blasir: þetta er griðarlega
skemmtilegt leikrit, og ég lýt i
aðdáun djúpt fyrir Kristbjörgu
Kjeld. Hún flettir blaði i leik-
sögu sinni og ég leyfi mér að
fylla heila siðu með stóru upp-
hrópunarmerki aðdáunar.
Tækni hennar til munns og æðis
er nánast fullkomin, hnitmiðuð
framkoma hennar, næstum
hvert orð, verkaði á mig eins og
hláuturgas.ogekkierverraþegar
hún leikur á móti öðrum eins
dæmalausun snillingi og Róbert
Arnfinnssyni, en hann má held-
ur ekki opna munninn, nema i
manni sjóði gleðihlátur og mér
er sama hvaðan hann hefur fyr-
irmynd sina — leikari hlýtur
oftast nær eða alltaf að finna sér
fyrirmynd — Róbert gerir
kaktussafnarann af frábærlega
áhugaverðri persónu, með
skarpa lifsskoðun þrátt fyrir
lifsleiðann, og miklar sveiflur i
sálarlifinu; þegar jafnvel hann
verður fyrir áhrifum af nærveru
„miðilsins”, lognskoðarinn fær
fyrir brjóst gamlan ilm úr
rjóðri.
Bessi Bjarnason leikur mann-
inn með ballettinn eða ljóða-
flokkinn i brjóstinu og sifelld
vandræði með ristilinn konu
sinnar. Bessi er ljómandi
skemmtilegur, svolitið ólikur
Bessa, meira að segja; tækni
hans er mikil og hann er sifellt
aö koma manni á óvart.
Þetta trió er dálitið sér á parti
vegna reynslu og hæfileika og
senda mann heim með varma.
Sigrún Björnsdóttir leikur
einskonar simból fyrir dekkri
hliðar mannlifsins. A köflum
nær hún góöum tökum á hlut-
verkinu, mér finnst hún óljós frá
Jökuls hendi, eða kannski er það
bara skortur á skynsemi af
minni háifu?
Unglingarni i skólanum, ást-
fangnir og þessvegna alltaf aö
rifast, og hann hættur að éta af
tómri ást, hún eins og unglings-
stelpa á alltaf á hættu; sem
stendur ástfangin af miklu eldri
manni. Þau Þóra Friðleifsdóttir
og Randver Þorláksson eiga
skilið hamingjuóskir fyrir
þeirra framlag. Þeirra er tim-
inn að auka við sig, bæta sig,
laga og lagfæra og vera þolin-
móð þvi allir góðir hlutir koma
'hægt.
Jón Júliusson er kallaður,
bæði til að gera við orgelið og
gera kraftaverk. Jón ieikur
sæmilega vel manninn sem ekk-
ert ætlar að gera annað, en gera
við orgelið, en það var nakti
þögli leikurinn hans sem var
góður, enda hjálpuöu hljómar
Atla Heimis Sveinssonar stór-
kostlega.
Brynja Benediktsdóttir er
djarfur leikstjóri, rik af hug-
myndum, og þorir. Samspil
hennar við leiksviðshöfunda,
Gunnar Bjarnason og Þor-
björgu Höskuldsdóttur hefur
auðsýnilega verið gott, og þegar
fallegu ljósin hans Kristins
Danielssonar bætast við, er öll
ytri umgjörð orðanna leiks afar
góð, og er nú ekkert eftir nema
segja takk, og eins og Bessi seg-
ir: ég verð að segja það, ég er
búinn að segja það!
4. nóv. 197
Jónas Jónasson
14 daqa ferðir tíl
Miami Beach
Florida
14 daga ferð og dvöl
á einhverjum sólríkasta
stað jarðar, sjálfum leik-
vangi milljóneranna,
Miami á Florida.
Þér eigið margra kosta völ þar, en við leggjum til að þér veljið milli Hótel
Monte Carlo, sem er gott miðlungs hótel og Carillon, sem er I. flokks hótel
á alþjóða mælikvarða.
Floridaferðin er sniðin fyrir alla fjölskylduna, þar er að finna meiri afþrey-
ingu fyrir börnin en víðast hvar annars staðar. Nægir þar að nefna Disney
World, Páfagaukaskóg og Lagardýrasafnið.
Innifalið í verði ferðanna er: Flugfar Reykjavík — New York — Miami og til
baka. Gisting á Florida í 13 nætur. Einnig er hægt að fá V2 fæði.
Allir umboðsmenn Loft'eiða og ferðaskrifstofurnar yeita upplýsingar og selja farseðla.
LOmilÐIR
FERÐAÞJÓNUSTA
VESTURGATA 2 sinu 20200_
©
Miðvikudagur 7. nóvember 1973.
Miðvikudagur 7. nóvember 1973.
o