Alþýðublaðið - 17.05.1974, Page 6

Sji) mánuðum oftir að herforingjastjórnin tók við völdum i ( hile \ ar
ákveðiö að setja rétt yfir þeim hermönnum, seni voru tryggir fyrr-
verandi stjórn og Salvador Allende forseta. t>7 eru ákærðii og
dauðadóms krafist yfir G.
TUTTUGU ARUM SIÐAR
Fyrir tuttugu árum var6
Roger Bannister fyrstur manna
til þess a& hlaupa eina enska
milu á skemmri tíma en f jórum
minútum. A dögunum kom hann.
ásamt þeim Chris Brasher og
Christopher Chataway til sjón-
varpsþáttar i breska sjónvarp-
inu — en þeir tveir siöarnefndu
tóku þátt 1 hlaupi þvi, sem
Bannister vann.sinn fræga sigur
i. Hér eru þeir félagar á leiö frá
sjónvarpsstööinni.
er kominn í Chile
Alika réttarhöld verða haldin
yfir mönnum úr flota og landher,
en enn hefur ekki verið ákveðið
hvenær. Herforingjastjórnin hef-
ur krafist dauðarefsingar sex
herforingja og réttahöldunum,
sem áttu að hefjast 2. april, var
frestað um óákveðinn tima.
Mótmæli
Erkibiskupinn i Santiago, Raul
Silva Henrique kardináli, sem er
yfirmaður kaþólsku kirkjunnar i
Chile, mótmælti eindregið kúgun
herforingjastjórnarinnar á öllum
vinstrisinnuðu öflum landsins.
Traustar heimildir i höfuðborg
Chile hermdu, að enn væru 260
fangar á stærsta iþróttavelli i
Santiago og meðal fanganna eru
tveir ráðherrar úr fyrri rikis-
stjórn — Julio Stuardo og Ernesto
Arandeda.
Herþyrla hafði sveimað yfir
réttarsalnum i margar klukku-
stundir áður en réttarhöldin hóf-
ust og allir vegir, sem lágu að
húsinu voru lokaðir.
Ættingjar ákærðra fengu ekki
aðgöngu að réttarsalnum.
Dómsforseti, Solver hershöfð-
ingi, setti réttinn ,,i guðs nafni”.
Hann lagði á það áherslu við rétt-
arsetningu, að hinir ákærðu hefðu
fengið „fulla tryggingu” til að
geta undirbúið málsvörn og feng-
ið frjálslega að ræða við mála-
færslumenn og ættingja. Hann
sagði, að öll ákvæði i alþjóðarétti
heföu verið haldin.
CLfAN MOOD WtTH

ÞAÐ FANNST I SIMAKLEFA
Þetta drengbarn fannst á dög-
unum eitt og yfirgefiö i simaklefa
i Cedworth Crescent i Ports-
mouth. Drengurinn var sennilega
aðeins 12 klst. gamall, þegar hann
fannst. Strax var farið með hann
á sjúkrahús, þar sem hann var
settur i hitakassa.
Nýlega hófust réttarhöld i Chile
undir forystu herforingjastjórn-
arinnar yfir 57 liðsforingjum og
óbreyttum hermönnum úr flug-
hernum auk tiu óbreyttra borg-
ara, sem sakaðir eru um njósnir
og samvinnu við „hermdarverka-
menn”.
Það var álit manna, að þessi
réttarhöld væru hin fyrstu til að
losa sig við vinstrisinnaða menn i
Chile og þau fóru fram fyrir opn-
um dyrum i flugskólanum. Blaða-
menn og útlendingar fengu að
vera þar viðstaddir.
Samkvæmt yfirlýsingu frá flug-
hernum i Chile hafa hinir 67
ákærðu gert sig seka um sam-
starf við (vinstrisinnaða)
„hermdarverkamenn” og með
stjórnmálalegri ihlutun i flug-
hernum.
Þeir voru ákærðir fyrir stuld á
leyniskjölum, afhendingu þeirra
til óvinanna og með „óvinirnir”
er átt við samsteypu vinstrisinn-
aðra manna undir stjórn hins
látna forseta Salvador Allende og
fylgismanna hans.
Fékk hjartaslag
i fangelsi og lést
Aðalsakborniiigurinn mætti
ekki viö réttarhöldin, þvi aö her-
foringjastórnin lýsti þvi yfir 12.
mars, aö Alberto Bachelet hers-
höfingi, sem var einkavinur All-
endes forseta, heföi fengiö hjarta-
slag i fangelsi og látist.
A iþróttavellinum I Santiago eru 260 fylgismenn Allendes fangar.
Tími hefndarinnar
. .. erlendar fréttir í myndum . . .
Opið bréf til Unnars Stefánssonar
Tilgangur þessa bréfs er að
gera tilraun til að fá upplýst, hver
verði likleg framvinda mála i
strandþorpunum Eyrarbakka og
Stokkseyri, og hver framtið þess-
um þorpum er búin, efnhagslega
og menningarlega, miðað við þær
breyttu aðstæður, sem þau standa
nú frammi fyrir. Hvaða tillögur
liggja fyrirhjá þeim aðilum, sem
þar eiga um að fjalla? Hvernig
yrði framkvæmd þeirra háttað og
hverjar væru llklegastar til að
leysa vanda þorpanna á hag-
kvæmastan hátt?
Til að gera þessa aðkallandi
mynd skýra, er nauðsynlegt aö
draga fram þróun mála seinustu
40 ár. Sú þróun hefur skilið eftir
sig djúp spor, og þó að stiklað sé
á stóru, á hún engu að siður að
skýra þá erfiðleika, sem við var
að fást. Vegna breyttra aðstæðna
hafa ibúarnir orðið að glima við
meiri vandamál i atvinnulifi en
viðast annars staðar. Fólkinu
hefur fækkað og það flutzt til
staöa, þar sem atvinnulif hefur
staðið i blóma, þar sem betri voru
hin náttúrulegu skilyrði, en þorp-
in ekki notið þeirrar fyrir-
greiðslu, sem þau hefðu þurft að
fá og þannig hefur verið fram hjá
þeim gengið i þjóðfélagi hinnar
miklu samhjálpar, sem verið hef-
ur i landinu allt þetta timabil.
Þegar aðrir sem betri aðstöðuna
höfðu, fengu stóran hlut, þá fengu
þessir staðir aðeins brot.
Fyrirtækin á Selfoss
— og fólkið með
A árunum 1929 og 1930 hefst
saga Selfoss með myndun þétt-
býliskjarna. Mjólkurbú Flóa-
manna verður að veruleika vegna
samstöðu bænda um afurða-
vinnsluna. Kaupfélag Árnesinga
sér dagsins ljós um svipað leyti,
og siðan hafa þessi systurfyrir-
tæki verið hornsteinar Selfoss-
kauptúns, eins og sá staður er i
dag.
Fyrir 44 árum var Selfoss
venjuleg bújörð, aö visu með tvi-
býli og ýmsum hlunnindum, t.d. i
laxveiði. Við tilkomu ölfusárbrú-
ar var umferð orðin talsverð, en
hún hafði út af fyrir sig engar
breytingar i för með sér á bú-
skaparháttum Selfossbænda. Það
voru samvinnufyrirtækin, sem
lögðu undirstöðuna, og sá öri
vöxtur, sem siðar varð i uppbygg-
ingunni umhverfis þau og öðru at-
vinnulifi Selfoss, á sér fáar hlið-
stæður á landinu, nema ef vera
kynni hin siðari ár uppbygging
Arbæjar- og Breiðholtshverfis i
Reykjavik.
Fyrirtækjunum óx fiskur um
hrygg, og þau þurftu fljótt á mikl-
um og fjölbreyttum vinnukrafti
að halda. Kaupfélagið fór svo um
munaði að færa út kviarnar, og
seildist til fjölþættara starfssviðs
og fjölþættari verkefna. öll sú
starfsemi kallaði á fleira fólk,
meira vinnuafl.
Húsnæði og atvinna er forsenda
hvers byggðarlags, lifæðarnar,
sem afkoman byggist á. Með
auknum umsvifum fyrirtækjanna
og batnandi efnahag gat kaupfé-
lagið boðið ungu fólki upp á að-
stoð til að eignast þak yfir höfuðið
og Langsbankaútibúið á Selfossi
hljóp undir bagga með betri fyrir-
greiðslu en til annarra staða, svo
allt hneig þetta i sömu áttina.
Hreppsfélagið stóð sig fljótlega
vel, hvað efnahag snerti. Þar var
fátt við að glima, skipulag tiltölu-
lega fábrotiö, sveitarútfjöld til
framfærslu litil, þvi fólkið, sem
streymdi að, var allt á besta
aldri. Þetta verkaði á, að gjöld til
hreppsins voru tiltölulega lág,
einnig það hafði sin áhrif og útlit
fyrir, að svo myndi áfram verða,
þar eð samfélagið byggðist að
mestu á ungu og hraustu fólki,
börn að fæðast, en ekkert gamalt
fólk að annast. Þessi þróun fór
ekki framhjá þorpunum niður við
ströndina, Eyrarbakka og
Stokkseyri. Þessi skjóti vaxtar-
hraöi varð ibúunum þó að vissu
marki þyrnir i augum og olli þeim
áhyggjum um framtið eigin
byggðarlags. Þvi var reynt með
ýmsum félagssamtökum heima
fyrir að takast á við þann vanda,
sem við blasti, en fremur hallaði
þó á ógæfuhliðina vegna erfiðra
aðstæðna t.d. til útgerðar.
Reykjavik og aðrir uppgangs-
staðir við Faxaflóa, þar sem út-
gerðarskilyrði voru betri frá nátt-
úrunnar hendi, voru þá þegar
búnir að draga að sér of mikið af
framtiðarundirstöðum þorpanna,
þó uppbygging Selfoss drægi úr
þeim seinustu óslitnu tennurnar.
Hvoru tveggja þessi þróun átti
sér stað fyrir breytingar á að-
stæðum i útgerð og atvinnuhátt-
um, sem forustumenn á Eyrar-
bakka og á Stokkseyri höfðu ekki
möguleika á að ráða við heima
fyrir.
Unga fólkið
og fortíðin
Það unga fólk, sem upp hefur
alist á Eyrarbakka eftir að
þessi þróun gekk yfir þorpið gerir
sér áreiðanlega enga grein fyrir
þeirri blóðtöku, sem bæði þorpin,
Eyrarbakki og Stokkseyri, urðu
fyrir um langt skeið.
Það unga fólk, sem nú gagnrýn-
ir menn og þróun mála heima fyr-
ir, þyrfti að kynna sér þessa sögu
og þá feikna örðugleika, sem að
steðjuðu úr öllum áttum, svo sem
frá uppgangsstöðum, sem sóttust
eftir ungu og hraustu blóði þess-
ara staða. Einnig væri þvi hollt að
leiða hugann að þvi fólki, sem
eftir sat og reyndi að glima við
verkefnin, en flúði ekki þá
óheillabyggð, sem gæfan virtist
vera búin að yfirgefa.
Það ætti að leita sannleikans
um þaö fólk, sem eftir sat,sneri
bökum saman til varnar og hönd-
um saman til sóknar. Þrekleysi
var ekki aðalsmerki þessa fólks.
En slika baráttu heyja ekki
byggðarlög án forustu. Og for-
ustan dugar ekki ein sé án mál-
staðar og liösmanna. Þannig var
það hér i þorpunum. Þar komu
ýmsir við sögu, þolgóðir og þraut-
seigir. 1 þeirra skapgerð var ekk-
ert, sem hét að gefast upp, þótt á
móti blési og þungur gerðist róð-
urinn. Þá var sett i herðar og
fastar tekiö i ár. Þannig er sagan
i stórum dráttum.
Ég hefi i þessari frásögn sagt
frá tima mótlætis langan tima,
ekki dögum eða vikum og ekki
einstökum mönnum, sem þar
komu við sögu. Þaö verður gert,
þegar sagan verður skráð og lik-
lega ekki fyrr en i minningar-
greinum að þeim látnum.
Hvaö er framundan?
Þetta er orðið nokkuö langt mál
um baksvið þeirrar sögu, sem
meiru varðar, en það er samtiðin
og framtiðin. En að þessu sögðu,
vona ég, að þú verðir við tilmæl-
um minum og svarir nokkrum
spurningum, er sótt hafa hugann
heim um sinn, það er að segja, ef
þér finnst það þess virði.
Skal ég þá fyrst gera grein fyrir
sjálfum mér, og siðan skýra þessi
tilmæli eftir bestu getu.
Ég er fæddur á Eyrarbakka og
hefi allan aldur minn dvalist hér.
þarf þess vegna ekki að lýsa vænt
umþykju minni til fæðingarstað-
arins. ósk min frá ég man fyrst
eftir mér hefur verið að sjá Eyr-
arbakka vaxa i góðri sambúð við
fólkið. En sú harða staðreynd
blasir við, að slikt hefur ekki
gerst. Við höfum að sjálfsögðu lif-
að mikið framfaraskeið hér sem
annars staðar á landinu að þvi
leyti, að þjóðlifsbyltingin færir
okkur öllum fullan maga, góðan
klæðnað, mannsæmandi húsa-
kynni og sitthvað fleira.
En það var annað og meira,
sem undir sló i hugum frum-
kvöðla jafnaðarstefnu, bæði hér
og annars staðar á landinu. Kjör-
orö og hugsjónir framámanna
beindust fyrst að breyttri og
bættri lifsafkomu, meira kaupi,
styttum vinnutima. En undir-
tónninn var samt meiri og betri
menntun, aukinn þroski og vis-
dómur öllum til handa. Menntun-
in átti að vera það haldreipi, hinn
trausti grunnur, sem hamingju-
samt lif einstaklingsins átti að
byggjast á, hinn sanni visdómur,
er allir áttu að nema, var að gera
manninn hvað meiri til sálar og
likama. Það var sú menntun, er
ekki átti að fara á sölutorg, vis-
dóm átti aldrei að selja, hann var
séreign hvers og eins, og sameign
allrar þjóðarinnar.
Ég vona það réttan skilning á
framtið, að byggjendur sveita,
þorpa og kauptúna á landinu ættu
að geta snúið sér að einum aðila,
er þeir hyggjast afla sér vitneskju
um_framtiðaráform um viðgang
og hlutverk sins byggðarlags, geti
þar skoðað kortlagt skipulag
nokkuð fram i timann, hvern
áfanga fyrir sig og kostnaðar-
áætlanir I þvi sambandi.
Að minu viti ætti sú sameigin-
lega stofnun sveitarfélaganna i
landinu, sem þú starfar fyrir, að
hafa undir höndum allar slikar
upplýsingar um hvers konar fyr-
irætlanir stjórnvalda fjögur ár
fram i timann að minnsta kosti,
þar sem ibúarnir gætu fengið sem
gleggstar upplýsingar um hvað-
eina og þurfi ekki að snúa sér
nema að einum opinberum aðila.
Þær hafa löngum þótt þreytandi,
og ættu að vera litt sæmandi
nútimamönnum, þær svokölluðu
hungurgöngur eða Pilatusar-
göngur, sem tiðkast hafa á siðari
timum til áhrifamanna þjóðar-
innar, til einfalds þingmanns og
tvöfalds ráðherra. Vopnin eru
vafalaust af ýmsu tagi, sem notuð
eru til framdráttar málefnum
einstakra byggðarlaga, pólitiskur
litur, þrátefli og dulbúnar hótanir
i fámennari kjördæmunum.
Sá hlutur, sem islenska þjóðin,
leggur af mörkum til skólahalds
virðist ekki skorin við nögi. Þvert
á móti er sá hlutur stór. Islenska
þjóðin á þvi fullan kröfurétt til
þess, að úr þeim stofnunum komi
að stórum hluta efni i máttar-
stólpa þjóðfélagsins, burðarásar
sinnar þjóðar, sem hafi að yfir-
skrift kjörorð þegnskaparins, i
hjarta trúmennsku og virðingu
fyrir sjálfum sér. Ef sá eiginleiki
er sjáanlegur hjá leiðtogunum, þá
dansa limirnir þar eftir, eins og
gamalt máltæki segir.
Og hverjar eru nú þessar
spurningar, sem óróað hafa hug
minni svo og um hvað hafa þær
snúist. Fljótt skal játað, að öðrum
þræði mótast þær af persónulegri
forvitni, en þó mun fremur af ein-
skærum áhuga minum á fram-
faramálum byggðarlagsins, sem
hér hefur verið um talað.
Ég vona, að umræður um þær
geti orðið til framdráttar þeirri
stefnubreytingu hjá stjórnvöld-
um, sem óhjákvæmileg er varð-
andi þær verklegar framkvæmd-
ir, sem við er að glima á Eyrar-
bakka og inágrannabyggðunum I
náinni framtið. Sú stefna verður
trúlega mörkuð af þér og þeim
öðrum, sem að málefnum lands-
byggðarinnar vinna i sinum
stofnunum og með þeim skipu-
lögðu aðferðum, sem oft er um
talað, en minna virðist beitt i
reynd.
Og nú spyr ég:
Hefur nokkur áætlun verið gerð
um það, hvernig tengja megi
saman þorpin Eyrarbakka og
Stokkseyri og koma á raunhæfri
verkaskiptinu milli þeirra á sam-
vinnugrundvelli?
1. íþróttahús
Mörg aðkallandi verkefni blasa
við báðum þessum kauptúnum,
sem báðum yrðu mun auðleyst-
ari, ef þau i alvöru vildu taka
höndum saman um lausn þeirra.
Þar er af mörgu að taka. Þar eru
meðal annars verkefni, sem
krefjast tafarlausrar úrlausinar.
Sem dæmi mætti nefna iþrótta-
húsbyggingu. Iþróttahús er ekki
ógnvekjandi orð, en nógu stórt til
að standa i hvoru þorpinu um sig,
eða svo hefur reyndin orðið. Sú
eina leikfimikennsla, sem hér
hefur verið að fá um árabil, er
rödd sú, sem heyrist I útvarpinu i
morgunleikfiminni. Þótt rödd
Valdimars sé hljómfögur og vin-
sæl hjá morgunsvæfum frúm, þá
nær hún ekki til þeirra barna og
unglinga, sem ættu þó að stunda
leikfimi, samkvæmt skólaskyldu.
I hvorugu þorpinu fer fram lög-
boðin leikfimikennsla, og má ekki
lengur við svo búið standa.
A milli þorpanna Eyrarbakka
og Stokkseyrar, er ákjósanlegt
landsvæði til iþróttaiðkana, slétt-
ar grundir og grónar flatir. Þar
mætti koma upp sameiginlegri
iþróttamiðstöð við hinar bestu að-
stæður. Svæði þetta hefur um
árabil hrópað bæði i austur og
vestur, en hefur ennþá ekki náð
daufum eyrum þorpsbúa. For-
ráðamenn hafa verið sérstaklega
þykkeyrðir á þau köll.
En landið er þolinmótt og lætur
áfram i sér heyra, þar til hafist
verður handa, svæðið skipulagt af
framsýni og kveðji þorpsbúa til
sameiginlegra átaka, svo upp-
vaxandi æska verði betur undir
það búin að ganga út I það horn-
ótta striðandi lif. Ungir foreldrar,
sem nú eru að verða margir i
þorpunum, ættu að gera sér ljósa
þá staðreynd, að iþróttir og
likamsrækt eru engu siöur nauð-
synleg i nútima þjóðfélagi heldur
en bókleg fræði.
2. Félagsheimili
íbúar strandþorpanna hafa um
árabil farið á mis við samkomu-
hald I vistlegum húsakynnum
heima fyrir, þvi að hvorugt
hreppsfélagið hefur getað ráðist i
byggingu félagsheimilis, þótt
bæði hafi búið vel að þessu leytinu
fyrir nokkrum áratugum. Við
getum ekki veitt viðtöku list um
landið eða notið þeirra hlunninda
að fá i heimsókn góða listamenn,
sem nú leggja land undir fót og
miðla þeim, er viö geta tekið.
3. Hafnarmál
Þá eru það hafnarmálin. Hvort
þorpið um sig hefur verið að
brjótast i þvi árum eða áratugum
saman að fá bætta hafnaraðstöðu
hvort hjá sér. En tæpast hefst þar
undan, þvi að fiskiskipin stækka
að sama skapi og bryggjuaðstað-
an batnar. Er langt i þann stóra
draum að hafskipahöfn verði
byggð á Eyrarbakka með sam-
eiginlegri þátttöku þorpanna eða
er það fráleitur draumur?
4. Atvinnumál
Og er þá ekki komið að þvi, að
heppilegt væri fyrir útgerðarfyr-
irtæki beggja staðanna aö standa
sameiginlega að hráefnisöflun
með þvi að sameinast um kaup á
stærri fiskiskipum, skuttogurum,
eins og svo fjölmörg byggðarlög
eru að gera um þessar mundir til
að bæta vinnuskilyrði staðanna
og tryggja jafnari vinnu i frysti-
húsunum?
Brú á ölfusárós
Er brúargerö yfir ölfusárós
hagkvæmasta lausnin á stórhafn-
arframkvæmdum beggja þorp-
anna? Leysa fyrirhugaðar hafn-
arframkvæmdir i Þorlákshöfn
ásamt brúnni um leið hafnar-
vanda Eyrarbakka og Stokkseyr-
ar. Er þá átt við stærri fiskiskip-
in, sem eru þorpunum nauðsynleg
frá afkomu- og atvinnusjónar-
miði, ef þau eiga aö geta staðist
samkeppnina við aðra útgerðar-
staði að breyttum útgerðarhátt-
um. Það skal af hreinskilni viður-
kennt, frá bæjardyrum þorps-
búans, að innan tiðar geta ná-
grannaþorpin Eyrarbakki og
Stokkseyri, staðið frammi fyrir
ámóta atvinnukreppu og varð
þeim svo mikill fjötur um fót fyrir
20-30 árum, ef ekki verður snúist
við vandanum i tima. Þvi fólki, er
byggir Eyrarbakka og Stokks-
eyri, er hollast, að þvi sé sagður
umbúðalaus sannleikurinn, þvi
hreinskilni er best i hverju máli.
Hvað verður þegar mannskapur
fæst ekki lengur á litlu bátana,
sem nú eru gerðir út frá þorpun-
um? Ætli það væri ekki hagsbót
að geta sótt fiskinn til vinnslu af
væntanlegum skuttogurum út i
Þorlákshöfn skemmstu leið?
Stærstu fiskibátarnir, sem
Stokkseyringar gera út nú, hafa
aldrei komið þar inn og fljóta ekki
að bryggju.
Er ekki unnt að knýja fram
samvinnu milli þorpanna um
þessi mál? Hrepparigur ætti að
vera tuttugustualdarmanninum
jafn fjarri og moldarkofar fyrri
aida.
Heppilegt væri að fá svar við
þessum spurningum og hug-
myndir um það, hvernig sameina
mætti þorpsbúa um þessi verk-
efni. Æskilegt væri, aö slikar til-
lögur væru bornar fram af utan-
aðkomandi aðila, sem áður hefur
réttilega að þessu vikið og er orð-
inn vanur slikum málum. Þeir
sem bjóðast nú til forsvars i mál-
efnum byggðarlaganna, ættu sið-
an að svara þvi fyrir sveitar-
stjórnarkosningarnar, hvort þeir
vilja vinna að þessu verkefni á
komandi kjörtimabili eða ekki.
Ef leiöandi mönnum eða þorps-
búum faila ekki i geð þessar
vangaveltur um samstöðu og
samstarf þorpanna i sameigin-
legum hagsmunamálum, en hafa
þess i stað uppi aðrar bollalegg-
ingar þá væri æskilegt, að þær
kæmu i ljós á prenti, svo að kjós-
endur geti myndað sér sinar
skoðanir um þær.
Svobestþjóna þær hagsmunum
þorpanna, að um þær sé talað af
frjálslyndi. Það er enginn vel-
gerningur við þá menn, sem trún-
að hljóta, að fara eiga með mál-
efni okkar næstu árin, að hinn al-
menni maður láti ekkert i sér
heyra. Þvert á móti leiðréttist oft
misskilningur og rangtúlkun við
opnar umræður og sannleikur
kemur i stað skröks. Látum öðr-
um þjóðum eftir heitt og kalt
strið, en ástundum opinskáar um-
ræður, — i einlægni, en forðumst
króka- og pukursleiðir.
Skiptar skoðanir, sem eru virt-
ar og af hreinskilni ræddar, þótt i
hita hugans sé, eru vænlegri til
varanlegra samskipta. Hundrað
prósentóskhyggja og framvindan
i lifinu sjálfu fara sjaldnast sam-
an, og er þess vegna rétt að nýta
hvert gott tækifæri sem gefst og
er vænlegast hvcrju sinni til úr-
bóta á hvaða sviði sem er.
Ég vona, að þorpsbúar leggi sitt
eigið mat á þær framkvæmda-
leiðir, sem tiltækar eru til að bæta
úr þvi hafnleysi, er staðið hefur
þorpunum fyrir eðlilegum þrif-
um, og styðji þá menn til for-
svars, sem liklegastir eru til að
þoka þeim málefnum áfram.

Frá Guðmundi M. Einarssyni, Eyrarbakka
O
Föstudagur 17. mai 1974.
Föstudagur 17. maí 1974.