Alþýðublaðið - 28.10.1975, Qupperneq 8

HORNIÐ “ s'mi 81866 - eða sendið greinar á ritstjórn Alþýðublaösins, Síðumúla 11, Reykjavík
Höldum bjórnum í fjarlægð!
Sigurður hafði samband við
Hornið og vildi segja sitthvað um
bjórinn og það sem honum fylgir:
Mér rétt kom i hug, að vekja
litillega máls á þessu veseni, sem
sumir vilja kalla yfir okkur, það
er bjórinn. Mikið hefur verið rætt
Mann nokkurn dreymdi að
hann væri dáinn og kominn til
afar viðáttumikils lands, þar sem
honum leið i alla staði mjög vel.
Hann hvildi sig vel fyrst i stað, en
fór loks að leiðast einveran og
kallaði: Er hér enginn?
Á sama augnabliki kom hvit-
klæddur maður til hans og spurði:
Hvað er það sem yður þóknast?
— Hvað get ég fengið?
— Allt sem yður þóknast, var
svarað.
— Jæja, færðu mér eitthvað
gott að borða.
— Hvað viljið þér fá að borða,
þér getið fengið hvað sem er.
Sá nýdáni valdi sér safarikar
kræsingar og voru þær bornar
fyrir hann. Timinn leið og hann
gerði ekki annað en að hvila sig
og borða og sofa. En brátt varð
þetta aðgerðarleysi leiðinlegt,
svo að hann fór að biðja um hina
ýmsu leiki, sér til afþreyingar.
Allt var látið eftir honum. Loks
var maðurinn nýdáni orðinn
hundleiður á þessu sifellda að-
gerðaleysi, svo hann kallaði
i þann hvitklædda og sagði:
— Ég vil fá eitthvað að gera.
— Þvi miður, við getum veitt
þér allt sem þú óskar þér, en ekki
þetta.
— Jæja, sagði þá maðurinn,
mér dauðleiðist hér. Ég vil heldur
fara til helvitis og vera þar.
— Hvar haldið þér, að þér séuð
var svarað.
og ritað um þennan görntta
drykk, þvi göróttur er hann, rétt
eins og aðrir þeir drykkir sem
innihalda alkóhól.
Þingmaður einn, hafði fyrir
nokkrum árum, ekki sér annað til
dundurs á Alþingi okkar, en að
flytja frumvarp um það, að bjór-
brugg og innflutningur skyldi
leyfður hér á landi. Hvort hann
hefur verið búin að útvega sér
umboð fyrir Tuborg, eða einhvern
annan bjórframleiðanda, skal
ósagt látið.
En hugsa þessir frómu menn,
sem vilja endilega þennan fjanda
inni landið, um það, hverjar af-
leiðingarnar kæmu til með að
verða? Ekki þarf nema að benda
á skýrslur og niðurstöður rann-
sókna annarra landa i sambandi
við umferðaslys, vinnuslys og
U trýmið
villi-
köttunum
Valasem býr i Breiðholti, sendi
Horninu eftirfarandi linur um
villiketti og vandamál i sambandi
við þá:
Einhvern veginn er það svo, að
við hér á Islandi sjáum aldrei
hlutina, fyrr en um seinan, það er
að segja, við byrgjum ekki brunn-
inn fyrr en barnið er búið að detta
minnsta kosti einu sinni ofan i
hann.
Nýjasta dæmið af þessu taginu
er villikattarmálið, sem upp
kom hér i Breiðholtinu á dögun-
um, er villiköttur réðist á og stór-
skaðaði sex ára gamla telpu. Með
sanni er hægt að segja, að mildi
er að hér fór ekki ver.
En er þetta fyrsti villikötturinn
sem gerir vart við sig uppi i
Breiðholti? Nei, ekki aldeilis, við
höfum alveg nóg af þeim.
annan ósóma, til þess að hverjum
manni verði ljóst, að hér er voði á
ferðum, en ekki neitt meðal við
slæmum drykkjusiðuum okkar
Islendinga.
Nú siðast fyrir örfáum
dögum voru Kanadamenn að
uppgötva mikinn þjóðarvoða i
sinu landi. Einhverjum speking-
um hjá þeim, hugkvæmdist að
lækka áf engiskaupaaldurinn
niður i 18 ár, fyrir nokkrum árum.
Astæðan var gefin sú, að þegar
væri ólögleg áfengisneysla 18 ára
unglinga orðin svo áberandi að
ekki mætti svo við una lengur. En
hvað skeður? Einfaldlega það
sem hver heilbrigður mað^r hefði
átt að geta séð fyrir. olöglegi
neyzlualdurinn færðist bara niður
um tvö ár. Ætli þeir lækki þá ekki
bara áfengiskaupaaldurinn niður
Ef ég man rétt, var skrifað bréf
um þetta mál, til Hornsins, ekki
alls fyrir löngu, þar sém bréfrit-
ari benti á að nauðsynlega þyrfti
að útrýma villiköttum. Fyrir utan
hættuna sem af þessum rándýr-
um stafar, þvi rándýr verða kett-
irnir aftur, þegar þeir komast
undan mannaumsjá, stafar af
þessum kvikindum mikill óþrifn-
aður og það sem meira er, að
þegar villifressar fara um i leit að
samneyti við læður, verður það
oft til þess að þær leggjast út.
Ótrúlegt, en satt. Villikettir hafa
slæm áhrif á heimilisketti.
Það er kannski ekki rétti vett-
vangurinn hér, að vera að þrasa
um þetta, en ekki sakar að koma
af stað umræðum, sé það hægt.
Hvernig er það annars, er ekki
starfandi hjá borginni maður, eða
menn, sem kallast meiðdýraeyð-
ar? Er ekki einmitt þeirra hlut-
verk að sjá um útrýmingu þess-
ara kvikinda? Það er sannarlega
kominn timi til að þessir
embættismenn borgarinnar lyfti
rassi frá stól og láti þetta mál til
sin taka og það strax, áður en
annað óhapp af þessu tagi á sér
stað.
sig sjálfsagt um tvisvar, áður en
þeir fara af stað aftur.
Við skulum standa stif á þvi, að
banna bjór. Við skulum ekki
bjóða hættúnni heim að nauð-
synjalausu.
Einnig vil ég koma með áskor-
un til hagsmunasamtaka okkar
Breiðholtsbúa að láta þetta mál
til sin taka og gera þvi röggsam-
leg skil.
TRÓLOFUNÁRHRINGAR
Fljót afgreiðsla.
Sendum gegn póstkröfu
GUÐM. ÞORSTEINSSON
gullsmiður, Bankastr. 12
Bridge
Gæfumunur
Stundum er nokkuð erfitt að
ákveða, hvernig skal svina,
þegar um er að ræða fleiri en
eina leið, þá ekki siður, hvernig
hreinsa skal langlit. Litum á
spil dagsins.
4 DG1074
V A
4 76532
4, D5
A 2 4 9863
V 9832 y 765
♦ 1084 4 K9
* AG973 4 1064
4 K5
y KDG104
4 ADG
4> K82
Sagnir gengu:
Suður Vestur Norður Austur
1 hj. Pass 1 sp. Pass
2 gr. Pass 3 t. Pass
3 hj. Pass 3 gr. Pass
Pass Pass
Sagnir gengu eins á báðum
borðum i þessu spili, sem er frá
heimsmeistarakeppni 1971 og
útsláttur á báðum borðum var
sami, lauf sjö.
Sagnhafar á báðum borðum
tóku á laufadrottningu i blindi,
en svo skildu leiðir: Augljóst er,
að um tvokostieraðvelja, til að
hreinsa langlit, spaða eða tigul.
Annar sagnhafa valdi þann
kostinn, að spila tigli og hafði þá
það i huga, að liklegt væri að
Vestur hefði spilað frá ás. Jafn-
framt væri liklegt að spaðaás-
inn væri i höndum Austurs. Þó
tigulkóngur lægi i Véstri, yrði 3.
slagur ekki gegnum spil á laufa-
kóng. Lægi tigulkónguri Austri,
mætti e.t.v. ná honum i öðrum
tigulslag, ef drottningu eða gosa
væri svinað i þeim fyrsta. Tigul-
kóngur kom raunar i fyrsta slag
og þar með var. sögnin auðveld-
lega unnin, fimm slagir á hjarta
þrir á ti'gul og einn á lauf. Hinn
sagnhafinn, sem reyndi að
hreinsa spaðann fékk gegnum
spil i laufi og tapað spil.
Auglýsið í Alþýðublaðinu
Ný framhaldssaga hefst í dag
— Þá tökumst við i hendur og heitum góðri samvinnu,
sagði dr. Stefán Holl við unga lækninn, og dr. Jordan
þrýsti fast hönd hans. Hann andaði léttar með sjálfum sér.
Þetta hafði heppnazt. Hann hafði fengiðstöðuna á Berling-
spitalanum.
Hann virkaði ekki jafnspenntur nú. Þetta hafði verið
mikilvægt samtal og dr. Holl hafði virt hann mjög gagn-
rýnandi fyrir sér.
Núgathanngleymt öllu þvi gamla og hafið nýtt lif. Laun-
in voru hærri, en hann hafði þorað að vona, og þægileg
tveggja herbergja ibúð beið hans. Hann kunni óvenjulega
vel við yfirlækninn, dr. Donner.
Af einhverjum ástæðum hafði dr. Holl farið dálitið i
taugarnar á honum, en hann myndi kannski kunna betur
við hann, þegar hann kynntist honum betur. Hann ar alltof
stórglæsilegur til að nokkur hefði getið sér þess til, að
hann væri þekktur kvensjúkdómalæknir, en dr. Jordan
hafði komizt að raun um, að dr. Holl var alltaf eins og
hann vildi vera. Starfsamur, ákveðinn, nákvæmur — og
samt ekki tilfinningalaus.
Hann var yfirieitt mjög aðlaðandi maður.
— Það verður uppskurðardagur á morgun. Við þurfum
að fjarlægja leg, sem i hefur fundizt krabbavottur, sagði
dr. Holl. — Þér megiðaðstoða, ef þér viljið.
— Það vil ég mjög gjarnan, svaraði dr. Jordan að
bragði.
Þetta kunni Stefan Holl að meta. Annar læknir hefði
kannski ekki viljað hefja störf fyrr en ráðingartiminn
hófst, tveim dögum siðar. Stefán var ánægður. Þessi ungi
læknir, Jordan, myndi án efa verða á réttum stað á spital-
anum. Systir Anna hafði brosað til hans, þegar hann var
kynntur fyrir henni. Það skipti töluverðu máli, þvi að
systir Anna var mannþekkjari.
Það var kominn timi til að fara á stofugang. Julia
vildi gjarnan að Stefan kæmi timanlega heim i kvöld, þvi
að yngsta barnið þeirra varð ársgamalt.
En hann var enn að hugsa um sjúklingana. Þeir áttu
heimtingu á þvi, að með þá væri farið i dag eins og alla
aðra daga.
Frú Wenzel á stofu þrjú var með hitagljáandi augu. Dr.
Holl þurfti ekki að lita á hitaspjaldið, þvi að ekkert fór
framhjá honum. Hann þekkti þennan sjúkling svo vel, að
hann vissi, að hver minnsta spurning gat fengið hana til að
bresta i grát.
— Hvað er að? spurði hann systur önnu, þegar þau voru
komin framá gang.
— Maðurinn hennar kom i heimsókn. Hræðilegur
maður. Hann talaði um þaö allan timann, að hann vildi fá
skilnað, ef hún færi ekki að eignast barn.
Ludvig Wenzel var óðalseigandi og hann vildi eignast
erfingja. Ekki aðeins barn, vegna þess að hann langaði til
að verða faðir, heldur erfingja að búgarðinum.
Þau höfðu verið gift i fimm ár og þann tima hafðiLisa
Wenzel orðið að þola sitt af hverju. Fjölskyldan var ekki
alltof vingjarnleg við „innflytjandann”, eins og hún var
kölluð, þó að hún væri úr nálægu þorpi.
— Fjandinn hirði hann! sagði dr. Holl æstur. — Hann
eyðileggur konuna sina. En það er ekki hægt að tala við
hann. Það væri bezt fyrir hana að biðja um skilnað.
— Já, vegna andlegrar grimmdar, sagði systir Anna. —
Það er vist, að bæði henni og barninu verður vorkunn, ef
hún eignast þá einhvern timann barn.
Skapið var betra á næstu stofu. Þaðan heyrðist glaðvær
hiátur fram á gang.
Hérna voru tvær ungar mæður, sem höfðu eignazt börn-
in sama dag. Þær voru farnar að þúast og ræddu saman
eins og gamlar vinkonur.
Sr. Holl komst i betra skap. Hann naut þess að hafa
ánægt fólk i kringum sig.
— Glaðar og hrifnar? spurði hann hlæjandi.
— Við höfum gert áætlun, sagði Inge Winkler.
— Já, við ætlum að gera hjón úr börnunum okkar, þegar
þau verða stór, þvi að okkur semur svo vel, skaut Rut
Hansen inn i.
— Það verður nú bið á þvi, sagöi dr. Holl, — þau eru
aðeins þriggja daga. Auk þess vona ég, að þetta verði ekki
i fyrsta og siðasta skiptið, sem ég sé ykkur hér.
— Alls ekki, svöruðu þær og litu kankvisar hvor á aðra.
— En við verðum að aðgæta okkar gang, sagði Inge
Winkler, — til að við verðum hér samtimis.
— Og við viljum fá sömu stofu. Þetta á að verða hefð,
sagði Ruth Hansen.
— Og eiginmennirnir fá engu um ráðið?
— Þeir eru fegnirþvi, að við erum orðnar svona góðar
vinkonur núna, þegar við tölum ekki um neitt nema börn.
Þeir eru saman á kvöldin, svo að þeim leiðist ekki jafn-
mikið, sagði frú Winkler.
— Og þeir gæta hvor annars, sagði frú Hansen. —
Megum við horfa á sjónvarpið i kvöld, dr. Holl. Það er
glæpamynd.
— Og hvað, ef þið verðið svo hræddar, aö þið mjólkið
ekkert á morgun?
— Hvaða álit hafið þér á okkur? Þetta er bara kvik-
mynd og við erum ekki hræðslugjarnar.
— Þá verður vist að leyfa það, sagði hann hlæjandi.
— Þetta hefur vist ekki komið fyrir hjá okkur áður,
sagði hann, þegar þau voru komin fram. — Sammála um
allt, jafnvel kvikmyndir. Ég er orðlaus.
— Þær eru ágætar, sagði systir Anna. — Ef öll börn ættu
slikar mæður yrðu aðeins glöð börn I veröldinni.
— Bara að þær spilli ekki börnunum við sjónvarpið um
leið og þau geta setið, sagði hann.
Systir Anna deplaði til hans auganu. — O, ætli þær hafi
ekki nóg annað að gera, þegar heim kemur. Þær eiga
báðar einstaklega glæsilega menn.
— Um hvað eruð þér að hugsa, Anna? sagði hann
striðnislega.
— Ég held, að við megum þakka fyrir að verða ekki at-
vinnulaus. Eins og stendur er meira um fóstureyðingar en
fæðingar.
— Það eru þessir streitutimar, sem orsaka það, sagði
Stefan og andvarpaði. — Þær vilja halda áfram að vinna
og þegar þær verða barnshafandi, kæra þær sig alls ekkert
um barn. Skiljið þér nú, hvers vegna ég vildi, að konan
min hætti að vinna?
— Konan yðar hefði aldrei verið ánægð barnlaus, sagði
systir Anna. — Og sennilega ekki án yðar heldur, bætti hún
við.
— Það vona ég!
Dr. Julia Holl, fyrrverandi barnalæknir, hefði naumast
haft tima til að vinna lengur. Börnin þrjú létu hana hafa
nóg að gera.
Christoffer, sem var eins árs, skreið um ailt og þurfti að
skoða allt, sem hann gat hendur á fest. Tviburarnir, Marc
og Dani, voru fjörkálfar, svo að hún hafði fullar hendur
allan daginn.
AÐSTOÐAR-
LÆKNIRINN
AlþýðublaðiO
Þriðjudagur 28. október 1975.