Alþýðublaðið - 15.11.1975, Qupperneq 11

Er kvennaárið að
valda ringulreið
á heimilunum ?
Þess vegna
hlæjum við
Hreirit
út
sagt
Þaö getur enginn talið mér trú
um það, að konur vilji yfirleitt
horfa á allsbera karlmenn og
jafnvel kaupa blöð með myndum
af þeim, en — já, það er stórt
þetta en — vitið þið, hvað konur i
Bretlandi eru farnar að gera?
Þær fara i klúbba til að horfa á
karlkynsfatafellur og borga
fyrir! Þetta segja ensku blöðin
a.m.k.
Eg trúði þessu ekki, en
staðreynd er það þó, svo að ég
kynnti mér málið eilitið. Jú, þær
hafa flestar séð of mikið af alls-
berum körlum (strákum,
unglingum og eldri mönnum) til
þess að þeim fyndist ástæða til að
horfa á þá öðruvisi en til að hlæja
að þeim.
Ég hef aldrei skilið, hvers
vegna karlmenn eru svona hrifnir
af nektarsýningum, en skil hins
vegar vel konurna>, sem þiggja
kaup fyrir að afklæða sig, og taka
kaup fyrir. Karlmenn eru nú einu
sinni aðeins karlmenn og það vit-
um við allar (i tilefni kvennaárs)
en það er óþarfi að benda þeim á
það. Þeir lifa i þeirri trú, að þeir
séu herrar alheimsins og gera allt
fyrir okkur, ef við biðjum fallega.
Það er heldur ekkert érfitt. Við
þurfum ekki að gerast
rauðsokkur til að fá vilja okkar
framgengt.
Hafið þið unnið i frystihúsi?
Það hef ég. Ég veit þvi, að karl-
mennirnir roðna meir við
skritlurnar, sem eru klám-
fengnar, en konurnar. Þær lita á
kynlifsbrandra eins og klósett-
brandara. Þeim finnst svo klám
einn allsherjarbrandari.
Hafiö þið verið i saumaklúbbi?
Ég lika, en við skulum ekki segja
mönnum okkar frá þvi. Þeir færu
hjá sér. Það hlýtur að vera erfitt
fyrir karla sem taka kynlifið
svona alvarlega, að finna að kon-
um finnst það i raun og veru sjálf-
sagt og eðlilegt og ekkert til að
gera veður úr.
Ætli það særi ekki manninn,
sem stundað hefur alla nektar-
klúbba.sem náðiaðkomast
á, að konan hans skemmtir sér
vel við að horfa á fullorðinn mann
reyna að skriða úr fötunum fyrir
framan flissandi konur? Vitandi
það, að þær flissa ekki affeimni,
heldur aðeins til að skella ekki
upp úr? Hvað hafið þið annars
skipt á mörgum strákum?
Hvað ætli maðurinn þinn segði,
ef hann sæi þig skellihlæjandi
horfa á karlkyns-fatafellu?
Laufey.
Mun fleiri ráðþrota og
ringlaðir eiginmenn leita
til hjúskapar- og félags-
ráðgjafa en nokkru sinni
áður.
Það eru að visu ekki
enn fleiri menn en konur,
sem nota sér þessa þjón-
ustu, en eftir því sem
bæði opinberir starfs-
menn og einstaklingar
segja, er það i sívaxandi
mæli sem karlmenn óska
eftir aðstoð og taka virk-
an þátt í ráðleggingum.
Hluti þessarar þróunar er
vegna viðurkenningar bæði á
hjúskapar- og félagsráðgjöfum,
sem ráðgefandi aðilum i erfið-
leikum heima fyrir. Það er ekki
lengur biðlisti eins og áður var,
en eins og einn forsvarsmaður
slikra þjónustu benti á: ,,við
höfum mun fleiri mönnum á að
skipa en áður”.
„Nútimafólk litur öðrum aug-
um á vandamál sin,” sagði
Judith Lieb, framkvæmdastjóri
Nathan W. Ackerman Fjöl-
skyldustofnunarinnar i New
York. „Það veit, að unnt er að fá
aðstoð og hvers konar aðstoð
um er að ræða og það þarf ekki
að berjast við vandamálin eitt.”
Þó að hjúskaparráðgjafi ræði
yfirleitt við hjónin eða jafnvel
aðeins annað hvort þeirra ná
ráðleggingarnar ekki aðeins til
þeirra heldur og til barna þeirra
og mjög oft til ættingja og ná-
inna vina. Það er reynt að koma
á skilningi, benda á nýjar leiðir
og gefa góð ráð.
„Félagsráðgjafi litur á sjúkl-
inginn sem fulltrúa vandamála
fjölskyldunnar,” sagði frú Lieb.
Aður varð að sárbæna karl-
menn til að koma og ræða við
ráðgjafann, en á siðasta ára-
tugnum hefur það gjörbreytzt.
Það fór fram viðtæk könnun i
Bandarikjunum og dr. Dorothy
Fabs Beck og Mary Ann Jones
segja: „Karlmenn hugsa meira
um málin en áður og fleiri fjöl-
skylduaðilar koma til viðtals,
sérstaklega eiginmennirnir.”
„Hingað koma margir menn
ráðalausir yfir öllum þeim nýju
kröfum, sem gerðar eru til
þeirra,” sagði dr. Salvatore
Ambrosino, yfirmaður Félags-
málastofnunarinnar i Nassau.
„Konur lita sig öðrum augum
en áður,” sagði hann. „Ef til vill
fyrir áhrif Rauðsokka og ef til
vill vegna þess að þær eru sér
meira meðvitaðar um stöðu
sina, finnst þeim að þær láti
hafa sig að ambáttum og þær
mótmæla.
Konur voru vanar að sætta sig
við ýmislegt, ef maðurinn sá vel
fyrir heimilinu en það gera þær
ekki lengur, jafnvel ekki þær
verst menntuðu,” bætti hann
við. „Við heyrðum sjaldan áður
konu kvarta undan þvi að hún
fengi ekki fullnægingu likam-
lega... nú gera þær það.”
Robert Sunley, sem er að-
stoðarforstjóri góðgerðarfyrir-
tækis segir: „Margar konur
óska alls ekki eftir kvenfrelsi,
þær vilja aðeins fá að lifa sinu
lifi en ekki vera eins og einhver
iimur mannsins.”
Þegar leitað var til félagsráð-
gjafa var sjaldnast kvartað yfir
þvi, hver ætti að ráða mestu, en
samt var undiraldan sú, að
breyttir siðir yllu mörgum
manninum áhyggjum ekki siður
en konunni.
„Aðalvandamálin eru skortur
á skilningi, sambúð við börn og
ættingja, peningamál, og kyn-
ferðismál,” sagði dr. Ildaura
Murillo-Rhode. „Það er sagt
„Við erum alltaf að rifast” eða
„Okkur semur bara alls ekki”
eða „Við getum ekki talað sam-
an”, en það er ekkert spursmál
lengur: Konur heimta meira en
hingað til.”
Dr. Murillo-Rhode er forseti
New York deildar Hjúskapar-
og félagsmála og hún segir, að
konur neiti i sivaxandi mæli að
gera einhvern greinarmun á
hlutverkum karls og konu.
„Það er ekki unnt að breyta
hlutverki konunnar nema með
þvi að breyta um leið hlutverki
karlmannsins,” sagði Sanford
Sherman, framkvæmdastjóri
félagsmálastofnun Gyðinga.
Þessi stofnun er sú stærsta sinn-
ar tegundar i Bandarikjunum
og tekur fyrir um tiu þúsund
mál árlega.
„Karlmenn geta ekki lengur
notið gæða heimilislifsins, en
látið konuna um allan þrældóm-
inn,” segir dr. Sherman.
Samt bætti hann þvi við, að þó
konur krefðust þess „að menn-
irnir hjálpuðu meira til heima
fyrir” voru mennirnir tregir til
„þvi að þeim finnst of mikið á
þá lagt”.
Hann bendir á annað vanda-
mál, sem hann segir að sé að
aukast. Það að eiginmönnunúm
finnist konurnar „of ágengar”.
„Mönnunum finnst þeir horn-
rekur,” sagði hann. „Þeir geta
ekkert rétt gert og fá aðkast
fyrir allt.”
Dr. Dherman er einn hinna
mörgu, sem bentu á það, að nú
koma heilu fjölskyldurnar til að
leita ráða i stað þess að áður
kom einstaklingurinn, en hann
segir ennfremur, að „jafnréttis-
kenningin” hafi gert marga
konuna ringlaða.
Það sama sögðu dr. Murillo-
Rohde og Rabbi Philmore
Berger, sem er ráðgefandi aðili
við miðstöð sýnagóganna i New
Vork.
„Kvenréttindahreyfingunni
hefur tekizt að vekja konur til
dáða, en ég held, að margar
þeirra hafi ekkert kært sig um
það, sagði dr. Murillo-Rohde.
„Sumar eru dauðhræddar við
þetta allt... þær skilja ekkert,
hvað er að gerast.”
„Margar konur vildu heldur
vera heima og hugsa um fjöl-
skylduna,” segir dr. Arthur
Green, aðstoðar sálfræði-
prófessor, „en þeim finnst þær
skyldugar til að vinna úti. Þeim
finnst þær vera að svikjast und-
an merkjum og að þær verði að
berjast með kynsystrum sin-
um.”
Rabbi Berger sagði, að
margar konur gerðu ómeðvitað
litið úr mönnum sinum.
„Ég spyr hann oft, hvaða
manneskja sé mikilvægust i lifi
hennar og hún svarar barnið
eða börnin... meðan maðurinn
hennar heyrir til. Þið ættuð að
sjá framan i hann. Sé eigin-
maðurinn spurður að þvi hver
sé þýðingarmesta persónan i lifi
hans, svarar hann konan min.”
Séra George Reinheimer. for-
stjori félagsmáladeildar róm-
versk-kaþólsku kirkjunnar i
New York segir, að „þetta jafn-
réttisþras ér að eyðileggja hvert
heimilið á fætur öðru” og hann
segir, að þetta hafi einnig mikil
áhrif á börnin.
„Það hefur sérstaklega mikil
áhrif á ungar stúlkur,” segir
hann. „Þær vita ekki, hvort
hlutskipti móður þeirra verður
hlutskipti þeirra eftir 10 ár...
þær eru ráðþrota. Það ber ekki
jafnmikið á þessu hjá drengjun-
um ennþá.”
Margar þeirra 2500 kvenna
sem leita þangað árlega eru
ekki hrifnar af jafnrétti eða á-
kveðnar i afstöðu sinni, segir
presturinn.
„En þetta hefur siast inn i
þær,” bætir faðir Reinheimer
við. „Aður fyrr komu hjón
hingað og konan sagði við
manninn sinn „Tala þú”. Nú
byrjar hún oftast áður en hann
getur opnað munninn.”
Þó að dr. Green, sem er sál-
fræðingur, segi að Rauðsokkur-
hreyfingin hafi „valdið óróleika
á heimilum” sagðist hann enga
trú hafa á þvi, að það væri aðal-
vandamálið i fjölskylduerjum.
„Rauðsokkuhreyfingin
skapar ekki fjölskylduvanda-
mál — þau eru fyrir hendi,”
sagði hann. „Kona, sem fer á
Rauðsokkafund einu sinni i viku
og reitir manninn sinn til reiði —
nú, hún hefði farið út hvort eð
var — til að spila bridge eða i
saumaklúbb. Rauðsokkahreyf-
ingin skapar í sjálfu sér engin
vandamál.”
Sumir félagsráðgjafar sögðu,
að jafnrétti kynjanna myndi
vitaskuld valda ringulreið enn
um skeið, en fyrr eða siðar yrði
það léttir fyrir alla, ekki sizt
fjárhagslega. Mennirnir yrðu
ekki að axla alla byrðina sjálfir.
„Stundum heppnast þetta
mjög vel,” bæiti dr. Murillo-
Rohdé við. „Konan hjálpar til
með að vinna fyrir heimilinu og
maðurinn kemst að þvi, að hann
kann vel að meta hjálpina.
Verðbólgan afrekar það. sem
margt annað hefði ekki getað.”
SALTFISKUR ER SÆLGÆTI!
Þeir i Portúgal og á Spánivinna
vfst allt öðruvisi úr saltfiski en við
hérna heima.
Ég kaupi minn óútvatnaðan i
Bæjarútgerðinni (vonandi verður
ckki örtröð þar á næstunni). Ég
læt fiskinn liggja f bleyti i svo sem
sólarhring (stundum skemur
fyrir þá, sem vilja hafa liann svo
saltaðan, að þeir drekka vatn a 11-
an daginn). Svo lætég suðuna
koma upp á fiskinum, sýö hann i
tólf minútur og hef með honum
skrældar kartöflur og brætt
smjörlfki. Smjör handa þeim
finni og sinnep handa þeim, scm
ekki kunna gott að meta.
En vilji einhverjir gera eitt-
livað „meira og finna” úr salt-
fiski „betri verður hann ekki”, þá
er hér:
Spænskur saltfiskur.
1/2 kg saltfiskur, 400 gr laukur,
«00 gr tómatar, ldl þurrt hvitvín,
hvitlaukur, steinselja, olívuolia.
Setjið 1/2 dl oliu á pönnu, bætið
smátt skornum lauk i, síðan hvít-
lauk.tómötum og bætið loks hvít-
vini í. Soðni saltfiskurinn (senni-
lega afgangar) er scttur i, en roð
og bein fjarlægð vel. Fiskurinn
settur i sósuna og borinn fram
mcð brauði eða hrisgrjónum.
Þvi miður hef ég ekki reynt
þennan rétt og ætla ekki að gera
það, ég mæli með minum gamla
og góða útvatnaða saltfiski.
Laugardagur 15. nóvember 1975.
Alþýðublaðið