Alþýðublaðið - 17.02.1976, Blaðsíða 12

FJÖLSKVLDAN 1976
mALLT
TIL
VINN-
ANDI
AÐ
GETA
SKILIÐ
SEM
VINIR”
FJÖLSKYLDAN 1976
langt, ef maður heldur sig ekki á
þvi tiltölulega hættulausa plani,
sem þau hófust á.
Hún: — Já, ef maður segir allt
i einu: ,,Þú vilt hafa það grænt,
af þvi móðir þin er svona eða
hinsegin”.
Hann: — Eða ef maður heldur
fast við einhvern lit, bara til að
sigra hinn aðilann.
Hún: — En svo ósammála
erum við nú ekki, að það gangi
svo langt.
Hann: — Og ef það skyldi gera
það, verðum við að komast að
þvi, hversu miklu máli það
skipti mig að veggurinn verði
rauður, og Eddu að hafa hann
grænan. Þá getum við valið. Um
hvað við rifumst? Við rifumst
um bilastæði.
Hún: — Sá, sem situr við hlið-
ina, sér alltaf tiu bilastæði, þar
sem bilstjórinn sér ekkert. Það
er eitt af þessum hlægilegu rif-
rildum sem alltaf skjóta upp
kollinum aftur og aftur.
Hann: — Ég man ekki eftir
þvi, að við höfum nokkurn
timann átt það, sem nefnd eru
„hjónrifrildi”.
Okkur finnst nefnilega
báðum, að það sé niðurlægjandi
að særa aðra manneskju út af
einhverri augnabliksæsingu
vegna smámuna, Mér finnst
reyndar lika niðurlægjandi að
skamma fullorðna manneskju.
Við erum ekki hrædd við
að gráta hvort hjá öðru
— Eruð þið feimin hvort við
annað?
Hann: — Nei, hvorki andlega
né likamlega. Ég hef komið
hingað heim, ef ég hef átt i ein-
hverjum vandræðum og
háorgað, og það get ég vel gert
með Eddu. Ekki þegar aðrir
eiga i hlut. Ef ég þarf að gráta,
þá geri ég það hvort sem Edda
er hér eða ekki.
Hún: — Við erum ekkert
feimin við að sýna okkur hvort
öðru, en jafnvel eftir 10 ár
hikum við við að þrengja okkur
hvort uppá annað.
Hann:— Það er eitthvað i eðli
okkar. Við viljum heldur ekki
troða okkur uppá ókunnuga.
Hún: — Ég á mjög erfitt með
að tala um einkamál min.Það
gengur betur að tala um þau við
Ágúst, en ég á meira að segja
stundum erfitt með það. Og
við bregðumst bæði mjög illa
við hvers konar þrýstingi. Ef
einhver segir: ,,En elsku, segðu
mér hvað er að?” þá lokast
maður.
Hann: — Það gerist lika á
milli okkar tveggja. Ef maður
spyr, hvað sé að og fær að vita,
að það sé ekki neitt, þá er ekkert
við þvi að gera. Kannski ein-
hvern timann seinna.
— Getið þið bæði beðið eftir
þvi?
Hann: — Já, þvi stundin
rennur áreiðanlega upp. Við
erum mjög viðkvæm hvort
gagnvart öðru. Hvöss athuga-
semd getur sært dýpra en henni
var ætlað, svo þær reynum við
að forðast.
Hún: — Það er fremur gagn-
kvæm tillitssemi heldur en
feimni.
— Er þá maðurinn þinn sá,
sem á mest trúnað þinn?
Hún: — í samræðum að
minnsa kosti.
— Finnur þú hljómgrunn hjá
honum i öllum efnum?
Hún: — Ég minnist ekki
neins, sem ég vildi fremur ræða
við einhvern annan.
Ég get t.d. rætt um aðra karl-
menn við þig. Ég get sagt, að
þessi eða hinn sé afskaplega að-
laðandi og að ég kunni vel við
hann. Það er nefnilega mjög
fyndið, að þar sem við erum
nokkurn veginn sammáia um
fólk almennt, þá getum við lika
fylgzt hvort með öðru á þessu
sviði. Aðlaðandi manneskja hef-
ur yfirleitt þveröfug áhrif á kyn-
in. En þegar mig langar kannski
að sofa hjá honum, þá langar
þig til að ræða við hann. Hann
hefur þá áhrif á okkur bæði.
Hann: — Svo er auðvitað lika
flotti náunginn eða stúlkan, sem
maður hugsar sem svo um, að
það gæti verið gaman að reyna
einu sinni, en svo ekki meir. En
ég held að við krefjumst bæði
meira en þess.
Hún: — Kynmök kynmak-
anna vegna vekja engan áhuga
hjá okkur.
Ágúst: Hún hefur kennt
mér aö nýta möguleika
mína.
Edda: Hann hefur fengið
mig til að opna mig
meira.
— Hvað hefur Edda kennt þér,
Agúst? Hvaða áhrif hefur hún
haft á þig?
Hann: Edda hefur gefið mér
kjark til að reyna mig við
margt, sem ég þorði ekki áður,
þannig að hún hefur veitt mér
öryggi svo ég dirfist að nýta
mér möguleika mina. Þegar ég
hef verið óöruggur um eitthvað,
hefur hún ráðið mér heilt i skjóli
þekkingar sinnar á mér, þó hún
viti kannski ekki allar aðstæður.
Hún hefur kennt mér margt um
sjálfan mig. Hún hefur ýtt undir
siðasta þroska minn. Hver veit,
nema það hefði verið þveröfugt
með einhverri annarri?
— Hvað hefur Agúst kennt
þér, Edda?
Hún: Þú hefur liklega kennt
mér að vera opinskárri. Ég er
mjög lokuð, en við höfum alltaf
talið það skyldu okkar að tala
saman i hjónabandi okkar, og
þau samskipti okkar hafa gert
mig sveigjanlegri. Ég hef lært
að láta undan, þvi þannig er
Ágúst skapi farinn, og ég hef séð
að það er betra i mörgum tilvik-
um, heldur e»að vera þrjózkur
og standa fast á sinu. Þá missi
ég kannski fótfestuna skyndi-
lega, og verð að finna mér leið
alveg neðan frá botni. Áður en
ég kynntist Agústi, þekkti ég
enga millivegi.
Hann: — Við höfum liklega
bæði staðið mikið ein. Hvort
með sina þreifianga. Það er
spennandi þegar maður hittir
annað fólk, að sjá, hversu
margir þreifiangarnir rekast á.
Hún: — Og ef nægilega marg-
ir þreifiangar rekast saman, og
maður er hvor af sinu kyni,'1 þá
getur skeð að úr þvi verði
hjónaband.
Hann: — Þú ert alveg hræði-
lega óskáldleg.
Hún: — Já, kannski, en ég get
auðvitað lika breikkað þetta
svolitið, og sagt að maður sleppi
ekki þegar f stað manneskju,
sem manni liður svona með —
sama hvers kyns hún er.
En mér finnst lika, að manni
beri skylda til að halda við þeim
þreifiöngum, sem ekki finna
svörun hjá hinum aðilanum. Þvi
ef maður gerir það, sem við höf-
um séð hjá svo mörgum hjón-
um, að henda því burt sem ekki
fær svörun, þá held ég að maður
verði fátæklegri persónuleiki,
einnig i hjónabandinu.
Hann: — Ég kalla það and-
lega nauðgun, þegar maki brýt-
ur þreifianga hins aðilans burt.
Hún: — Við höfum aldrei
komist i þá aðstöðu, að annað
okkar kunni vel við einhvern,
sem hitt þolir ekki, en ég get vel
imyndað mér að það geti skeð.
Hann:— Það er engin ástæða'
til þess að láta vináttu flakka,
þó maki manns kunni ekki við
aðilann, að minnsta kosti ef það
er eitthvað sem máli skiptir.
Hreinskilni er frumskil-
yrði í hjónabandi okkar.
Hún: — Ein krafan sem við
gerum i hjónabandi okkar, er
hreinskilni. Við spyrjum einsk-
is, nema við þurfum að fá að
vita svarið. En ef spurt er að
einhverju, þá er hitt skyldugt til
að svara hreinskilnislega.
Hann:— Við stöndum lika við
það. Þannig séð, að hreinskilið
svar gæti lika verið: „Það
skiptir ekki máli”. Þvi ef það
skiptir ekki máli fyrir samband
okkar tveggja, þá er engin á-
stæða til að draga það fram i
dagsljósið.
Framhjáhald er nærliggjandi
dæmi. Ef annað hvort okkar fer
út að skemmta sér eitthvert
kvöldið og „kemst á sjens”, en
gerir svo heldur ekki meira i
þvi, þá skiptir það engu máli.
Það er engin ástæða til að of-
leika. En ef hitt okkar kemst á
snoðir um það og vill vita hvað
gerðist, þá er það skylda að
svara: „Já, það gerðist þetta og
þetta, en það skipti engu fyrir
okkar samband. Ef það hefði
gert það, þá hefði ég sagt þér frá
þvi strax”.
Hún:—■ Við erum ekki það stif
á einlægninni, að hún verði
móðursýki.
Hann: — Nei, þó ekki væri.
Hver og einn verður að fá að
vera svolitið dularfullur.
Hún: — Þessar óloknu hugs-
anabrautir eru lika með i þvi að
skapa sjálfið. Ef maður neyðist
til að segja frá þeim áður en
maður vill, kemst maður aldrei
að eigin niðurstöðu, og verður
einhvern veginn fastur i sömu
sporunum.
Hann: — Ef þú ert trufluð, þá
gætirðu þurft að burðast með
minar hugsanir og skoðanir.
Þá „verður maður eitt”, eins
og skáldsögurnar segja, og ef
það er eitthvað, sem ég ekki
kæri mig um, þá er það að
renna saman við einhvern ann-
an.
— Hafið þið alltaf verið sam-
mála um það að vera hreinskil-
in, án þess að vera tilneydd að
segja hinu allt?
Hann: — Ég held, að það sé
afleiðing hjónabands okkar. Ég
held að við hefðum ekki sagt það
sama fyrir fimm árum og við
segjum nú.
Hún: — Já, við erum heppin
að hafa verið hamingjusöm
saman i tiu ár. Það getur enginn
spáð um það, hvernig það verð-
ur eftir fimm ár enn. En ef við
höfum haldið hvort sina leið, þá
skulum við bara vona, að við sé-
um almennilega skilin.
— Hafið þið stöðugt tekið
samband ykkar til endurskoð-
unar?
Hann:— Það held ég ekki, að
maður geti sagt. Þvi uppteknari
sem við vorum af vinnunni, þvi
auðveldara var að ræða út um
vandamál i hjónabandinu og
endurskoða þau. Ef stærstu
vandamálin hefðu komið upp á
öðrum timum, hefðum við
kannski ekki getað sigrazt á
þeim.
Hún: — Ég tel það að miklu
leyti heppni, hversu vel hefur
farið.
Hann: — Það er aftur á móti
ekki jafn heppileg þróun, að á
meðan við lokuðum okkur inni i
vinnu og hjónabandi, voru það
ýmsir góðir þreifiangar, sem
tóku að visna. Það höfum við
mikið rætt um, þvi ef eitthvað er
verra en einmanaleiki, þá er
það tvimenningur. Þess vegna
lögðum við mikla áherzlu á að
þróa þreifiangana til að forðast
tvimenninginn.
Viö viljum ekki greiða
verðið fyrir barneignir
— Hvenær komuzt þið að
þeirri niðurstöðu, að þið vilduð
ekki eignast börn?
HVAÐ HEFUR
BREYTZT í
10 ÁRA
HJÓNABANDI?
CF Aiþýðublaðið
Þriðjudagur 17. febrúar 1976