Alþýðublaðið - 09.03.1976, Síða 12

Þriðjudagur 9. marz 1976 biattð1
Til að spara röddina (og fastagjaldið)
Hvaða fyrirtæki vill ekki fá sinn
eigin sima, sem aðeins þarf að
greiða i upphafi, en siðan aldrei
nein afnotagjöld né umframsim-
töl? Eflaust vildu allir fá slikan
frama, og þýzka fyrirtækið Sie-
mens hefur nú sent á markaðinn
innanhússsima, sem hægt er að
kaupa og nota án þess að þurfa að
vera á nokkurn hátt háður sima-
kerfi hins opinbera,
Að visu tengist þessi innanhúss-
simi þó aldrei hinu almenna
simakerfi, ekki nema það sé
framkvæmt af tæknimönnum
landssimans og með vitund þeirr-
ar stofnunar og vilja, en hægt er
að koma á innanstofnunar sima-
kerfi með allt að 11 númerum, og
vegalengd milli simatækja má
vera ailt að 400 metrar, þannig að
það má hæglega tengja leiðslurn-
ar milli húsa.
Enga númeraskífu þarf að
nota, heldur er einn takki fyrir
hvern sima.
„Pólitískir popparar”!
Ný „hljómsveit”!
Hvað sem allri kreppu liður og hefur liðið á undanförnum árum, er þó
eitt, sem við íslendingar höfum átt meira af en „krepping fullan”. Alls-
konar hljómsveitir hafa sprottið upp eins og gorkúlur á haug og æft róm-
inn og þanið gargtólin af miklum móði.
Framsóknarflokkurinn virðist nú hafa orðið þessum faraldri að bráð, og
landslýður hefur orðið að hlýða á æfingarnar um sinn. Þarna hefur utan-
rikisráðherrann annazt „laglinuna”, ef linu skyldi kalla, Timaritstjórinn
slegið trumbuna, þó það hafi nú ekki verið alltaf „af setningi”, og „álfur-
inn” þeytt vindbassann sem vænta mátti!
Ferill ráðherrans er annars
æði siitróttur, ef gera ætti kröfu
til þess, að utanrikismálin
fylgdu fastmótaðri stefnu, sem
flestar menningarþjóðir kapp-
kosta að gert sé.
Óslitin hrakhólaganga
Menn munu minnast þess,
hvert var hans fyrsta verk i nú-
verandi rikisstjórn. Þessi ráð-
herra hafði i „fyrra lifinu” látið
út ganga harðar bréfagerðir til
Bandarikjastjórnar, að fyrir-
lagi „rótaranna”, sem þá voru
aðstoðarmenn á sviðinu. En
' ekki hafði fyrr verið um þá skipt
en hann brá sér vestur og bað
um að efni þeirra bréfa yrði
ómerkt og helzt að sem skjótast
gleymdust þar öll fyrirhuguð
harðræði!
Frammistaðan i landhelgis-
málinu er i nægilega fersku
minni, til þess að rifja þurfi upp
i löngu máli. Tilboðið til Breta
um 65 þúsund tonna ársafla
þorsks á Islandsmiðum er svona
eitt laufblað i kransinum. Og
það er sannarlega ekki hans
„sök” þótt Bretarnir fúlsuðu
við!
Sennilega er þó eftirminni-
legast af öllu, að hann settist að
matar- ogdrykkjuveizlu með
Bretunum i Briissel, eftir að
hafa fengið glöggar fregnir af
ofbeldis — jafnvel morðárás
brezkra skipa á islenzka lög-
gæzlumenn inni i óumdeildri
lögsögu okkar! Hætt er við, að
annars eins skörungsskapur
gleymist ekki i bráð.
Og nú er komið nýtt hljóð i
strokkinn.
Uddur A. Sigurjónsson
ÍHREIN-
SKILNI
SAGT
Rikisstjórnin hefur löngum
haldið þvi fram, sem rétt er, að
ekki eigi að blanda saman
deilunni við Breta um fiskveiði-
lögsögu okkar og öðrum stór-
pólitiskum málum, t.d. af-
stöðunni til Nato. Þessa stefnu
reyndi ráðherrann að túlka um
sinn, unz hann tók að leggja eyr-
un við öðru.
Það hefur löngum verið frem-
ur auðvelt að ausa upp alls
konar moldviðri hér á landi
og af minna tilefni
en þess ástands, sem
nú rikir. Þegar ýmis póli
tik gægsni fundu það upp af
vizku sinni, að samkvæmt her-
verndarsamningnum bæri
Bandarikjamönnum að vernda
okkur fyrir innrás Breta i fisk-
veiðilögsögu okkar, reyndist
móðureyra ráðherrans þunnt.
Það ætti nú að vera hreinn
barnalærdómur fyrir æðsta
mann utanrfkismálanna, að
„verndarskyldan” er fyrst og
fremst reist á, að farið sé að al-
þjóðalögum. Hvað sem um
nauðsyn okkar og þann neyðar-
rétt, sem við höfum tekið okkur,
er að segja, er hann ekki sam-
stiga alþjóðalögum, þótt við
væntum þess auðvitað, að
skammt sé til þess, að staö-
festing þessa sjái dagsins ljós.
Þess er máski ekki að vænta,
að pólitiskir popparar af tegund
utanrikisráðherra kunni skil á
mismun þess, að veita til laga
og veita skilyrðislaust. Islenzk
réttarvitund hefur svo sem ekki
verið á uppleið að þvi er til
ýmissa ráðamanna tekur, á
þessum siðustu tímum!
Haldreipið!
En ráðherrann er nú ekki
aldeilis ráðalaus við að afsaka
og túlka hringlið! Hann virðist
nú setja metnaðinn i að skipta
nógu oft um skoðun, enda beri
það vott um einstaka viðsýni!
Það er ef til vill mannlegt að
sveigjast fyrir hvaða goluþyt
sem er. En stórmannlegt er það
ekki. Og þegar rætt er um skoð-
un, verður æði mörgum á að
blanda þvi saman við allsendis
óskylt hugtak, sem sé trú. Þar
eru böndin lika rýmri fyrir
hentistefnumennina.
Það er svo enn annað mál,
hvenær fólk getur tekið skoðanir
eða trú utanrikisráðherrans al-
varlega. Sá, sem hefur 10 trúar-
brögð er ekki liklegur til að
sannfæra neinn; nema þá sina
iðglika.Haft er eftir einum um-
svifamiklum kristniboða: „Vér
lifum i trú, en ekki skoðun”.
Hann var að visu stórlega mis-
heppnaður sem slikur. En eigi
að siður virðist utanrikisráð-
herra telja fordæmi hans heill-
andi! Gallinn er sá, að hann er
þess ekki einu sinni umkominn
að feta i slóðina. 1 hæsta lagi
gæti hann tilkynnt: „Vér lifum i
trúbrotum....”
o4stareldur*
eftir Valerie North.
— Hann er ekki beinlinis skernrntileg viðkynning, sagði
Beverly hlægjandi. — Ég er löngu búin að þurrka hann út
af gestalistanurn rninurn!
Arliss hló:
— Það getur hún i rauninni ekki gert. Hún er nefnilega
náfrænka rnin!
— Það þarf nú ekki að vera ástæða fyrir...?
— Svona, vertu nú svo væn að þegja, Bev! Láttu það
ekki bitna á rnannorði frelsaðs syndasels. Skilurðu ekki að
ég er nýi eigandi Rosalet?
— Ég vissi að visu að það væri búið að selja það, en ég
hafði ekki hugrnynd urn að það væri svona slærnt, sagði
hún.
— Má ekki bjóða yður tebolla, herra Arliss? spurði
Phillidia. — Eða kysuð þér kannski heldur eitthvað sterk-
ara?
— Te, þakka yður fyrir! Ég er búinn að aka i allan
rnorgun.
Hann var ekki fyrsti rnaðurinn, sern hafði hrifist af fag-
urri rödd Phillidiu.
Hann tók við stólnurn, sern Vane bauð honurn, og skoð-
aði urn leið stúlkuna bak við teborðið, eins og listunnandi
skoðar rneistaraverk.
Yndisleg! En góður Guð, hvað hún hefur óharningjusörn
augu!
Arliss var hávaxinn rnaður, sern klæddi sig srnekklega
en kæruleysislega. Hann talaði rnikið, gerði að garnni
sinu, reifst i spaugi við Beverly, og sagði þeim ýmislegt
urn kaup sin á höllinni.
Phillidia gat ekki varist þvi að hugsa, að þessi nýi kunn-
ingi væri rnjög heillandi. Jafnvel hún gerði sér grein fyrir
þvi, að hann var rnaður, sern hafði reynslu i kvennarnál-
urn, og þó hafði hún aðeins haft takrnörkuð kynni af hans
rnanngerð. Hann hegðaði sér eins og heirnsrnaður, og var
gæddur sjálfsöryggi, sern aðeins ótrúlega rnikil reynsla
getur valdið.
Þó hann væri I rnesta lagi þrjátiu og tveggja eða þriggja
ára, hafði hann sarnt fjölrnargar litlar hrukkur i kringurn
augun, og þær sögðu sina sögu. Þetta var rnaður, sern
hafði lifað hvern klukkutirna og hverja rninútu lifs sins.
Sarnt var ekki eitt einasta grarnrn af óþarfa fitu á lik-
arna hans, sern var harður og rnagur. Hann var greinilega
i góðri þjáifun, undir gráurn flónelsfötunurn.
Hann var dökkhærður, og húð hans var bronslituð af sól-
inni. Það voru svolitið hörkulegir drættir I kringurn rnunn-
inn. Augu hans voru einkennileg á litinn, hnetubrún i surnu
ljósi, græn i öðru og næsturn gyllt i enn öðru. Kattaraugu...
Phillidia gat ekki varist þvi að láta sér detta i hug tigris-
dýr, þegar hún heyrði svolitið drafandi rödd hans, og sá
hægar hreyfingar hans.
Hún var ekki viss urn nerna hægt væri að hata þennan
Sinclair Arliss af öllu hjarta. Og þó var hún án þess að
gera sér grein fyrir þvi sjálf, þegar tekin að hrifast af
þeirri rnanngerð, sern hún hafði aldrei kornist i tæri við
fyrr.
Maðurinn, aftur á rnóti, var ekki i neinurn vafa urn
Phillidiu. A rneðan hann ræddi glaðlega við þau öll þrjú,
þá beindist hugur hans eingöngu að henni, og rneð sjálfurn
sér dáðist hann að henni.
Fyrir fáeinurn vikurn siðan hefði hún ef til vill ekki vakið
hinn rninnsta áhuga hans, þrátt fyrir fegurð sina. Hann
hefði litið svo á, að hún væri of ung og óreynd til að halda
áhuga hans föngnurn lengur en i fáeinar rninútur. En ástin
og sorgin höfðu báðar rnótað unga fegurð Phillidiu i eitt-
hvað þroskaðra og rneira spennandi...
Eftir svo sern tiu rninútur leit Beverly á úr sitt og stóð á
fætur.
— Já, ég er nú ein af þeim, sem verða að vinna, sagði
hún, og neyðist þess vegna til að yfirgefa þig, frændi sæll.
— Ég verðlíka aðfara, sagði Arliss. Hann leit á Vane. —
Þér hafið væntanlega lika vinnu, sern þér þurfið að
stunda, læknir?
— Já, ég er hræddur urn að ég verði að fara aftur á
spftalann, sagði Vane. — En þess vegna ættuð þér vel að
geta verið hér og rabbað við konu rnina.
— Ég ætti i rauninni að korna rnér af stað. Ég á von á
gesturn i rnat.
Sinclair Arliss stóð hægt á fætur.
— Já, ég hef reyndar hugsað rnér að halda srnáveizlu til
að vigja staðinn. Ef ég segði ykkur hvenær, rnyndið þið þá
öll gera ykkar Itrasta til að korna lika?
— Þetta er rnjög fallega gert af yður! Það rnyndurn við
fús þiggja.
Vane þrýsti hönd hans.
Einkennilegur maður, hugsaði hann, án þess að gera sér
það ómak að ákveða hvort hann kynni vel við hann eða
ekki.
Phillida var staðin á fætur, og þau fóru öll út, þangað
sem langur, grár sportbill gestsins stóð.