Alþýðublaðið - 06.07.1976, Blaðsíða 10

10
Húsbyggjendur
Kúptir þakgluggar
af ýmsum stœrðum
og gerðum fyrirliggjandi
Framleiðendur:
Borgartúni 27
Simi 27240
Blikksmiðjan
Vogur hf.
Auðbrekku 65k
Simi 40340
Tónlistarskóli
Ólafsvíkur
vantar skólastjóra og kennara næsta
skólaár. — Auk kennslu á pianó og gitar er
lögð sérstök áherzla á kennslu á blásturs-
hljóðfæri.
Umsóknir sendist skólanefnd Tónlistar-
skólans. Nánari upplýsingar veittar i sima
93-6106 i Ólafsvik.
Tónlistarskóli Ólafsvikur.
Skrifstofuhúsnæði
Ca. 60 fermetrar til leigu nú þegar i
Hafnarhúsinu.
Upplýsingar á Hafnarskrifstofunni.
Hafnarstjórinn i Reykjavik.
Lánveiting
Stjórn lifeyrissjóðs verkafólks i Grindavik
hefur ákveðið að veita lán úr sjóðnum til
sjóðsfélaga.
Eyðublöð fyrir umsóknir verða afhent á
Vikurbraut 36 hjá formanni félagsins Júli-
usi Danielssyni.
Umsóknir þurfa að hafa borizt fyrir 1.
ágúst n.k.
Aðstoð verður veitt þar við útfyllingu um-
sókna ef þurfa þykir.
Grindavik 5. júli 1976
Stjórn Lifeyrissjóðs verkafólks i Grinda-
vik.
LESENDUR - Sendið Horninu
línur eða hringið og segið
skoðun ykkar á málefnum
líðandi stundatr. - Ykkar
rödd á líka að heyrastT
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir — Vélarlok —
Geymslulok á Woikswagen í allflestum litum. Skiptum á
einum degi með dagsfyrirvara fvrir ákveðið verö.
Reyniö viðskiptin. .*
Bilasprautun Garðars Sigmundssonar.
Skipholti 25 Simar 19099 og 20988.
Þriöjudagur 6. júli 1976
Við getuiti átt von á Ijósara pepsí, sl
Hverfur karamellan
úr coladrykkjunum?
Þrjár rottur af
hverjum fjórum, sem
fengu tiltekinn skammt
„eiturefnis” i tilrauna-
stofu i Hollandi dóu af
völdum ofnotkunar
þessa efnis. Aðeins ein
af hverjum f’jórum
lifði meðferðina af.
„Eiturefnið” sem um er að
ræða nefnist ammoni-karamell
— og er brenndur sykur, sem
hlýtur sérstaka ammóniakmeð-
ferð. Það er þetta efni, sem
notað er til að fá dökka litinn á
cola drykki.
Það var Coca-Cola fyrirtækið
i Hollandi, sem stóð fyrir ofan-
greindum tilraunum, en þær
stóðu i tvö ár.Eftir að niðurstöðui
þessara tilrauna lágu fyrir vilja
dönsk heilbrigðisyfirvöld láta
sanna notkun þessa litarefnis i
kókinni, en framleiðendur kók
þar i landi telja nauðsynlegt að
hafa ekki minna en fjögur
grömm af þessu efni i hverjum
litra af kók. Dönsk heilbrigðis-
yfirvöld vilja fara að ráðum
eiturefnastofnunarinnar
dönsku, sem segir, að þrátt fyrir
að tilraunirnar i Hollandi sýni
að litarefni þetta sé ekki skað-
legt við hóflega notkun, þá megi
ekki undir neinum kringum
stæðum leyfa hærra hlutfai.
ammónikaramells i kók en sem
nemur þrem grömmum i
hverjum litra. Um það er
þráttað i dag.
fram af beggja hálfu. Þeirra á
meðal eru meginviðmiðunar-
reglur WHO, heilbrigðis-
stofnunar Sameinuðu þjóðanna,
sem telja óæskilegt að neytt sé
meira magns þessa eínis en ser
næmi 100 milligrömmum fyri
hvert kilógramm likams-
þyngdar þess sem neytir á dag.
Gróflega reiknað jafngildir
það einu grammi á hver 10 kiló
likamsþyngdar, eða tveim
litrum af kók i 80 kg þungan
karlmann, og einum og hálfum
litra i 60 kg þungan mann.
Rotturnar i Hollandi, sem
flestar drápust, fengu þetta efni
i mjög stórum skömmtum.
Hlutfall af lfkams-
þyngd.
Negrarnir
drukknuðu
s e m
Þegar sam ningaviðræður
hafa átt sér stað milli heil-
brigðisyfirivalda i Danmörku og
kókframleiðenda þar i landi
hafa margskyns gögn verið lögð
Fréttir af þessum tilraunum
og viðleitni Dana til að draga Ur
magni þessa litarefnis hafa
vakið athygli um allan heim, og
nú er viða rætt um að setja þak
FBAMHALDSSAGAM
um Meldersyde, sagði hann. —
Ykkur er velkomið að sitja i, ef
þið viljið!
— Það væri frábært! sagði
Robert.
— Hvað um hjólin? spurði Ann.
— A ekki að skila þeim til
Womsley?
— Við skiljum þau eftir hér og
sækjum þau á morgun, sagði
Robert, en nú vék hinn ungi mað-
urinn sér að þeim: — Ég þarf að
fara til Kirby Bromside. Það er
skammt frá Womsley. Ég get vel
skilað þeim, ef þið viljið.
Robert þakkaði honum fyrir. —
Það á að skila þeim á lögreglu-
stööina, sagði hann. — Segið, að
mér þyki leitt, að annað þeirra er
sprungið, og að ég sjái um það á
morgun, þegar ég sæki bilinn
minn.
Meðan Dorothy var að sækja
matinn, röbbuðu Robert og Ann
við ungu vörubilstjórana. Annar
þeirra hafði verið i veitingahús-
inu, þegar Tom Pyne gekk ber-
serksgang, og hann sagði þeim
frá því.
Bæði Ann og Robert urðu fegin,
þegar gullbrúnn fiskurinn og
frönsku kartöflurnar komu á
borðið. Ann langaði ekkert til að
fara af þessum hlýlega stað
strax, en ungi maðurinnn, sem
ætlaöi að aka þeim, þurfti að
halda af stað. Það var töluvert
þröngt i framsætinu, en þau voru
fegin að komast aftur til Milder-
syde. Bilstjórinn nam staðar fyrir
neðan hæðina, og þau gengu upp
hana hlið við hlið. Ann nam stað-
ar fyrir utan dyrnar og leit á
Robert. Hann nam lika staðar.
— Reynið nú ekkert á fótinn,
farið að hátta, og verið ekki alltof
lengi að tala við Betty.
Ann kerrti hnakkann. — Betty
er áreiðanlega steinsofandi!
Takk fyrir matinn!
Robert kinkaði kolli i kveðju-
skyni og hvarf. Ann horfði á eftir
honum, og andartaki siðar fór
hún brosandi inn. Robert Moore
hafði verið mannlegur þetta
kvöld. Hún velti þvi fyrir, hvað
það stæði nú lengi...
5. kafii.
Ann hitti ekki Robert fyrr en
næsta kvöld, en þá var veizla i
samkomuhúsi þorpsins. Allar
bóndakonurnar höfðu verið önn-
um kafnar daginn áður til að búa
til allan þann góða mat,sem átti
að borða um kvöldið.
sá móta fyrir þvi áður en hún kom
að beygjunni. Það var glaða
tunglskin og skuggarnir á hæðum
og dalskorningum voru leyndar-
dómsfullir og dulúðugir að sjá.
Hún neyddist til að leggja bílnum
góðan spöl frá samkomuhúsinu,
þvi að öll bilastæði við það voru
löngu upptekin. Það var indælt að
koma inn i ylinn eftir kuldann úti,
og hvarvetna heyrðist mas og
hlátur. Fólkið var komið langleið-
ina að, fólk, sem ekki hafði sést
lengi, fékk nú tækifærið til að
skiptast á sögum og skoðunum.
Robert stóð og talaði við prest-
inn og ofurstann, þegar Ann og
Bessiekomu inn. Ann var i bláum
kjól, sem sýndi hvitar axlir henn-
ar. Robert leit undrandi á hana.
Hann hafði alltaf hugsað um Ann
Logan sem hjúkrunarkonu, og
átti auövelt með að gleyma þvi,
að hún var lika kona, og það
meira að segja laglegasta hnáta.
Ekki falleg, en sæt. Já, reglulega
sæt.
Ann hafði ekki komið auga á
hann enn. Þær Bessie fóru hvor i
sina áttina, þegar inn kom. Bessie
hafði komiö auga á fólk, sem
hafði flutzt frá Meldersyde ekki
alls fyrir löngu, og nú vildi hún
vita allt um, hvernig þvi hefði lið-
ið. Það var alltaf einhver, sem
greip i Ann, þegar hún gekk um
salinn. Mary Drake tók i hand-
legginn á henni og sagði henni frá
barninu sinu, dásamlegasta
barni, sem nokkru sinni hefði
fæðzt. Skömmu seinna náði frú
Holford i Ann. Frú Holford var
nýjasti ibúi þorpsins. Hún hafði
aðeins búið þar i mánuð, og þó að
margir ibúar þorpsins hefðu
reynt að kynnast henni með hrifn-
ingu i fyrstu, höfðu þeir fljótlega
dregið sig i hlé, jafnvel þótt frú
Holford sýndi bæði áhuga og á-
kefð i viðkynningunni.
Ann hafði áhuga á frú Holford.
Hún var ekkja og auðsjáanlega
vellauðug. Innbúið á heimili
hennar var iburðarmikið en
smekklaust. Maðurinn hennar dó
af slysförum á veiðiferð og hafði
verið af göfugum ættum, en Ann
grunaði, að hann hefði komið af
öðrum stigum i þjóöfélaginu en
frú Holford.
Samræðurnar voru fjörmiklar
meðan beðið var eftir matnum.
Hann var settur á langborð i
miðjum salnum. Kona prestsins,
Elizabeth Rome kom til hópsins,
sem stóð umhverfis Ann, og fékk
hlýlegar móttökur. Frú Holford
einokaði hana samstundis, og
Ann sneri sér að Frk. Blackley,
sem einnig hafði flutzt til þorpsins
nýlega. Frk. Blackley var smá-
vaxin og mjög fin dama, með
grátt hár, sem liðaöist umhverfis
andlitið, sem var afar fingert.
Hún var vön að ganga i knipling-
um og átti heima i einu af laglegu
húsunum i hinum enda þorpsins.
— En hvað það er indælt hérna,
sagði hún og hló daöurslega. — Og
hvað maturinn er góður!' En hvað
ég skemmti mér vel! Ég er bara
orðin aftur svöng!
Ann ætlaði einmitt að fara að
svara henni, þegarhún sá Robert
koma gangandi. Frk. Blackley
hafði lika séð hann koma.
— Þarna kemur dr. Moore,
sagði hún og fór hjá sér. — Mikið
er hann myndarlegur. Leitt, að
hann skuli ekki vera giftur.
Elizabeth Rome skellti upp úr.
— Ég held, að honum finnist það
ekki sjálfum!
— Hann hefur góða ráðskonu,
sagði Ann. — Ég held, að hún sé
hérna... já, þarna er hún... hún er
að tala við Lafði Barcombe.
Robert var kominn til þeirra.
Hann heilsaði frk. Blackley og
ranar-
konan
Samkomuhúsið var ekki I
Meldersyde sjálfu, heldur
skammt fyrir utan þorpið, og Ann
Þýðandi Ingibjörg Jónsdóttir