Alþýðublaðið - 30.09.1977, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 30.09.1977, Blaðsíða 6
Föstudagur 30. september 1977 Minning: Gunnar Vagnsson, framkvæmdastjóri baö er mikill sjónarsviptir aö Gunnari Vagnssyni viB lát hans á bezta aldri. begar svo svipmiklir menn hverfa frá ábyrgBarstörfum, hvarflar aö manni aö efast um hiö forna orðtæki, aö maöur komi i manns staö. Aö minnsta kosti ekki þegar i staö. Ferill Gunnars sem embættis- manns var glæsilegur. Hann varö ungur bæjarstjóri á Siglu- firöi, en siðar lá leiö hans til ráðuneytis i Reykjavik, þar sem honum var fljótlega sýndur mikill trúnaður og falin tor- leysustu verkefni. briðji og mesti kaflinn i embættisferli Gunnars var við Rikisútvarpið. Islendingar hafa einir þjóða faliö leiðtogum i menningarmálum og listum yfirráð útvarps. Aörar þjóöir láta slikar stofnanir heyra undir simamálaráðherra og lita þannig meir á tækni en menningarhlið málsins. Svo kom þó, aö Rikisútvarpið varö að stórfyrirtæki þar sem marg- visleg deilda- og verkaskipting kom til sögunnar, ekki sizt er sjónvarpið bættist hljóðvarpið. Við hlið beggja þátta var settur framkvæmdastjóriyfir stjórnun og fjármál stofnunarinnar og var sú staða vandskipuð, er hún fyrst kom til sögunnar. bá varð Gunnar Vagnsson fyrir valinu, og hefur reynsla áranna sýnt, að það var farsælt val, gott fyrir Rikisútvarpið og þarmeð þjóðina alla, sem varla hefur meiri dagleg not af nokkurri annarri stofnun. Ég mun þó ávallt minnast Gunnars sem félaga og vinar. Hann var jafnaðarmaður að trú alla tið, og aldrei var byrði embættanna svo þung, að hann gæfi sér ekki tima til að leggja fram drjúgan skerf i félags- málum Aiþýðuflokksins. Hann var ljúfmenni, gáfaður, fróður og reyndur, og var alltaf gott og gagnlegt að spjalla við hann, leita ráða og velta fyrir sér vandamálum. Persónulega hef ég mikið misst við fráfall hans, og þvi skil ég, hvað lagt er á fjölskyldu hans og aðra vini. Fyrir hönd Alþýðuflokksins kveð ég Gunnar með þökk og virðingu og votta aðstandendum hans dýpstu samúð. Benedikt Gröndal Gunnar Vagnsson, fram- kvæmdastjóri fjármáladeildar Rikisútvarpsins lézt i Reykjavik að kvöldi s.l. föstudags. Hann hafði átt við nokkra vanheilsu að striða, en engum hafði dottið i hug að íeiðir myndu skilja svo skjótt. Kynni okkar Gunnars voru stutt en góð. baú hófust,, þegar hann tók við vandasömu starfi i Rikisútvarpinu fyrir allmörgum árum. Áður höfðu þó leiðir okk- ar legið saman á sameiginleg- um vettvangi i Alþýðuflokkn- um, þar sem Gunnar tók virkan þátt og lagði meira af mörkum til framgangs jafnaðarstefn- unnar, en flestum mun kunnugt um. Það var enginn hægindastóll, sem Gunnar Vagnsson settist i, þegar hann tók við fjármála- stjórn Rikisútvarpsins. Stofnun- in er stór á landsvisu, starfs- menn margir og vandamálin eftir þvi. Eriliinn var ótrúlega mikill og oft mátti sjá ljóst i glugga Gunnars eftir að aðrir starfsmenn héldu heimleiðis á kvöldin. Ég er ekki i nokkrum vafa um, að Gunnar hefur i þessu starfi lagt hart að sér og það átt þátt i ótfmabæru andláti hans. Sem formaður i Starfsmannafé- lagi Rikisútvarpsins og fulltrúi i launamálanefndum átti ég mik- il samskipti við Gunnar. Þvi er ekki að neita að stundum sló i brýnu, en alltaf og undantekn- ingalaust gréri um heilt á nokkrum kiukkustundum eða hluta úr degi. — Virðing min fyrir Gunnari fór vaxandi eftir þvi sem árin liðu og ég gerði mér grein fyrir hinum mikiu mannkostum hans. Hann reyndist starfsfólki Rik- isútvarpsins mikil hjálparhella. A sama tima og hann varð að berjast við margvisleg fjár- hagsleg vandamál stofnunar- innar, reyndi hann eftir megni að greiða götu starfsmannanna. Margar ferðir fór hann f fjár- málaráðuneytið til að tala máli þeirra, en um þessi erindi sin ha/ði hann ekki mörg orð. Gunnar Vagnsson var einn af þeim mönnum, sem allra vanda vildi leysa. Slikir menn eiga sjaldan margar tómstundir, og starf þeirra fyrir aðra, slitur þeim út meira en góðu hófi gegnir. Auk starfsins hjá Rikis- útvarpinu vann Gunnar mikið fyrir iþróttahreyfinguna og gegndi fjölmörgum trúnaðar- störfum, sem ekki verða rakin hér. Það er stór hópur karla og kvenna, sem nú minnist Gunn- ars Vagnssonar með þakklæti og virðingu. Ég færi aðstand- endum hans samúðarkveðjur. Árni Gunnarsson. Það kom yfir mig eins og reiðarslag er ég heyrði um lát vinar mins og góða félaga, Gunnars Vagnssonar. Raunar hafði hann verið veikur undan- farið, en virtist nú á góðum batavegi, og leit svo sannarlega út sem hann myndi yfirvinna sjúkdóminn að fullu. Hann var tekinn til starfa á ný, og nokkr- um dögum áður vorum við sam- an á fundi, og þá var hann hress og glaður. Gunnar var fæddur að Horni i Arnarfirði i Vestur-lsa- fjarðarsýslu, og voru foreldrar hans Vagn Þorleifsson og Kristjana Sigriður Jóhannsdótt- ir, er þar bjuggu. Hann gekk i Gagnfræðaskólann i Reykjavfk árið 1936, eftir að hafa stundað nám að Hrafnseyri 1934-35, og útskrifaðist sem viðskipta- fræðingur frá Háskóla íslands árið 1945. Gunnar gegndi mörg- um og fjölbreyttum ábyrgðar- störfum um æfina, bæði i at- vinnu og félagsmálum, en siðast starfaði hann sem fjármálafull- trúi Rikisútvarpsins, en það starf tók hann að sér eftir að hafa verið fulltrúi i iðnaðar- málaráðuneytinu. Enda þótt Gunnar væri mjög störfum hlaðinn, hafði hann alltaf tima til þess að sinna ýmsum félagsmálum, en á þeim hafði hann brennandi áhuga, og það var á þeim vettvangi sem okkar leiðir lágu saman. Kunn- ingsskapur okkar náði langt aft- ur i árin, þróaðist jafnt og þétt, og varð siðan að góðri vináttu. Það hófst með þvi að við sátum saman við bridgeborðið, fyrst sem andstæðingar en siðar sem samherjar um fjölda ára skeið. Arið 1968 var stofnaður lions- klúbbur sem hlaut nafnið FREYR, og þar lágu einnig saman leiðir okkar Gunnars. Li- ons klúbbarnir hafa að mark- miði að láta eitt og annað gott af sér leiða, þeir afla fjár til þess að styrkja þá sem misst hafa sjónina eða liða af sjóndepru og leitast við að aðstoða aðra þá sem eiga viö sjúkleika að striða, á ýmsan máta, svo sem með kaupum á lækningatækjum eða annarskonar hjálp. Viss verk- efni önnur, sem ætluð voru til umbóta, voru á dagskrá hjá Lionskl. Frey, og gerðist punn- ar þar félagi og vann ötulléga að hugðarmálum klúbbsins. Hann gegndi þar ýmsum trúnaðar- störfum og fórst allt vel úr hendi, svo sem vita mátti, og tók þar við formannsstörfum haust- ið 1976, en lét af þvi starfi nú i september mánuöi, eins og lög klúbbsins gera ráð fyrir. Þarna, sem annarsstaðar, kom ljóslega fram hans rólega yfir- vegun á málefnum, svo og rök- visi og hæfileikarnir til þess að finna beztu lausn á hverju vandamáli, enda voru klúbb- félagar þess fullvissir að velferð félagsskaparins yrði vel borgið i hans höndum. Við klúbbfélagar þinir mun- um sárlega sakna þin, Gunnar, og við þökkum þér af alhug fyrir þau ágætu störf sem þú lagðir af mörkum i þágu Freys, og minn- ing þin sem við munum geyma, hvetur okkur til dáða i framtið- inni. Gunnar var félagi i spila- klúbbi sem Krummaklúbbur heitir, allt frá stofnun hans. Þar að og henni var skipt i þrjár deildir. Hann gerðist framkvæmdastjóri fjármála- deildar og staðgöngumaður út- varpsstjóra i forföllum hans eða fjarveru. Það liggur i hlutarins eðli, að starfið er kröfuhart, erilssamt og ábyrgðarmikið, og við það bætizt, að þann tfma, sem Gunnar gegndi þvi, þurfti hann að móta það og stofnunin i senn að hefja mikla uppbygg- ingu, verjast áföllum og glima við mörg og torleyst vandamál. Þegar Gunnar réðst til starfa, var starfsfólkið honum ókunn- ugt, þvi að hann kom að nokkru leyti af öðrum vettvangi en það þekkti bezt, en við vissum öll, að hann var ágætlega menntaður á sinu sviði og bjó að langri og praktiskri reynslu i opinberri þjónustu og félagsmálum. En hann tók starfið þeim tökum og var þannig gerður, að hann öðl- aðist árreynslulitið hylli og traust samstarfsmanna sinna og varð þvi fljótt einn þeirra, sem sjálfsagt og nauðsynlegt þótti að leita i smáu og stóru, af þvi að við vissum lika, að hann leit alltaf á sig sem einn úr hópnum. Auk hinna „æðri fjármála” og framkvæmda, sem Gunnar var naut hann virðingar og vináttu allra fyrir sina hæglátu og um leið glaðlegu framkomu. Frá félögum hans þar flyt ég beztu kveðjur með þakklæti fyrir óteljandi ánægjustundir. Ég færi Sigriði, eiginkonu Gunnars, svo og börnunum og öðrum ástvinum, innilegustu samúðarkveðjur, og bið þeim allrar blessunar i framtiðinni. ólafur Þorsteinsson. Kveðja frá Starfsmannafélagi Rikisútvarpsins. Starfsfólk Rfkisútvarpsins á Skúlagötu 4 kveður Gunnar Vagnsson með söknuði og þakk- látum huga. Um ellefu ára skeið vann það undir sama þaki og hann, og svo snögglega hefur hann nú verið kvaddur á brott, að fyrir fáeinum dögum hefði þviþótt með ólikindum, að hann yrði horfinn úr hópnum svo fyrirvaralaust. Fáir voru þeir dagar, sem hann var ekki á sin- um stað, og samstarfsmenn hans urðu þess naumast varir, að hann tæki sér nokkurn tima orlof eða hvild frá störfum. Glaður, ötull og villaus gekk hann að störfum og virtist lengst af svo heilsuhraustur, að veikindi hvörfluðu sizt að sam- starfsmönnum hans, þegar hann átti i hlut. Þeim kom það þvi nokkuð á óvart, þegar hann kenndisér meins snemma sum- ars, en vonuðu af heilum hug, að úr myndi rætast. Allt virtist benda til þess, að þær vonir rættust. Hann af aftur setztur i stólinn sinn og farinn að greiða úr flækjunni, kappsamur og hress i bragði. En svo var þá orðið áliðið dags, að ekki liðu nema tvær eða þrjár vikur, unz klippt var á Iifsþráð hans. Gunnar Vagnsson hóf störf hjá stofnuninni i kjölfar skipu- lagsbreytinga, sem gerðar voru á starfsemi hennar og tóku gildi árið, sem stjónvarpið var stofn- kjörinn tilaðsinna, fylgdu starfi hans sjálfkrafa meiri og minni samskipti við starfsfólkið, bæði sem félagsheild og einstaklinga. Eins og verða vill, hefur það sjálfsagt ekki ætið gert sér svo glögga grein fyrir þvi sem skyldi, hve erfitt og vandasamt það hefur oft verið að sigla þar milli skers og báru og þjóna tveimur herrum: gæta réttar og hagsmuna stofnunarinnar ann- ars vegar og starfsfólksins hins vegar. Hann gerði sér hins veg- ar glögga grein fyrir þvi, að i viðasta skilningi fer þetta sam- an. Fáum eða engum úr starfs- mannahópnum mun nú blandast hugur um, að Gunnar hafi borið hag þeirra og velferð fyrir brjósti og viljað veg þeirra og stofnunarinnar sem mestan. Hann sýndi það i verki með vei- vild sinni og dugnaði, og þvi skal honum tjáð þökk þeirra og hlýhugur að leiðarlokum. Ekki skulu höfð um það mörg orð, i hverju þetta birtist, en öll- um sem til Gunnars leituðu, var hann reiðubúinn að veita þá úrlausn, sem hann mátti, og gilti það jafnt um einstaklings- bundinn vanda og óskir og áhugamál starfsfólksins alls. félagsstarfi þess og á mann- fundum var hann tillögugóður og gladdist með þvi á góðu dægri, enda hlýr, spaugsamur og glaðlyndur að eðlisfari, þó að hann gæti verið fastur fyrir, þegar við átti. Hann endurskoð- aði lengi reikninga starfs- m ann af éla gsin s , breytti uppsetningu þeirra i skýrara horf og lagði félaginu oft svipað lið, þegar til hans var leitað, og vékst æfinlega vel við, þegar um það var beðið. Slikt þykir* kannski ekki tiðindum sæta, en það segir sina sögu um lipurð hans og góðan vilja, þegar þess er gætt, hve hann var oft önnum kafinn, bæði á vinnustað sinum og utan hans. Nú situr hann ekki lengur á sinum stað og svarar i simann. Skýrslurnar og talnadálkarnir hlaðast upp á borðinu hans. Reiknisvélin þegir, og það kem- ur i hlut annarra að taka við þeim flóknu og vandasömu verkefnum, sem voru daglegt viðfangsefni hans. Hann var vikingur til vinnu og dró ekki af sér, kappsamur, glöggur og fljótvirkur, ör í skapi að eðlis- fari, en sáttfús og vinhlýr, svo að gott varð að starfa i návist hans. Nú finnst okkur, að gaman hefði verið að kynnast mannin- um Gunnari Vagnssyni betur en tóm gafst til i dagsins önn. En við héldum, að dagar hans yrðu svo miklu fleiri, að við gætum það seinna. Eitthvað svipað vonaði hann lfka sjálfur, þvi að hann hafði orð á þvi, að veik- indafriið i sumar hefði öðrum þræði orðið sér hálfgert ævintýri, þvi að hann hefði þá loksins fengið tima til að láta ýmislegt eftir sér, sem honum vannst ekki timi til að sinna endranær. Hann var af vestfirzku alþýðufólki kominn i ættir fram og varðveitti bjarmann úr lifs- reynslu þess og viðhorfum og sameinaði hana haldgóðri menntun og dugnaði, samfélag- inu öllu til góðs. 1 einkalifi sinu var hann gæfumaður, barst ekki á og lifði kyrrlátu og heilbrigðu lifi. Hann sameinaði i fram- komu sinni hógværð og einurð og kunni þvi hvarvetna að koma fram á eðlilegan og óþvingaðan hátt, en sóttist hvorki eftir veg- tyllum né metorðum að fyrra- bragði. Utan starfs sins átti hann sér ýmis áhugamál, sem spegluðu skapgerð hans, upplag og lifsviðhorf. Hann var öðrum til fyrirmyndar og röskleik, lip- urð og drenglund. Samstarfsfólk hans kveður hann með virðingu og trega og vottar ástvinum hans samúð. F.h. Starfsmannafélag Rikisútvarpsins Hjörtur Pálsson. „Vegir skiljast. — Alltferýmsarleiðir inn á fyrirheitsins lönd. Einum lifið arma breiðir, öðrum réttir dauðinn hönd. Einum flutt er árdagskveðja öðrum sungið dánarlag.” 1 dag kveðja ættingjar og vin- ir, Gunnar Vangsson, fjármála- stjóra Ríkisútvarpsins, sem á sviplegan hátt er hrifinn brott, fyrir aldur fram, frá miklu óunnu starfi i þágu þjóðar sinn- ar, frá eiginkonu og stórri fjöl- skyldu. Enda þótt við vinir Gunnars gerum okkur ljóst, að söknuður okkar er á engan háttsambæri- legur við hinn sára trega og sorg konu, barna og nánustu ætt- ingja, setur okkur þvi hljóða við þessa helfregn. Það verður undarlegt tóm i lifi manns, þegar vinur, sem hefur verið manni samferða i skóla, stjórnmálastarfi og fé- lagslifi i nær tvo áratugi og sið- an samstarfsmaður I nær ára- tug og alla tið síðan traustur og ráðhallur vinur, er skyndilega horfinn Ur þessu lifi. Þannig lágu leiðir okkar Gunnars Vagnssonar i lifinu saman i áratugi og þótt fundum okkar bæri sjaldnar saman hin siðustu ár, var alltaf jafngott að leita til hans, ef vandi eða áhyggjur steðjuðu að. Allt frá þvi ég kynntist Gunn- ari, er ég hóf nám i Háskölanum 1941, var hann jafn heilsteyptur og trúr lifsskoðun sinni. Það sem vakti fyrst athygli mina var, að hann talaði yfirleitt ekki um sig sem Alþýðuflokksmann heldur sem „jafnaðarmann”. Það var orð sem ég kannaöist vel við frá æskustöðvum minum og hafði i minum huga nær kristilegan blæ. Ég komst við nánari kynni að þvi, að þetta heiti á lifsskoðun Gunnars var ekki sprottið af neinni tilviljun, heldur byggt á þrauthugsuðum grunni. Þannig var einnig hans daglega lif. Hann hugsaði alltaf Framhald á bls. 8

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.