Vísir - 19.08.1970, Blaðsíða 13

0 Varðskip tekur
brezkan togara
Varðskipið Ægir kom með
brezka togara-nn William Willb
erforoe GY 140 frá Grimsby inn
tS EskifjarSar snemma i gær-
rnorgun. Kom varðskipið að tog
aranum við Hvaíbak, þar sem
hann var að ætluðum ólöglegum
veiðum. Togarinn var ekki með
vörpuna í sjó, þegar varðskipið
kom aö.
Valtýr Guðmundsson sýslu-
maður á Eskifirði skýrði blaðinu
frá þessu I gær og sagði hann
að rannsókn í málinu hæfist þá
eftir hádegið.
Sagði hann ennfremur að
það léki grunur á því að skip-
stjóri togarans hefði áður komið
við sðgu þegar um landhelgis-
brot brezkra togara hér við
land hafi verið að ræða.
© Minna
; gefið lit
>
► Likur benda til þess að bóka-
J útgáfa verði minni í ár en ver-
ið hefur að undanförnu. Útgef-
i endur eru misjafnlega bjartsýnir
i á bókasöluna í haust, en verð á
bókum kemur óhjákvæmilega ti!
i með að hækka nokkuð, aðallega
vegna aukins söluskatts.
Af viðtölum, sem Vísir átti
| við nokkra útgefendur, má ráða,
f að margir munu draga úr útgáf-
unni í ár af ýmsum orsökum,
þótt sumir haldi sínu striki.
Einnig ríkir talsverð óvissa um
afkomu bókaútgáfunnar vegna
■ hugsanlegs prentaraverkfalls í
september.
i
*
© Ekkert svar
i
• Sökum þess að oss hefur enn
ekki borizt svar frá bæjarstjóm
Akureyrar við erindi þvi er bæj-
arstjóranum var afhent af hinni
fjöknennu mótmælaför Þingey-
inga gegn Gljúfurversrvirkjun
1$. júli sl. vi'll stjórn Landeig-
endafélags Laxársvæðisins taka
fram eftirfarandi:
1. Eins og fram kom í téðu
bréfi og margendurteknum yfir
lýsingum vorum um Laxárvirkj
unarmálið. höfum vér lýst ráð-
gerðar virkjunarframkvæmdir
við Laxá ólögmaetar og beint
brot á bréf; iðnaðarráðuneytis-
ins frá 13. mai sl.
2. Vér viljum endurtaka þá
kröfu er vér iögðum fram á
fundi í iðnaðarráðuneytinu 1.
júlí sl. að öllum virkjunarfram-
kvæmdum við Laxá verði frest
að þar til rannsóknamiður-
stöður á Laxársvæðinu iiggja
fyrir og gengið hefur verið frá
samningum við fulltrúa landeig
enda á Laxársvæðinu um fyrir-
komulag skaölausra fram-
'kvæmda við Laxá.
Þessari kröfu munum vér
fylgja enn fastar etftir, vegna
nýrra upplýsinga sem oss hatfa
borizt, um skaðsemi fyrirhug-
aðrar virkjunar fyrir fiskirækt
f efri hluta Laxár og á Mývatns
svæðinu.
3. Fari svo að framkvæmdum
við Laxá verði enn haidið áfram
samningsilaust, gegn lögum og
rétti og hagsmunum alis almenn
ings lýsum vér fullri ábyrgð á
hendur Laxá rv irkj unars t j órnar
á afleiðingunum og heibum á
alla íslendinga að veita oss
stuðning í varnarbaráttunni til
vemdar Laxá og Mývatni.
Laugum 14. 8. 1970
Stjóm Landeigendafélags
Laxársivæðisins.
© Harðir árekstrar
Haröur árekstur varð á gatna
mótum Hringbrautar og Ásvalla
götu aðfaranótt sunnudags. Bif
reið úr Reykjavik og önnur úr
Hafnarfirði rá'kust á, og svo
harður var áreksturinn, að R-
bifreiðin valt á hliðina. Plestum
sem að komu, til mikiMar undr-
unar slapp fólkið með minna
háttar meiðsli.
Annar haröur árekstur varð
þessa sömu nótt á gaitnamótum
Skothúsvegar og Fríkirkjuveg-
ar. Bifreið, sem kom ýfir Tjarn
arbrúna upp Skothúsveg, var
ekið inn á Frikirkjuveg og beint
á bifreið, sem ók þar í norður-
átt. Miklar skemmdir urðu á
bflunum, , en ökumennimir
sluppu án meiðsla, meðan hins
vegar farþegar, einn í hvorum
bfl hlutu nokkrar skrámur.
© 3 sækja um
prófessorsembætti
. Umsóknarfresti um prófess-
orsembætti f íslenzkum bók-
menntum .við heimspekideild
Háskóla íslands lauk 30. júlí sl.
Umsækjendur um embættiö em:
Njörður P. Njarðvík, cand. mag.
Sveinn Skorri Höskuidsson, mag
art. og Vésteinn Ólason, mag.
art.
© Á stultum í peysu-
fötum á 184 ára
afmæli
Furðu fáir Reykvíkingar létu
sjá sig á skemmtun Reykvik-
ingafélagsins við Árbæjarsafnið
á sunnudaginn. V-ar þarna þó
hin ágætaista skemmtun á ferð-
inni, sem haldin er ár hvert ná-
iægt afmælisdegi borgarinnar,
sem er 18. ágúst eða í gær. í
gær voru liðin 184 ár frá því að
borgin fékk kaupstaðarréttindi.
Stúilkan hér á myndinni lét
sig ékki muna um það_ að
spranga svojftið um á stultum
gestum tii ánægju og virtist
vera hin keifcasta, þó að fatn-
aðurinn væri ekki upp á þaö
hentugasta. Peysuföt eru hinn
snotrasti fatnaður, en þó ekki
beinlínis gerð til fþróttaiðkana.
Hann kinkaði kolli' til hennar
án þess að segja neitt, náði í
matarkassann sinn og gekk mjög
nálægr Louise en án þess að líta
á hana.
„Jæja, börn, fáið ykkur sæti.
Ég heyri að monsjör Michel er
að koma.“
Hún kepptist við að matreiða
handa honum steiktar kartöflur,
og það snarkaöi í feitinni á pönn
unni.
„Eftir hverju ertu að bíða,
Louise?“
„Ekkj neinu.“
Hún kom að borðinu á eftir
Elie, og þegar hann tók kjark i
sig og leit framan í hana, olli
það honum undrun og í rauninni
vonbrigðin að hún var öldungis
eins á svipinn og hún átti að sér.
Hún veitti honum ekki minnstu
athygli. Sennilega hafði hún ekki
hugmynd um að hann hafði séð
til þeirra.
Það eitt var óvenjulegt við
hana, að varir hennar voru rauð-
ari en ella, og að andlit hennar
virtist ef til vilil dapurlegra. —
Samt mundi hann ekki hafa tek-
iö eftir því, ef þetta hefði ékki
gerzt, eöa þá að hann hefði
kennt það kalsanum og rigning-
unni.
„Er Stan ekki kominn niður“
„Er á léiðinni, frú“, sagði hann
uppi í stiganum.
Það tók alltaf sinn tíma, að
allir væru setztir að boröinu með
skrínukostinn fyrir framan sig.
Michel varð síðastur til að fá sér
sæti, og Elie hafði hugboð um
að hann reyndi af og til að horfa
á Louise og vottaði fyrir brosi
um varirpar, en hún gætti þess
aftur á móti að láta sem hún sæi
það ekki.
Þegar frú Lange bar honum
matjnn, sagði hún:
„Ég vona að þér farið ekki út í
kvöld, eins og veðrið er.“
Hann leit á Elie, venju sam-
kvæmt, og beiö þess að hann
túlkaði, en Eiie, sem gleymdi hlut
verki sínu, starði þögull fram fyr
ir síg.
„Fyrirgefið", sagði hann, þeg-
ar hann varð þess var að allir
horfðu á hann. „Hvað voruð þér
að segja, frú Lange?“
„Ég var að segja að ég vonaði
að hann færi ekki að fara út i
þetta veöur í kvöid. Mig langar
ekki til að stunda hjúkrun yfir
jólin."
Hann þýddi spurningu hennar
og það brá fyrir glettnisglampa f
augum hins rúmenska.
„Ég þarf ekki að fara út“,
sagði hann.
Elie þurfti ekki að þýða svarið.
Frú Lange hafði skilið það af
svipnum og raddhreimnum. Elie
sá ekki betur en að Louise væri
líka að reyna að leyna brosi.
21
Hann var sá eini við matborðið,
sem vissi bvað þeim fór I raun-
inni á mi'lli. Þau vöruöust að yrða
hvort á annað. Það var ungfrú
Lóla sem annaðist samræðurna
Atf þvf að frú Latige hafði minnzt
á jólin, greip hún tækifærið til
að ræða jólahaldið í fjöHunum,
þar sem hún hafði átt heima.
Á stundum kom það fyrir að
augu þeirra, Louise og Michels,
mættust, kæruieysislega og eins
og fyrir hendingu. Þau gættu
þess að það yrði ekki of lengi.
I rauninni þá var eins og augu
þeirra snertust leifturskjótt, rétt
eins og fuglar á flugi, og svo laut
Rúmeninn aftur yfir disk sinn
með bamslega ánægju i svipn-
um.
Svipbreytingin á andliti stúlk-
unnar var enn hófsamari, naum-
ast sýnileg, þar gætti ekki neinn
ar gleði, þar. sást ekki neinn
glampi, öllu fremur hljóð full-
næging. Það var eins og hún hefði
allt f einu tekið einhverjum
þroska, víðfeðmum í alvönu sinni.
„Og hvað svo, þegar þið kom-
iö heim frá miðnæturmessunni?"
spurði frú Lange.
Ungfrú Lóla hélt áfram að
skýra frá ýmsum venjum og sið-
um I sambandí við jólahaldið
heima, jólamatnum og öðru, en
Elie drakk teið sitt og Michel
Iteit tíl hans, og það var ekki
lanst vi& ögmia í augnaráðinu.
FJÓRÐI KAFLT.
Morguntíðir og miðaftanbænir.
Elie hafði komizt að raun um
að heimiiið fylgdi sínum reglu- ■
bimdnu árstíðum eins og náttúr-
an. Það gerðist til dæmis áriega,
að í hvert skipti sem leið að jól- !
um gerðist frú Lange trúrækn-
ari.
Aðra tíma ársins lét hún sér
nægja að hlýða lágmessu á sunnu í
dögum, en á meðan þetta trú- ;
ræknitímabil stóð yfir, bætti hún j
við sig morguntíðum og miðaft- j
anbænum. j'
Elie svaf yfirleitt létt, og oft
var það á sunnudagsmorgnum ;i
að hann vaknaði við vekjara- j
klukkuhringinguna uppi á loftinu ji
þegar klukkuna vantaði um tutt- •
ugu mínútur í sex, eða um sama
leyti og farið var að hringja ]
klukkunum í kirkjunni á bak við j
skóiann, hinum megin við göt- ?i
uná. Andartaki síðar heyrði
hann að húsfreyjan laumaðist •
niður stigann, og héít-á skónum
sínum í hendinni, enda þótt það
kæmi ekki f veg fyrir að marraði
í sama þnepmu og venjulega.