Vísir - 22.08.1970, Blaðsíða 2

i 1
l i i
Annaðhvort
ferðu í megr-
un eða....
Magapína í hálfa öld
Curtis karlinn Kastler er orö-
inn 62 ára. Hann hefur undan-
farin 53 ár þjáðst af leiðinda
seyðingsverk í maganum. Hann
fann fyrst fyrir verknum þegar
hann var 9 ára gamall. Það var í
síðasta mánuði sem hann herti
sig upp í að fara á sjúkrahús.
Læknamir sprettu upp á honum
maganum og sáu ekkert sem gæti
valdið óþægindunum, en þar sem
þeir vom búnir að opna mann
inn á annað borð, þá færðu þeir
sig aðeins sunnar í skrokkinn —
stækkuðu skuröinn — og sjá!
1 smáþörmunum fundu þeir litla
perlu, nokkra smápeninga og
papplrsþynnu. Kastler man ekk-
ert eftir þvi hvenær hann gleypti
perluna, en hann minntist þess
að hafa einhvem tíma misst nokk
ur penní ofan I sig, þegar hann
var lítill drengur að leika sér
með vasapeninga sína.
„Annaðhvort iferð þú í megrun
góði, eða þú verður dauður innan
tveggja ára.“, sagði læknirinn við
Jack Plunkett dag einn.
Og Jack fór í megrun.
Þá var Jack 156 kg og 1 pund.
Núna.... jæja, þama er Jack
með konu sinni, Marie, og þau
em bæði í regnkápu sem áður
fyrr passaði á hann.
Eftir tveggja ára megmnarkúr
vegur hann 98 kg.
Fæðuna sem hann borðaði með
an á kúrnum stóð kallaði hann
„upp á líf og dauða“ og læknir-
inn hefur sagt honum að hann
hafi bætt 12 ámm við líf sitt,
a.m.k.
Af hverju samanstendur „upp
á iíf og dauða?“ Jú, bara kanínu
fóðri, káli og þess háttar, segir
Jack, sem er núna 53 ára skrif-
stofumaður hjá jámbrautunum.
Hann á heima 1 Swindon, Eng-
landi.
„Eiginlega ætti ég að vera kom
inn með löng eyru og skott
núna“, segir hann, en hann lang
ar tdíl að fara í langa iPerð nm sveit
ir landsins og segja fVMld hvemig
hann hafi losað sig við aukakfló-
in. „Mig langar til að hjálpa fólki
það er tóm vitleysa að eyða ernu
pundi I leikfimistund hjá ein-
hverju fþróttafélagi. Hættið bara
að borða svona' mikið. Það þarf
ekkert til annað en viljastyrk."
Læknirinn hans hefur sagt að
hann verði að koma þunganum
niður í 70 kg, þannig að enn á
hann eftir að létta sijg um 28
kg. „Og það get ég“, segir hann,
„sanniði til.“
Merkileg uppgötvun gerð!
Loksins kom það rétta í ljós!
En þar sem þessi börn eru frönsk
þá á fyrirsögnin auðvitað aö vera
„C’est la différence!"
Þau em einmitt á þeim aldri,
að uppgötva stórkostlega hluti,
til dæmis að rjómaís er góður á
bragðið og að varalitir skilja eft-
ir falleg merki á hvftum papp-
ir... og að litlar telpur era svo
lítið öömvísi en strákar.
Marie-Anne lítur stórkostlega
vel úít, og hún er bara 2ja
ára og á heima í næsta húsi. —
Jacques litli vissi það ekki fyrr
en núna, hve lítið hann raunveru
lega þekkti hana. Svona getur lff-
ið verið skrýtið.
Og það sem Jacques vissi ekki
heldur, eða ekki fyrr en Marie-
Arme benti honum á það — að
hann er líka „öðruvísi'* — frá
hennar bæjardyrum séð.
Jacques, sem lika er tveggja
ára, rétti úr sér. Nú var sannar
lega tilefni til að hugsa-alvarlega
um þessa Wuti. Var hann kannski
að komast aö þvf, hvort siðlegt
væri að vera svolítið feiminn?
Alls ekki. Hvers vegna að eyði
leggja allt? Og Marie-Anne
skríkti Og Jacques skrikti. Rétt
eins og samiýnt fólk sem á sér
sameiginlegt leyndarmál.
Er kannski til skemmtilegri að
ferð til að uppgötva mismuninn?