Vísir - 04.03.1972, Blaðsíða 5

Vísir. Föstudagur 3. marz 1972.
5
cTVIenningarmál
Ólafur Jónsson skrifar um leiklist:
undirrituðum mestu vonbrigðum.
Leikfélag Kópavogs hefur á
undanförnum árum iðulega virzt
að þvi komið að hefja sig á hærra
stig venjulegum áhugamannafé-
lögum um leiklist úti um land.og
eitt sitt bezta verk vann félagið i
vor sem leið er það stóð fyrir sýn-
ingum ungs fólks á Hárinu i
Glaumbæ. Auðveldlega gæti
félagið neytt aðstöðu sinnar og
nábýlis við leikhúsin i Reykjavik,
aukinnar samvinnu við unga
skólagengna leikara auk annars
áhugafólks um leikmennt til að
setja sig á laggirnar með nokkurn
veginn reglubundnum leiksýn-
ingum, eigin listrænni stefnu og
metnaðarmarki að keppa að. En
þetta skref hefur ennþá ekki
tekizt að stiga. Starfsemi félags-
ins virðist manni næsta óreglu-
leg, verkefnavalið ómarkvíst og
metnaðarlaust, enda reynist leik-
hópur félagsins næsta sundur-
leitur frá ári til árs. Þetta tvennt,
visir að föstum leikhópi,mótuð
stefna um verkefnaval við hæfi
hans, og áhorfenda, er þó hiö
fyrsta sem við þarf til að Leik-
félag Kópavogs fái notið krafta
sinna sem einatt sýnast vera
umtalsverðir og þeirra mögu-
leika sem aðstaða félagsins raun-
verulega veitir þvi.
En með sýningu Músa-
gildrunnar sýnist Leikfélag
Kópavogs horfið að nýju i sitt
fyrra áhugamanna - far .
Viðvaningsbragurinn er
einhlitur, bæði sviðsetning leiks-
ins i heild og hverju og einu hlut-
verki. Það er i rauninni einungis
leikmynd Magnúsar Pálssonar,
hið ásjálegasta verk, sem er með
fagmannlegum brag i sýning-
unni. Þar fyrir koma leikendur
vitaskuld misjafnlega fyrir á
sviðinu. Hugrún Gunnarsdóttir,
lék fyrir nokkrum árum eitt og
annað með Grimu, en hefur ekki
sézt á leiksviði um skeið. Hún
tekur sig ágætlega út i hlutverki
sinu (ungfrú Casewell) þótt
brigðul reynist tök hennar á þvi
þegar átök vaxa og upp rennur
fyrirfröken þessari ljós hvernig i
hinu dularfulla morðmáli liggi.
Farsæl tök fram að hlé: Auður Jónsdóttir.
Leikfélag Kópavogs:
MÚSAGILDRAN
Sakamálaleikrit i tveim þáttum
eftir Agatha Christie
Þýðandi: Halldór Stefánsson
Leikstjóri: Kristján Jónsson
Leiktjöld: Magnús Páslsson
Agatha Christie er engum
lík. Það er ekki nema eitt
af einsdæmum hennar að
sakamálaleikritið Músa-
gildran hefur nú gengið 20
ár í London, orðið eitt af
aðdráttaröflum á ferðafólk
þar i borginni að sögn. Þar
fyrir utan hefur leikritið
auðvitað verið leikið út um
allar jarðir á öllum þessum
árum, þar á meðal í
Kópavogi árið 1959. Það er
aðskilja að afmæli leiksýn-
ingarinnar í London sé nán-
asta tilefni þess að Músa-
gildran er nú tekin til sýn-
ingar í Kópavogi að nýju í
sviðsetningu Kristjáns
í gildrumii:
Magnús B. Kristinsson.
Jónssonar, við leikmynd
Magnúsar Pálssonr.
Þrátt fyrir miklar og lang-
varandi mætur á Agöthu Christie
veldur sýningin i Kópavogi a.m.k.
Enginn kðttur ó pallinum
Bitur sök sekan? I.ögreglumaður og vitni i morðgátunni í Kópavogi
Björn Magnússon og Hugrún Gunnarsdóttir.
Auður Jónsdóttir tekur eins og
fyrridag hlutverk sitt (frú Boyle)
farsælum tökum — en hún er þvi
miður úr leik eftir fyrri þátt.
Leifur Hauksson er ungur maður
sem sýnir öðrum þræði skemmti-
leg tilhlaup i gervi hins tauga-
bilaða Kristófers.
Aðrir leikendur hafa ýmsir
hverjir leikið allmikið i Kópavogi
á umliðnum árum — Björn
Magnússon, Sigurður Grétar
Guðmundsson — og koma fyrir
nokkurn veginn eins og áhorf-
endur eiga að vænta. Sjálfsagt
stenzt þessi sýning fullvel saman
burð við verk annarra áhuga-
félaga um leiklist úti um land.
Manni finnst bara að þetta fólk,
lélag þess eigi fleiri og fjölbreytt-
ari kosta völ en þvi nýtast að svo
komnu.
Kristján Bersi
r
Olafsson skrifar
um sjónvarp:
Óvœnt
úrslit
EKKI SÓTTU listamenn
gull í greipar úthlutunar-
nefndar i sjónvarpinu á
þriðjudagskvöld. Og var þó
ekki nefndinni að þakka.
En atlagan gegn henni var
rekin að mestu með slíkum
vopnaburði að hún komst
aldrei í neinn verulegan
bobba og getur að leikslok-
um borið höfuðið hátt. Að
vísu var framkoma sumra
nefndarmanna heldur
ósympatískog hrokafull, en
sé litið á heildina er enginn
vafi á þvi að nefndin kom
sem sigurvegari út úr um-
ræðunum. Og það er út-
koma sem ég held að fæstir
hafi gert ráð fyrir að
óreyndu.
Raunar er ákaflega erfitt að
meðhöndla þennan þátt eins og
alvöruumræður um umræðuvert
efni. Hann var miklu nær þvi að
vera skopleikur, eins konar
nautaat jafnvel, þegar bezt lét.
Fyrir bragðið mátti hafa af hon-
um talsvert illkvittið gaman, en
hvorki gagn eða lærdóm. Nema ef
telja skal það til lærdóms að fá að
sjá' fræga og nafntogaða menn
hegða sér eins og dóna á opinber-
um vettvangi.
MEGINVILLAN i mál'flutningi
þeirra listamanna sem mest
höfðu sig i frammi var að sjálf-
sögðu sú að ráðast persónulega
gegn þeim nefndarmönnum sem
þarna voru mættir. Nú eru nefnd-
armennirnir auðvitað misvirtir,
og á þvi er enginn efi að meiri-
hluti þeirra hefur mjög þröngan,
ihaldssaman listsmekk
sem mótar úthlutunina i þetta
skipti og hefur gert um árabil. En
það er engin ástæða samt til að
draga i efa að þeir vinni verk sitt
eftir beztu samvizku, og það
myndi i sjálfu sér litlu breyta þótt
skipt væri um nefndarmenn. Ef
til vill leiddi það til þess að ann-
arskonar listsmekkur yrði þar
ráðandi og aðrir listamenn en nú
fluttir i hærri flokk eða teknir inn
i þann lægri, þá yrðu ef til vill ein-
hverjir ánægðir, sem nú bera
óánægju sina á torg, en nýir menn
tækju við hlutverki þeirra
óánægðu. I sjálfu sér væri ekki
nein breyting fólgin i þessu. Þvi
að meinsemdin liggur ekki fyrst
og fremst i þvi, að úthlutunar-
nefnd sé mistæk við dilkadrátt-
inn, heldur er hún fólgin i hinu að
henni skuli yfirhöfuö vera falinn
dilkadráttur af þessu tagi.
ÞAÐ ER SEM SÉ i sjálfu
kerfinu sem meinsemdin
fyrst og fremst liggur. A þetta
atriði hefur svo oft verið bent að
undanförnu að ég nenni tæpast að
leggja orð i belg, en það segir sig
nánast sjálft að það getur ekki
verið neinum til gagns, ekki lista-
mönnum og þaðan af siður listinni
i landinu, að spreða smápening-
um út til manna af handahófi eins
og nú er gert. Fyrst stjórnvöldin á
annað borð fallast á að rétt sé aö
styðja listsköpun i landinu verður
sú aðstoð að vera i þvi formi að
það komi að einhverju gagni. Til
þess eru til ýmsar leiöir, og á
sumar þeirra var drepið i sjón-
varpsþættinum á þriðjudaginn,
en ég saknaði þess að ekki skyldu
þar fara fram neinar verul.
umræður um það efni. Slikar um-
ræður hefðu kannski ekki orðið
eins góð erting fyrir hláturtaug-
arnar eins og sirkusinn sem hald-
inn var, en miklu hefði það þó
verið skemmtilegra (i breiðari
skilningi þess orðs) hefðu umræð-
urnar komizt upp á eitthvert slikt
málefnalegt plan. En þeir sáu um
að sá fjandi gerðist ekki, Thor og
Vilhjálmur Bergsson og þeirra
kompánar.
Sinnuleysi
um ofdrykkju
elur ó
drykkjuskop
LESIÐ
ÍSLENZKA VESALINGA
Eftir Steinar Guömundsson
VERÐ KR. 150.00