Vísir - 09.11.1972, Blaðsíða 2

2
Visir. Fimmtudagur 9. nóvember 1972
VfelESPTC:
Ætliö þér á skíði um
helgina?
Olav Kinar Lindtveit, nemandi.
Nei ég fer aldrei á skiði. Ég
stunda engar iþróttir, þvi ég hef
alls engan áhuga á sliku.
Björn K. Kinarsson, hljóðfæra-
leikari. Já, ég ætla upp i Bláfjöll.
Annars geri ég ekki mikið af
þessu núna, áður fyrr keppli ég á
skiðum. Siðast þegar ég fór gerði
ég eins og afi gamli, skildi skiðin
eftir heima, en fór með sleða.
Jón Axel, nemandi. Nei, ég kann
ekkert á skiðum, enda aldrei farið
á skiði. Ég stunda aftur á móti
mikið aðrar iþróttir.
Kristin A. Jónsdóttir, nemandi.
Nei, ég fer agalega sjaldan á
skiði. Ég fer helzt þegar skólinn
fer i skiðaferðir. Ég fer lika
stundum á skauta, en stunda-
annars litið iþróttir.
Jón G. Hauksson, nemandi. Nei,
ég fer litið á skiði. Yfirleitt stunda
ég ekki mikið iþróttir, eða fáar.
Ég hef ekki mikinn áhuga á sliku.
Finnborg Jónsdóttir. Já, ég ætla
að fara á skiði um helgina. Ég fer
alltaf þegar ég get, og snjór er. Að
ööru leyti stunda ég iþróttir litið.
Jólaös að hefjast
Sendingar
hafnar
Kftir öllu að dæma virðist sem
jólaösin á íslandi sé að byrja. Að
minnsta kosti eru islendingar
larnir að hugsa fyrir þeim gjöfum
og sendingum, sem þarf aö senda
til annarra landa. Við höfðum
samhand við fimm ver/.lanir i
bænum-sem allar verzla með is-
lenzkar vörur t.d. mat, eða is-
len/.ka minjagripi, svo sem þjóð-
bún'ingadúkkur, lopapeysur eða
annað.
Við höfðum samband við
Rammagerðina, Álafoss, íslenzk-
an heimilisiðnað, Baðstofuna, og
einnig Sláturhúsið og Kjötverzlun
Tómasar, sem hafa boðið upp á
islenzka matarpakka.
f minjagripaverzlunum er fólk
þegar farið að koma og kaupa
jólagjafir til þess að senda út.
„Venjulega byrjar ösin um 10.
nóv.” sagði afgreiðslustúlka hjá
Alafossi og siðan eykst hún dag
frá degi. Það er vist lika óhætt að
segja að hún aukizt ár frá ári.”
f Álafossi eru lopapeysurnar
allra vinsælastar en einnig smá-
vörur, svo sem vettlingar, húfur
og treflar.
„Fólk er jafnvel farið að hugsa
lyrir jclakortum”, sagði af-
greiðsiustúlka hjá Baðstofunni,
og hún sagði einnig að farið væri
að senda út pakka, merkta:
„Jólagjöf”. Hún sagði að ullar-
varan væri alltaf vinsælust, og
einnig þeir hlutir sem fólk veit að
brotna ekki og litlir hlutir, þegar
hugsað er um sendingarkostnað.
„Á laugardag kom hingað
hópur af útlendingum, sem
keyptu jólagjafir til þess að fara
með heim”, sagði afgreiðslu-
stúlka hjá fslenzkum heimilis-
iðnaði, en hún sagði að
lslendingar væru einnig farnir að
hugsa fyrir jólagjöfunum. Skinn-
vörur eru mjög vinsælar, að þvi
er hún sagði, en einnig hand-
prjónaðar vörur, keramik og
silfur.
Þær jólagjafir, sem þegar er
farið að hugsa fyrir, fara flestar
til Bandarikjanna og annarra
fjarlægra landa, enda veitir ekki
af timanum ef sent er sjóleiðis.
Þó er miklu meira sent flugleiðis
og mest allt, en gjafir og pakka til
Norðurlanda er ekki farið að
senda neitt að ráði ennþá.
Sláturfélag Suðurlands og Kjöt-
verzlun Tómasar hafa gefið fólki
kost á að kaupa svokallaða
matarpakka sem innihalda is-
lenzkan mat. Eru þeir keyptir i
verzlununum og þær sjá siðan um
að koma þeim i póst og senda. Þó
t Kammagerð er þegar orðið nóg að gera, og afgreiðslustúikurnar
vigta pakkana sem farið er að senda utan og ganga frá þeim.
Þeir pakkar, sem farið er að senda, fara flestir til Bandarfkjanna, en
enn er litið farið aðsenda til nágrannalandanna. Hér sjáum við stúiku í
islenzkum heimilisiðnaði ganga frá sendingu.
ekki Sláturfélagið, sem lætur fólk
sjálft um að senda og koma i póst.
Pakkarnir kosta frá 1.150 krón-
um og geta farið upp i 1.300 eða
hærra, en það fer eftir þvi hvað i
þeim er. Mest fara slikir pakkar
til Danmerkur og Norðurland-
anna, en mjög mikið magn fer þó
til Bandarikjanna, sumir fara
jafnvel til Kóreu, Chile, Suður-
Afriku, Ástraliu o.s.frv.
Mest er sent af slikum pökkum
til tslendinga erlendis, en einnig
eru slikir pakkar sendir út-
lendingum.
—EA

filiu
MD
MBflÉnBHi
Löggan hljóp undir
bagga þegar
leigubílstjórar svófu
Keykjavik 7. nóv. 1972.
„S.l. laugardagskvöld var ég að
skemmta mér á Hótel Sögu ásamt
fleira fólki, sem ekki er frá-
sagnarvert. Þegar heim skyldi
halda kl. 2 fór að kárna gamanið,
þvi ekkert farartæki var að fá, en
úti kalt og hált. Um klukkan þrjú
fórum við af stað gangandi, fjög-
ur, sem eigum heima i Breiðholt-
inu og töldum vist að við myndum
ná i leigubil á leiðinni. Hrakin
og köld vorum við á Miklubraut
um kl. 4, búin að veifa hverjum
bil sem framhjá ók, án árangurs.
Loksins stoppaði einn og það
var þá lögreglan. Við hrukkum
við og héldum að nú hefði einhver
kvartað undan þessu veifandi
fólki og bjuggumst við hinni
verstu meðferð. En það var nú
eitthvað annað. Eftir aö hafa
spurt um ferðir okkar, sem við
gátum varla svarað vegna kulda,
buðust lögregluþjónarnir til að
lofa okkur að sitja i uppi Breið-
holt, þeir væru hvort eð væri á
leiðinni þangað.
Fegin urðum við að koma inn i
hlýjuna og glöð að komast heim.
En þessi ánægja breyttist i reiði
er við komum heim i blokkina
sem við búum i. Þar búa nokkrir
leigubilstjórar, og þarna stóðu 5
leigubilar á stæðunum. Ekki nóg
með það, einn af þeim er
nágranni okkar og hann var með
parti, svo ekki varð okkur svefn-
samt. Nú langar mig til að
spyrja: Hafa leigubilstjórar eng-
ar skyldur, t.d. um lágmarks-
fjölda leigubila á vakt? Þetta er
forréttindastétt, lokuð stétt fyrir
fáa útvalda. Auk þess fá þessir
menn eftirgefna tolla á bifreiðum
sinum. Fylgja þvi engar skyldur,
bara réttindi? Geta leigubilstjór-
ar farið heim úr akstri ef
akstursskilyrði versna t.d. vegna
hálku eða hvassviðris, þegar
mest er þörfin á leigubilum?
Fokvondur Breiðhyltingur.
Mmkurinn og
óhœttan
R.H. skrifar.
„Þann 1. nóv. birtist i þættinum
athyglisvert bréf um minkinn.
Athyglisvert vegna þess, að hún
endurspeglar vel þann ræfils-
hugsunarhátt að ævintýra-
spekúlantar eigi að hirða gróðann
en hið opinbera tapið, ef ævintýr-
ið endar illa.
Greinarhöfundur, M.R. spyr:
„Veitti ekki rikisvaldið mestu
fyrirgreiðsluna þegar þessum at-
vinnurekstri var komiðá fót.Væri
betra fyrir þessa sjóði að láta
búin fara á hausinn og tapa láns-
fénu?”
Með leyfi að spyrja, voru þessi
minkabú stofnuð af rikinu? Voru
það ekki fjársterkir einstakling-
ar, sem lögðu út i ævintýrið? Eiga
þeir ekki, og þeir einir að bera
arð og áhættu af fyrirtækinu?
Mér virðist það fullkomin ósvifni
af greinarhöfundi að hóta nú
lánasjóðunum, er veittu á sinum
tima fyrirgreiðslu; algjöru tapi
vegna fjárveitinganna. Aumari
hugsunarháttur verður varla
fundinn.
Minkamenn góðir. Hirðið bæði
gróðann og tapið. Eins og þið sjá-
ið munið þið uppskera. Þið keypt-
uð mink af Norðmönnum á okur-
verði, þegar Norðmenn sjálfir
sáu að minkurinn var kominn i
hundana. M.R. vill ekki leyfa öðr-
um en minkamönnum sjálfum að
flytja mál sitt á opinberum vett-
vangi. Það er i samræmi við mál-
staðinn.
E.s.:Forystugrein Visis 16. okt.
sl. hefst svo: „Dagblöð magna si-
fellt rok i vatnsglasi stjórnmál-
anna. Stjórnmálamenn stunda
burtreiðar sinar i sérstöku
Limbói”. Vill blaðið gera svo vel
og upplýsa hvaða tungumál þetta
er”.
Það er okkar álit, að rok i
vatnsglasi sé mjög auðskilið
orðalag fyrir þá sem vilja skiija.
Það er hægt að búa til rok hvar
sem er, jafnvel á kyrru yfirborði
vatnsgiass, ef. menn vilja biása.
Limbó merkir lieimur sem ekki
er til, draumaheimur. Ef til vill
man einhver eftir leikritinu
„Ferðin tii Limbó”, sem einmitt
fjallaöi um slikt draumaland.
Gott er kaffið
hennar Kristínar
S.S. skrifar:
„Ekki þarf að hafa mörg orð
um það að við íslendingar erum
mikið fyrir kaffi og eigum flestir
sammerkt i þvi að vilja hafa það
gott.
Hér i Reykjavik er viða hægt að
fá keypt kaffi og með þvi, en mik-
ið skelfing er það misgott. A
mörgum stöðum er það svo, að
aðeins fyrst á morgnana er hægt
að fá gott kaffi, nýbúið er að hella
uppá.
Nú er það svo, að við kaffifólkið
gerum okkur ekki ánægt með að
fá aðeins gott kaffi á morgnana.
Við viljum alltaf fá nýuppáhellt,
gott kaffi. Siðan ég uppgötvaði
hvað kaffið er gott i Leifsbrunni
hjá frú Kristinu, fer ég ekki þar
fram hjá án þess að lita inn, ef
sæti er laust. Það má einnig nefna
það, að aðstaðan þar er svo eink-
ar vinaleg og afgreiðslan þægileg
og látlaus. Já, kaffið hennar frú
Kristinar er gott”.
HRINGIÐ í
síma86611
KL13-15