Vísir - 27.01.1973, Blaðsíða 2

2
Vísir. Laugardagur 27. janúar 1973

Hafið þér trú á að friður
haldist i Vietnam?
Erla ólafsdóttir húsmóöir: Er
ekki búið að auglýsa að svo verði?
En það hefur nú svo oft brugöizt,
að það er aldrei að vita.
Stefán Steinar Tryggvason, lög-
rcgluþjónn: Ja, það ætla ég að
vona, og ég hef nú trú á, að þeir
haldi friðinn i þetta sinn.
Sigurður Brynjólfsson, nemi: Jú,
það held ég. Ég held að Nixon
hafi séð sig um hönd.
Garðar Gislason, starfsmaður i
Ofnasmiðjunni: Þetta strið er sú
mesta forsmán, sem um getur, og
þaö á báöar hliðar. Mér dettur
ekki 1 hug, að þessir bölvaðir
lubbakettir haldi friöinn.
Unnur Jensen, húsmóðir: Maður
getur ekki annað gert en að vona,
að þetta blessist allt saman.
Guðmundur Þ. Magnússon, sund-
laugarvörður: Nei, ekki býst ég
viö þvi. Ég held að þeir rjúfi
friðinn og það veröi Bandarikja-
menn, sem geri það.
Flestir Vestmannaeyinga vilja komast til verstöðvanna
YS OG ÞYS ( HAFNARBÚÐUM
Mikil ös var i Hafnarbúðum,
þegar blaðamaöur leit þar inn I
gær. Ve s t m a n n a ey in g a r
streymdu út og inn, og allir voru
að fá leyst úr vandamálum
sinum, með húsnæði, peninga og
aðra þjónustu. Margir voru að
reyna að útvega sér ferðaleyfi til
Eyja, svo þeir gætu hugað að
eignum sinum þar, og aörir voru
aö reyna að koma cigum sínum,
sem komnar voru til lands, i
geymslu.
Mikil ös var i kaffistofunni, þar
sem mönnum var boðið upp á
hressingu á meðan beðið var eftir
að þeir kæmust að með sin vanda-
mál. Fólkið spjallaði saman, og
vonleysissvipur var á mörgum.
Helzt heyrðist, að sennilega væri
litil von um að hægt væri að
komast til Eyja aftur, en samt
voru margir hressir i bragði og
bölvuðu sér upp á það, að þeir
skyldu fara til Eyja aftur strax
og óhætt væri, þ.e.a.s. ef gosið
tætti þá ekki eyjuna i sundur.
Margir komu til aö bjóða fram
aðstoð sina i einhverri mynd.
Sumir komu til að veita fjárfram-
lög til stuðnings Vestmanna-
eyingum, en aðrir voru að bjóða
húsnæði, en mest var það
geymsluhúsnæði, sem Eyjamenn
gætu komið búslóð sinni fyrir i,
þar til úr rættist.
Blaðinu var tjáð, að mjög
margir kæmu til að gefa peninga,
væru það bæði einkaaðilar og
fyrirtæki. Kona sú, sem tók á
móti fjárframlögunum, tjáði
blaöinu, að hún væri aðeins búin
að vinna i einn tima, en samt
sem áður hefði hún tekið á móti
stórri upphæð. Má þar nefna, aö
starfsmenn Oliufélagsins i
Hafnarfirði, 26 að tölu, afhentu 52
þúsund krónur. Helztu vandræðin
væru, hvað stirt það væri i vöfum
að úthluta fénu til fólksins.
Engin lausn fundin á-
húsnæðisvandamálinu
til frambúðar
Þegar blaðið spurðist fyrir um
hvernig stæði með húsnæðis-
málin, var þvi tjáð, að enn væru
mjög fáir búnir að fá húsnæði,
sem þeir gætu dvalizt i til fram-
búðar, ef þörf væri á. Enn er
engin lausn fundin á húsnæðis-
vandamálinu til langframa.
Mikil ásókn er i húsnæði, og sér-
staklega vantar húsnæði fyrir
stórar og barnmargar fjöl-
skyldur. Yfirleitt hefur gengið vel
að koma litlum fjölskyldum fyrir,
til bráðabirgða. Fæst fólkið
kemst i eigið húsnæði, heldur er
það inni á heimilum hjá fjöl-
skyldum, sem hafa boðizt til að
taka það til sin.
Auglýst hefur verið eftir hús-
næði i útgerðarbæjunum á suður-
horninu, svo sem Þorlákshöfn,
Stokkseyri, Eyrarbakka, Kefla-
vik og Grindavik. Hefur mikið af
svörum borizt frá þessum
stöðum. Félagssamtök i Keflavik
hafa t.d. boöið húsnæði fyrir 20-30
fjölskyldur og vinnu fyrir fólkið.
Þá hefur mikið af fólki farið i
Straumsvik, en næg vinna er i
Hafnarfirði.
Reynt að koma sem
flestum inn á einka-
heimili
Reynt er að koma sem mestu af
fólkinu fyrir á einkaheimilum, til
þess aö Vestmannaeyingarnir
geti búið sem heimilislegast.
Beiðnum um húsnæði er yfirleitt
vel tekið af þeim, sem leitaðer til.'
Til lengdar veröur það erfitt fyrir
alla aðila, að jafnvel búi 2-3 fjöl-
skyldur á sama stað. Var blaðinu
tjáð, að bezta dæmið um hjálpar-
vilja fólks væri það, að daginn
sem fólkið varð að flýja Eyjar,
fengu allir húsnæði til bráða-
birgða. Aðeins 60 manns hafði
ekki verið komið fyrir á einka-
heimilum eða stofnunum þá um
kvöldið. Þessum 60, sem eftir
voru, var komið fyrir á hótelum.
Þá var blaðinu tjáð, að mikill
hluti Vestmannaeyinga vildi
komast frá Reykjavik. Eru það
helzt sjómenn og fólk, sem
starfað hefur við fiskvinnslu,
sem vill komast i verstöðvarnar.
Vilja sjómenn fá húsnæði fyrir
fjölskyldur sinar þar sem bátar
þeirra verða gerðir út. Það eru
aðallega þeir, sem unnið hafa við
þjónustustörf, sem sækjast eftir
húsnæði i Reykavik.
ölfusborgir eru þegar full-
setnar og svo önnur hús, sem
afhenthafa verið til afnota fyrir
Eyjabúa. í bigerð er að flytja hús
frá Búrfelli til Reykjavikur, þar
sem þau verða sett niður og
Peningaleysi sverfur að sumum, eins og væntanlega þessum
yngismeyjum sem fá nokkra seðla i Hafnarbúðum. —
Margir eru um boðið, þegar „útvaidir” fá að fara til Eyja og sækja það,
sem unnt er, af eigum sinum.
afhent Vestmannaeyingum til af-
nota.
Nokkrir hafa boðið fram
sumarbústaði sina, og er slikt vel
þegið. Ef einhver sem ætti góðan
sumarbústað eða ibúð, sem verið
væri að standsetja eða slikt með
það fyrir augum að selja hana, en
gæti hugsað sér að fresta þvi og
láta Vestmannaeyingum hús-
næðið eftir, þá yrði þaö mjög vel
þegið.
Eigum aldrei eftir að
fara til Eyja aftur
Blaðið hafbi tal af konu úr Vest-
mannaeyjum, Stefaniu Marinós-
dóttur, og spuröi hana, hvort hún
væri búin að fá húsnæði. „Nei,
ekki enn sem komið er. Ég bý
núna hjá kunningjafólki minu, en
þar get ég ábyggilega ekki verið
til frambúðar. Þetta er allt alveg
voðalegt. Flugmaður, sem er
Vestmannaeyingur og var að
koma frá Eyjum, sagöi mér, að
við ættum aldrei eftir að fara til
Eyja aftur. Nú eru 17 hús
brunnin. Ég bý i vesturbænum,
svo kannski sleppur heimili mitt.
Ég kom með allri fjölskyldu
minni hingað, en börnin min eru
öll uppkomin. Sonur minn er
reyndar i Eyjum enn, en hann
vinnur þar við björgunarstörf.
Þetta er hroðalegt, við gátum
engu náð með okkur. Ég er t.d. i
lánskápu og peysu, sem ég fékk
lika lánaða. Ég veit ekki, hvort
við hefðum haft tima til að
taka eitthvað með okkur, við
hugsuðum bara um aö komast út
sem fyrst. Svo var okkur sagt að
koma strax niður á bryggju, þvi
menn voru hræddir um að höfnin
mundi lokast. Kannski getur
maðurinn minn farið til Eyja og
náö i eitthvaö af þvi nauðsyn-
legasta. Ég býst ekki við að fara
til Eyja á næstunni, en ég mundi
fara strax og þaö væri óhætt.
Maður yrði auðvitað alltat
hræddur, en okkur var sagt, að
við værum i hættu, þegar Surtur
gaus,en svo reyndist nú ekki. Ég
er alls ekki bjartsýn á fram
tiðina”.
Ungur maður gekk framhjá
blaðamanni Vísis, sem stöðvaði
hann til að spjalla augnablik við
hann.
Guðmundur Kr. Stefánsson
sagði: „Ég er búinn að fá hús-
næði og vinnu á Selfossi. Ég fer
þangað núna um helgina. Mér
var strax boðið þetta húsnæði og
vinna. Móttökurnar eru svo ein-
staklega góðar. Ungur maður á
Selfossi, sem er að byggja, bauö
mér nýja húsið til afnota. Það er
ekki enn fullbyggt. Ég náði engu
með mér, nema einhverju af fatn-
aði. Það fyrsta, sem ég hugsaði
um, var að ná konunni og börn-
unum með mér i burtu, en við
erum fimm i fjölskyldunni. Ég
býst við aðfara aftur til Eyja, svo
framarlega sem hægt verður að
vera þar, þegar þessu er lokið.
Þetta er mikið áfall, þvi ég var
nýbúinn að byggja. Húsið stendur
i ‘vesturbænum, svo þvi er
kannski ekki mjög hætt.
Ég býst við að margir vilji fara
til Eyja aftur, allavega þeir, sem
ekki eru mjög fullorðnir. Ég fer
aftur, býst ég við, þó ekki verði
það strax. Það er voðalegt að
missa svona allt sitt”.
Þá hafði blaöið tal af fullorðinni
konu og dóttur hennar. Konan
sagðist aldrei vilja fara aftur til
Eyja, og i sama streng tók dóttir
hennar. „Maður er núna að finna
eftirköstin” sagði konan, en þvi
miður hefur blaöiö ekki nafn
hennar. „Ef þeir ætla að byggja
eitthvað upp þarna aftur, þegar
gosinulvkur, getur bærinn fengið
húsið okkar, en hann er lengi
búinn að sækjast eftir þvi. Ég er
úr Reykjavik, og ég fer aldrei
aftur til Eyja.”.
—ÞM
Lesendur PATENTLAUSNIR LESENDA
FYRIR VESTMANNAEYINGA
Helgi Jóhannesson hringdi:
„Mér dettur i hug, þegar nefnt
er boð Bandarikjamanna um að-
stoð til handa Vestmanna-
eyingum, aö nú stendur til, að
rikisstjórnin láti varnarliðið fara
úr landi.
Hvernig væri nú aö sameina
þetta tvennt?
Ef varnarliðið færi nú i einum
hvelli úr landi og Bandarikja-
menn gerðust svo rausnarlegir að
eftirláta Vestmannaeyingum
húsin á Keflavikurflugvelli —
bara alla byggðina — þá gætu
Vestmannaeyingar flutt beint
inn. Húsnæðiö biði bara tilbúiö.
Hvernig væri það, ha?”
B. skrifar:
„Ef allir eru boðnir og búnir til
þess aö veita okkur efnahagsaö-
stoð vegna vandræðanna i Vest-
mannaeyjum, hvernig væri þá að
þiggja allt, sem okkur er rétt, og
drifa I þvi að byggja upp lands-
höfnina við Dyrhólaey, eins og til
stóð einu sinni?
Þessi gamla hugmynd var, held
ég , komin svo langt, að gerð hafði
veriö áætlun um þetta, þótt allt
hafi strandað á fjárskorti.
Þarna væri kannski tækifærið
til þess að hrinda þessu i fram-
kvæmd og flytja höfnina og allt
saman úr Vestmannaeyjum til
Dyrhólaeyjar”.
Þorsteinn Kristjánsson hringdi:
„Þegar menn eru nú að láta sér
detta i hug að fara með vatns-
slöngu og sprauta á glóandi
hraunið, svo að það storkni — þá
verður manni ósjálfrátt á að
brosa.
En um leið kom mér i hug, að i
Kaliforniu notuðu þeir stórar
flugvélar til þess aö slökkva
skógarelda. Þær tóku, minnir
mig, 10-15 smálestir af vatni, með
þvi að renna sér eftir sléttum
vatnsfleti, og siðan slepptu þær
öllum farminum yfir eldana.
Ef menn eru aö gæla við þá
hugmynd að kæla hraun-
strauminn, svo að hann storkni,
þá væri heldur ráð að reyna að fá
þessar flugvélar lánaðar. Banda-
rikjamenn segjast boðnir og
búnir til þess aö aðstoða okkur, og
þessar flugvélar eru ekki i notkun
eins og stendur, þvi að núna er
regntíminn i Kaliforniu”.