Tíminn - 23.01.1966, Blaðsíða 5

Tíminn - 23.01.1966, Blaðsíða 5
! '! ' 1 f SCNNUDAGUR 23. janúar 1966 Útgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURINN Framkvæmdastjóri: Kristján Benediktsson. Ritstjórar: Þórarinn Þórarinsson (áb). Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og Indriði G. Þorsteinsson. Fulltrúi ritstjórnar: Tómas Karlsson. Aug- lýsingastj.: Steingrímur Gíslason. Ritstj.skrifstofur í Eddu- húsinu, símar 18300—18305. Skrifstofur, Bankastræti 7. Af- greiSslusími 12323. Auglýsingasími 19523. Aðrar skrifstofur, sími 18300. Áskriftargjald kr. 95.00 á mán. innanlands — í lausasölu kr. 5.00 eint. — Prentsmiðjan EDDA h.f. Öryggi í umferðinni Svo virðist sem loks sé nokkur áfangi að nást í sam- hæiingu afla, sem vilja vinna ótrautt að meira öryggi 1 umferðinni. Tryggingafélögin, einkum Samvinnutrygg- ingar, hafa beitt sér fyrir stofnun félaga, sem nefnast „Öruggur akstur“ og í eru þeir bifreiðastjórar, sem sér- staka gætni og öryggi hafa sýnt 1 akstri síðustu ár. Trygg ingafélögin miða tryggingar sínar í vaxandi mæli við það að verðlauna öruggan a'kstur. Umferðanefnd höfuðborg arinnar virðist og ætla að sinna þessum málum meira en áður. Loks er það að nefna, að í gær hófst í Revkjavík um- ferðaráðstefna, sem tryggingafélögin standa fyrir, og taka þátt í henni fulltrúar ýmissa þeirra aðila, sem skyld ast er um mál þessi að fjalla og búa yfir mestri reynslu. Er vonandi góðs af ráðstefnunni að vænta. Umferðaráðstefnu sem þessa hefði þurft að hakla fyrir löngu, og raunar ætti að halda hana á hverju ári. Eai það virðist hafa átt nokkurri tregðu að mæta að koma henni á. Borgarfulltrúar Framsóknarflokksins hafa til dæmis tvívegis að minnsta kosti á síðustu árum flutt til- lögu um það í borgarstjórn Reykjavíkur, að borgin beiti sér fyrir slíkri ráðstefnu, en þeim tillögum jafnan verið vísað frá. Sinnuleysi borgaryfirvalda, sem þó ættu að láta sig þessi mál mjög miklu skipta, er satt að segja furðulegt og eitt dæmið um hirðuleysið sem ríkir í stjórn borgarmálefna. En því ber að fagna, að tryggingafélögin hafa hér riðið á vaðið, og þess er eindregið að vænta að ráðstefna þessi beiti sér fyrst og fremst að því að tryggja víðtækt og virkt samstarf margra áhrifaaðila til umbóta í umferðinni, svo að hér verði um upphaf mikill- ar og góðrar sögu að ræða, en endi með upphafi. Að byrgja brunnmn Það er mikilvægt að bætá svo sem verða má orðið tjón og beðið böl, en mikilvægara er þó að efla fyrir- hyggjuna, reyna að byrgja brunninn, áður en barnið er dottið ofan i. Það er gömul og óbrotgjörn lífsvizka og heillaráð. Jákvætt umbótastarf i umferðamálum bein- ist æ meira að því, og umferðaráðstefnan er liður í því. Þetta minnir á annan vettvang skyldan og tengdan, áfengisvandamál þjóðarinnar. Það er mikilvægt að leggja fram góðan skerf til hjálpar áfengissjúklingum, en minna má framlagið ekki vera til þess að vinna gegn áfengisnotkun ungs fólks og til þess að hjálpa því til haldkvæmra viðbragða við þessum lífsvanda. Reykja- víkurborg leggur til dæmis mun hærri fjárhæð til hjálp ar drykkjusjúklingum en til bindindisfræðslu, og er þó hvorugt nóg. Borgarfulltrúar Framsóknarflokksins fluttu tillögu um það við afgreiðslu núgildandi fjárhags áætlunar, að varið yrði allmyndarlegri fjárhæð til þess að vinna gegn áfengisnotkun ungs fólks. Sú tillaga var felld. Slíkt er óviturlegt, eins og ástandið er nú í borg inni. Má t. d minna á að í almennu skemmtanalífi er ungt fólk blátt áfram neytt til þess að sækja vínveit- ingahúsin, af þvi að það á ekki í önnur hús að venda. en borgaryfirvöld reyna ekki að bæta þar neitt úr skák. Þessi tillaga hefði getað miðað þar til úrbóta, ef rétt hefði verið á haldið og vilji fyrir hendi. TÍMINN Walter Lippmann ritar um aiþjóðamál: Bandaríkin verða að skýra betur að hverju þau stefna í Vietnam Bréf Goldbergs til Thant var spor í rétta átt ÞRÁTT fyrir stríðsþokuna, sem umlykur sviðið, kann að vera unnt að koma auga á viss- ar hreyfingar, sem fremur virð ast boða gott en illt. Engin vissa er þó fyrir þessu. Fyrstu viðbrögð valdhafanna í Hanoi við friðarsókn Johnsons for seta eru að byrja að koma í Ijós og hygg ég, þegar höfð er í huga vel rökstudd athuga- semd Josephs Krafts um, að samskiptaleiðin milli Hanoi og Washington sé bæði torfær og tregfær, að af þeim megi að minnsta kosti ráða, hvað forset inn ætti að taka sér næst fyrir hendur. Ekkert bendir til, að valda- menn í Hanoi tilkynni allt í einu, að þeir séu reiðubúnir að taka þátt í friðarraðstefnu. Ekkert bendir heldur tiL, að Hanoi-menn ætli að kalla heim hersveitir sínar úr suðri eða koma í veg fyrir að aukið herlið haldi áfram að slæðast á vettvang. Við hljótum að gera ráð fyrir, að valdhafarn- ir í Hanoi haldi áfram að leggja til það mikinn her, að skæruhernaðurinn gangi að ósk um og beri tilætlaðan árangur. Vera má, að eitthvað dragi úr hraða og ofsa hermdarverka, að minnsta kosti meðan hlé er á loftárásunum. En opinber- lega hefur ekki komið neitt fram, sem bendi til, að friðar- ráðstefna eða raunverulegt vopnahlé sé á næsta leiti. # f SJÓNMÁLI virðist aftur á móti vera nokkurt tímabil stjórnmálalegra samskipta, sem ýmist fara fram opinberlega og þá í seilingarfirrð að minnsta kosti, eða einslega og í kyrr- Þey, og þá með tilstyrk með- algöngumanna, en ávallt íklætt dulargerfi herskárrar mælsku til þess í senn að fróa and 'æð- inga friðarsamninga og verjast þeim. Hið merkasta, sem fram hefur komið f þessu sambandi, er af okkar hálfu bréf Gold- bergs aðalfulltrúa til ,fram- kvæmdastjóra Sameinuðu Þjóð anna, en að hálfu gagnaðilans forustugreinin, sem birtist þriðja janúar í blaðinu Nhan Dan í Norður-Víetnam. Á for- ustugrein þessa má líta sem opinbera umsögn um friðar- sókn Johnsons forseta. Umsögn þessi er ærið óljós, og höfð það af ásettu ráði, eins og vænta má af ríkis- stjórn, sem aka verður segl- um eftir vindi með hliðsjón samtímis af Moskvu, Peking og Washington. En svo virðist sem greina megi gegnum hul- una áskorun til forsetans um að sanna, að hann eigi i tveim- ur mikilvægum atriðum við annað en valdhafarnir í Hanoi halda að hann eigi við Skor- að er f fyrsta lagi á hann að afsanna, að hai:n ætli sér að koma á fót „nýlendu af r.ýrri gerð og varanlegri hernaðar- - bækistöð Bandaríkjamanna og viðhalda framvegis skiptingu Vietnam í tvo hluta.“ í öðru lagi er hann beðinn að sanna, ið hann artb ekki aT ' fram Rusk og Goldberg. á að „Viet Cong-frelsissveitir Suður-Vietnama — leggi niður vopn — og verði síðan settar undir yfirráð stjórnarinnar í Saigon.“ Að MÍNU áliti ferst forset- anum vel í því, að horfa fram- hjá stóryrðunum, sem fokið hafa af og til á liðinni tíð, og halda áfram að ræða stríðs- markmiðin og friðarskilmálana, sem hann hefur boðað síðan í ræðunni, sem hann hélt í Baltimore í apríl í fyrra. Hon- um er óhætt að gera ráð fyrir, að það, sem Goldberg nefnir rökræður eða viðræður án allra fyrri takmarkana eða skilyrða," er þegar hafi, ekki enn að vísu á ráðstefnu, held- ur álengdar, en að minnsta kosti að nokkru leyti opinber- lega. Ef hér er rétt ályktað, hvar málum sé komið er eincnitt rétti tíminn til að hverfa frá blaðamannafundum, útdráttum og óformlegum ræðum, en snúa sér í þess stað að hefð- bundnum stjórnmálaorðsend ingum. Samkvæmt áminntri um sögn valdhafanna í Hanoi eru meginatriðin einkum tvö: í fyrsta lagi við hvaða aðstæð- ur eða með hvaða skilyrðum við Baridaríkjamenn kveðjum her okkar heim frá Suður-Viet- nam, og í öðru lagi, hvaða skil- yrði þurfi að uppfylla til bess að Viet Cong geti öðlazt þátt- töku í stjórn landsins. Gold- berg aðalfulltrúi hefur látið hjá líða að kveða A um þessi tvö ..triði og af þeim sökum er bráðnauðsynlegt að skýra hernaðarmarkmið okkar betur en gert héfor v -i? '11 1 cssa. Ég veit ekki hvort ríkis- stjórni.i getur orðið á eitt * :tt um slíka ákvörðun og útskýr- ingu stríðsmarkmiðanna. En ég veii. að slík útskýring á stríðsmarkmiðum okkar, hvað þessi tvö meginatriði snertir. er alveg óhjákvæmileg, éf tak- ast á að halda óskertu trausti bæði heima fyrir og erlendis. HVAð sem líður fyrstu við- brögðum Hanoi-valdhafanna er útskýring og afmörkun itríðs- markmiða okkar nauðsynlegur liður í þeirri viðleitni að þoka stríðinu „af vígvellinurn og að samningaborðinu." Jafnvel þó að við gerum ráð fyrir að svör Hanoi-manna sýni ekker, ann- að en fyrirlitningu, — og það ættum við raunar að gera —, þá er aðalatriðið að þeir veiti einhver svör og séu á þann hátt orðnir þátttakendur í við- ræðum um mótun þess, sem koma —al. Oft hefur því verið haldið fram hér í Washington árið sem leið, að við værum að hlusta og hlustuðum galopnum eyrum eftir svari frá Hanoi, en hefðum aldrei orðið neins varir. Þessi opinbera afstaða, að tveir þurfi til að koma ef úr samræðum eigi að verða, virðist mörkuð án hliðsjónar af þeirri staðreynd, að stórveldi eins og Bandaríkin, sem nýtur við jafn fjölbreyttra og uarg- víslegra sambanda um allan heim getur knúið fram umræð ur með því einu að hefja þær, og gert Vnum aðilanum í sí- auknum mæli ómögulegt að láta bær afskiptalausar. Sé forsetanum fullt alvöru- og kappsmál að koma á við- ræðum verður að telja bréf Goldbergs góða byrjun. Haldi forsetinn ótrauður áfram líður varla á löngu áður en honum berast einhver sv . Ef dæma má útfrá fyrstu viðbrögðum Hanoi-manna við friðarsókn- inni, sem haldið er uppi, er satt að segja nokkur ástæða til að álykta, að opinberar umræð ur í raun og sannleika hafn ar, og nú velti allt á því að halda þeim áfram.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.