Vísir - 13.07.1974, Blaðsíða 4

4
Vlsir. Laugardagur 13. júll 1974.
KIRKIAM Odr ÞIÓUIN
Kristin kommúna
Þau eru 6 — sex —
sem hafa slegið sér
saman um ibúð — þær
eru tvær: Elisabet og
Heiða, þeir fjórir: Pét-
ur og Óli, Ronald og
Ragnar. Þau virtust
ekki eiga mikið sam-
eiginlegt, nema þau
höfðu verið saman einn
vetur á Lýðháskólan-
um i Rönningen. — Jú
vissulega var annað
sem tengdi þau saman
— þau vildu öll lifa
kristnu lifi.
Aður en ég kom til Rönningen,
segir Ronald, var ég harla lítið
kunnugur kristindómnum. En
mig langaði til útlanda. Og þá
var mér ráðlagt að ganga
kristniboðsnámsbrautina i
Rönningen. Hvers vegna ég fór
að búa i þessari kommúnu —
þaðererfitt að segja. Þau komu
bara og buðu mér að vera með.
Og ég sló til.
Ragnar: Ég var búinn að
hugsa æði mikið um þetta —
hvernig hægt væri að komast i
samband við aðra og vera með
þeim i innilegu og góðu samfé-
lagi. Eins og þetta var i frum-
kristninni og sagt er frá i
Postulasögunni: En allir, sem
trúðu voru saman og höfðu allt
sameiginlegt, og þeir seldu
eignir sinar og fjármuni og
skiptu þvi meðal allra, eftir þvl
sem hver hafði þörf til. (Post.
2.44.)
Þegar ég er orðinn prestur,
heldur Ragnar áfram (nú er
hann að læra guðfræði i Safn-
aöarháskólanum), þá ætla ég að
fá stórt prestssetur. Þar eigum
við að búa mörg saman, reka
búskap og lifa á afrakstri bús-
ins. En nú er ég vist farinn að
vera rómantiskur, bætir hann
við brosandi.
Ragnar er viö nám, Pétur er i
herþjónustu en Óli vinnur borg-
araleg störf. Heiða starfar i
endurhæfingarstofnun fyrir
eiturlyfjaneytendur, Elisabet er
forfallakennari, en Ronald hef-
ur vinnu á barnadagheimili. Við
komum sitt úr hverri áttinni en
blöndumst hér ágætlega saman,
venjumst húsverkum og búum
okkur undir að vera fyrir-
myndarmakar! Við erum gam-
aldags hvað viðvikur skoðunum
á samlifi kynjanna. Maöur á að
vera einnar konu eiginmaður.
Hjónabandið á að vara ævi-
langt. En það á ekki að tákna
einangrun eða innilokun. Heim-
iliö á að vera opið fyrir vinum
og einnig öllum þeim, sem eiga
Slappað af við söng og gitarleik
bágt og geta leitað þar hjálpar.
En það er hugsjón, sem vert er
að lifa fyrir, sjálfsagt er að
keppa að og reyna að gera að
veruleika.
Svona talar og hugsar þetta
unga fólk — þessi sex, sem búa i
kristnu kommúnunni i
Ammerud i Osló.
Ragnar — Ragnar Tesdal —
ætlar að verba prestur eins og
fyrr er sagt. Hann er raunar sá
eini af þessu unga kommúnu-
fólki, sem umsjónarmaður
Kirkjusiðunnar þekkir af eigin
raun. Hann var þá smápatti hjá
foreldrum sinum, prestshjónun-
um I Indre-Arna nálægt Bergen,
Solveigu og Einari Tesdal.
Ragnar var þegar á barnsaldri
ákaflega músíkalskur, spilaði á
pianó hin erfiðustu verk. Hann
átti heldur ekki langt að sækja
það. Solveig móðir hans er mik-
ill músikant og lengi kirkju-
organisti og er það enn.
En nú er sem sagt þessi litli
tónsnillingur orðinn uppkominn
maður, kominn á prestaskóla og
farinn að búa i kommúnu.
-O-
Kommúna er — eins og marg-
ir eflaust vita — ungt fólk i sam-
býli — sem hefur komið sér
saman um að „hafa allt sameig-
inlegt” að svo miklu leyti, sem
það er mögulegt og eðlilegt.
Þetta gæti kallast nokkurs
konar heimavist félagsfram-
taksins, þar sem skólinn eða það
opinbera kemur þó hvergi
nærri.
Þau voru heppin með húsnæði
þessi sex, fengu næstum nýja
villu með stórri stofu og þremur
svefnherbergjum, búin nokkr-
um húsmunum. Það er ekki gott
aö hafa sameiginl. svefnher-
bergi. Það getur valdið misklið
á kvöldin. Sumir vilja fara
snemma að sofa. Aðrir hafa ljós
og lesa fram eftir allri nóttu.
Sérstaklega á þetta við um
stúlkurnar. Það er sagt að þeim
sé hættara við misklið, þær séu
„fornemelsisgjarnari” heldur
en strákarnir.
— O —
Hvernig gengur svo lifið i
kommúnunni?
Já, það yrði löng saga að
segja frá þvi.
Þau leggja öll mikla áherzlu á
mikilvægi mánudagsfundanna.
Þá eru rædd „vandamál”
kommúnunnar, ef einhver eru.
Þá biðjum við saman og gerum
ráðstafanir fyrir komandi viku,
og einsetjum okkur — með hjálþ
Guös — aö gera það bezta til að
komast vel ,,vel út af” hvert við
annað, láta lifið ganga
árekstralaust og reyna jafn-
framt að koma einhverju góðu
til leiðar hjá þeim, sem eiga
bágt og finnst fokiö I skjólin.
ir „kæra sig” um mann og að
Guð „kærir sig” um mann. Það
er þessi andi kristins samfélags,
sem heldur okkur saman og ber
kommúnuna uppi.
„Vandamál”, sem við ráðum
ekki við — þau leggjum við á
vald Guðs. Við treystum honum
til að haga hlutunum þannig, að
þaö sé okkur öllum fyrir beztu.
— O —
Það er talsvert langt viðtalið
við þessa 6 ibúa kommúnunnar,
sem birtist i norska vikublaðinu
Familien I vetur. Hér hefur að-
eins verið tekinn hraflkenndur
útdráttur, sem verður látinn
nægja með þessum myndum,
sem sýna svipinn á þessu glaða
og góða sambýlisfólki i kristi-
legu kommúnunni — sex menn-
inganna sem gera einlæga til-
raun til að endurlifga samlifs-
form hinna fyrstu kristnu i
Jerúsalem.
Ragnar við planóiö
sögunni. trr sjóðnum fær svo
hver 20 krónur i vasapeninga á
viku. Annars er sannleikurinn
sá, að okkur finnst við séum
alltaf að verða óháðari pening-
unum. Þeir hafi ekki eins mikið
aö segja fyrir okkur eins og áð-
ur. Þetta hefur einkum mikil á-
hrif á okkur stúlkurnar. Nú er-
um við búnar að venja okkur at
þvi að kaupa alls konar óþarfa.
Nú spyrjum við okkur áður en"
viö kaupum: Þurfum við á
þessu að halda? Komumst við
ekki mæta vel af án þess?
Sama er að heyra á Ragnari.
Hann segist alltaf hafa verið i
vandræðum með aura. Þeir hafi
verið horfnir áður en hann vissi
af. Nú hugsar hann sig alltaf vel
um áður en hann stofnar til út-
gjalda jafnvel þótt i smáu sé. —
-0 —
Þaö er oft gestkvæmt i
kommúnunni, allt upp i 50
manns stundum á laugardags-
kvöldum, misjafn sauður I
mörgu fé, skyldi maður ætla. En
þetta hefur ekki komið að sök.
Aldrei hefur nokkur hlutur horf-
ið, hvorki peningar né önnur
verðmæti.
Eru þá bókstaflega engin
vandamál, engir árekstrar i
þessu samfélagi ykkar? spyr
blaöamaöurinn.
Útgjöldin?
Við leggjum allar tekjurnar i
sameiginlegan sjóð, eins og sagt
er um frumsöfnuðinn i Postula-
Þau lita hvort á annað með
vandræðalegu brosi. Ja, ekki
eru þau nú búin að stofna neitt
guðsrikissamfélag. Það vilja
þau viðurkenna. En við höfum
reynt að „slipa á okkur kant-
ana”, komast hjá að særa aðra
eða reyta hvert annað til reiði.
Til þess að gera það, máttum
við ekki ganga með neinar inni-
byrgðar gremju- eða óvináttu-
kenndir. Við urðum að „lofta
út” láta það ófeimin i ljós, sem
okkur bjó i brjósti. Til þess voru
mánudagsfundirnir einkar
heppilegir og þá notuðum við
vel. Þá gerðum við okkur það
vel ljóst, að ýmislegt var okkur
sjálfum að kenna. Sökin lá ekki
alltaí hjá öðrum. —
Mér finnst ég hafi haft ákaf-
lega gott af þessum fundum,
segir Óli. Ég veit af minum
veiku hliðum, geri mér ljóst
hverjar þær eru. Nú held ég, að
ekkert geti komið mér til að
reiðast eða móðgast. Það er
notaleg tilfinning að vita að aðr-
Kommúnan i stiganum — taliö að neðan: Ronaid, óli, Ragnar,
Ileiða, Ellsabet og Pétur.