Tíminn - 31.03.1966, Síða 9

FIMMTUDAGUR 31. marz 1966
TÍMINN
9
Kl. 13.00 Brottför frá aðalskrif |
stofunni £ Srnith Square með bíl |
til Battersea, og þaðan með þyrlu
til Luton, og þaðan kl. 13.55 með
einkaflugvél til Elmdon flug-
vallar við Birmingham.
Kl. 14.45 Ræða á útifundi oig
önnur ræða klukkutíma síðar ann j
arsstaðar.
Kl. 19.15 Aðalræða dagsins í
Birmingham ráðhúsinu.
Kl. 21.00 Brottför frá Birming-
hann og kornið til Lundúna tveim
tímum síðar.
Auk alls þessa þarf Heath að
sjálfsögðu að fylgjast jafnt með
málflutningi andstæðinga sinna
sem samherja, öðrum almennum
fréttum, halda ráðstefnur með
helztu ráðgjöfum sínum, og að lok
um að koma ferskur og vel undir-
búinn, bæði andlega sem líkam-
lega á hlaðamannafund næsta
morgun.
Meðal Frjálslyndra.
Eins og kunnugt er var blóma
skeið Frjálslynda flokksins fyrir
um það bil fimmtíu árum síðan.
Sömu sögu er einnig að segja
um kvenfólk það er annast mót-
töku í aðalstöðvunum. Þær
mundu sinn frfil fegurri undir
stjórn Asquith og þó sérstaklega
Lloyd George, annáluðum manni á
sínum tíma.
Lord Byer er talsmaður Frjáls-
lyndra á flestum þeirra fundum,
utan um daginn, þegar leiðtogi
flokksins, Jo Grimmond brá sér
í bæinn norðan úr Hálöndum og
ræddi við blaðamenn.
Lord Byers er meðalmaður á
hæð, og þéttvaxinn og hefur ser
gjarnan til aðstoðar ýmsa sérfræð
inga flokksins; hverra nöfn heyr
ast sjaldan eða aldrei, hvorki í
sjónvarpi né blöðum, og hættir t.il
að gleymast von bráðar.
Fylgi Frjálslyndra um síðustu
kosningaír var um 3 milljóhir at-
kvæða, én aðeins 10 þingmenn.
Þrátt fyrir það að langflestir hinna
350 frambjóðenda flokksins berj
ist í svokölluðum vonlausum sæt
um, virðast Frjálslyndir samt
bjartsýnir á að halda að minnsta
kosti sínu fyrra fylgi, og virðast
skoðanakannanir síðustu daga
staðfesta þá trú.
Fáeinar kosningasögur.
Einn af litríkari persónuleikum
Frá aðalstöðvum verkamannaflokksins viS Smitiv*org.
í íhaldsflokknum er Quintin Hogg,
fyrrum Hailsham lávarður. Hogg
er þingmaður þeirra í Marylebone,
sem er kjördæani fyrir norðan Ox-
ford Street, og hafði á kjörskrá
slíkt ágætis fólk sem Dr. Stephen
Ward, Profumo og þær vinkon
urnar Mandy Rice Davies og Krist
ínu Keeler. Hogg er málaflutnings
maður að starfi, síðan hann lét
af ráðherratign fyrir 17 mánuðum
síðan, og einn fremsti ræðumað-
ur flokksins á útifundunum. Fræg
asta setning hans er, að þeir, sem
veiti Verkamannaflokknum fylgi
sitt við kosningar séu hreinlega
snar-hringlandi-bandsj óðandí-Vít-io
lausir. („Starve raving bonkars").
Þessi setning hans, sem fyrst
kom fram í seinustu kosningum,
kann að hafa átt einhvern þátt í
hinum nauma ósigri íhaldsflokks-
ins; hvað sem öðru leið töldu
Verkamannaflokksmenn sér hið
mesta happ í málskrúði Quintins.
f þessum kosningutn, hefur
Quintin Hogg notað þessa setn-
ingu að staðaldri, og fer nú líkt
með honum og Guðmundi okkar
Jónssyni söngvara, sem ekki mátti
komá svo fram opinberlega, að
fólk heimtaði ekki að heyra
„Hrausta menn“. Nú þykir engin
ræða hjá Hogg, að hann segi
ekki þessi frægu orð. Um daginn
var hann að tala yfir hausamótun
um á Wilson & Co hér vestur
í Chiswitík (Borgarhluti í Lundún
um. Kom þá unglingspiltur upp
að vörubílspallinum, sem ræðu-
maður stóð á, og bar fyrir sér
áróðursspjald, á hverju var mynd
af sjálfum forsætisráðherranum.
Hogg hafði með sér göngustaf,
hinn mesta kjörgrip, er faðir hans
hinn fýrsti Lord Hailsham, i.afði
arfleitt hann að. Hóf Hogg upp
stafinn og keyrði í „höfuð“ Wil-
son. Lauk þeirri viðureign svo,
að stafurinn hrökk i tvennt, en
áróðursspjaldið brotnaði og burð
armaður þess snéri sneyptur á
braut. Varð Hogg um leið eins og
svo oft áður hetja forsíðanna og
eftirlæti sjónvarpsins.
Á blaðamannafundi hjá Frjáls-
lynda flokknum um daginn spurði
einn viðstaddra Lord Byers,
hverju það sætti, að ræðumaður
virtist vita nákvæmlega, hvað and
stæðingar hans hefðu talað um
í Transport House og hjá íhald-
inu, nokkrum minútum fyrr. Vildi
Lord Byers upplýsa það í eitt
skipti fyrir öll, hvort þeir Frjáls
lyndir hefðu komið sér upp leyni
hljóðnemum líkt og RÚ9sar gerðu
í ameríska sendiráðinu í Moskvu
hér um árið. Lord Byers neitaði
að svara spurningunni af eðlileg
um ástæðum, eins og hann komst
að orði. „Blaðamenn geta ekki
ætlast til, að við látum uppskátt
um öll okkar leynivopn fyrir kosn
ingar“. Þótti mönnum svar lávarð
arins snjállt og skellihló allt sam
kvæmið. Spumingar svipaðar þess
ari, skjóta gjarnan upp kollinum
á þessum blaðamannafundum. Virt
ust talsmennirnir fagna þeim og
vissulega gera þær allt andrúms-
loft þægilegra. Um daginn var
Heath spurður hversu það sætti að
áður hefði hann komið fram upp-
klæddur í blátt prjónavesti og
með blátt bindi o. s. frv. Nú í
dag væri hann hins vegar upp-
færður í rautt vesti og með rault
bindi. Vildi hr. Heath upplýsa,
hvort þessir litir stæðu í einhverju
sambandi við sinnaskipti, er hann
hefði ef til vill orðið fyrir um
nóttina.
Varð hin mesti hlátur uppi með
al blaðamanna og hló Heath ~iálf
ur þó mest allra. Sannfærðist bréf
ritarinn um, að honum færi bros
og hlátrar ólíkt betur en alvöru-
svipur og ábyrgðartilfinninga-
hrukkur, sem virðast þjaka hann
um of. Þegar Heath komst loksins
að, upplýsti hann, að förinni væri
heitið þá síðar um daginn norður
í Lancashire, þar sem hann bvgg
ist vdð að margir áheyrendur sínir
væru í rauðara lagi.
Og svo „lyktarbomban", se*n
unglingur varpaði að Wilson í
gær, og sikaddaði lítillega annað
auga hans. Þótt um tíma liti svo
út, að alvarlegt slys hefði viljað
til, gaf Wilson sér samt tíma til
þess, að biðja lögregluna að
láta allt mál niður falla vegna at-
viksins, og að láta unglinginn laus
an. Þótti þetta drengilega gert af
Wilson, og telja sumir hér enn
eina sönnun fyrir pólitískum hæfi
leikum mannsins: Honum takist
jafnvel að gera sér mat úr sinum
eigin slysförum.
Slagorð — sum tvíræð.
Verkamannaflokkurinn gengur
til þessara kosninga undir slag-
orðinu: Þú veizt að Verkamanna-
flokkurinn getur stjórnað. (You
know Labour government works.)
íhaldsflokkurinn valdi sér orðin:
„Athafnir — ekki orð eða —
Action — not words. Þótt slag
orð þetta hafi þann kost, að vera
bæði stutt og laggott tókst ilokks
félagi þeirra upp í miðlöndum að
bæta um. Þeir dreifðu í hundruð
um þúsunda eintaka meðal kjos
enda ritlingi, á forsíðu hvers stóð:
„Women demand action not
words“, Konur krefjast athafna —
ekki orða. Eins og nærri má geta
hefur þetta tiltælki vakið hinn
mesta aðhlátur — fyrir eðhlegar
ástæður. Sannast hér, að slagorð
stjórnmálaflokka þurfa mikillar
yfirvegunar og umhugsunar við,
annars gæti svo farið að t. d.
„Hvatarkonur heimtuðu hina
leiðina"!!!!
Lokið 23.3. 1966.
á hvern hátt slíkar sjónvarpssend
ingar yrðu sambærilegar þeim,
sem hér er um að ræða.Ekki yrðu
þær ætlaðar hermönnum til
skemmtunar í leiðindum sínum
við „verndun frelsisins“. Þér mun
uð þekkja þess dæmi úr mannkyns
sögunni, að smáþjóð getur horfið,
ef svo má segja, þ.e. öll sérkenni
hennar sem þjóðar geta þurrkazt
út fyrir of einhliða áhrif stórþjóð
ar. Þetta er einmitt það, sem flest
ir okkar 600-menninganna óttast,
að geti orðið hér, ef ekki er við
spornað. Ekki fæ ég séð; að við
þyrftum að óttast þennan mögu-
leika í sambandi við alheimssjón
varp. Þar gætum við einmitt fylgzt
með hinu bezta, sem aðrar þjóðir
hafa upp á að bjóða í skemmtana
iðnaði menningar- og fræðslumál
um.
Þér talið þessu næst um ótta
við erlend áhrif. Teljið þér greini
lega, að þessi ótti stafi af alda
langri einangrun þjóðarinnar. Ég
held óhætt sé að fullyrða, að fáir
óttist minna erlend áhrif en há-
skólastúdentar. En mig langar til
að rifja upp fyrir yður sögu, sem
þér hafið vafalaust heyrt oftar en
ég. Þetta er merkileg saga. Þetta
er sagan af Mjallhvítu.
Eins og þér munið, kom vonda
stjúpan einu sinni sem oftar í dul
argervi þangað sem Mjallhvít bjó
hjá dvergunum sjö. í þetta skipti,
sem ég hef í huga, kom hún með
íðilfagurt epli til að gefa Mjall
hvíti. Þetta epli var með þeim
undrum gert, að annar helmingur
þess var eitraður. Mjallhvít beit
glöð í, og hafði nær orðið henni
að fjörtjóni. Auðvitað endaði
þetta ævintýri vel, eins og öll góð
ævintýri.
Þau erlendu menningaráhrif
sem yfir okkur steypast nú á síð
ustu árum, eru nákvæmlega eins
og þetta epli. Annar helmingur
þeirra er góður, hinn er skaðleg
ur. Og hvað gerum við? Við gleyp
um eplið! Fjarri fer, að við há-
skólastúdentar ætlumst til, að epl
inu sé hafnað. En krafa okkar hlýt
ur að vera sú, að reynt sé að nýta
hinn góða hlutann — eitraði helm
ingurinn sé sendur til föðurhúsa.
— Nú megið þér ekki skilja orð
mín svo, að ég telji ALLA dag-
skrá Keflavíkursjónvarpsins hafa
skaðleg áhrif á menningu þjóðar
okkar. Langt því frá. Mér er kunn
ugt um, að þar eru fluttir ágætir
þættir til fróðleiks og skemmtun
ar. Ekki dettur mér annað f hug
en slíkir þættir yrðu fluttir í ís-
lenzku sjónvarpi einnig. En þá
höfum við líka fengið tækifæri til
að velja og hafna. Þá höfum við
einnig að sjálfsögðu fengið íslenzk
an texta við myndirnar. Eins og
er, er um hvorugt þetta að ræða.
Þér getið að lokum um, að lít
il hætta ætti að stafa af erlendu
sjónvarpi, þar sem við vitum um
leið og myndin birtist á skermin-
um, að þetta er erlent sjónvarp.
Hér mætti minna yður á, að öll
höfuðrök, sem til áskorunar okkar
stúdenta liggja, komu fram í há-
tíðaræðu Sigurðar Líndal, hæsta-
réttarritara, 1. des. sl. Var þar,
ítarlega rædd þessi hlið málsins.!
En auk þess langar mig til að
svara þessu með einni sögu. Hún
gerðist í Stór-Reykjavík nokkr-
um öldum síðar en sú, sem til var
vitnað áðan.:
Maður einn kom gangandi eftir
götu, þegar fram hjá honum hljóp
drengsnáði, sem hrópaði í sífellu
setningu, sem hljómaði eitthvað
á þessa leið: „æmgóín hóm tú kill
mæ broðer.“ Maðurinn nam stað-
ar og hváði. Og drengurinn endur
tók: „æmgóin hóm tú kill mæ broð
er“. Nú varð manninum Ijóst, að
þetta mundi eiga að vera enska,
og setningin ætti að vera: I am
going home to kill my brother,
(ég er að fara heim til að drepa
bróður minn). Og í undrun sinni
spurði vegfarandinn: „Heyrðu
góði, veiztu, hvað þetta þýðir?“
„Nei,“ svaraði stráksi, „ég lærði
þetta í sjónvarpinu."
Haldið þér, að slíkir áhorfend
ur sjónvarps geri sér Ijóst, að þeir
eru að horfa á erlent sjónvarp,
hlusta á erlenda tungu?
Ég ætla ekki að ræða við yður
um kommúnisma í þessu bréfi,
enda frá mínum sjónarhóli óskylt
mál. Ekki dettur mér heldur í hug
að ræða við yður þá staðhæfingu,
að viðbrögð okkar háskólastúd
enta séu einna likust aðgerðum
nazista. Það hljótið þér að hafa
I skrifað í ógáti .
Þetta er orðið langt bréf, máski
lengra en ég ætlaði. En ég veit,
að tímarit yðar, Heima er bezt,
kemur á mörg íslenzk heimili. Nú,
þegar ég lýk þessu bréfi, hefur
auk þess meginefni greinar yðar
verið endurprentað í Stakstein-
um Morgunblaðsins.
Því er þetta bréf skrifað.
Reykjavík, 25. marz, 1966,
Heimir Pálsson, stud. mag.
Minningargjöf um
Guðbjart Ólafsson
Sæmundur Tómasson Spítala
stíg 3, sem var formaður á ein-
um Teinæringnum frá Grinda-
vík sem bjargað var í þessu
óveðri, hefur sent Slysavarna-
félagi íslands kr. 21000.00, að
gjöf til að minnast þessa at-
burðar og í minningu og þakk-
lætisskyni við Guðbjart Ólafs-
son fyrrverandi forseta Slysa
varnafélagsins sem bjargaði
38 sjómönnum frá Grindavík
þennan dag.
Sæmundur hefur iðulega
minnst þessa atburðar með fjár
gjöfum til Slysavamarfélagsins
á undangengnum árum í bréfi
sem hann lét fylgja gjöfinni
og dagsett er 21. þ.m. segir
hann meðal annars.
„í dag hefði Guðbjartur Ól-
afsson orðið 77 ára. Tveimur
dögum eftir afmælisdaginn
hans, er hann varð 27 ára, en
við erum jafnaldrar, þá bar
fundum okkar fyrst saman. Þá
var hann skipstjóri á kutter
„Ester“ frá Reykjavík, én ég
var formaður á tíu manna fari
frá Grindavík. Fundum okkar
bar fyrst saman 24. marz 1916
klukkan 5 síðdegis þrjár sjó-
mílur suðaustur af Reykjanesi
í ofviðri með sjódrifi, byl og
hörkufrosti í álandsvindi, ég
var sá þriðji í röðinni, fjórða
skipið köm strax á eftir mér.
Við vorum 38 menn úr
Grindavík, sem þá leituðum til
hans í vanda okkar. Svo giftu-
samlega tókst til hjá Guðbjarti
Framhald á bls. 15.