Vísir - 17.09.1974, Síða 7

Vfsir. Þriðjudagur 17. september 1974
7
Guðmundsdóttir vinnur enn við
geómetrisk dæmi, sem ekki
ganga upp. Liklega eru það sömu
dæmin og „Afstraksjón-
Création” málararnir leystu i
Paris i kringum 1930.
Yfirvegun á formum
Að vefnaði bera verk Barböru
Arnason af, bæði frá myndrænu
og tæknilegu sjónarmiði, og
svipaða sérstöðu hefur Leifur
Breiðfjörð einnig i glermynd sinni
— þó hann sé að visu sá eini i
þeirri grein sem viðstaddur er.
Meðal teikninga grafik og vatns-
litamynda sýna verk Jóhönnu
Bogadóttur að hún er að verða
okkar besta grafikmanneskja,
sem sérstaka tilfinningu fyrir
áferð. Kolamyndir Snorra Sveins
Friðrikssonar eru unnar af
snerpu sem minnir á Hartung.
Meðal höggmyndanna er upp-
skeran ekki eins rikuleg. Sigurjón
Ölafsson sýnir enn hve hug-
myndaflug hans er frjótt i „Bið að
heilsa”, frauðplastmynd þar sem
hann vinnur úr hrynjandi lif-
rænna bogaforma og flatra vél-
forma, og nær að skapa verk sem
býr yfir stórkostlegum og
glettunum sannfæringarkrafti.
Vona ég að Sigurjón fái þessa
mynd steypta stærri sem fyrst og
að hún verði sett á almannafæri
Guðmundur Benediktsson
vinnur staðfast við yfirvegum á
einföldum standandi formum og
lausnir hans eru bæði þroskaðar
og áhrifarikar. Hallsteinn
Sigurðsson gerir sig liklegan til
að beina nýjum straumum inn i
islenska þrividdarlist. Stein og
gifsmyndir hans eru greinilega
nemendaverk, þung form sem
skapa litla spennu. „Ferningar”
hans eru hins vegar nýnæmi. Þeir
MYNDLIST
eftir Aðalstein
Ingólfsson
eru greinilega innblásnir af
„Cubi” bandariska snillingsins
David Smith, þar sem ferningar
úr stáli mynda hrynjanda i
kringum miðöxul. En þar sem
„Cubi” Smits eru margir i eðli
sinu miðaðir við „Beint-á”
lesningu, raðar Hallsteinn
ferningum sinum i kringum aðal-
öxul, og býður þannig upp á
kringumgöngu. Finnst mér að
verk hans mættu vera enn stærri
til að hafa fyllri áhrif.
Jóhann Eyfells er á góðri leið
með að skapa sér einhvern
alislenskasta höggmyndastil sem
til er. Mér finnst lausnir hans enn
nokkuð einhæfar, en sjálfsagt á
hann eftir að nýta frekar þá
möguleika sem efnið býður upp á.
Sævar Danielsson sýnir þrjú smá
og meinfyndin verk ( úr keramik
?) og Þorbjörg Pálsdóttir er upp á
sitt besta með „Tvö börn”, og er
vonandi laus við þá yfir-
„dramatik” sem einkenndi fyrri
myndir hennar.
Tilþrif og tuggur
t salnum hinumegin er
heildarsvipurinn ekki eins góður.
Myndir þeirra Sigurðar Örlygs-
sonar og Gunnars Arnar Gunn
arssonar bera þar af, svo gjör-
ólikar sem þær eru. Sigurður
hefurá skömmum tima unnið sig
út úr áhrifum Bretans Robyn
Dennys og náð að skapa sér eigin
„ikonografiu”, einskonar
,,hryggliða”-tákn, sem hann svo
endurtekur yfir myndflötinn og
etur saman bogum og beinum
linum. Einna slökust af myndum
hans er nr. 85, þar sem ljósfjólu-
bláminn stendur ekki undir
hinum sterkari litum
Hvað mig snerti var Gunnar
örn Gunnarsson stjarna sams
konar sýningar fyrir tveim árum.
Pensildirfska hans og
„expressjónisk” meðferð hans á
mannslikamanum hituðu mér um
hjartarætur. „Nú loksins eigum
við einhvern sem reynir að feta i
spor Bacons og De Koonings, með
góðum árangri”. sagði ég við
sjálfan mig. Pensildirfskan er
þarna enn, en eldmóðinum er ein-
hvern veginn ofgert og myndir
hans eru annaðhvort ofþandar,
eins og „Mynd” (nr. 46)
„„Varúð” (nr. 48) (og Gunnar
hlýtur að vita að „Peace” merki
og gasgrimureru orðnar tuggur i
myndlist), eða lausar við alla
spennu, eins og „næturlif” (nr.
50) og „ungur maður” (nr. 51)
Ein besta mynd Gunnars hér
er smámyndin „Brún kona”, sem
þó ber mikinn svip af einni af
„Drottningum” De Kooning’s.
En Gunnar á eftir að ná sér upp
aftur, og fáum treysti ég betur til
að blása i glæður islenzkrar
myndlistar.
Björg Þorsteinsdóttir á hér
triptik sem slær augað með
skærum litum eins og löðrungur.
En þótt hún leysi hér það form-
lega myndavandamál sem hún er
að glima við, finnst mér vanda-
málið sjálft hálf yfirborðskennt,
og skilur þannig litið eftir. Þarf
hún að setja sér fyrir erfiðari
þrautir. Hér samanburður við
Gunnar örn athyglisverður, þvi
hann hleður myndir sinar svo
miklum möguleikum og þær riða
myndbyggingunni nær að fullu.
Björg á hér einnig verk af
poppuppruna sem nefnist
„Dialogus”, en bæði hugmyndin
Steinþór Sigurðsson: Leikmynd úr Tobacco Koad.
Jóhannes Jóhannesson er lik-
legast sá málari sem þrengstan
stakkinn sniður sér hérlendis. 1
mörg ár hefur hann unnið við
rannsóknir á myndgildi hringsins
(og sólartáknið hefur e.t.v. verið
þar á bak við) og má finna leifar
af þeim athugunum i myndum
hans hér, en form hans eru nú
þétt læst i láréttum-lóðréttum
llnum. E.t.v. of þétt, en samt
bjargar litaskyn Jóhannesar
honum að einhverju leyti úr
prisundinni. Þykir mér liklegt að
Jóhannes sé einn þeirra sem
mundi græða á þvi að mála
stærra.
Kjartan Guðjónsson hefur
einnig lengi unnið við sama
vandamálið, hrynjandi mjórra
forma yfir myndflöt, og eru
myndir hans hér með beztu
lausnum sem ég hef séð frá
honum. Hörður Agústsson vinnur
af miklum smekk úr liffræði-
legum formum og akrýlikmynd
Einars Þorlákssonar er unnin af
miklu öryggi á sviði þar sem
formleysi tekur oft stjórnina.
Litir hans eru gullfallegir og vildi
ég gjarnan sjá meira ogstærra af
myndum hans. Pastelmyndir
Einars,sérlega nr.129 og 130 voru
einnig mikil opinberun fyrir mig,
þvi að ég man ekki eftir að hafa
séð pastel svo skarplega notað i
abstrakt myndlist hérlendis.
Myndir þeirra Margrétar Jóels-
dóttur og Stephen Fairbarns
komu mér einnig skemmtilega á
óvart og voru að minu viti einn af
hápunktum sýningarinnar. Bæði
var uppsetning verkanna frumleg
og áhrifarik, og leikur þeirra við
sjónhimnuna margslunginn og
skemmtilegur.
Hringur Jóhannesson: Rafmagnsleysi, olia 1974.
Barbara Arnason: Vængir, lopi 1972.
Jónsdóttir Ream minnir dálitið á
Lovisu i litameðferð og fyrir-
myndavali, sem leggur meiri
áherslu á sérstök sjónarmið.
Sigurþór Jakobsson er of hógvær i
vali á viðgangsefni, og virðast
lausnir hans á þvi ekki athyglis-
verðar. Sigriður Björnsdóttir
viröist mér aftur á móti takast á
við of mikið á of litlum fleti, form
hennar eru of óróleg og þétt til að
ramminn geti haldi þeim i
skefjum. örygur Sigurðsson á hér
þrjú stór verk, mynd af Eiriki
Kristóferssyni sem er eitt besta
„portrett” sem ég hef séð eftir
hann, en aftur á móti eru stór-
myndir hans af fornköppum al-
gjörlega misheppnaðar, og verða
risastórar teiknimyndir. Eyborg
(varir...) og meðferð hennar eru
orðnar hálfgerðar tuggur.
Einar Hákonarson á hér ein-
göngu litlar myndir, sem er
skaði, þvi form hans eru of sterk
fyrir svo litla fleti. Einnig
skemma rammar þeir sem hann
notar nokkuð fyrir myndunum.
Verk Eliasar B. Halldórssonar
þekkti ég ekki fyrir, en hann kom
mér á óvart með fágaðri mynd-
byggingu og finlegri meðferð á
mjúkum formum. Kristján
Guðnason vinnur einnig of smátt.
hrynjandi forma hans er lifleg en
litirnir bera myndirnar ofurliði.
Held ég að þegar hann er betur
búinn að skoða 1911-12 myndir
Kandinskys, þá muni rætast úr
þessu fyrir honum. Ragnheiður
ENDURFÆÐING?