Vísir - 31.10.1974, Blaðsíða 2

TÍSKSFTR:
Hvaö mundir þú taka til bragðs ef
óvenju mikill jarftskjálfti yrði?
Asgeir Guðmundsson, húsa-
smiður: —Þaö færi nú eftir hvar
ég væri staddur i bænum. Ef ég
væri 1 vel byggðu húsi, færi ég
bara niður i kjallara.
Ragnhildur Jónsdóttir, af-
greiðslustúika: —Ég hugsa að ég
mundi hlaupa út. I jarðskjálfta,
þegar ég var tólf ára og í skól-
anum, hlupum við öll fram á gang
þó ég skilji nú ekki hvaða gagn
var I þvi.
Bjarni Bjarnason: 84 ára: — —■
Ég mundi bara fara neðst niður I
kjallara, ef hann væri rammlega
steyptur og djúpt niðurgrafinn
svo ég dræpist nú örugglega ekki.
Magnús Jónsson atvinnu-
leysingi: — Ég mundi byrgja
fyrir augun og beygja mig i
háskalegustu tilfellunum.
Elisabet Jónsdóttir húsmóðir: —
Ég mundi foröa mér út úr húsinu
hið fyrsta. Ég treysti ekki einu
sinni húsinu, þó það sé úr steini I
svoleiðis tilfelium.
Ragnheiður B jörnsdóttir ,
optiker: — Ég hugsa að ég
mundi safna saman öllu þvi verð-
mætasta sem ég ætti, það er að
segja ef timi ynnist til, og hlaupa
út. Annars veit maður aldrei hvað
maður gerir, þegar svona skeður,
fyrr en að þvi kemur.
Vísir. Fimmtudagur 31. október 1974.

■hhbbbbb
MBBaSMHWMMiligHI
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Landsleikurinn hafinn
Útgerðarmenn og nómsmenn berjast um titilinn
Grandvar skrifar:
Sjaldan eða aldrei hafa slikar
kröfur og ' nú heyrast verið
settar fram, varðandi óhóflegar
styrk — og lánveitingar, og enn
eru það sömu hóparnir, sem
eigast við um að ná hylli fjár-
veitingavaldsins, nefnilega út-
gerðarmenn og námsmenn,
hópar sem aldrei virðast verða
mettir, hversu vel sem viö þá er
gert.
verið fram einkum þegar vitað
er, að eins og nú árar er hvergi
af neinu að taka neins staðar,
hvorki úr fjárhirzlum hins
opinbera né fyrirtækja. En það
er ekki einasta, að kröfurnar
séu tilgangslausar, óaðgengi-
legar, heldur eru þær settar
þannig fram, að þær vekja óhug
og óbeit hjá fólki, eins og orða-
lagið „þrátt fyrir undangengna
aðstoð hefur ekkert áunnizt, og
krefst fundurinn þess, að rikis-
Staðan i þessum árlega lands-
leik eða keppni um lánin virðist
vera 0:0, a.m.k. eftir fréttatil-
kynningum frá keppendum
sjálfum að dæma, þvi báðir
aðilar staðhæfa, að ekkert hafi
áunnizt, og standi þessir hópar i
sömu sporum, þótt i raun hafi
fjármunum verið ausið svo
gegndarlaust i báða þessa hópa,
að almenningi ofbýður.
Hins vegar ætti það ekki að
vera neitt vafamál, að sama
lögmál skuli gilda, varðandi lán
og styrki til þessara tveggja
hópa, útgerðarmanna og náms-
manna, og gilda fyrir alla aðra,
einstaklinga og fyrirtæki, þ.e.
aö aðeins þeir, sem skara fram
úr og sýna eða hafa sýnt
árangur, fái styrki ef miður
gengur, og lán einungis þeir,
sem sýna tilburði til þess að
reka fyrirtæki sin af hagsýni, og
námsmenn sem leggja út i
verðmætaskapandi nám eða
þjóðhagslega hagkvæmt.
Það að ausa lánum og styrkj-
um á báða bóga, án tillits til
notagildis er vitavert, enda
löngu fordæmt af ábyrgum
aðilum i þjóðfélaginu.
Kröfupólitikin, sem helriðiö
hefir þjóðfélaginu, einkum
siðasta áratug, er ein helzta
orsök þess efnahagsvanda, sem
viö er að fást i landinu i dag.
Kröfur þær sem nú berast frá
áðurnefndum hópum i þjóð-
félaginu eru þó með þeim
ósvifnustu, sem settar hafa
valdiðsjái til þess, að veitt verði
aukin rekstrarlán með hag-
kvæmum kjörum”. Eða
...mikið vantar enn á, að lána-
mál námsmanna séu þar með
afgreidd á viðunandi hátt....að-
kallandi að gera breytingar á
framfærslugrundvelli náms-
manna....hækkun fjárframlags
vegna breyttra úthlutunar-
reglna og hækkunar hlutfalls
námslána af umframfjárþörf
námsmanna".
Það er eflaust hægt að beita
ýmsum talnaleikjum til að sýna
fram á, að einstakar
starfsgreinar skorti aukið
rekstrarfé og að námsmenn búi
við þrengri kost en æskilegt
væri.
En að setja fram kröfur
um aukin lán og styrki til ákveð-
innar heildar, án tillits til
afkomu og framtiðarmöguleika
hvers einstaks fyrirtækis fyrir
sig eða frammistöðu og nota-
gildis hverrar námsgreinar
fyrir sig er auðvitað fjarstæða
sem ekki er mark takandi á.
Mál er að stinga við fótum.
og yrði þá fyrst mark tekið á ef
stjórnvöld sýndu tilþrif i þá átt.
Eins og er á þjóðin of marga
aðila viðriðna sjávarútveg og
sem ekki verðskulda að sitja við
austurtrog hins opinbera og eins
og er á þjóðin of marga náms-
menn, sem lötra á
gamaltroðnum slóðum úreltra
menntabrauta til þess eins að
öölast ' „framfærslustyrkinn”.
Landsleikinn um styrkja- og
lánabikarinn þyrfti að stöðva
meðan enn stendur 0:0.
Líkar ekki
hraðamœlingar
lögreglunnar
GIsli Jónsson verkfræðingur
hringdi:
„Mér finnst ég sjá lögregluna
oftar við hraðamælingar i góð
viðri og góðu skyggni heldur en
þegar dimmviðri er og slæm
færð. Þetta finnst mér nokkuð
öfugsnúið, þegar tilliter tekið til
þess að mun alvarlegra er að
aka hratt i slæmri færð og
slæmu skyggni.
Ástæðan fyrir þvi að ég vek
máls á þessu, er sú að i morgun
(29. okt.) fylgdist ég með
hraðamælingum lögreglunnar
á Hringbraut. Þetta var um 11
leytið. Veðrið og færðin voru
eins góð og hugsazt gat.
Ég spurði lögregluþjón sem
þarna var við mælingarnar,
hvort þeir sektuðu bila sem
væru á 60 km hraða. Hann
sagði að svo væri, enda væri há-
markshraði þarna 45 km.
Þetta finnst mér vera að
þjóna öfugum tilgangi. Allir
vita, og viðurkenna, þar á
meðal lögreglan sjálf, að venju-
legur aksturshraði á þessari
götu i góðu skyggni er um 60
km. Ef einhver héldi sig viö 45
km hámarkshraða, þá færu
allir fram úr honum.
Og þar sem flestir aka þarna
á 60 km hraða, þá er undir
hælinn lagt, hverjir lenda I
þessum aðgerðum lög-
reglunnar.
Þetta finnst mér ekki hvetja
menn til þess að vinna með lög-
reglunni, þar sem það reitir
menn fyrst og fremst til reiði.
Það er ekki hægt að kalla það
of hraðan akstur, þótt menn
fylgi eðlilegum umferðarhraða.
En það er þá fyrst tilgangur
með þessum ökuhraða-
mælingum og sektum vegna
hraðabrota, þegar menn sýna
virkilega af sér vitaverð athæfi.
Þess vegna er nauðsynlegt að
lögreglan sinni þessum
mælingum í slæmu skyggni og
slæmri færð, þvi þeir sem þá
aka hratt, eru hinir einu sönnu
sökudólgar”.
Við báðum Óskar Ólason,
yfirlögregluþjón hjá
Reykjavikurlögreglunni, að
útskýra sjónarmið lög-
reglunnar,
Hann sagði, að fyrst og
fremst hefði það ekki við rök
að styöjast að lögreglan mældi
aðeins umferðarhraða i góðu
veðri. „Við höfum veriðmeð
mælingar næstum því á
hverjum einasta degi þennan
mánuð, án tillits til veðurs,
enda höfum við gert hraða-
mælingar á 40 til 50 götum i
borginni.
Hraðamælingar okkar
þarna á Hringbrautinni eru
vegna hinnar miklu umferðar
gangandi vegfarenda, sér-
staklega fólks frá Háskól-
anum. Þarna er lika biðstöð
strætisvagna. Þess vegna er
sérstök ástæða til þgss að
menn minnki hraðann á
þessum stað. A þvi vill hins
vegar verða misbrestur, og
menn halda gjarnan sinum
aksturshraða gegnum þennan
hluta Hringbrautarinnar”.
Óskar sagði einnig, að lög-
reglan setti sér ákveðin mörk
hvenær bilar væru stöðvaðir
fyrir of hraðan akstur.
Óneitanlega þætti þvi sumum
súrt að vera neðst i þeim
mörkum og bentu gjarnan á
að „hinir” hefðu ekið miklu
hraðar.
Dagheimili handa drykkjusjúkum
„Mikil er trú þin”, varð mér
á aö hugsa, þegar maður var
aö leggja fallegu grænu
þökurnar yfir blettinn við bið-
stöðina i Hafnarstræti —
Lækjartorg einn sólskinsdag i
haust.
íslendingar ganga á grasinu.
Þeir eru enn úttroðnir bæði ég
og aörir af sérhyggju sveita-
mannsins, sem er oftast einn á
ferð og þarf ekki að hugsa sem
hópur. Tvær lappir yfir eina
grasflöt vinna engin spjöll, en
þúsund sinnum tvær lappir
eyðileggja hana alveg og gera
þar svað, sem fegurst átti að
skína.
En það er fleira, sem óprýðir
fagran stað en fótspor
hugsunarlauss fólks.
Lækjartorg, Austurvöllur,
Arnarhóll og Leifsstyttuflötin
eru að verða og að mörgu leyti
orðin fegurstu svæði borgar-
innar en eru daglega troðin af
ógæfufólki, sem hvergi á höfði
sinu að halla. Það eru drykkju-
sjúklingarnir. Ekki þannig að
þeir gangi öðrum fremur á
grasinu. Siður en svo. Þar
ganga ailsgáðir ekki siður með
stolti og steigurlæti.
En hvað verður úr fallegu
svæðunum, ef þar blasir aðal-
lega við hryggðarmynd þeirra,
sem troðið hafa eigin sál i
svaðið undir járnhæli eitur-
neyzlunnar og eru um leið
talandi tákn um mistök i uppeldi
og menningarviðleitni borgar
og þjóðar með öll sin finu fyrir-
heit.
Nú er fjarri mér að amast við
þvi, að þessir vesalingar leiti á
þessar slóðir. Og hvað er eðli-
legra en skjálfandi og sjúkur
maður leiti i skýlið á Lækjar-
torgieða sólskiniðá Austurvelli.
Þessir menn eru ekki verri en
við hin þótt istöðuleysið hafi
leikið þá grátt. Og að sjálfsögðu
þrá þeir yl og skjól i stormum
hausts og vetrar.
En — það er skömm að þeir
skuli þurfa að leita i þessi skjól,
sem eiga að vera friðlýstar
vinjar friðar og fegurðar i borg-
Or þvi að við ölum nöðru
áfengisgræðginnar við hjarta-
staö, þá verðum við að búast
gegn böli þvi, sem hún veitir,
Dagstofa eða dvalarstaður
handa drykkjusjúklingum utan
við alfaraleið er algjör nauðsyn.
Það leit vel út i fyrra að dreng-
irnir sem vaka i gistiskýlinu I
Þingholtsstræti gætu lika komið
þar upp dagstofu fyrir drykkju-
sjúka. Þetta má ekki dragast
lengur. Það er ekki hægt að
hrekja allslausan út á gadd i
vetrarstormum. Burt með
drykkjusjúklinga úr skraut-
görðum borgarinnar, búum
þeim viðeigandi skýli annars
staðar, meðan sú meinsemd er
alin, sem heitir drykkjuskapur.
Katólska kirkjan i Vinarborg
hefur svona dagstofu. Hamborg
hefur svona skýli.
Gæti Hjálparstofnun kirkj-
unnar og Reykjavikurborg ekki
tekið höndum saman um
stofnun og starfsrækslu
dagheimilis fyrir drykkju-
sjúklinga — helzt strax?.
Arelius Nielsson