Tíminn - 12.05.1966, Blaðsíða 11

FIMMTUDAGUR 12. maí 19GG
$ « TO
t 4
60
búa í hóteli skammt frá. Húsvitjað var á öllum hótelum
í hverfinu, en eini maðurinn sem til greina kom að væri
sá sami og lögreglan leitaði var Victor Manael Martins,
31 árs gamall Portúgalsmaður. Martins hafði farið á brott
í Chrysler-bíl ásamt manni sem virtist vera Ginja.
Benhamou lögregluforingi naut eltingaleiksins og hafði
heppnina með sér. Frekari rannsókn leiddi í ljós að Ginja
og da Silva Brazao höfðu skilið eftir farangur í litlu hóteli
í Étoile-hverfinu, tæpan kílómetra frá aðalstöðvum Alþjóð-
lögreglunnar í Rue Paul Valéry. Þrír lögreglumenn voru
settir á vörð í næsta herbergi, og í ágúst gengu Ginja,
Brazao og Martins í gildruna ásamt nýjum manni, Mexikíó
búa að nafni Manuel Mauro Pristo y Crespo.
Við leit í herbergi Martins fundust mörg vegabréf, öll
með mynd hans en sitt á hvert nafn. Eitt þeirra var Robert
Emil Hudec og annað Juan Ortega-Ramirez, svo þau vega-
bréf hafði hann sýnt demantakaupmönnunum í Amsterdam
og Feneyjum.
í fórum Ginja fundust ógrynni af plöggum sem vörðuðu
allan bófaflokkinn, þar voru reikningar frá hótelum, bíla-
geymslum og veitingahúsum á nöfnin Costa-Carbal, Martins
og Valdez, og sýndu að hann var gjaldkeri hópsins. í far-
angri hans voru einnig nákvæmir reikningar, þar sem sjá
mátti hvað bófamir höfðu haft fyrir stafni næstum hvem
einasta dag frá því þeir fóru frá New York.
Loks fannst á Martins, öðm nafni Costa-Carbal, öðru
nafni Juan Ortega-Ramirez, öðru nafni Manuel Roger y
Valdez, óðru nafni Robert Emil Hudec og að sjálfsögðu
Huffman, vasabók sem í var skráð allt atferli bófanna.
Svo vel vildi til að hann hafði skráð sérstaklega öll skiplin
þegar Joseph Elmo Huffman kom við sögu, og gat því með
engu móti borið af sér að vera valdur að langflestum svik-
unum.
Búið var að handsama bófana, en margt var sarat ógert.
Lögreglan vildi fá að vita hverjir svikahrapparnir væru
í raun og veru, einkum sá með mörgu nöfnin. Því sendi
Alþjóðalögreglan ljósmyndir af þeim og fingraför út um
allan heim.
á ferðaféiaga Buchan-Genes á America undir nöfnunum
í’yrsta svarið kom frá lögreglu Mexíkó. Hún bar kennsl
Ribeiro-Ginja og Candido de Conceiaco Carinhas, og var
þar loks komið rétt nafn unga, fríða bófans, sem aldrei kom
fram undir eigin nafni en hafði gert lögregluliðum fimm
landa lífið leitt undir nafninu Huffman. Loks kom á daginn
að Manuel Mauro Pristo y Crespo var margdæmdur í Mexíkó.
Erfiðara reyndist að rekja feril Buchan-Genes, en loks
kom í Ijós að hann var Bandaríkjamaður, fæddur í Phoeni
í Arizona, og hét réttu nafni Frank Manuel Bustos og
hafði hlotið nokkra dóma. Fjórði maðurinn, da Silva Brazao,
hafði einnig komizt í kast við lögin að sögn portúgölsku
lögreglunnar.
Nákvæm leit í föggum bófanna leiddi í ljós þó nokkur
afbrot sem ekki höfðu verið kærð, annað hvort sökum þess
að þeir sem fyrir svikunum urðu gerðu sér akki grein
fyrir þeim eða kinokuðu sér við að náta óaðgæzlu sína.
Reikningar Carinhas báru með sér að bófaflokkurinn hafði
klófest 78.500 dollara á 39 stöðum.
Carinhas hafði sig mest í frammi af bófunum og var
tvímælalaust foringi þeirra. Hann hafði dreift fölstinum um
fimm lönd og virtist hafa aðgang að ótæmandi uppsprettu
falsaðra ferðaávísana. Hann gætti þess vandlega að nota
aldrei það nafn sem hann skráði sig undir á gististað, þegar
hann seldi ávísanir í sömu borg. Oftast fór hann eiun 1
ferðaksrifstofu, verzlun eða banka og seldi þar ávísanir
sínar. En alltaf var annað hvort da Silva Brazao eða Ginja
samferða Carinhas til þeirra borgar sem hnn heimsótti
til að gæta hans og vera á varðbergi. Starfsaðferð þeirra
þremenninganna er ókunn í einstökum atriðum. því eins
og allir snjallir bófar létu þeir ekkert uppi nema það sem
þeir máttu til. Vera má að fylgdin hafi venð einskær
öryggisráðstöfun, því afhenti Carinhas félaga sínum fenginn
eru allar líkur á að hann hefði getað borðið lögreglunni
byrginn, þar sem hann hafði á sér önnur persónuskilríki
en þau sem notuð voru við svikin.
Hann hélt því fram að allt fé sem þeim áskotnaðist
hefði verið yfirfært í dollara og sent „féhirði“ þeirra,
venjulega 1 pósti vafið innan í dagblöð eða tímarit. Hann
DANSAÐ Á DRAUMUM
HERMINA BLACK
20
Glyn Errol — hafði hjálpað til
við að búa til.
Hann er andstyggilegur! sagði
hún við sjálfa sig. Ég skal kenna
honum að vera ekki svona viss um
mig — og sjálfan sig ...
II.
Þegar Jill kom aftur til sjúkl-
ings síns, var Sandra ein aftur.
— Gesturinn þinn stanzaði ekki
mjög lengi, sagði hún.
— Nei. Hann varð að fara til
London. Sandra leit upp úr blað-
inu sem hún var að lesa og virtist
all glaðleg. — Hvað finnst þér
um hinn göfuga lávarð?
— Hann er mjög laglegur, sagði
Jill.
— Já, og hann veit ekki næst-
um því eins mikið af því og mað-
ur gæti haldið. Hann er svo vanur
því, að fá allt rótt til sín á gull-
hakka, að hann tekur ekki lengur
eftir því. Það eina sem honum
er annt um — finnst reglulega
mikilvægt — er fyrsta, síðasta og
eina ástin hans — ballettinn. Ég
eyðilagði fyrirætlanir hans þegar
ég lenti í árekstrinum — hann
varð að afturkalla sýningu í París
og aðra í Madrid vegna þess, að
hann gat ekki fengið neina aðra
í minn stað — eða enga sem
hann var ánægður með. En nú
er hann farinn að gera nýjar áætl-
anir.
—Ja, honum væri betra að
gera ekki of margar, eða gera þær
of fljótt. sagði Jill. — Það mun
allt verða komið undir hr. Carring-
ton.
—Ég sagði honum það, sagði
Sandra. — En Glyn á dálitið erfitt
með að, skilja, að einhver annar
geti stjórnað strengjunum sem
hann hefur alltaf stjórnað sjálfur.
Var hún ástfangin af honum?
spurði Jill sjálfa sig — eða var
hlutverk það sem hann gegndi í
starfsferli hennar eina taugin sem
tengdi þau saman? Núna, þegar
hún hafði séð Glyn Errol, gat
hún ekki gert að sér að finnast
það miklu betra ef Sandra hafði
ekki gefið honum hjarta sitt. Og
þó —
Sandra minntist ekkert á Glyn
Errol dagana eftir heimsókn hans,
jafnvel ekki þegar hann sendi
henni geysistóran vönd af orkide-
um daginn áður en hann sigldi.
Jill hefði aldrei trúað, að hægt
væri að safna saman svo mörgum
orkídeum. þær hlutu að hafa kost-
að offjár, og þær fylltu tvo stóra
vasa.
Þetta var á fimmtudeginum,
og þegar hr. Carrington kom 'nn.
leit hann á þær og lyfti brúnum.
— Mér þykir það vera iburður.
sagði hann.
— Já. Viljið þér ekki fá eina
í hnappagatið? spurði Sandra.
— Drottinn minn dýri, nei! En
þakka yður samt fyrir. Orkideur
eru ekki fyrir mig, sagði hann
hlæjandi. — En hvernig er hnéð?
í þetta skipti lét Sandra hann
rannsaka sig án þess að kvarta,
og þegar Jill hafði búið aftur um
hana, spurði hún áköf?
— Má ég fara fram úr á morg-
un?
— Já, ef þér viljið, svaraði
hann. — Það ætti að vera allt
í lagi, hann var að tala við Jil)
núna, — þegar nuddkonan hefur
lokið sér af — að klæða hana og
setja hana í hjólastóla — einn
af þeim handknúnu, ef þér vilduð
gjöra svo vel, það er ekki enn
kominn tími til að láta hana ganga
um allt.
— En læknir! ég hélt að ég
þyrfti ekki lengur á stólum að
halda, mótmælti Sandra.
Hann leit stríðnislega á hana.
— Ætlið þér aldrei að setjast t'ið-
ur aftur?
— Ég vil ganga, sagði hún óþol-
inmóð. — Ég vil nota fæturnai
aítur. 1
— Það kemur að þvi, en alls
ekki strax. sagði hann ákveðinn.
— En þér sögðuð. að ég ætti
að læra að ganga aftur.
— Það eigið þér líka, þetta ex
allt í áttina. En þér verðið að
vera miklu sterkari og vöðvarnir
verða að fá miklu meiri þjálfun
áður en þér getið svo mikið sem
stigið í fæturna, sagði hann festu-
lega. — Núna verðið þér að láta
yður nægja að gera nákvæmlega
eins og yður er sagt — og engar
spurningar eða mótmæli. Ég hef
ekki tíma til að útskýra ástæð
urnar núna, en ég fullvissa yður
um, að ef þér reynið að standa
upp áður en ég skipa svo fyrir
getið þér valdið óbætanlegu tjóni
Vinsamlegast Iátið aðra sjá um
að gera æfingarnar fyrir yður, og
i guðs bænum enga fljótfærm.
— En ég er búin að vera þol-
inmóð svo léngi. Sandra leit út
eins og barn serti hefur orðið fyr-
ir vonbrigðum, tár komu fram í
augu hennar.
Vere var staðinn á fætur og þeg
ar hann leit niður til hennar mild-
aðist svipur hans sem Jill fannst
aðeins vera notaður þegar þessi
yndislega, einþykka kona átti í
hlut. — Þá getið þér verið þol-
inmóð dálítið lengur.. sagði hann.
og settist síðan niður aftur: —
Svona nú — þér ætlið þó ekki að
fara að gefast upp núna.
Hún andvarpaði þrjózkulega, og
brosti síðan til hans.
— Allt í lagi — ég skai vera
góð. Hvað með tebolla, Systir?
Jill leit á klukkuna. — Það er
að koma tetími, ég skal ná í það
Hún tók eftir, að í þetta sinn
virtist hr. Carrington finnas það
jafn sjálfsagt og sjúklingnum, að
hann dveldi og drykki te með
henni, og hún var sjálfri sér gröm
_____________________________11
vegna þess, að þrátt fyrir allt
virtist hvert smáatriði í sambandí
við hann festast henni í minni
þegar hún lokaði dyrunum vai
hún þess meðvitandi, að hann sal
við rúmstokkinn og djúp, hljóm-
fögur rödd hans elti hana þó hún
reyndi að loka eyrum sínum fyrii
henni.
Þegar hún kom aftur í herbergi
Söndru, þagnaði Sandra í miðri
sögu, sem félagi hennar virtist
hiusta á af athygli, og sagði:
— Ó, Systir, manstu eftir
myndabókinni sem ég lánaði' þér
til að sýna hinum í síðustu viku?
— Já, auðvitað, sagði Jill. —
Hún er í herberginu mínu — á
ég að ná í hana?
— Ef þú hefur ekki mikið fyrir
því, svaraði Sandra. — Það er
mynd í henni — af mér með
„Corps de Ballett" í Svanava'n-
inu. Herra Carrington — hún leit
glettnislega á hann — trúir ekki
að ég hafi dansað fyrir svo löngu
síðar — og mig langar til að sanna
það.
— Það _virðist fáránlegt, sagði
Vere. — Ég sá þetta stykki stuttu
eftir stríðið og ég get varla rúað,
að þessi dansmær hafi verið nógu
gömul til að koma fram á sviði
þá-
Sandra hló glaðleya. ■— Þessi
„dansmær" var á „uppleið“ þrettán
ára gömul — mjóslegin lítil telpa
sem þegar sá sjálfa sig í anda
sem prímaballerínu og var afar
óánægð með að verða að eyða
tíma í annars slags menntun.
ÚTVARPIÐ
Föstudagur 13. maí
7.00 Morgunútvarp 12.00 Há-
degisútvarp 13.15 Lesin dag-
skrá næstu viku. 13.30 Við
' vinnuna. 15.00 Miðdegisútvarp
16.30 Síð-
degisútvarp
17.00 Fréttir
17.05 í veldi hljóimanna 18.00
fslenzk tónskáld Lög eftir Árna
Björnsson og B.iörpvin Guð-
mundsson. 18.45 Tilkynningar
19.20 Veðurfregnir t9 30 Frétt
ir. 20.00 Kvöldvaka. a. Lestur
fornrita. b. Svipmynd sögunnar
.frásöguþáttur c. Tökum lagið!
d. Úr dagbók Grímseyiarfara
1927. e. í hendingum 21 30 Út
varpssagan: „Hvað saeði ,tö11
ið“? eftir Þórleif Bjarnasoo.
Höf. flytur C51 22 00 Fré'tir og
veðurfregnir. 22.15 tstenzkt
mál Dr Jakob Renediktse..>n
flytur þáttinn 22.35 Nætur-
hljómleikar- Sinfóniuhljómsveit
íslands leikur. 23.25 Dagskrar-
lok.
Fimmtudagur 12. mai
7.00 Morgunútvarp 12-00 Há-
degisútvarp 13.00 Á frivaktinni
15 00 Miðdeffisúfvarp 16 30 3ið
degisútvarp
18 00 Lög
söneteikj-
um og kvikmvndum 18 45 Til
kynningar 1920 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir 20 00 Daelegt
mál Arni Böðvarsson taiar 20
05 Konsert i. F-dúr eftir Vivaldi
Bach 20.15 Ungt fólk í útvaroi
Baldur Guðlauesson kvnnir
þátt með blönduðu efni 21-00
Sinfónfuhljómsveit Islands ie*d
yr tónleika í Hóskólabfm Stj.
Igor Buketoff Sönekona Adele
Addison frá USA 21 45 Kvæði
eftir Davíð Askelsson 8aldvin
Halldórsson leikari les 12 00
Fréttir og veðurfregnir 22 '5
„Mynd i spegli“ eftir bori
Bergsson Finnborg ftrnólfsdott
ir og Arnar Jónsson lesa
22.35 iassþáttur Ólafur Steoh
ensen kynnir 23 05 Rrideehatt
ur Hjalti Elía«son og Stofán
Guðjohnsen ræðast við. 23.30
Dagskrárlok.
hhsbhv