Tíminn - 22.06.1966, Blaðsíða 5

1
MIÐVIKUDAGUR 22. júní 1966
Útgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURINN
Framkvæmdastjóri: Kristján Benediktsson. Ritstjórar: Þórarinn
Þórarinsson (áb). Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og Indriði
G. Þorsteinsson. Fulltrúi ritstjórnar: Tómas Karlsson. Aug-
lýsingastj.: Steingrímur Gíslason. Ritstj.skrifstofur í Eddu-
húsinu, símar 18300—18305. Skrifstofur, Bankastræti 7. Af-
greiðslusími 12323. Auglýsingasími 19523. Aðrar skrifstofur,
sími 18300. Áskriftargjald kr. 105.00 á mán. innanlands — í
lausasölu kr. 5.00 eint. — Prentsmiðjan EDDA h.f.
Moldvörpustarf
Skrif Þjóðviljans og forsprakka kommúnista undan-
farna daga um söluvandamál landbúnaðarins og við-
brögð bænda í þeim efnum, hafa vakið óskipta furðu
m'anna, og bregða ljósi á hið rétta innræti og moldvörpu-
störf þessa safnaðar. í þessum skrifum hafa kommúnist-
ar látizt vera miklir bændavinir og bera hag bænda fyr-
ir brjósti, en í stað þess að beina spjótum í rétta átt og
stinga á því kýli, sem vandanum veldur, verðbólgustefnu
og landbúnaðarpólitík ríkisstjórnarinnar, hafa þeir róg-
borið forystumenn bændasamtakanna og afflutt og rang-
túlkað á allar lundir málflutning þeirra og ráðstafanir.
Frásagnir Þjóðviljans af fundum og skrif um málin
hafa öll miðað að því að grafa undan stéttarlegri einingu
um lausn vandans og sókn á hendur stjórnarvöldum
lahdsins. Þannig hefur Þjóðviljinn og ýmsir forystu-
menn kommúnista gerzt skjöldur ríkisstjórnarinnar gegn
bændum, og nefndarmenn og ræðumenn bænda á fund
um hafa ekki haft við að leiðrétta rangfærslur Þjóðvilj-
ans og mótmæla og afþakka slíka „aðstoð“ við málstað
þeirra.
'Lframhaldi af þessu básúna svo kommúnistar nú, eins
og: Björn Jónsson í skrifum sínum um þessi mál, hve
gullvægar tillögur Alþýðubandalagsmenn hafi flutt um
ailsherjarlausn landbúnaðarmálanna á þingi, en þær til-
lögur éru sem kunnugt er í algerri mótsögn við þá stefnu
sem bændur hafa sjálfir mótað á fundum sínum og
þingum. Aðalinntak þessara tillagna er það fyrst og
fremst að skerða stórlega kjör bænda, t.d. með minnkun
útflutningsuppbóta.
Kommúnistar þykjast vera mikill verkalýðsflokkur og
vinna þar að stéttarlegri og faglegri einingu. Hið rétta
innræti kemur hins vegar fram í skrifunum um landbún-
aðarmálin. Þeir veigra sér ekki við að grafa undan stétt-
arsamstöðu bænda og rægja forystu þeirra til þess að
skemmta íhaldinu og verja ríkisstjórnina.
Bændur sjálfir hafa nú svarað kommúnistum eftir-
minnilega með því að fylkja sér fast um forystumenn
stéttarsamtaka sinna í sókn á hendur ríkisstjórninni,
vegna stefnu hennar og aðgerða.
Stefnan mörkuð
Fundi þeim, sem héraðsnefndir bænda úr öllum lands-
hlutum áttu með Framleiðsluráði um söluvandamálið,
er nú lokið, og hefur stefna bænda í sókn, sem hafin
er, verið mörkuð glögglega í ályktun, sem fundurinn
sendi frá sér. Þar kemur fram, að mikil og ánægjuleg
stéttarsamstaða er með bændum í málinu.
Þessi góða samstaða er ánægjulegur vottur um mikinn
stéttarþroska. Einnig sýnir ályktunin glögglega, að hér-
aðsnefndirnar gera sér fullkomlega ljóst, hver kjarni
vandans er, og að mestu máli skiptir að fá íram stefnu-
breytingu, sem leiði til frambúðarlausnar, jafnframt því
sem barizt er gegn því, að núverandi vandræðaástand
leiði til kjaraskerðingar. Fundurinn lagði að sjálfsögðu
mikla áherzlu á það, að tilgangur hans væri sá, að veita
stjórn Stéttarsambandsins og Framleiðsluráði sem mest-
an og beztan stuðning í samningum við ríkisstjórnina. í
Vonandi gerir ríkisstjórnin sér nú loks l]óst, að ekki
þýðir að segja aðeins nei og aftur nei við tillögum bænda,
og hin mikla samstaða þeirra ætti að geta leitt hana í
skilning um það, að ríkisstjórn ber að sýna aðra og já-
kvæðan afstöðu til þjóðfélagsvandamála.
TÍMINN
Caccia lávarður:
Hvers er að vænta af Kínverjum?
HVAÐ ályktanir eigum við
að dnaga af átökunum, sem
nú fara fram í Kína? Á að gera
ráð fyrir, að skarpri og
strangri stefnu heima fyrir
verði fylgt eftir með áleitni
út á við ef „rétttrúnaðarmenn
irnir“ verða ofan á?
Vissulega hafa leiðtogar Kín
verja fullyrt hvað eftir ann
að á undangegnum árum, að
þeir hiki ekki við að leggja
út í stríð ef það geti orðið
leið að settu stefnumarki.
Heimskulegt væri að láta þess
ar fullyrðingar sem vind um
eyru þjóta, engu síður en það
var á sinni tíð að skeyta ekk
ert um aðvaranirnar í Mein
Kampf. En ég held samt sem
áður ekki að síðustu atburðir
eða framvinda bendi til, að
Kína sé árásarríki á sama
hátt og Þýzkaland nazistanna
var.
Trúarjátning Hitlers var að
Þjóðverjar þyrftu aukið lífs
rúm og þeirri þörf ætti að
fullnægja með landvinning
um í austur. Kínverjum kann
að vera nokkur vandi á höndum
að tryggja hinum mörgu millj
ónum íbúa bætt lífsskilyrði. En
leiðtogar þeirra hafa aldrei
staðhæft, að þennan vanda ætti
að leysa með því að leggja
undir sig land frá grannríkj
unum.
Leiðtogarnir hafa hvað eftir
annað eggjiað íbúa landsins lög
eggjan að leggja harðar að
sér en áður við að nýta sín
ar eigin auðlindir. Þegar ég
kom til Peking árið 1961 sagði
utanríkisráðherrann, Chen Yi
marskálkur, með þeirri hrein
skilni, sem nú tíðkast meðal
kínverskra leiðtoga, að þetta
væri einmitt það, sem Kín
verjar hefðu einsett sér að
gera, og þetta myndum við
einnig gera ef við værum
í þeirra sporum. Hvað hann
snerti kom út á eitt, hvort
ég tryði eða ekki.
. JÁTA ber, að aðgerðir Kín
verja í Kóreu 1950, Tibet 1959
og Indlandi 1962 sýna, að
hernaðarafskipti verða ekki
útilokuð. En segja verður
blátt áfram og í hreinskilni
frá skýringum Kínverja
sjálfra á framferði þeirra í
Kóreu og á landamærum Ind
lands. Þeir segja, að þetta
hafi verið ráðstafanir til að
Mao
Caccia
Um höfundinn:
Caccia lávarður hóf störf
í utanríkisþjónustu Breta ár
ið 1929. 1932 gerðist hann
starfsmaður við brezku
sendisveitina í Peking og
starfaði þar nokkur ár. Hef
ur hann ávallt síðan fylgzt
vel með gangi mála austur
þar og þykir fróður og
margvís um málefni Kina.
V*
koma í veg fyrir að gerð væri
alvara úr ógnunum að rjúfa
heild landa þeirira, er hernám
Tibets hafi verið ráðstöfun
til þess að tryggja þau landa
mæri, sem þeir telji sjálfir
þjóðeriiislega rétt. Við höf
um kveðið skýrt á um álit
okkar á þessari skoðun,
bæði með orðum og gjörð-
um.
En hvað sem þessu líður
ómerkir framferði Kínverja í
þessum tilvikum ekki þá
skoðun, að þeir hafi ekki
enn sýnt nein áþreifanleg
merki þess, að þeir ætli sér
að taka upp landvinninga-
stefnu á borð við þá, sem
Hitler lýsti fyrst yfir og
framkvæmdi síðan. Þessu er
í raun og veru þveröfugt var-
ið. Þegar Kínverjar voru þar
komnir í árás sinni á Ind
land árið 1962, að slíkur land
vinningur virtist þeim í lófa
laginn í Assan, hurfu þeir aft
ur til fyrri stöðva hátt í Him
alayafjöllum.
Varnarlínan, sem Kínverjar
hurfu þá til, var að áliti
Indverja og vina heirra Ind-
landsmegin við hin réttu landa
mæri þess og Kína en í því
sambandi ber aftur að viður
kenna, að kínverska ríkis-
stjórnin hafði aldrei viður-
kennt MacMahon-landamærin.
Jafnvel mætti halda fram, að
hógværð Kínverja gagnvart
Indlandi og Burma sýni, að
sérstök tálmunarstefna sé ó-
þörf. Áð því er ég bezt
veit er brotthvarf Kínverja
til fyrri stöðva að unnum sigri
á vígvelli fyrsta dæmi þess í
sögunni, að voldugt stórveldi
hafi ekki reynt að nota hern
aðarsigur til þess að gera kröfu
um meira en það hafði þeg-
ar unnið
SÁ HÆNGUR er hér á, að
þó að vera megi að kínverska
ríkisstjórnin óski ekki eftir
landvinningum af sömu ástæð
um og nazistar létu uppi, þá
hafa þeir ekki aðeins rætt um
stríð, heldur lagt út í stríð.
Þeir hafa lýst vfir þeim á-
setningi að boða og breiða
út sína sérstöku tegund af
kommúnisma. Þeir eru stað
ráðnir í að koma sér upp
kjarnorkuvopnum og búnaði
til- að nota þau, þrátt fyrir
það skarð, sem þetta hlýtur
að höggva í auðlindir þeirra
og útvegu.
Allt gefur þetta átyllu til
einhvers konar hindrunar og
sýnir berlega, að sérhver
ríkisstjórn, sem létist ekk-
ert sjá, hlyti að sæta harðri
gagnrýni fyrir vanrækslu. Rúss
um er þetta jafn ljóst og Banda
ríkjamönnum, eins og þau um
mæli sýna, ,að Brezhnev við
hafði nýlega í ræðu í Vladi
vostok, er hann benti á þörf
ina fyrir „mikils háttar og
traustan varnaviðbúnað og ó-
biluga hernaðarlegia árvekni.“
Spurningin er aðeins, hvem
ig hentugast sé að koma hindr
uninni fyrir. Stefna Banda
ríkjanna í Víetnam er ein
aðferðin og kínverska ríkis-
stjórnin hefir ekki enn grip
ið beinlínis til valdbeitingar
gegn þeirri aðferð. Kínverj
ar hafa til þessa látið sér
nægja siðferðilegan og efna
legan stuðning við Norður-
Vietnama. Reynslan verður
meðal annars að skera úr
um, hvort þetta sé bezta að-
ferðin eða ekki.
EINN helzti annmarkinn á
sigri Bandaríkjamanna, —
jafnvel þó að sigur sé tak-
markaður við tryggingu sjálfs
ákvörðunarréttar Suður-Viet
nama, — er fólginn í stjórn
málalegum óstöðugleika í
landinu. Fyrir skömmu er
komin út ágæt bók, sem nefn
ist: „Að sigrast á uppreisn
kommúnista. Reynslan í Mal
aya og Vietnam". Höfundur-
inn, Sir Robert Thompson, lýs
ir þar greinilega þeirri hættu,
að tíðar breytingar á ríkis-
stjórn geti leitt til þess, að
ríkisstjórnin sem slík missi að
lokum öll tök. Ef til þessa
kæmi væru þar með úr
sögunni eðlilegar og óhjá
kvæmilegar stöðvar í barátt
unni við uppreisnir innan
lands.
í átökunum í Vietnam
byggja Bandaríkjamenn að
mestu á þeirri kenningu, að
ef Vietnam falli hljóti grann
ríkin einnig að falla. Hvern
ig um það fer veltur að
verulegu leyti á, hvenær það
yrði.
Ef Biandaríkjamenn hyrfu
frá Vietnam á næstunni, þrátt
fyrir gefin heit og áfallið mann
tjón, hlyti það að hafa veru
leg áhrif á mat manna í fram
tíðinni á öllum athöfnum
Bandaríkjamanna á megin-
landi Asíu. Allt vald varpar
skugga fram fyrir sig. Veldi
Pekingstjórnarinnar, með eða
án kjarnorkusprengju, yrði
þá hinn virki áhrifavaldur í
suð-austur Asíu. En ef nægur
frestur gefst er ekki ómögu
legt að hugsa sér, að einhver
ríki á þessu landsvæði geti
notið nokkurs raunverulegs
sjálfstæðis án þess að
að bandarískar eða vestrænar
hersveitir hafi bækistöðvar á
landi þeirra. Meðan á stríðinu
í Víetnam stendur tilheyrir
þetta fremur fjarlægri framtið
en þeim nútima, sem segja má
að náð verði til.
MEÐ ÞVÍ, sem sagt er hér
Framhald á bls. 15