Vísir - 04.03.1975, Blaðsíða 4

4
Vísir. Þriöjudagur 4. marz 1975
Góöar
Gdrrtait
Ýikv'.
f l'f
Bókamárkaðurínn
Í HÚSI IÐNAÐARINS VIÐ
INGÓLFSSTRÆTI
Flugfreyjur, eldri og yngri
munið 20 ára afmælisfagnaðinn i Vikinga-
sal Hótel Loftleiða fimmtudaginn 6. marz
kl. 19.00. Miðasala og borðapantanir að
Hagamel 4 þriðjudag frá kl. 1-5. Simi
26850.
Laus staða
Starf í Þjóðskjalasafni islands er laust til umsóknar.
Starfið er einkum fólgið I þvi að sinna afgreiðslu og vörslu
á lestrarsal.
Laun samkvæmt launakerfi starfsmanna rikisins.
Umsóknir með upplýsingum um menntun og starfsferil
skulu sendar menntamálaráöuneytinu fyrir 25. mars
næstkomandi.
Menntamálaráðuneytið 28. febrúar 1975.
Laus staða
Staða skjalavarðar i Þjóðskjalasafni tslands er laus til
umsóknar.
Laun samkvæmt iaunakerfi starfsmanna rikisins
Umsækjendur skulu hafa lokið háskólaprófi i sagnfræði
eða skyldum greinum.
Umsóknir um starf þetta með upplýsingum um nám og
starfsferil skulu sendar menntamálaráöuneytinu fyrir 25.
mars næstkomandi.
Menntamálaráðuneytið 28. febrúar 1975.
Stefán Jón Hafstein:
Bölvaður
verkalýðurinn
Um slœpingshótt íslenzkrar verkalýðs-
stéttar, leti hennar og kœruleysi
Geistleg skrif Dagrúnar nokk-
urrar Kristjánsdóttur á slöum
dagblaða nú að undanförnu hafa
vakið athygli og furðu mætra
manna. Hefur henni jafnvel
verið svaraö á jnaklegan hátt
þegar mönnum hafa blöskrað
mest skrif hennar.
1 dag, 24. febrúar 1975, lætur
hún birta eftir sig i dagblaðinu
Visi svo mikla endemis vitleysu
að svivirðu gegnir. Þar er ráðist
að islensku verkafólki af svo
mikilli fólsku að undirritaður
getur á engan hátt látið sliku
ósvarað þó liklegt sé að fleiri
veröi til.
Snemma i grein sinni, sem
Dagrún nefnir „Dansinn i
Hruna”, kemur hún upp um sitt
rétta eðli og á ekki afturkvæmt
úr þvi. Orðrétt segir hún: „Ég
tel, að til þess séu stjórnarvöld,
að þau STJÓRNI en láti ekki
stjórnast af misvitrum þegn-
um...” (Leturbr. undirritaðs).
Nálykt fasismans angar stæk
frá penna Dagrúnar þegar
minnst er á misvitra þegna. Ég
vil gjarnan spyrja Dagrúnu
þess hvort hún telji ekki stór-
hættulegt að láta „misvitra
þegna” kjósa til alþingis á fjög-
urra ára fresti. Telur hún ekki
að núverandi rikisstjórn sé ein-
mitt voðaverk misviturra kjós-
enda? Og um leið væri gaman
að fá að vita, hvað það er sem
skilur Dagrúnu Kristjánsdóttur
frá misvitrum þegnum þessa
lands. Það er ljóst að i greinar-
höfundi Dansins i Hruna leynist
einlægasti fasisti sem lengi hef-
um þorað að láta á sér kræla.
Krafan um STJÓRN án tillits til
„misviturra þegna” gæti allt
eins verið komin beint frá fóst-
bræörunum Hitler og Mússolini,
þeim sem tryggðu fasismanum
brautargengi með ómældum
hörmungum. Næst vikur
Dagrún að óstjórn á lslandi sem
er þarft umræðuefni og gott sé
það krufið til hlitar. Það gerir
Dagrún að sjálfsögðu ekki enda
ofrausn að ætla henni slikt. Hún
vikur að vinsældakapphlaupi
stjórnmálamanna og valda-
græðgi, þörf ádrepa.
Eftir að hafa fjallað um stund
um misvitra stjórnendur vikur
Dagrún að efnahagsaðgerðum
fyrri stjórnar og hefur þar á
mótaða skoðun sem og mörgu
öðru. Bæði skortir mig þrek og
kunnáttu til að rökræöa þau mál
við Dagrúnu enda að bera i
bakkafullan lækinn að f jalla um
hverjum hitt og þetta sé aö
kenna þegar að efnahag lands-
ins er komið. Grunar mig
reyndar að þar séum við i
grundvallaratriðum ósammála.
(Persónulega læt ég mér detta i
hug ráödeildarleysi eigerda at-
vinnutækjanna sem orsakar-
þátt.) Eftir að hafa látið vaða á
súöum um efnahagsmál nokkra
stund kemur Dagrún að þvi sem
hún telur vera „stærsta skyssa
sem gerð hefur verið”. Ekki
ræðst Dagrún á garðinn þar<aem
hann er lægstur, heldur vindur
sér beint að þvi sem hún telur
verst hafa verið gert bæði fyrr
og siðar, án tillits til rúms eða
tima. Það sem er henni svo mik-
ill þyrnir i augum er lögsetning
40 stunda vinnuviku verkafólks.
Telur þessi valkyrja islenskra
stjórnmála að lagaboð þetta
hafi sett atvinnurekendum
drápsklyfjar á heröar, svo mjög
að kikni þeir i hnjáliðunum. Það
getur vel verið að Dagrún
Kristjánsdóttir haldi þetta i al-
vöru. Kannski heldur hún lika
að i stærstu og finustu einbýlis-
húsum landsins búi menn sem
séu hinir sönnu öreigar okkar
lands. Kannski heldur hún að i
stærstu og eyðslusömustu bllum
þessa hrjáða'lands aki fátækir
hugsjónamenn i fórn fyrir al-
þýðu landsins. Kannski heldur
Dagrún Kristjánsdóttir allt
þetta, en hitt má hún vita aö
ekki er ,,launþega”stéttin á
sama máli.
Annað veigamikið óheilla-
skref telur Dagrún að hafi verið
stigið. Aukinn fritimi verka-
fólks. Raunar er það mikil firra,
og þaö vita allir nema Dagrún,
að halda þvi fram að vinnutimi
hafi styst við lögboðið. Reyndin
varð einungis sú að eftirvinna
jókst enda öllum kunnugt að
laun verkamanns fyrir 40
stunda vinnuviku sjá engri fjöl-
skyldu farborða.
A hinn bóginn er fróölegt að
sjá á prenti skoðanir Dagrúnar
Kristjánsdóttur á þvi hvernig
verkafólk ver tómstundum sin-
um. Fyrst setur hún upp reikn-
ingsdæmi þar sem hún kemst að
þvi að af 168 timum á viku sé 128
eytt i svefn og aðra hvild. (Auð-
vitað er niðurstaðan alröng þar
sern forsendan, 40 stunda vinnu-
vika, er ekki fyrir hendi). Siðan
segir þessi mikli kvenskörungur
orðrétt: ,,... og ef ekki er verið
að vinna, þá hlýtur fólk að taka
annað til bragðs, og þaö eru
skemmtanir og ferðalög, sem
þá er um að velja, drykkju-
skapur, innbrot, misþyrmingar
og morö, bilþjófnaðir, smygl,
eiturlyf og eyðileggingaræði.
Það þarf mikia peninga tii að
geta stundaö hið svokallaða
„menningarlif” og svo virðist
sem peningana þrjóti æði oft,
fyrst svo margir gripa til
þjófnaöa, innbrota og smygls,
til aö standa straum af út-
gjöldunum.”
Það er nú það. Það var þá
bölvaöur verkalýðurinn sem
stendur á bak við skálmöldina.
Iöjuleysingjarnir sem reyna aö
finna sér eitthvað að dútla við.
Hvað gerir Dagrún Kristjáns-
dóttir i fristundum sinum? Stel-
ur hún bilum, smyglar eiturlyfj-
um, skvettir hún málningu á
listaverk eða stundar hún
kannski ekkert menningarlif?
Reyndar er það rétt að peninga
verkafólks þrýtur æði oft, og þá
er illt i ári. En Dagrún þarf ekki
að kviða peningaleysi þvi hún
kann svo sannarlega ráð við öllu
sliku.
Ahrif lagasetningar um 40
stunda vinnuviku sér Dagrún
gjörla og rekur i áhrifamiklum
liðum sem nú verða raktir og
svarað. Dagrún segir: ,,i l'yrsta
lagi lamað fjárhagslegt öryggi
og greiðslugeta margra fyrir-
tækja...” Enn hefur enginn orð-
ið var við það að fyrirtæki geti
ekki greitt eigendum sinum
flughátt kaup og ýmis friðindi
sem skila sér misjafnlega vel á
skattskýrsluna. Greiðslugeta
margra fyrirtækja hefur að
undanförnu getað séð fyrir
kaupum á einbýlishúsum,
einkabilum og utanlandsferðum
eigendanna. A meðan það er
hægt, fer ekkert fyrirtæki á
hausinn eins og Dagrún óttast.
í öðru lagi telur hún að at-
vinnuöryggi verkafólks sé stefnt
i voða. Það tel ég rétt. En ekki
vegna styttingar vinnuvikunn-
ar. Það viröist sem sé þrálátur
fylgifiskur efnahagskerfisins aö
samdráttur og kreppa riða yfir
það öðru hverju. óstjórn at-
vinnutækjanna er þar nærtæk-
ari orsök en stutt vinnuvika. í
þriðja lagi segir Dagrún
...stóðst ekki sú áætlun að
launþegar gætu lifað af 40
stunda vinnuviku, nema með
stórhækkuöum launum, sem
gerðu launagreiöendum ókleift
með öllu að halda rekstrinum
gangandi.” Það er rétt að
„launþegar” geta ekki lifað af
40 stifctida vinnuviku. Hvað þeir
taka til bragðs þegar svo er
komiö höfum viö Dagrún sina
skoðunina hvort á, hún telur
„launþega” gripa til glæpa, ég
tel raunar að þeir bæti við sig
vinnu. Siðan lagasetningin var
gerð hefur Dagrún orðið vör við
óvenjulegan fyrirtækjadauða.
Ég skora á hana að sanna það. I
fjórða lagi telur Dagrún að al-
menn neysla og eyösla hafi auk-
ist meö auknum fritima. Dag-
rún telur að verkamaður sem
ekki geti lifað af tekjum sem 40
stunda vinnuvika gefur, noti fri-
timann til eyðslu! Raunar var
Dagrún búin að benda á hvað
verkafólk gerir i tómstundum
en að þvi leyti tekur hún ekki
einu sinni sjálfa sig trúanlega.
Mótsagnirnar i grein Dagrúnar
hrópa til lesandans i nekt sinni.
Enn fer Dagrún á kostum og
söðlar um til fyrri kenningar um
glæpamennsku verkalýðsins.
Orðrétt: {, 1 fimmta lagi leiðir
slæpingsháttur til leti og kæru-
leysis, sem gjarnan breytist til
þess sem enn verra er, alls kon-
ar afbrot...” Þar með eru kenn-
ingar hennar upptaldar enda
öllum landslýð fyrir bestu að
linni. Ekki veit ég hvað Dagrún
Kristjánsdóttir starfar, en helst
gæti ég trúað að hún ræki fyrir-
tæki. Einhverra hagsmuna hefir
hún a.m.k. að gæta með at-
vinnurekendum sem knýja hana
til að hella svo úr skálum vand-
lætingar sinnar á verkafólki. En
þab verð ég að segja henni að
ekki tel ég að verkafólk, eða
launþegar eins og hún kallar
það, sé önnum kafið við sóun
eða myrkraverk 72 tima vik-
unnar eins og Dagrún reiknar
út. Þvi siöur tel ég að glæpaverk
séu framin vegna þess að fólk
almennt vinni ekki nóg. Glæpa-
menn eru skilgetin afkvæmi
samfélagsins. Það brenglaða
gildis- og siðferðismat sem i
samfélaginu rikir verður ekki
læknað með þvi að láta fólk
þræla sér út uns það hnigur út
af, of örmagna til að hefja glæp-
ina. Og að lokum: Hættulegustu
glæpamennirnir leynast e.t.v.
þar sem Dagrúnu uggir sist.
Þeir sem lifa á vinnu annarra,
snikja á þjóðarlikamanum,
mergsjúga þá sem minnst mega
og skella skuldinni á aðra. Það
eru hættulegustu glæpamenn-
irnir. Þeir sem stunda glæpi
gegn samféiaginu.