Vísir - 22.09.1975, Blaðsíða 2

2
Vísir. Mánudagur 22. september 1975.
visntsm:
Við
hvað
ertu
hrœddastur
(hrœddust)?
Már Gvavarsson, nemi með
meiru: — Ég er liklega hrædd-
astur við það að vakna dauður
einn morguninn.
Pétur Rafnsson, framkvæmda-
stjdri: —Ég er hræddastur við þig
(blaðamannsgreyið) þegar þú
spyrð svona spurninga.
Yaga : — My own ego (Mitt eigið
,,egó”„ sem erfitt er að þýða á is-
lenzku, nema sem — ,,ég”ið i
sjálfum mér, eða mitt eigið stóra
ég).
Óskar Magnússon, vinur blóm-
anna: — Virginiu Wolf.
Lúlú Hreiðarsdóttir, nemi-.' —
Drauga. Ég er lika hrædd við
skattinn.
Sigrún Jóhannesdóttir, nemi: —
Próf.
íslenskt og gamalt
máltæki segir: Hver er
sinnar gæfu smiður.
Víst er um að sannindi
þess eru mikil. Oft
verður mér hugsað til
þessa orðtaks þegar ég
sé marga góða sál af-
vegaleidda í heiminum
og enda i örvæntingu
vegna þess að val
hennar hefir verið út á
glæfrabrautir eiturefna
i stað heilbrigðs lifs. Og
þó er annað máltæki,
sem segir: í upphafi
skal endirinn skoða.
Það er talað um að vanti
meiri fræðslu, meiri fræðslu I
áfengismálum, meiri fræðslu
um áhrif tóbaks og eiturefna-
notkun. Hvílík afsökun! Er ekki
fræðslan deginum ljósari? Sjá-
um við ekki á hverjum degi
skuggamyndir þess hvernig
þessar eiturnautnir leika vini
okkar og félaga? Og hver veit
hvað gerist svo um nætur? Hver
telur öll þau tár sem þá falla af
völdum þessara eiturefna? Það
var fyrir löngu að áfengið var
kallað tár. En það sannnefndi!
Það eru sannarlega framleidd
mörg tár af völdum þess.
Við sem höfum verið svo
heppnir að villast ekki inn á
leiðir eiturnautnanna höfum
mikið þakkarefni fram að
flytja, og þvi er það að eitthvað
það besta sem okkur fellur i.
skaut er þegar við getum beint
einhverjum öðrum inn á heil-
brigðari slóðir.
Það er oft i lifinu að við stönd-
Einkennilegt
hversu margir
feta þann veg
um i þeim sporum að verða að
velja eða hafna. Þá er spurning-
in: Hvort er nú betri brúnn eða
rauður? Hvað fær maður út úr
þvi að fylgja þessu eða hinu?
Fylgir þú kristilegri lifshug-
sjón og bindindishugsjóninni,
geturðu verið öruggari um
sanna lifsgæfu, betri heilsu,
færri tár, meiri velmegun. Þú
getur lika gengið I þá
björgunarsveit sem leggur fram
liðsinni sitt til að leiðbeina sam-
tið sinni, og hvaða hamingja er
meiri en hjálpa öðrum inná
heillavænlegri lifsbrautir.
Þessi vegur er að visu upp i
móti og erfiður, en sannasta
hamingjan veitist I gegnum
baráttu. Hinsvegar er leiðin nið-
ur á við. Hvað býður hún og
hvar endar hún? Þvi er ekki
erfitt að svara. Allt neikvætt i
mannlifinu er þar i samfylgd.
Er þá ekki einkennilegt hversu
margir feta þann veg, hversu
margir verða viljalaus verkfæri
i höndum vimugjafa, láta
skeika að sköpuðu, berast með
straumnum?
Nei, valið er ekki erfitt.
Hitt er aftur á móti á að lita að
breiðari vegurinn á sér furðu-
lega vegvisa, og auðvald eitur-
efnanna er sterkt og það finnur
altaf leiðir til að ná istöðulitlum
sálum á sitt vald.
En valið er létt. Heilbrigður
maður valur heilbrigða leið.
Og þeir sem trúa á lifið trúa
þrvi um leið að myrkraöfl heims-
ins lúti i lægra haldi. En þvi
miður er langt i land, en þvi
fleiri sem leggja hönd á plóginn,
þvi meiri sigur.
Vinur minn. Hvora leiðina
viltu fara? Hvort leggur þú þvi
lið sem liggur til hamingju ein-
staklinga eða þvi sem fjölgar
tárum? Þetta er spurning dags-
ins. . ..
Arni Helgason
Að endurf œðast
— sem hundur
Verksmiðjustúlka
hringdi.
Við vorum hérna nokkrar
verksmiðjustúlkur að spjalla
saman um hunda I kaffitiman-
um okkan Við komumst að
þeirri niðurstöðu að það gæti
ekki verið rétt eða jafnvel lög-
legt að vera alltaf að auglýsa
hunda til sölu I öllu þessu
hundabanni.
Ég er svo sem ekkert að am-
ast við þessum greyjum, hundar
eru allt i kringum mig, en ekki
vildi ég vera hundur og vera
lokuðinni og'fá svo bara að fara
út að pissa I bandi.
Alltaf er verið að tala um
endurfæðingu. Ég óska þess
bara að þetta fólk, sem fer
svona með hundana slna endur-
fæðist sjálft — sem hundar.
J3C8E .. /*“
*!— ■aar'—■“
Strætófarþegi hringdi.
Það var mikið af fólki I strætó
I vagni númer 2 i sjöferðinni á
þriðjudaginn var. Bilstjórinn
þurfti oft að bremsa, sem kom
þó ekki að sök, þvi að við far-
þegarnir gátum ekki dottið
nema hvorir á annan.
Vagnstjórinn var nefnilega
ekki með hugann við að keyra,
heldur var hann að tala við ann-
an strætisvagnabllstjóra, sem
stóð frammi i hjá honum. Létu
þeir móðapn mása, vægast sagt.
Ekki tók betra við á Hlemmi.
Þá kom þriðji vagnstjórinn inn
(sá var brúnklæddur, hinir voru
bláklæddir). Nú var talað enn
meir. Við Mjólkurstöðina gat ég
ekki orða bundizt og spurði
hvort þeir sæju ekki skiltið þar
sem á stóð: Samræður við vagn-
stjórann bannaðar. Eina svarið
STRÆTÓBÍLSTJÓRI
EKKI MEÐ HUGANN
VIÐ STARFIÐ
sem ég f.ékk var hlátur. Mér finnst að þessir bilstjórar
Ég sagði þeim þá að ég myndi hafi sýnt vitavert kæruleysi.
tala við forstjórann, sem ég og Þeir bera ábyrgð á lífi og limum
gerði. annars fólks. Ekki bara á slnu.”
Hvert á
hún
amma að
snúa sér?
Ung stúlka hringdi:
,,Hún amma mln hefur leigt
Færeyingi herbergi I tvö ár.
Hann kom með eitthvað af bús-
lóð svo sem eins og gerist og
gengur en sjálfur hefur hann lit-
ið sem ekkert sézt. Hins vegar
borgaði hann leiguna alltaf
reglulega.
Nú bregður hins vegar svo við
að engin greiðsla hefur komið
frá honum i 5 mánuði. Þegar
amma fór að spyrjast fyrir um
náungann, kom I ljós að maður-
inn var farinn til sins heima-
lands.
Hún þarfnast auðvitað pen-
inganna sem maðurinn skuldar
henni. Það sem i herberginu er
nægir að öllum likindum ekki
fyrir leigunni þótt það væri selt.
Eða má hún selja það?
Hver er réttur ömmu minnar.
Hvert á hún og hennar likar að
snúa sér?”