Vísir - 30.12.1975, Blaðsíða 4

4
Þriðjudagur 30. desember 1975. VTSIR
Bandariska timaritið Newsweek ætlaði að
gera Sameinuðu þjóðunum einhver skil i
grein. Ritstjórarnir komust að þeirri niður-
stöðu að það væri svo yfirgripsmikið verk að
þaðværi nær óframkvæmanlegt.
Einhverjum datt i hug að láta teiknarann
Ranan Lurie vinna verkið. Lurie gerði það
og tindi til það sem honum fannst markverð-
ast.

mm iy m
Uæil - rmmi
í’ÆjfV/irTÍr—1W ’IMIS
Brunabillinn
Þetta er brunabíll
Sameinuðu þjóðanna og hann
er kannski einkennilegasti
brunabil i heimi. Það er Dodge
árgerð 1950. Þegar ég kom þar
fyrst hafði honum verið ekið
1.482 milur. Þegar ég kom
aftur þrem vikum siðar hafði
honum verið ekið 1.482,3
milur.
Þetta er mjög skrýtinn
brunabill sem tilheyrir mjög
skrýtnu brunaliði. Hann má
ekki fara útfyrir landareign
Sþ, þannig aðlengsta ferð sem
hann getur farið I er hálf mila
— báðar leiðir.
Það er engin sirena á biln-
um. Opinbera skýringin er sil
að það gæti valdið ofsa-
hræðslu. Min skýring er sú að
það kviknar ekki I hjá Sþ. A
siðustu 25 árum hefur aðeins
fimm sinnum komið upp eldur
I húsum Sameinuðu þjóðanna.
Sfðast varþað 1963, þegar eld-
ur kom upp i ruslafötu.
Samt sem áður eru fjórtán
slökkviliðsmenn á fullum
launum hjá Sameinuðu þjóð-
unum. Þeir hafa hver um sig
um fimmtán þúsund dollara á
ári i laun (aukavinna ekki
reiknuð með)
Þetta eru allt elskulegir
fyrrverandi New York
brunaliðsmenn sem eru sestir
I helgan stein. Þeir lita svo á
að þeirra aðalstarf sé að koma
I vegfyrirbruna. Ogef þú litur
á það frá því sjónarmiði
verður þú að viðurkenna að
þeim hefur gengið nokkuð vel.
— Hvað gerið þið allan
daginn? spurði ég Ed Miale,
sem hefur verið i slökkviliðinu
i fimm ár. Hann hugsaði sig
um en sagði svo að þeir hefðu
öðrum verkefnum að sinna en
berjast við elda. Ef til dæmis
einhvern vantar pipu-
lagningamann, hringir hann i
slökkviliðið, sem hringir i
pípulagningamann.
Eöa ef einhver dettur og
fótbrotnar. Þá er hringt i
slökkviliðið, sem hringir i
lækni.
S^wnnrn,

fiiip 1 r
rj
1 l ■/
Wmm»S/k i C Siír
W rjjf í!Sj\Sg|
Tómstundir
Hvað gera fuiltrúarnir lijá
Sameinuðu þjóðunum þegar
þeir eiga fri? Og þegar þeir eru
ekki að „mála New York
rauða?” (Sú tóinslundaiðja er i
sérlegu uppáhaldi hjá kinverj-
um og rússum ). Þeir spila á spil
i sctustofunni.
Það er ekki óalgehgt að sjá
háttsetta fulltrúa spila við lyftu-
viðgerðamenn Sameinuðu þjóð-
anna. Sá orðrómur er á kreiki
að einn lyftumannanna hafi ver-
iö geröur prins f einu rikj-
anna við Persaflóa, eftir að hon-
um gekk sérlega vel I Rommý.
Spilararnir hér á myndinni báðu
um að þjóðerni þeirra yrði hald-
ið leyndu. Viðgerðarmaðurinn
viðurkenndi þó að hann væri frá
Brooklyn.
■'/////.W///////b.
^'//////////A"'

4/'"" JH \ . 1 fi i j
öryggisvöröurinn
Aðalritarinn býr i glæsilegri
ibúð i Sutton Place i Manhattan.
Hann labbar alltaf i vinnuna.
öðru hvoru, þegar hann er á
leiðinni, vikur sér að honum ein-
hver New York búi sem þekkir
hann af sjónvarps- og blaða-
myndum. Hann spyr auðvitað
dæmigerðrar New York
spurningar? „Hvar er öryggis-
vörðurinn þinn?” Waldheim
bendir þá jafnan á kjöltu-
rakkann sinn.
Hugleiðslu-herbergið
í hinni risastóru SÞ byggingu
er pinuiitiö hugleiðsluhcrbergi.
Þangað geta menn labbað sig,
sest niður og (vonandi) hugsað
djúpt og alvarlega, við ljós frá
boxi sem minnir á geimferð. A
myndinni er það italski fasta-
fulltrúinn sem þar situr, en
þessi góðlega skúringakona er
að velta fyrir sér hvenær hún
geti hyrjað að skrúbba gólfið.