Vísir - 30.12.1975, Blaðsíða 10

10
Þriðjudagur 30. desember 1975. VISIR
i Vísi i gær birtist fyrsta viötal af
þremur viö A.A. félaga. Hér koma
hin tvö, rætt er viö eina konu og einn
karlmann um drykkjusögu þeirra og
hvers vegna þau eru i A.A. samtök-
„Ég er alin upp vestur i
Dýrafirði og starfaði þar i
stúku og var alveg ú móti vini,
og það viðhorf mitt hélst alveg
fram á fullorðinsár. Raunar
vildi ég aldrei drekka þótt ég
yrði alkóhólisti.
Síðan kom að þvi að ég flutt-
ist hingað suður, gifti mig og
eignaðist börn og heimili. Ég
helgaði mig alveg börnunum
og heimilinu og framan af var
aldrei notað áfengi hér.
Þegar stelpan okkar var sjö
ára byrjaði maðurinn minn að
smakka vin. Ég varð alveg æf
út af þvi, bannaði honum að
hafa það um hönd hér heima
og neitaði honum um að koma
heim með félaga sina ef þeir
voru við skál. En aftur á
móti vildi ég að heimilið stæði
alltaf opið fyrir kunningja
mina að vestan, jafnvel þótt
þeir væru drukknir. Þetta
fannst manninum minum ein-
kennilegt viðhorf og ég sé það
núna að þetta var mjög
heimskulegt af mér.
Hann fór að drekka meira,
en alltaf utan heimilis en kom
svo drukkinn heim og ég tók
illa á móti honum.”
Ég byrjaði að drekka
með manninum min-
um.
Nú, börnin uxu upp eins og
gengur, giftu sig og fóru að
heiman. Þá fyrst byrjaði ég að
drekka.
Við áttum bæði hjó'nin við
sjúkdóm að striða, ég vann
mikið, börnin voru farin og
mér fannst tómlegt og byrjaði
VILDI
að fá mér glas á kvöldin með
manninum minum.
Fyrstu árin drakk ég mjög
litið, en keypti samt alltaf vín
á hverjum föstudegi til þess að
vera viss um að eiga eitthvað.
Siðan fór þetta að verða oftar
og oftar, ég varð veik, sonur
minn lenti i skilnaði og ég leit-
aði alltaf á náðir brennivíns-
ins. Og þar kom að við vorum
bæði hjónin orðnir alkóhólist-
ar.
Alkóhólisti getur alltaf fund-
ið eitthvað til að drekka út á,
ef eitthvað gekk vel þurfti að
halda upp á það, ef eitthvað
blés á móti þurfti að drekka út
af þvi.
Við þurftum bæði að hætta
að vinna vegna heilsuleysis,
en alltaf var hægt að útvega
sér vín þótt peningarnir væru
litlir. Við áttum mikið bóka-
safn, en seldum það mest allt
smátt og smátt.
Skammaðist min fyrir
að vera drykkjusjúkl-
ingur.
Ég hugsaði aldrei út i það að
ég væri að gera öðrum neitt
illt. Börnin min fréttu það utan
að sér að ég væri farin að
drekka, þvi að það vantaði
ekki að sögurnar gengju.
Ég veit þau töku það nærri
sér og eins faðir minn sem var
alla tið stúkumaður. Ég bann-
aði börnunum að koma i heim-
sókn með barnabörnin, ég
vildi ekki að þau sæju mig
drukkna. Ég skammaðist min
alltaf fyrir að viðurkenna það
vor atvinnudrykkju-
,,Ég held ég hafi verið 19 ára
þegar ég byrjaði að drekka.
Þá fórum við sanian
kunningjarnir um helgar og
keyptum okkur flöskur.
Ég vissi i upphafi að það
væru likur á þvi að ég gæti
orðiö drykkjumaður. Ég átti
marga bræður og þeir af þeim
sem drukku, drukku mikið.
Sem unglingur varö ég fyrir
óþægindum af þessu og þetta
hélt mér frá vini framan af.
Ég trúlofaðist, fékk ágæta
stöðu i verslun, en drykkju-
skapurinn jókst. Ég drakk um
helgar, siðan bættust mánu-
dagarnir við og svo þriðjudag-
arnir og endar vikunnar fóru
að ná saman.
Eftir 3-4 ár fóru timbur-
mennirnir að þjaka mig, ég
varð taugatrekktur, og mér
fannst róandi að fá mér glas.
Ég fór að hafa létt vin með
mér i vinnuna og drakk lika
þar. Vinnan fór að fara i taug-
arnar á mér, mér fannst öll
þvingun vera i samhandi við
hana.
A þessu timabili fór
kærastan frá mér og ég var
auðvitaö aumur yfir þvi. Á
endanum sagði ég upp vinn-
unni áður en ég y rði rekinn, og
þá fannst mér ég hafa nægi-
legt frjálsræði.”
Iieimilislaus og
sló pening fyrir vini
„Næstu tvö þrjú árin var ég
i lausavinnu, vann tvo til þrjá
daga fyrir vini og fór siðan á
fylliri. Ég sleppti húsnæðinu
sem ég hafði og seldi smátt og
smátt allt sem ég átti til að
kaupa brennivin.
Siðast drakk ég 400 daga
samfleytt, var orðinn svokall-
aður róni, atvinnumaður i
maður
rom
drykkjunni. Ég lá uppi á syst-
kinum minum, eða átti
hvergi heima, sló lán fyrir
áfengi, sem ég var ekki borg-
unarmaður fyrir.
Þetta kom auðvitað niður á
minum nánustu, eins og ævin-
lega með drykkjumenn, fjöl-
skyldan veit ekki hvar maður,
er, hvenær maður birtist, eða
hvort maður er dauður eða lif-
andi.
Ég reyndi að fara einn túr á
togara, en þegar ég hafði ekki
vinið, varð ég veikur, fékk
delerium tremens og var rétt
að ná mér þegar stimt var i
land.”
Delerium tremens
i átta sólarhringa
,,A endanum hirti lögreglan
mig útúrdrukkinn uppi á
Arnarhól. Ég hafði tvívegis
áður verið tekinn fyrir ölvun,
og nú var ákveðið að ég skyldi
sitja af mér sektirnar.
Ég varð hræddur vegna þess
sem kom fyrir á togaranum,
varaði þá við og sagði þeim að
ég yrði veikur. Enda fékk ég
delerium tremens og var
fluttur inn á Kleppsspitala, og
var með óráði i átta sólar-
hringa.
Ég man vel hvernig mér leið
meðan á þessu stóð. Ýmist leið
mér vel, heyrði alls konar
undarlega músik, eða mér
fannst sækja að mér flugur,
tigrisdýr og alls konar kvik-
indi og varð ofsalega hræddur
og reyndi að fela mig. Stund-
um fannst mér foreldrar min-
ir, sem þá voru dánir, vera að
fylgjast með mér i einhverri
svallveislu, ég varð fyrir alls
konar ofskynjunum.
Loksins rankaði ég við mér,
og þegar ég áttaði mig á þvi
hvar ég var féll mér það mjög
illa. Ég varþarna i rúma viku
i viðbót, en var svo fluttur á
Flókadeildina. Á þessum tima
byrjaði ég að hugsa um
hvernig ástandið var orðið og
hversu hætt ég var kominn, og
ákvað að reyna að hafa mig
upp Ur drykkjunni.”
Hvers vegna þurfti
ég að verða
alkóhólisti?
„Fyrst i stað komst ekki
annað að hjá mér en fögnuður
yfir þvi að vera enn á lifi og
geta talað við fólk.
Ég var alveg i rúst bæði
andlega og likamlega, auk
þeirrar niðurlægingar sem ég
hafði komið mér i. Svo fór ég
að velta fyrir mér hvers vegna
ég hefði farið svona illa hvaða
ástæður hefðu legið fyrir þvi
að ég drakk mig alvg niður á
botninn.
Mér fannst einkennilegt að
eftir niu ára drykkju væri ég
orðinn drykkjusjúklingur, en
kunningjar minir sem byrjuðu
jafnvel á undan mér höfðu
sloppið.
En alkóhóiismi er sjúkdóm-
ur, ég hefði alveg eins getað
verið berklasjúkiingur eða
eitthvað annað, en ég varð
drykkjusjúklingur og ég varð
að sætta mig við það. Ég hafði
oft reynt að hætta i einn
mánuð, tvo mánuði eða eitt-
hvað. Stundum stóðst ég það,
en ég byrjaði alltaf aftur.
Ég hafði verið á Bláa
bandinu og viðar, og þar hafði
ég heyrt ýmislegt um A.A.
samtökin. Flestu af þvi
gleymdi ég aftur, mér fannst
þetta ekki vera fyrir mig, ég
var ekki reiðubúinn þá til að
viðurkenna að ég væri
drykkjumaður.
En nú fór ég að rif ja upp eitt
og annað um þessi samtök, og
afréð að kynnast þeim nánar.
Eitthvað verður
að koma i staðinn
I eitt ár sótti ég A.A. fundi.
Mér leið vel á fundunum, það
var léttir að geta talað um sin
vandamál við þá sem skyldu
þau og áttu við sama vanda að
striða,
Þegar drykkjumaður hættir
að drekka verður hann að fá
eitthvað i staðínn i það tóma-
rúm sem myndast. A þetta
benda A.A. samtökin og reyna
að hjálpa honum til þess.
Nú hef ég ekki smakkað vin-i
fimmtán og hálft ár, en fyrstu
tvö árin iangaði mig i vin á
hverjum degi. Siðan fór að liða
lengri timi milli þess sem
þessi ilöngun ásótti mig, og nú
orðið langar mig aldrei til
að drekka. En ég vil ekki
gleyma þvi að ég er
alkóhólisti.
Stuttu eftir að ég sneri við
blaðinu, kynntist ég núverandi
konu minni, við giftum okkur
ogeignuðumst börn. Þegar ég
byrjaði að vinna aftur fór ég
fyrst i útivinnu, en eftir hálft
ár var mér boðin versknar-
staða aftur, og þá hætti ég að
rækja A.A. fundi þar sem þeir
rákust á minn vinnutima.
Ég var samt alltaf meira
eða minna i tengslum við sam-
tökin aðallega i gegnum aðra
alkóhólista. Arið 1968 skipti ég
um vinnu og siðan hef ég
starfað i samtökunum, af þvi
ég vildi gera gagn og segja
mina sögu ef hún gæti orðið
einhverjum til hjálpar.
Það er enginn
svo vonlaus að
hann geti
ekki reynt.
Það er enginn svo illa farinn
að hann geti ekki reynt, ef
hann hefur einhverja löngun
til þess.
Það getur raunverulega
enginn læknað drykkjumann
nema hann sjálfur, en með
góðum stuðningi hefur hann
mikla möguleika.
En það er ekki átakalaust.
Ég var kominn alveg á botn-
inn, en nú virðist fólk koma
yngra inn i samtökin, áður en
allt fer i kaldakol. Mesti styrk-
ur minn er að ræða við aðra
alkóhólista, og miðað við þá
aðstöðu sem drykkjumenn
búa við, vil ég ekki hugsa þá
hugsun til enda, hvað um mig
hefði orðið ef A.A. hefði ekki
verið til.” —EB