Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1931, Blaðsíða 11

LESBÓK MORÖUNBLAÐSINS
39ó
allar upp á heyið til mín, og
þá sannfærðust þær um það, að
haglbylur væri í aðsigi. í mesta
flýti leystum við hestana frá
vögnunum, tókum af þeim ak-
týgin og sleptum þeim svo, því
að fyrir haglbyl stenst enginn
hestur. Tryltir æða þeir und-
an ofviðrinu og lina ekki á
sprettinum fyr en það er um
garð gengið.
Nú voru góð ráð dýr um það
hvernig við *ættum að forða
okkur sjálfum, því að haglbyl-
ur lemur alt niður, sópar öllu
burtu, sem verður á vegi hans.
Ekki þorðum við að leita skjóls
undir nýju heyunum, því að
líklegt var að bylurinn mundi
feykja þeim um koll og þá
áttum við á hættu að verða
undir heyinu og kafna þar.
— Það er gamalt fyrninga-
hey svo sem einni enskri mílu
hjer vestar. Það hefir staðið þar
í þrjú ár, sagði ein af dætrum
Mc. Lean. Jeg er viss um að
bylurinn feykir því ekki um
koll.
Uppástungan var góð. Hest-
arnir voru á beit rjett hjá okk-
ur. Hvert okkar hljóp nú á bak
sínum hesti og svo riðum við í
loftinu þangað sem fyrninga-
heyið var, en hinir hestarnir
eltu okkur. Þegar þangað kom,
ljetum við hendur standa fram
úr ermum að grafa geil inn í
heyið, þar sem við gætum leit-
að skjóls. Og brátt tókst okk-
ur að grafa svo stóra geil, að
við komumst þar fyrir öll sjö.
Það mátti ekki tæpara standa
því að í sama bili skall hagl-
bylurinn á. Fyrst kom nístandi
kuldagustur, eins og á Þorra
og um leið heyrðum við hvin
mikinn í lofti. Hestarnir gerð-
ust óróir, snugguðu upp í vind-
inn og dingluðu eyrunum. Þeir
fundu, að hætta var í nánd.
Svo komu fyrstu höglin, og
í sama bili skall ofviðrið og
bylurinn á með þvílíkum kyngi-
krafti að það var engu líkara,
en að öllum illum öndum lofts
og láðs hefði verið slept laus-
um. Það hvein, öskraði og dun-
aði í loftinu, og jörðin skalf
er bylurinn lamdi hana af ó-
mótstæðilegu afli með glerhörð-
um höglunum, sem voru a
stærð við kríuegg. Tryltir af
ótta og lamdir áfram af of-
viðrinu þutu hestarnir eitthvað
út á sljettuna. Það varð dimt,
svo að við sáum ekki neitt, en
við heyrðum hvernig bylurinn
reif upp trje með rótum og
slöngvaði þeim langar leiðir.
Eftir stundarfjórðung var
ofviðrið gengið um garð. Það
lygndi aftur í skjótri svipan
og sólin skein i heiði. Haglbyl-
urinn hjelt drynjandi til suð-
vesturs, með dauða og eyði-
leggingu í för með sjer.
Við skriðum út úr skjóli okk-
ar og virtum fyrir okkur við-
urstygð eyðileggingarinnar. All-
ar engjarnar voru þaktar hagl-
skafli, sem var fet á dýpt. Viðs
vegar um sljettuna stóðu upp
úr snjónum svartir trjábolir
með brotnum og blaðlausum
greinum. Var engu líkara en
að trjen hefði orðið fyrir stór-
skotahríð. Flestum nýju heyj-
unum hafði stormurinn feykt
um koll. Hestar okkar voru
horfnir. En hingað og þangað
um sljettuna lágu dauðir hjer-
ar og akurhæns.
Við litum hvert á annað og
öllum var sama í hug: Skyldi
haglbylurinn hafa farið yfir
alla landareignina? Þá hefði
frú Mc. Lean orðið öreigi á
einum stundarfjórðungi. Korn-
ið á ökrunum hefði sópast
bui'tu, grasið á engjum og bit-
högum saxast sundur, kálfar og
folöld strádrepist, alifuglarnir
tvístrast út í veður og vind.
Hrygg og þögul lögðum við
á stað heimleiðis, fótgangandi.
En ekki höfðum við langt farið
er á móti okkur kom fólk að
heiman, og reið í loftinu.
— Hvernig líður ykkur? Slös-
uðust þið ekki í haglbylnum?
spurði það undrandi.
— Nei, okkur líður vel. En
hvernig líður heima?
Þar leið öllu vel. Haglbylur-
inn hafði aðeins farið yfir engj-
arnar. Annars staðar í landar-
eigninni hafði hann ekki gert
Ungfrú Anna Rutz,
sem að undanförnu hefir leikið
hlutverk Maríu meyjar í helgileik-
unum í Oberammergau, hefir nú
ger.st vinnukona á bœ í Sussex
í Englandi.
neitt tjón. Heima hafði verið
glaða sólskin allan tímann.
Við hrósuðum happi út af
því að svo vel skyldi hafa tek-
ist til.
Tjónið var ekki meira en
viku aukavinna við að setja upp
heyin aftur. Og tveir af hest-
unum okkar fundust aldrei.
Þúsundir manna mistu al-
eigu sína þennan dag, á því
svæði, er haglbylurinn fór yf-
ir og lagði alt í auðn.