Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.1936, Síða 4

148
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ur, var orðinn nokkurs konar
próventukarl hjá Kristjáni Þor-
grímssyni. Hann var farinn að
ganga í barndómi, en jafnan ölv-
aður. Einu sinni settust gárungar
að honum í Hótel ísland og töldu
honum trú um það, að hann væri
ekki Halldór Guðmundsson held-
ur Kristján Þorgrímsson. Ber nú
Kristján þarna að og lieilsar Hall-
dóri með nafni. ,,Jeg lieiti ekki
Halldór; jeg heiti Kristján Þor-
grímsson“, svaraði hinn í fullri
alvöru.
LÆKNIRINN VARÐ AÐ
BÍÐA FRAM Á NÆTUR
EFTIR SLÖSUÐUM
MÖNNUM.
í Hótel ísland var liin svo
nefnda „Svínastía“. Þar feúgu
menn brennivín fyrir lítið verð, og
var ekki lokað fjrr en klukkan 12.
Var þar þá oft all sukksamt, eink-
um á laugardagskvöldum. Þau
kvöld var þýðingarlaust fyrir
mig að ganga til hvílu áður en
lokað var, því að altaf komu ein-
hverjir þaðan meira og mi .
meiddir.
Lf INS var á sunnudagskvöldum
■*“* að jeg mátti ekki hátta fyr
en fólk var komið úr útreiðar-
túrum. Þeir voru helstu skemtanir
bæjarbúa á sumrin. Komu margir
meiddir úr þeim, vegna þess að
þeir höfðu dottið af baki, eða
hestarnir dottið með þá. Var þá
eins og nú, að umferðarslysin
gerðust á vissum stöðum aðallega,
og langflest í Rauðarártröðunum.
Var þar dálítil brekka og altaf
sleipt í tröðunum og þe'gar menn
riðu geist í þær, skrikuðu hestum
fætur, eða bnutu, og urðu þá þrá-
faldlega slys að því.
LJELEGIR FARARSKJÓT
AR Á LANGRI LEID.
Bæjarmenn áttu þá margir
góða hesta, en í nærsveitunum
voru þá engir almeúnilegir hestar
til. Hjeraðslæknisumdæmið náði
þá yfir Kjós, Kjalames, Mosfells-
sveit, Reykjavík, Seltjarnames,
Álftanes, Hafnarfjörð og suður
í Hraun. Og þá voru ve'gir svo
að ekki var farið öðm vísi en á
hestum. Komst jeg þá oft í vand-
ræði er jeg var sóttur upp um
sveitir, vegna þess hvað komið
var með slœma hesta. Einu sinni
um haust var jeg sóttur til konu
í bamsnauð upp í Mosfellssveit,
en þá var reiðskjótinn ekki betri
en svo, að hann lagðist með mig
í Varmá. Jeg varð því að kaupa
mjer hesta, en etiga borgun fekk
jeg fyrir þá á ferðalögum, og
varð þetta mjer all dýrt, því að
margar vom ferðirnar og he'stana
varð að stríðala vegna mikillar
brúkunar.
Venjulega varð jeg að fara
tvisvar í viku til Hafnarfjarðar
og var það oft erfitt ferðalag á
vetrum, því að ve'gurinn var ekki
góður. En furðulegt þótti mjer
það hvað jeg mætti mörgu gang-
andi fólki í hverri ferð.
Fyrstu vegabæturnar á Hafnar-
fjarðarvegi munu hafa verið þær er
gerð var þar „brú“, stuttur vegar-
spotti, en slíkir vegir voru oft á
þeim ámm kallaðir brýr. Hygg jeg
að Þórarinn Böðvarsson pre'stur í
Görðum hafi gengist fvrir því. Að
minsta kosti kvað Þorlákur al-
þingismaður í Fífuhvammi svo:
Jeg þeýtti á sprett vfir Þórarins
brú,
þar varð engin bið,
en jeg lötraði hægt yfir Lög-
mannsskeið
því að leðjan var upp í kvið.
(Lögmannsskeið mun sennilega
hafa verið í mýrinni sunnan
Kópavogs).
SÍMINN KEMUR. UND-
ARLEGAR HUGMYNDIR.
YRSTI síminn á íslandi var
milli Reykjavíkur og Hafn-
arfjarðar. Vom þeir Jón Þórarins-
son, síðar fræðslumálastjóri, og
Breiðf.jörð kaupmaður forgöngu-
menn þess að hann var lagður.
Höfðu menn þá undarle'gar og
barla broslegar hugmyndir um
símann. T. d. þótti Hafnfirðingum
það skrítið að síminn skyldi vita
hve mikinn afla skúturnar komu
með úr hverri veiðiför. Það kom
og fyrir oftar en einu sinni, að
meún vildu fá sehd brjef með
símanum. Og einu sinni þurfti
karl af Álftanesi að leiða kú sína
undir naut til Reykjavíkur, en
ætlaði að spara sjer ómak og fá
kúna senda með símanum.
Einu sinni bilaði síminn. Þá
lagði maður nokkur á Skjóna sinn
og kvaðst ætla að ríða suður með
símalínunni, en bað menn að tala
altaf í símann svo að hann gæti
heyrt hvar bilunin væri.
Fyrsti bæjarsíminn í Reykjavík
var einkafyrirtæki. Ætlaði að
ganga illa að fá fje til þess, því
að menn höfðu ehga trú á að það
gæti borgað sig. Þetta væri bara
vitleysa. Var því spáð, að ekki
mundu fást fleiri en 16 símnotend
ur, en við urðum nú samt 60 í
bvrjun.
ELSTI HJÓLREIÐAMAÐ-
UR Á ÍSLANDI.
EGALENGDIR í Reykjavík
voru þá ekki eins iniklar og
nú, en ])ó var erfitt fyrir lækni
að fara alt gangandi. Mikið brá
mjer því við þegar jeg bafði feng
ið mjer reiðhjól. Þá voru aðeins
þrjú reiðhjól önnur til í bænum og
áttu þau Guðbrandur Finnbogason,
Pálmi Pálsson og Sigfús Eymunds
son. Við stofnuðum hjólreiðafje-
lag og greiddum í það iðgjöld í
nokkur ár. En svo var samþykt að
le'ggja fjelagið niður og kom okk-
ur saman um að eta upp sjóðinn,
og var það gert í Hótel ísland.
Jeg er nú elsti hjólreiðamaður-
inn á Islandi, en frú Finnbogason,
ekkja Guðbrands, er elsta hjól-
reiðakonan.
ÞEGAR BANNA ÁTTl
BÍLANA.
O VO komu bílarnir til sögunn-
^ ar og þeir hafa gjörbreytt
öllum samgöngum innan lands.
En ekki voru þeir vinsælir í byrj-
un. Þótti le'stamönnum á vegun-
um austur þeir vera óþarfir gestir,
því að þeir fældu hesta og varð
það stundum að slysi. Bændur
fyrir austan fjall sendu því Al-
þingi áskorun 1914 um það að
banna bílum að fara um þjóðve'g-
ina, vegna þess að þeir trufluðu
aðra umferð, væri valdir að slys-
um og ónýttu vegina.
Það lá við sjálft í þinginu að