Lesbók Morgunblaðsins - 14.06.1936, Blaðsíða 6

190
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Iðnsveinar á ferðalagi. Það var algengt á nieginlandi Evrópu á mið-
f&öldunum og jafnvel seinna, að iðnsveinar lögðu land undir fót, og
ferðuðust með skreppu og staf borg úr borg og unnu fyrir sjer þar
sem vinnu var að fá. Nú hefir þessi siður verið vakinn upp í Þýska-
landi að nýju. Meistarar í borgum, sem eru Langt hver frá annari, lofa
að skiftast á sveinum, svo og svo langan tíma, > en sveinarnir far.a fót-
gangandi á milli og vinna fyrir sjer á leiðinni. Nýlega lögðu 120 iðn-
sveinar á stað frá Berlín. — Trjesmíðasveinarnir voru í
einkennisbúningum sínum.
keypt brauð hjá Potræus fyrir
alla 18 skildingana, en ekki 2 sk.
Nokkrum dögum seinna segir
lianu svo, að það sje alt lygi, sem
lianu hafi borið um tóbakið. Seg-
jst hann níi hafa látið Guðríði
Jónsdóttur úr Snæfellssýslu (hún
losnaði úr fangahúsinu 24. október)
fá 4 pund af því, gegn loforði um
smjör næsta vor, og sem borgun íjt
ir nokkra skildinga, sem hann hafi
skuldað henni. Þetta hefði gerst
niður í fjöru,* þar sem þau voru
tvö ein, og hefði Guðríðtir hót-
að sjer öllu illu ef þetta kæm-
ist nokkru sinni upp, og skyldi
hún þá ofsækja hann og elta með
öllu því illa, sem sjer kæmi til» ^
hugar. Þess vegna hefði hann ekkif
þorað að segja hið sanna, bví að
hann væri hraddur við hana.
Út af þessu var leitað til yfir-
vialdanna í Snæfellsnessýislu og
Uy.íafjarðarsýslu að yfirhtvra þau
Guðríði og Einar Eiríksson, en
ekkert hafðist upp úr því. En vegna
þessa drógst málið á langinn og
voru ekki kveðnir upp dómar í því
af hegningathússtjóminni fyr en
9. apríl 1807. Þá voru tveir af
sakborningui t látnir, Nikulás Páls-
son og Vigfus Erlendsson og end-
aði hann þannig æfi sína í hegn-
ingarhúsinu, þótt hann hefði tek-
ið ut tildæmda refsingu. og ver-
ið kominn frjáls ferða á stað heim
til sín.
Uómarnir.
Þeir fellu þannig:
Bjöm Gíslason var dæmdur til
æfilangrar þrælkunarvinnu á Brim-
arhólmi (hafði verið dæmdur eins
fvrir f\rra innbrotið).
Kjartan Ólafsson var dæmdur
til þiælkunar á Brimarhólmi í 3
ár.
Jón Gíslason sömuleiðis.
Þuríður Nikulásdóttir var dæmd
til að vinna enn 3 ár í fangahús-
inu.
Guðrún Egilsdóttir slapp með
það gæsluvarðhald er hún hafði
setið í síðan í nóvember.
Guðrún Þórðardóttir var sýknuð.
Þeir Björn, Jó'n og Kjartan áfrýj
uðu dómunum til konungsnáðar,
en Þuríður var ánægð með sinn
dóm.
Ymsar sagnir.
(Eftir handriti Sigm. M. Long
í Landsbókasafni).
Guðmundur í Húsey.
Filippus landhlaupari er maður
nefndur. Hann var af Vestfjörð-
um, en var eitt ár í Mtilasýslu. Þeg-
ar hann fór þaðan bað hann Jens
Wium sýslumann að sjá um þrjár
lambgimbrar, sem hann ætti eftir
í sýslu hans, en aldrei bar á nema
tveimur börnum, sem honum voru
kend. Annað var Guðmundur, sem
seinna varð bóndi í Húsey og
lengi hreppstjóri í Hróarstungu.
Guðmundur var með stærstu
mönnum, mikill um herðar og búk,
kviklegr og snar. Hann var ætíð á
hlaupum þá hann var á ferð, ber-
fættur og helt á smíðaöxi sinni
vanalega. Skapmikill var hann.
Væri eigi alt gert að vilja hans,
varð hann æfur, barði saman hnef-
unum og stökk í loft upp. Bar
líka oft við að öxi hans fór á loft.
En enginn vissi til að hann blak-
aði við manni hversu ógurlega
sem hann ljet. Heimilisfólk hans
óttaðist hann og elskaði. Við gesti
var hann hinn skemtilegasti, og sat
hjá þeim með ýmsu gamantali.
Mikla skemtun hafði hann af
því að leika á einfeldninga. Einu
sinni þóttist hann hafa fundið lík
rekið af sjó, bjó sig með sleða og
umbúðir til að sækja það. Hafði
hann með • sjer einfeldning, sem
Eiríkur Bjarnason hjet, sagði
honum að ganga á eftir sleðanum
með grallara syngjandi. En sjálfur
dró hann sleðann og var ekki
annað á honum en rekadrumbur
og flíkur breiddar yfir.
Hermann hjet bóndi í Hólshjá-
leigu en Ásmundur á Hóli, ísleif-
ur hjet sonur hans. Guðmundur
hendi oft gaman að þeim ísleifi
og Hermanni.
Það var eitt sumar í heyþurki
miklum að töður lágu undir hjá
Hólsbændum. Þá var það snemma
morguns að Guðmundur hljóp ber-
fættur fram að Fljóti móts við
Hól og kallaði ferju. Menn voru
komnir út á töðuvöll, því besti
þurkur var, en með því þeir þektu
manninn, brugðu þeir við og sóttu
hann. Var hann svo hjá þeim lengi