Lesbók Morgunblaðsins - 14.06.1936, Blaðsíða 7

lesbók morgunblaðsins
)1
Páll Sæmundsson
skrifstofustjóri í fjármálaráðuneyt-
inu danska, átti nýlega 35 ára
starfsafmæli þar, og í því tilefni
sæmdi konungur hann medalíu í
viðurkenningarskyni fyrir starf
hans. Páll er bróðir Geirs-^heit.
Sæmundssonar vígslubiskups og
síra Ólafs í Hraungerði. Dóttir
Páls, Sæunn, er að læra garðyrkju-
fræði í Kaupmannahöfn.
um daginn, en þá degi tók að halla,
bað hann Hermann ferja sig til
baka. Á leiðinni veitti Hermann
því eftirtekt, að Guðmundur hafði
vetling í barmi sjer, fullan að
hann helt af peningum, eða hátt í
honum. Hann sá að Guðmundur
var að taka eitthvað upp úr vetl-
ingnum og láta í hann aftur.
Heyrði hann þá glamra í. En þeg-
ar kom á mitt Fljótið, hreyfði
Guðmundur sig eitthvað á ferju-
gaflinum, rak upp hljóð mikið og
ætlaði að fleygja sjer útbyrðis,
sagði að nú helði fjandinn tekið
við skildingunum sínum, eins og
þeir hefði verið til. Vildi hann ekki
lifa eftir og braust um fast, en
Hermann helt honum og bað hann
gá að hvað hann gerði. Sefaðist
Guðmundur um síðir og lielt heim.
Snemma næsta morgun bað
hann vinnumann sinn að ganga
fram að Fljóti, en láta ekki á sjer
bera, dveljast þar fram eftir deg-
inum og sjá hvað þeir hefðist að
Hólsmenn. Hann kom um kvöldið
og sagði Guðmundi að í allan dag
hefði tveir menn verið úti á Fljót-
inu til og frá að slæða eftir ein-
hverju. ,,Hafðu þökk fyrir yesling-
ur“, sagði Guðmundur, „jeg held
jeg renni grun í að liverju þeir
liafa leitað“. Besti heyþurkur var
tun daginn. Steinar voru í vetl-
ingnum.
Að þessu hendi Guðmundur
mesta gaman.
Guðmundur Ketilsson, kunningi
Guðmundar lá við Fljótið heilan
dag og var ekki gegnt. Um kvöld-
ið mátti hann ganga út að Húsey
og sagði Guðmundi sínar farir
ekki sljettar. „Láttu nú svona vera,
veslingur", sagði Guðmundur, „þú
vei'ður lijá mjer í nótt“. Um
morguninn var hann snemma á
fótum eftir vanda, skipaði að sækja
2 hesta, 1 jet leggja kvensöðul á
annan, en linakk á liinn. Guðrún
Andrjesdóttir hjet þar grið-
kona. Hann ljet búa hana í besta
kvenskart, sem til var og svo bjó
hann nafna sinn Hka eftir föngum.
Ljet þau svo stíga á bak en gekk
sjálfur. Þegar hann kom á móts
við Hól kallaði liann með mikilli
röddu, sagði að Krossavíkurhjón-
in (Guðmundur sýslumaður og
maddama Þómnn) væri komin og
vildu komast yfir Fljótið. Þegar
Hólsverjar heyrðu þetta og sáu
líka að þar voru einhverjir heldri
menn, brugðu þeir skjótt við, en
áður en ferjan kendi grunns, óð
Guðmundur á móti, greip í hnýf-
ilinn og var þá eins og vitstola.
Svívirti hann Hólsmenn fvrir það
að þeir skyldi ekki gegna ferða-
mönnum, heldur láta þá liggja heila
daga við Fljótið, hversu sem þeim
lægi á að komast áfram.
Eiríkur Bjarnason, sem fyr er
nefndur, var eitt sinn um nýár
gestkomandi í Húsey, kom á gaml-
ársdag og ætlaði til kirkju inn að
Kirkjubæ á nýársdag. Honum var
fylgt til rvims í skála og settur hjá
honum kúffullur diskur af hangi-
kjöti. Guðmundur sagði við hann:
„Hreyfðu þig ekki, vesalingur, fyr
en jeg kem til þín á morgunmálinu
og læt þig, vite þá fóllúð fer að
búa sig til kirkjunnar". Fór svo
út og steinbyrgði alla glugga á
skálanum, og bannaði að vekja
Eirík, sagðist ætla að tala til hans
sjálfur. Svo leið nóttin, nýárs-
1 ........■■■■ ■■ ■■
Vorið er komið.
Ennþá hrynja vetrar vígi.
— Völdum týnir hel.
Ennþá vefur vinarörmum
vordís Norðurhvel.
Ennþá tjalda geislagyðjur
gulli dal og sund.
Ennþá Uitar æskan hrifin
út á vorsins fund.
Sjáið hvcrnig sólarmáttur
sigrar dauðans múr.
Sjáið hvcrnig lífið leysist
læðing jarðar úr.
Sjáið glófríð glitblóm tjalda
grund í sólarátt.
Sjá þau teyga úr lofti og Ijósi
lífsins gróðurmátt.
Sjáið blómið eitt af öðru
opna bikar sinn;
sjáið dögg og sólarveigar
sífellt streyma inn.
Sjá, þau brosa blítt og roðna
böðuð geislafoss,
eins og barn við ástarmildan
ungrar móður koss.
Sjá, hve vinhlý sóley röðlar
svipfríð, iðgræn tún.
Sjáið, sjáið sumarroðann
signa fjalUibrún.
Sjáið tinda’ í töfrabláma
trausta halda vörð.
Sjá í tíbrá hólma’ og hamra
hylla’ um vik og fjörð.
*
Sólglöð a ska! Út í daginn!
Eignast tápsins stál.
Láttu samhljóm lífsins radda
lyfta þinvi sál.
Kveik þév eld til djarfra dáða.
— Dirfskan vinnur ein. —
Klífðu brattann. Syntu sundin.
Sæk þinn óskastein.
Jón Þórðarson
frá Borgarholti.
dagur og næsta nótt þar á eftir.
Eiríkur hreyfði sig ekki. Þá gekk
Guðmundur til hans, bauð honum
góðan dag og spurði hvernig hann
hefði sofið. Eiríkur reis upp og
sagði að þotta væri sú lengsta nótt
sem hann hefði lifað. Guðmundur
kvað svo vant vera ef menn yrði
andvaka, en nú mundi mál að búa
sig til kirkjunnar.
Læknir (kemur að steinsofandi
sjúkling og segir við hjúkrunar-
konuna) : Nei, þetta dugir ekki!
Við verðum að vekja hann. Hann
hefir ekki tekið inn svefnskamtinn
sinn.