Lesbók Morgunblaðsins - 17.07.1938, Blaðsíða 1

|H0r0nnMaí$$ti«
28. tölublað. Sunnudaginn 17. júlí 1938. XIII. árgangur.
íufoldarpiMtnilllJi h.f
Bernskuminningar stiftamt'
mannsdótturinnar
Frú Anna Hilma Finsen KlöcUer
í heimsókn eftir 56 ára fjarveru
Hilmar Finsen landshiifðingi.
I>að nafn liefir lengi verið
í siigu landsins. Síðasti stiftamt-
maðurinn. Fyrsti landshöfðingi.
Fólki, sem nú er á ljettasta skeiði
finst nútímasagan byrja þegar síð-
asti landshöfðinginn ljet af stjórn
og fyrsti ráðherrann tók við.
I>að er því ekki undarlegt þó
manni þyki í frásögur færandi, að
dóttir Hilmars Finsen sje komin
hingað til bæjarins. Hún heitir
Anna Hilma að skírnarnafni, fædd
lijer í Reykjavík í stiftamtmanns-
húsinu, er það þá var kallað árið
1868. Hún flutti með foreldrum
sínum hjeðan sumarið 1882, misl-
ingasumarið, sem kallað var, og
hefir aldrei komið til íslands í 56
ár, þangað til núna um daginn.
Hún giftist í Arendal í Noregi
árið 1902 Isaac Kallevig Klöcker
yfirrjettarmálafærslumanni. Mað-
ur hennar er dáinn fyrir nokkr-
!um árum.
Þegar jeg gekk á fuiul frú
Finsen Klöcker fyrir nokkrum
dögum, kom á móti mjer höfðing-
leg gömul kona. Svipur hennar
getur við fyrstu sín greinilega
mint mann á hina alkunnu mvnd
af Finni Jónssyni Skálholtsbisk-
upi.
Hún falar alveg lýtalausa ís-
lensku. Er framburður hennar al
veg laus við annarlegan lireim.
— Jeg lield að við ættum held-
ur að tala dönsku, segir hún þó.
Því jeg hefi aldrei lært íslensku,
og sjaldan heyrt iiana eða talað í
56 ár. Á heimili foreldra minna
hjer í Reykjavík höfðum við börn
in danska kenslukon'u.
Og svo er aunað. Ef þjer skrif
ið eitthvað um mig í blöð, þá
megið þjer ekki gefa því þann
svip, að mjer finnist það sem jeg
segi vera neitt sjerlega merkilegt.
Því það er það ekki í mínum aug
um. Jeg er ekki annað en óbreytt
kona úr norskum kaupstað, sem
hefir langað til þess að sjá Island,
koma til Islands í 56 ár. Þegar
ættingjar mínir og vinir kvöddu
mig, áður en jeg lagði af stað, þa
sögðu þeir, að jeg m}rndi verða
vonsvikin er hingað kæmi. Því alt
fólkið sem jeg þekti hjer á mínum
ungu árum væri nú dáið. En jeg
vissi að svo var ekki. Því í öll
þessi ár hefi jeg skrifast á við
tvær vinkonur mínar hjer, frú
Þórunni Thorsteinsson, nei Siem-
sen, vildi jeg sagt hafa, og frk.
Thoru Friðriksson. Við ljekum
okkur saman þegar við vorum
krakkar. Ennfremur sagði jeg
kunningjum mínum áður en jeg
fór, að hvað sem fólkinu liði væru
fjöllin þau sömu og áður. Og
þau þyrfti jeg að sjá. áður en
jeg færi í mína kistu úti í Noregi.
Og nú hefi jeg hvorki orðið von-
svikin yfir fjöllunum nje fólkinu.
Jeg hefi þotið í bíl um landið,
og m. a. komið í Skálholt, fæð
ingarstað afa míns.
— En afi yðar var —?
— Jón Finsen, sonur Ilannesar
biskups. Hann fæddist í Skálholti
1792, var elsti sonur Hanuesar
biskups og Valgerðar Jónsdóttur.
Hann var hjeraðsfógeti á ýmsum
stöðum í Danmörku, síðast í Ár-
ósum. En faðir minn, Hilmar Fin
sen, var fæddur í Kolding 1824.
— Hafði faðir yðar aldrei kom-
ið til íslands áður en hann varð
hjer stiftamtmaður ?
Stiftamtmaðurinn.
— Nei, aldrei. Eu hann fann
mikið til þess, að hann var af góðu
íslensku bergi brotinn. Og hann
kunni íslensku til fullnustu. En að
hann tók að sjer stiftamtmanns-
embættið hjer, var líklega vegna
þess, eins og þjer kannske vitið,
að hann var bæjarfógeti í Sönd-
erborg á Suður-Jótlandi 1864, er
Þjóðverjar tóku þann stað. Móðir
mín hafði flúið úr borginni með
börnin þegar þýski herinn kom
þangað. En faðir minn var þar
kyr meðan skothríðin dundi yfir.
Ilann fór þaðan ekki fyrri en
ekkert var fyrir hann að gera þar
lengur.
Iíann var svo emhættisiaus ý