Lesbók Morgunblaðsins - 22.02.1942, Blaðsíða 10

10
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Maður er aítai að læra
— segir Jón Halldórsson
trjesmíðameistari.
Fáeinar endurminningar
frá námsárum hans.
JÓN Halldórsson trjesmíða-
meistari átti sjötugsafmæli
síðastliðið haust. Daginn áður
mætti jeg honum í Bankastræti
og spurði hvort hann vildi ekki
segja mjer eitthvað til að setja
í blaðið á afmælisdegi hans.
,,Nei“, sagði Jón. „Þessar af-
mælisgreinar, tómt hól og
skrum. Jeg vil ekki sjá þær. Á
sextugsafmæli mínu veisla á
Hótel Borg. 180 manns, og hver
keptist við annan að halda ræð-
ur fyrir mjer. Þá spurði jeg
Lvort jeg ætti þetta alt skilið.
Þeir sögðu það. Jeg sagði nei.
Jeg hefi ekkert gert, sem á að
skrifa um, ekkert, sem er til að
fjasa um. Það er nú það“.
Svo kvöddumst við Jón þarna
í brekkunni, og sagði jeg eitt-
hvað á þá leið, að jeg myndi
hitta hann að máli seinna, og
kom svo til hans, er komið var
fram á vetur á verkstæðið við
Skólavörðustíginn.
Hann vísaði mjer uþp í íbúð
sína framhjá ,,Letigarðinum“,
er hann kallar svo, en það er
teiknistofa hans og inn í dag-
stofuna. „Þarna er maddömu-
stóllinn“ sagði hann, og vísaði
mjer á haegindastól gegnt skrif-
borði sínu, og þarna er skrif-
borðsstóllinn. Og þá er best að
jeg setjist í slcrifborðsstólinn,
nn þjer 1 maddömustólinn.“ Og
svo varð það. En jeg tók upp
pennanm En auðsjeð var á Jóni
að hann taldi málið ekki út-
kljáð okkar í milli, og segir
hann:
„Hjer hafa komið ýmsir
menn, Helgi minn Hjörvar, og
sagði sig vantaði eitthvað í út-
varpið; Sigurður Skúlason og
Guðlaugur Rósinkranz, og all-
ir vilja eitthvað um mig segja.
Jeg hefi sagt þeim sitt hverjum.
En ef þessu á að halda áfram,
þá er þetta orðið „pral“.
Á VESTFJÖRÐUM
„Mig hefir lengi langað til að
skrifa upp allan árshringinn
eins og hann var á Vestfjörðum
í ungdæmi mínu, þegar karl-
mennirnir fóru til sjóróðra á
páskunum, og konurnar einar
eftir heima og oft lítil björg
fyrir menn og skepnur, konurn-
ar að bera heyin milli húsa,
sinna öllum skepnum, stinga út
tað, bera á völl, sjá um sauð-
burð og gera alt saman fram
um Jónsmessu, þegar karl-
mennirnir loksins komu heim
úr verinu, og komin græn grös
fyrir löngu. Að EÖnnu koinu
þeir heim um helgar og færðu
þá oftast björg í bú. Um þetta
vildi jeg skrifa, svo það geymd
ist í minningunni. En ekki um
sjálfan mig“.
„Hvenær lærðuð þjer að
smíða?"
„Jeg veit ekki hvað jeg á að
segja um það. kannske hefi jeg
altaf kunnað það, eða aldrei
lært það. Maður er í rauninni alt
af að læra. Hjörvar var eitthvað
að tala um það, þegar jeg var
smali og gleymdi ánum, af því
smiðjan á bænum var opin, en
jeg þar, og smiðjan var síðan
lokuð fyrir mjer, en jeg skreið
með öðrum strák niður í gegn
um strompinn, niður á skamm-
bitann, niður á aflið og svo vor-
um við þar. Það var eiginlega
f.íí'ákurinn, sem með mjer var,
rem fann upp á þessu. En við
þóttumst vera að smíða ekki
vantaði það.
TIL NOREGS
Svo fór jeg til Ellefsen hval-
íangara sumarið 1895 og spurði
hann að því, hvort jeg gæti
ekki fengið far með skipinu
hans um haustið, er hann flytti
verkafólk sitt heim. Hann taldi
öll tormerki á því, svo margt
með skipinu, en sagði samt, að
1 etta kynni að geta orðic, ef
jeg passaði fyrir hann tvo hesta
á leiðinni. Hólmgeir Jensson
mógur minn var með í ferðinni
til að kynna sjer dýralækning-
ar.
Seinna hitti jeg Ellefseri og
spurði hann hvað fæðið kostaði
á skipinu og sa(_ði hann 5—6
krónur á dag. Það þótti mjer
•Tikið.
Skipið á stað urn haustið með
verkafólkið, hestana og mig.
Alt gekk vel. Þegar við komum
til Tönsberg kallaði matsveinn-
inn á mig og sagði: Ef þú ætl-
ar að kveðja hann Ellefsen þá
vtrður þú að flýta þjer, Og jeg
eins og byssubreodur, því Ell-
efsen var kominn í bátinn, kall-
aði til hans og spurði hvað jeg
ætti að bcrga.
— Líði þjer alla daga vel,
sagði hann við mig. Og svo ekki
meira um það. Hann var góður
karl, en ákaflega illa við slæp-
ing og fyllirí, í því líkur Tryggva
gamla Gunnarssyni.