Lesbók Morgunblaðsins - 22.03.1942, Side 1
JlflcrðnnMaðsins
5. tölublað. Sunnudagur 22. mars 1942. XVII. árgangur.
It*fold*rprwilMMfJ* U.
JÓHANN SIGURJÓNSSON
^Dacjnir cc/ minnincjar
Eftir LÁRU ÁRNADÓTTUR
ORNÓTTIN breiðir sig hálf
björt og leyndardómsfull
yfir hauður og haf. Skjálfanda-
Óóinn liggur spegilsljettur svo
^ngt, er auga eygir. Kinnar-
jöllin standa dimmblá og tígu-
eg- Þau nota sjer lognið til að
®koða fegurð sína í haffletinum.
andarnir teygja úr sjer blá-
Svartir og gróðurlausir vestur
a® Skjálfandafljóti. í suðri er
hraunið, með birki og
Jilargskonar gróðri, sem fjar-
^gðin felur, — aðeins augað
^funar hinn græna lit. Laxá líð-
hljóðlega fram hjá eyjum og
ölinum, hún kveður í hljóði
^öggusöng við sjálfa sig. Ferða-
akið hefir orðið henni langt og
^íða erfitt, og hún er hvíldinni
egin. Á leið sinni hefir hún
!Jyndað fossa, strengi og hring-
* ari og nú er hún að komast að
l> -— takmarkinu er náð. Þá
Safnar hún síðustu kröftunum
steypir sjer fram af brúninni
Ja Ærvíkurbjargi, og svo hverf
Ur hún í hafið.
Lognbáran leikur sjer við
Sandinn, en við eyjar og hólma
syndir blikinn bringubreiður og
.ttmikill. Sjálfur æðarkóng-
j^rinn er í liðinu þetta vor. — Á
. kum og runnum ,er hreiður
Vlð hreiður, þar kúrir æðurin sig
kæf 0g róleg. Krían fær að vera
Jeg hefi kaliað þetta: Sagnir og minningar um
skáldið Jóhann Sigurjónsson frá Laxamýri, er
fæddist 19. júní (1880), þegar alt í náttúrunni er
fult af lífi og gróðri, og dó 30. ágúst (1919), þeg-
ar haustið er að ganga í garð og gróður sumarsins
að fölna og deyja. «
með hokur sitt hvar sem er, hún
er húsmenskukonan, hin hefð-
arfrúin. I loftinu sveimar svart-
bakurinn, gráðugur og herskár,
ræningi unga og eggja, og í öss-
ur verpir örninn. Af honum er
æður og unglömbum hætta bú-
in. —
Lágfóta læðist ofan Skarða-
hálsinn. Hún er að leita sjer að
æti. 1 Hnjúkunum á hún sjer bú-
stað, og þar bíða hennar svang-
ir munnar, er hún þarf að seðja.
Allsstaðar eru hættur á vegi,
og þarf að vaka vel yfir ungviði
vortímann allan.------
★
Á holtinu austan árinnar
stendur Vökukofinn, lítil, græn
þúfa, ljelegt skýli í vorrigning-
um. En á slíkri nóttu sem þess-
ari þarf ekki skjól, fjölbreytt
fegurð og líf vornæturinnar töfr
ar vökumann.
Við kofann stendur lítill, föl-
leitur, dökkhærður drengur,
með stór, grá, dreymandi augu,
og horfir hugfanginn á umhverf
ið, hugur hans er þrunginn von-
um og óljósri þrá að grípa alla
þessa dásamlegu fegurð og móta
hana í ljóð, ódauðlegt, litauðugt
Ijóð, en efnið er altof erfitt fyr-
ir barnssál hans, — og svo verð-
ur bara hlegið að honum eins og
í gær, er hann kom með fyrstu
vísuna sína, og lofaði vini sínum
að heyra, svo himinglaður, því
hann hafði reynt svo lengi og
vandað sig, og þetta var þó áreið