Lesbók Morgunblaðsins - 06.04.1944, Síða 4

148
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
]>ess. aíl allir vissu það. að við liöfð-
uin verið í fylgd með ríkisstjorn-
inni. Nú gáfum við okkur ekki á
tal við neinn, bfðum átekta hvaða
fyrirskipanir okkur yrðu gefnar.
En hvaðan sú fyrirskipun kæmi
eða hver flytti hana, vissum við
ekki.
Þar frjettum við, að nokkrir
hlaðamenn frá Osló og úr nágrenn-
inu þar efra, hefðu komið á fót
frjettastarfsemi að líamri eftir
því sem hægt var. Voru sendar
frjettir til blaða utan yfirráðasvæð-
is Þjóðverja og látnar útvarpsstöð-
inni j Hamri í tje þær frjettir sem
fáanlegar voru. Nokkrir blaðamenn
og rithöfundar m. a. Sigrid Undset
og Fmlerik Paasche, er dó í Sví-
J.jóð í haust, voru meðal ))eirra
sem störfuðu við frjettasendingar
útvarpsstöðvarinnar. En þetta tók
því miður skjótan enda.
Til Dofrafjalla.
Kl. 8 uni kvöldið vjek maður
sjer að okkur og kvaðst vera kom-
inn til að láta okkur vita hvernig
við ættum að haga ferðum okkar.
Ilann var stórþingsmaður. Ilanu
sagði að við ættum að fara sem
fyrst norður til Dqmbaas í Dofra-
fjöllum, hafa þar tal af stöðvar-
stjóranum á járnhrautarstöðinni, er
myndi segja okkur, hvert við ætt-
um að hakla þaðan. En við skyld-
itm láta sem minst hera á ferðum
okkarog brottför frá Lille Hammer.
Við hUrfum nú frá Liile Hammer(
hver híll ók sína ieið út xir hænum,
við t. d. í suðurátt en beygðum síð-
an upp fyrir bæinn og norður í
bvgðina Faaherg. Ekkert sáum við
til samferðabílanna lengi vel. Nú
var. jeg einasti kvenmaðurinn með
starfsliði frjettastofunar. Tvær kon-
ur voru farnar til Svíþjóðar, sú
þriðja fjekk taugaáfall daginn áður
og fór maður hennar með hana til
eystra Gausdal og tvæi; voru svo
uppgefnar, að ákveðið var á Tofte
að koma þeim fvrir á sveitahæjum
þar í grend. Á leiðinni frá Tofte
urðu þær eftir á lýðskólanum í Guð-
hrandsdal. Þar lofaði forstöðukon-
an að annast þau’. En starfsmen
frjettastofunnar voru nú ekki nema
5, sem hjeldum hópinn og ferðinni
áfram.
Óþægilegur náungi.
Ferðin gekk slysalaust ])angað'
til við komum til járnhrautarstöðv-
arinnar Vinstra í Guðbrandsdal.
Þar bilaði liíll okkar og komst ekki
lengra, nema viðgerð fengist. Kom-
umst við ])ó í bílnum að viðgerð-
arverkstæði, sem tar í þorpinu, og
háðum um að fá gert við bílinn.
Var okkur sagt. að það myndi taka
nokkurn tíma. Fórum við því í
gistihúsið( sem þar var, og ætluðum
að híða þar meðan á viðgerð stæði.
Eftir skamma stund kom þar
maður, sem kvaðst vera ljensmaður
þar á staðnum. Vjek hann sjer til
okkar með nokkrum þjósti og
spurði hvaða leyfi við hefðum til
þess að aka þessa leið í einkabíl.
Því að hjer væri hönnuð öll bíla-
umferð ne.ma herbíia. Við mættum
heldur ekki tef.ja starfsmenn við-
gerðarverkstæðisins, því að þeir
mættu ekki starfa fyrir aðra en
herinn.
Maðurinn minn skýrði lionum frá
hver við værum og samkv. hvaða
skipun við værum hjer á ferð. Var
öll framkoma þessa ókunna manns
svo eiiikennileg. að maðurinn minn
hað hann að færa sönnur á, að hann
væri sá. sem hann segðist vera. Hann
dró þá upp lögregluskírteini úr
vasa sínum. Maðurinn niinn sagði
við hann, nð slíks skírteinis gætu
ýmsir menn aflað sjer, með ýmsu
nióti. Þetta væri engin sönnun
fyrir því, að hann væri ljensmað-
urinn. Vjek sjer síðan að veitinga-
stúiku, og spurði, hvort hún kann-
aðist. við( að þessi væri ljensmað-
urinn. Hún sagði að svo væri ekki.
Þetta væri þjónn ljensmannsins.
Þá heimtaði maðurinn minn að fá
tai af hinum rjetta ljensmanni og
kom hann að nokkurri stundu lið-
inni. Hann var ekki alveg eins
óþjáll og hinn fyrri, en ekki sjer-
lega vingjarnlegur. Þó fjekst hann
til þess að viðurkenna, er hann
hafði heyrt alla málavexti, að við
hefðum fararleyfi, enda höfðum við
skriflegt vottorð um það, höfðum
fengið það hjá hernum í Lille
Ilammer. Og viðgerðina fengum við
á bílnum. En áliðið var kvölds, er
við gátum haldið áfram ferð okkar.
I Dumbaas.
Kl. 1 um nóttina komum við til
Dumbaas. En ekki gátum við koin-
ist að járnhrautarstöðinni, því lest
var nýkomin þangað með norska
herdeild, sem var að stíga af lest-
inni. Urðum við að híða í bílunum,
á meðan á því stóð. Sagt vart að
þar hefði 800 hermenn verið á
ferð.
Er þeir höfðu yfirgefið lestina
og við fengum að koma inn á stöðv-
arsvæðið, var stöðvarstjórinn ekki
við en aðstoðarmaður hans. Ilann
vissi ekkert um það, hvert við ætt-
um að fara, hafði engar fyrirskip-
anir fengið um slík skilaboð, en
vísaði okkur á, að í hótelinu í Dum-
haas væri herforingi sá, er hefði
yfirstjórn herliðsins þar.
Nú fórum við ])angað. Ilerfor-
inginn varðist lengri allra frjetta og
kvaðst engar upplýsingar geta gef-
ið okkur um það, hvar ríkisst.jórn-
in væri. En eftir nokkrar málaleng-
ingu fjellst hann á, að hann skyldi
senda hermenn með okkur, til þess
staðar( þar sem það fólk væri, sem
við þættumst eiga að hitta. En stað-
inn nefndi hann ekki á nafn.
Einkennileg næturferð.
Nú voru mannaðir tveir herhílar.
Annar ók á undan okkur en hinn
Framh. á bls. 157.