Lesbók Morgunblaðsins - 03.09.1944, Blaðsíða 7

LESBÓK MOR(?UNBLAÐSINS
Wl
gerði ekki ráð fyrir því að þurfa
• að greiða neinn framfœrslueyri.
— Málinu er frestað, sagði Benja;
Widdup, til morguns, en þá mæt-
irðu og framkvæmir skipanir rjett-
arins. Síðan verður skilnaðaríir-
skurðurinn út gefinn. Hann sett-
ist á þröskuldinn og fór að reima
frá sjer skóna.
— Það er best fyrir okkur að
fara til Ziah frænda, sagði Ransie,
og vera þar í nótt. Hann klifraðist
öðru meginn upp í vagninn, en
Ariela hinum megin. Litli rauði
tarfurinn sniglaðist áfram, þegar
Ransie gaf honum drag í rassinn
með kaðalspotta, og vagnhjólin;
þyrluðu upp rykinu.
Benaja Widdup fógeti reykti
pípu sína. Þegar langt var liðið á
daginn, tók hann vikublaðið sitt og
las það, þangað til hann hætti að sjá
til. Þá kvéikti hann á tólgarkerti
og las, þangað til tunglið kom upp,
en þá var kominn kvöldverðartími.
Á leiðinni heim til sín þurfti hann
að fara gegnum dálítið skógarkjarr.
Þegar hann var kominn inn í kjarr-
ið, gekk að honum skuggalegur mað
ur og miðaði á hann riffli. Hatt-
urinn slútti niður í augu hans, svo»
að mestur hluti andlitsins sást ekki.
Komdu með peníngana þína,
sagði skuggalegi maðurinn, orða-
laust. Jeg er taugaveiklaður, og
hver veit nema jeg komi óvart við
gikkinn.
— Jeg á ekki nema f-f-f-fimm'
dollara, sagði fógetinn og tók seð-
ilinn upp úr vestisvasanum sínum.
— Vefðu seðilinn upp og settu
hann inn í hlaupið á rifflinum.
Seðillinn var nýr, og það var
auðvelt fyrir hvaða klaufa, sem var
að vefja hann upp og stinga hon-
um inn í hlaupið.
— Ni'i geturðu haldið áfram,
sagði ræninginn.
Fógetinn hjelt áfram og fór ekki
hægt.
Daginn eftir dró litli rauði tarf-
urinn vagninn að skrifstofu fóget-
ans. Benaja Widdup fógeti var með
skóna á fótunum, því að hann bjóst
við neimsókn. 1 viðurvist hanss
rjetti Ransie Bilbro konu sinni fimm
dollara seðil. Fógetinn athugaði
seðilinn vandlega. Hann virtist vefj
ast dálítið upp, eins og honum)
hefði verið stungið inn í byssu-
hlaup. En hann sagði ekkert, því
að vel gat verið, að aðrir seðlar
hefðu tilhneigingu til að vefjast
upp. Hann rjetti hvoru hjónanna
um sig skilnaðarúrskurðinn. Þau
þögðu bæði og voi'u dálítið skrítinn.
Konan leit feimnislega á Ransie.
— Nú ferðu víst aftur upp eftir,
sagði hún, í vagninum. Brauðið
er í dunkinum á hillunni. Jeg setti
svínakjötið í pott, svo að hund-
arnir næðu ekki í það. Gleymdit
ekki að draga upp klukkuna í
kvöld.
— Þú ætlar til Ed, bróður þíns ?
spurði Ransie og reyndi að vera
kæruleysislegur.
— Jeg ætlaði að reyna að kom-
ast þangað fyrir kvöldið. Jeg býst
nú varla við, að það verði slegið
upp stórveislu til þess að bjóða;
mig velkomna, en jeg get ekki far-
ið neitt annað. Það er annars best
að fara að koma sjer af stað. Jeg
ætla að kveðja þig, Ransie, ef þú
annars vilt það.
— Jeg veit ekki hvaða ástæðu
jeg ætti að hafa til þess að vilja
ekki kveðja þig, sagði Ransie, nema
þjer liggi þá svo lífið á að komast
burt.
Ariela þagði. Hiin kreisti fimm,
dollara seðilinn í lófa sjer o? stakk
honum svo í vasann á kjólnum
sínum. Benaja Widdup horfði á
seðilinn hverfa með sorgarsvip.
— Verður nú ekki daufleg vist-
in hjá þjer, Ransie? spurði hann.
Ransie Bilbro horfði út um glugg
ann í áttina til heimilis síns. Ilann,
leit ekki á Arielu.
— Það verður líklega dálítið
dauflegt, sagði hann. En þegar,
manneskjur verða reiðar og yilja
skilja, þá er ekki hægt að halda
aftur af þeim.
— Það voru aðrir, sem vildu
skil.ja, sagði Ariela. Svo kærði sig
enginn um, að nokkur yrði kyrr.
— Enginn sagði nokkurn tíma,
að hann vildi það ekki.
— Enginn sagði nokkurn tnnaj
að hann vidi það. Það er best fyrir
mig að leggja af stað til Ed bróður,
—. Enginn getur dregið upp
gömhi klukkuna.
— Viltu, að jeg komi heim með
þjer í vagninum, Ransie, og dragí
hana upp fyrir þig.
Það var ekki mikið um geðshrær-
ingar hjá fjalabúanum en hann rétti
út stóra hendina og huldi litlu hend
ina á Arielu í henni.
— Jeg vil vera í kofanum hjá
þjer, Ransie, sagði hún, og hvergi
annars staðar. Jeg ætla aldrei -að
verða reið aftur. Nú skulum við
leggja af stað, Ransie, svo að viðl
verðum komin heim fyrir sólsetur.
Nú skarst Benaja Widdup tógeti
í leikinn. Hjónin höfðu gleymt!
nærveru hans.
— í nafni Tentiessee-ríkis, sagði
hann, fyrirbýð jeg ykkur að hafa
lögin nð en<?u. Það er T'jettinum
sannarlega gleðiefni að sjá ský
sundurlyndis og misskilnings greið-
ast frá tveim elskandi hjörtum, *n
lögin verða að hafa sinn gang.
Rjetturinn vill minna ykkur á; afi;
þið eruð ekki len^ur hjón, en-eruð
skilin samkvæmt lagale?um úv-
skurði og njótið því ekki rjettinda
hjúskaparlaganna.
Ariela tók í liandlesrginn á Rnnsie