Lesbók Morgunblaðsins - 01.10.1944, Blaðsíða 14

430 ‘ LESBÚK MORCkUNBLAÐSINS
í, sváfu mainma og Hermann, bróð-
ir minn. sem stundum söng upp
úr svefni: „Áfram, Kristsmenn,
Ivrossmenn!" Briggs Beal og jeg
sjálfur sváfum í herbergi við lilið-
ina á þessu. Roye, bróðir minn,
svaf í herbergi hinum megin við
ganginn. Rex, hundurinn okkar,
svaf úti á gángi.
Jeg svaf í einskonar vöggu. Slík-
ar vöggur eru notaðar í hernum.
Ef maður liggur of mikið út í
annari hliðinni, er liætt við því,
að vöggunni hvolfi. Það var þetta,
sem gerðist klukkan nákvæmlega
tvö um nóttina. (En þegar móðir
mín talaði um þennan atburð síð-
ar, var hún vön að segja: „Nóttina,
sem rúmið brotnaði undan föður
þínum“.)
Þar scm jeg sef mjög fast (því
að jeg hafði logið að Briggs), vakn-
aði jeg ekki, þegar vöggunni
hvolfdi. Jeg lá á gólfinu, en vagg-
an á hvolfi yfir mjer. Jeg vaknaði
ckki, rumskaði aðeins og sofnaði
svo aftur. En móðir mín í næsta
herbergi vaknaði strax við skark-
alann, og hún hjelt strax, að nú
hefði gerst, það, sem hún óttaðist
mest: Rúmið hefði brotnað undan
pabba. Þess vegna æpti hún: „Við
skulum fara upp til veslings föður
þíns“. Það var þetta óp, frekar
cn skarkalinn inni í mínu hcrbcrgi,
seiu vakti Hermann, sem svaf í sama
herbergi og hún. Ilann hjelt, að
mamma væri orðin ímyndunarvcik.
„Það cr ckert að þjer, mamma!“
hrópaði hann til þess að revna að
róa hana. Þau kölluðust á svo sem
í tíu sekundur: „Við skulum fara
upp til veslings föður þíns!“ og
„Það er ckkert að þjer!“ Við þctta
vaknaði Briggs, og af öllum gaura-
ganginum ályktaði hann, að hann
væri að kafna og við værum að
reyna að halda í honurn lííinu.
llann gaf frá sjer lága slunu og
greip kamfóruglasið á náttborðinu,
en í staðinn fyrir að þefa af því,
hvolfdi hann úr því yfir 'sig. Það
munaði mjóu, að Briggs tækist að
kæfa sig á þessu. Hann hóstaði
gríðarlega. Hann stökk fram úr
rúminu og út að glugganum, en
lenti á þeim, sem lokaður var.
Hann lamdi í rúðuna og brotnaði
hún í þúsund mola. Þegar hjer var
komið ætlaði jeg að rísa á fætur,
og þá var það. að jeg fann að rúm-
•
ið var á hvolfi yfir mjer. Jeg var
ekki vel vaknaður og hjelt, að allur
þessi gauragangur væri til þess að
bjarga mjer úr einhverju óheyri-
lega hræðilega ástandi. „ITjálp!“
hrópaði jeg. „Bjargið mjer!“ Mjer
fannst ég vera grafinn lifandi.
Briggs fálmaði fyrir sjer, stein-
blindur af kamfórunni, og hóstaði
í gríð og crgi..
Þegar hér var komið, voru
mamma, sem enn var hljóðandi, og
Hermann, sem einnig var enn liljóð-
andi, að reyna að opna dyrnar að
ganginum, en þaðan lá stiginn upp
á háaloft. Þau lömdu og börðu hurð
ina. En hurðin ljct ckki undan.
Roy og hundurinn voru nú líka
vaknaðir, annar hrópaði spurning-
ar, cn hinn gelti.
En pabbi, sem svaf fastast af
öllum, vaknaði nú við barsmíðina
á ganghurðina. Ilann lijelt, að kvikn
að væri í húsinu. „Jcg er að koma.
Jeg cr að koma!“ veinaði hann
syfjulegri röddu — hann var marg-
ar mínútur að vakna til fulls. —
Mamma, sem hjelt, að hann lægi
með höfðagaflinn ofan á sjer, áleit
þessi köll: „Jcg er að koma!“ hróp
þess manns, sem býst til að ganga
fram fyrir skapara sinn. „Hann ,er
að dcyja!“ hrópaðí hún. •
„Það cr ckkert að mjer!“ liróp-
aði Briggs. „Það cr ekkcrt að
mjer!“ Ilann hjelt cnn, að marniua
yæri að hugsa um lífskættima, scm
hann liafði verið í. Loksins fann
jeg slökkvarann í herberginu míuu
og opnaði dyrnar. Við Briggs fórum
til hinna, sem öll stóðu við gang-
dyrnar. Hundurinn, sem aldrei hafði
kunnað við Briggs, þaut til hans
og ljet all ófriðlega, því að hann
hjelt, að Briggs væri orsök alls
hamagangsins. Roy varð að henda
hundinum burt og halda. honum.
Roy rykkti upp ganghurðinni, og
pabbi kom niðtir stigann, syfjaður
og önugur, en heill á húfi. Mamma
fór að gráta, þcgar hún sá hann.
Rex fór að spangóla. „Ilvað í „ó-
sköpunum gengur hjer á?“ spurði
pabbi.
Loksins fjekkst skýring á öllu
saman. Pabbi fjekk kvef af því
að striplast bcrfættur, cn annars
varð ckkert tjón á mönnum. „Fegin
cr jeg“, sagði mamma, sem alltaf
leit á bjartari hliðar hlutanna, „að
hann afi þinn, skyldi ckki vcra
hjer“.
Smælki
-— Mjer sýnist, Hans, sagði fað-
irinn, að hann litli bróðir þinn sjc
að borða litla cplið, en þú það'
stóra. Ljestu hann vclja sjálfan?
— Auðvitað, pabbi. jcg sagði
við hann: Ilvort viltu litla cplið
cða ekkert? Nú hann vildi heldur
litla cplið.
★
Nýr Skrifstofumaður við hús-
bóndann:
— Það cr kona í símanuin.
■— Hver cr það og hvað vill hún?
— Jcg veit það als ekki, hún
sagði bara: Ert það þú, asninn
þinn.
— <3, það cr konan mín, sem
vill fá að lala við mig.