Lesbók Morgunblaðsins - 03.12.1944, Blaðsíða 16

Lesbók Morgunblaðsins - 03.12.1944, Blaðsíða 16
LESBÓK MORÖITNBLAÐSINS 4% „Er hann það?“ svaraði jogr. „Já, hann niun aftur l)íta á, eftir eina eða tvær mínútur. Je» þekki bragðarefinn!“ Hann virtist hafa gleymt sögu sinni. Jeg minnti hann á hana. „Ilvert voruð þjer komnir í sög- unni?“ spurði jeg. „Síðasta dag- inn ....?“ Ilann leit til mín. Jeg vildi að augu hans hefðu ekki líkst svona mikið fiskaugum. En auðvitað voru það smámunir einir. „Síðasta daginn“, sagði hann, „vann jeg veðmálið. Sjáið þjor fluguna? llún var einmitt á þessum sama stað. Ilann renndr sjer á hann. Jeg vissi þegar, hve mikið hann vóg. Jeg átti í miklu stíma- braki með hann. Ilann þvældi mjer fram og aftur. Þrisvar sinnum var jeg næstum því búinn að ná honum og missa hann aftur. En að lokum kom jeg honum á þurrt Jand, og losaði hann af önglinum — og þá —“. Hann stansaði og snjeri sjer snögglega við. Mjer varð bilt við, ITann virtist stara á eitthvað, sem jeg gat ekki sjeð. „Ilvað þá?“ sagði jeg með önd- ina í hálsinum. „Maðurinn sem jeg hafði veðjað A'ið“, svaraði hann dræmt. „Þarna stóð hann, skammt fyrir aftan mig. hann horfði á mig og morðfýsnin skein út úr augum hans...“ „Jeg hafði ekki haft hugmynd um, að hann væri þarna llann hafði komið svo lítið bar á, rjett áður en jeg tæki sáinan dótið mitt, og hann hafði komið til þess að fagna. En í stað þess sá hann mig draga sil- unginn á land“ „Jæja'^ sagði jeg, „hjer er í- mvndaði silungurinn minn“. Hann svaraði engu, bara glápti. „Það var fallegt af yður að koma og sjá mig draga hann á þurrt“, FJAÐRAFOK PIPARJÓMFRÚ Drummond, sein var þekkt sem fyrirlesari meðal Qverkara, var eitt sinn spurð að því, hvort andinn hefði aldrei kom-< ið þeirri hugsun inn hjá henni að giftast. „Nei“, svaraði hún, ,.en holdið hefir oft gert það“. ★ GAMALL maður, sem aldrei hafði sjeð knattspymuleik,' ákvað. einu sinni að fara og sjá einn, til þess að vita, hvernig hann fæiú nú fram. Rjett áður en leikurinn átti að hefjast hitti hann einn kunn- ingja sinn, sem kom með þá athuga ■ sagði jeg. Hann hjelt áfram að glápa. „Þjer skuldið mjer liundrað pund“, sagði jeg. Þá varð hann hamslaus. Hann greip stein, óð að silungnum, barði hann og þeytti honum aftur út í vatnið. „Þjer hafið ekki náð honum enn- þá!“ hrópaði hann. „Þjer hafið ekki náð honum ennþá. Og nú munið þjer aldrei ná honum!“ Veiðimaðurinn þagnaði. Dálítið skvamp í svörtum vatnsfletinum rauf þögnina. Jeg starði þangað óttasleginn. Hann tók aftur til máls: „Þjer haldið að jeg muni ekki ná honum aftur? Ójú, jeg skal ná honum aftur, að mjer heilum og lifandi. Jeg skal veiða þennan sil- ung — og koma með hann til gisti- hússins — þó að jeg verði að því í hundrað ár. Þegar jeg hefi einu sinni tekið eitthvað í mig, gefst jeg aldrei upp!‘ ‘ Það skvampaði í vatninu í sömu andránni. Nei, l)íðið við! Er það víst? Ileyrði jeg skvamp? Jer er ekki alveg viss um það, er jeg rifja semd, að nú myndi hann komast í meiri geðshræringu og meira ólgu- skap en nokkru sinni áður fyrir nokkra dollara. „Það efast jeg nú um“, svaraði sá gamli, „jeg borgaði nákvæmlega jafnmi'.dð fyrn’ giftingarleyfisbrjef- ið mitt og þetta“. ★ I’M 1100 f. Kr. fundu Kínverjar fyrst upp á því að nota sólúr til þess að fylgjast með tímanum. Var ]>að lóðrjett súla, sem til ]>ess var notuð. Nálægt því 500 árum síðar fundu svo Abyssiníumenn upp vatns úrið. það upp fyrir mjer. Ef til vill var það ímvndun ein. Jeg raknaði við mjer. Vinur minn, veiðimaðurinn mátti veiða drauga ef hann vildi fyrir mjer. Jeg ljet hann eiga sig. Jeg var ekki búinn fyllilega að ná mjer, er jeg kom til gistihúss- ins. „Nýi gesturinn yðar“, sagði jeg við gestgjafann, „virðist vera dá- lítið viðkvæmur. Gjörið svo vel að setja hann ekki við borðið mitt“. „Það hefir enginn komið hingað í dag“, sagði hann. „Ilvað þá! Dvelur hann einhvers staðar annarsstaðar?“, hrópaði jeg. „Hár náungi, rauðskegg.jaður. Jeg — jeg hjelt að hann —“. - „Jeg hætti í miðju kafi. Gest- gjafinn horfði einkennilega á mig. „Hár náungi, rauðskeggjaður", endurtók hann. „Það var gestur hjá okkur fyrir hjer um bil fimmt- án árum, sem leit þannig út —“. „Veðjaði hann?“ hrópaði jeg. „Já. Hvernið vitið þjer það?“ spurði gestgjafinn. „Hann drukkn- aði, er hann Amr að reyna að AÚnna veðmálið".

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.