Lesbók Morgunblaðsins - 03.12.1944, Qupperneq 16

LESBÓK MORÖITNBLAÐSINS
4%
„Er hann það?“ svaraði jogr.
„Já, hann niun aftur l)íta á, eftir
eina eða tvær mínútur. Je» þekki
bragðarefinn!“
Hann virtist hafa gleymt sögu
sinni. Jeg minnti hann á hana.
„Ilvert voruð þjer komnir í sög-
unni?“ spurði jeg. „Síðasta dag-
inn ....?“
Ilann leit til mín. Jeg vildi að
augu hans hefðu ekki líkst svona
mikið fiskaugum. En auðvitað
voru það smámunir einir.
„Síðasta daginn“, sagði hann,
„vann jeg veðmálið. Sjáið þjor
fluguna? llún var einmitt á þessum
sama stað. Ilann renndr sjer á
hann. Jeg vissi þegar, hve mikið
hann vóg. Jeg átti í miklu stíma-
braki með hann. Ilann þvældi mjer
fram og aftur. Þrisvar sinnum var
jeg næstum því búinn að ná honum
og missa hann aftur. En að lokum
kom jeg honum á þurrt Jand, og
losaði hann af önglinum — og
þá —“.
Hann stansaði og snjeri sjer
snögglega við. Mjer varð bilt við,
ITann virtist stara á eitthvað, sem
jeg gat ekki sjeð.
„Ilvað þá?“ sagði jeg með önd-
ina í hálsinum.
„Maðurinn sem jeg hafði veðjað
A'ið“, svaraði hann dræmt. „Þarna
stóð hann, skammt fyrir aftan mig.
hann horfði á mig og morðfýsnin
skein út úr augum hans...“
„Jeg hafði ekki haft hugmynd
um, að hann væri þarna llann hafði
komið svo lítið bar á, rjett áður en
jeg tæki sáinan dótið mitt, og hann
hafði komið til þess að fagna. En
í stað þess sá hann mig draga sil-
unginn á land“
„Jæja'^ sagði jeg, „hjer er í-
mvndaði silungurinn minn“.
Hann svaraði engu, bara glápti.
„Það var fallegt af yður að koma
og sjá mig draga hann á þurrt“,
FJAÐRAFOK
PIPARJÓMFRÚ Drummond, sein
var þekkt sem fyrirlesari meðal
Qverkara, var eitt sinn spurð að
því, hvort andinn hefði aldrei kom-<
ið þeirri hugsun inn hjá henni að
giftast.
„Nei“, svaraði hún, ,.en holdið
hefir oft gert það“.
★
GAMALL maður, sem aldrei
hafði sjeð knattspymuleik,' ákvað.
einu sinni að fara og sjá einn, til
þess að vita, hvernig hann fæiú nú
fram. Rjett áður en leikurinn átti
að hefjast hitti hann einn kunn-
ingja sinn, sem kom með þá athuga
■
sagði jeg. Hann hjelt áfram að
glápa.
„Þjer skuldið mjer liundrað
pund“, sagði jeg.
Þá varð hann hamslaus. Hann
greip stein, óð að silungnum, barði
hann og þeytti honum aftur út í
vatnið.
„Þjer hafið ekki náð honum enn-
þá!“ hrópaði hann. „Þjer hafið
ekki náð honum ennþá. Og nú
munið þjer aldrei ná honum!“
Veiðimaðurinn þagnaði. Dálítið
skvamp í svörtum vatnsfletinum
rauf þögnina. Jeg starði þangað
óttasleginn. Hann tók aftur til
máls:
„Þjer haldið að jeg muni ekki
ná honum aftur? Ójú, jeg skal ná
honum aftur, að mjer heilum og
lifandi. Jeg skal veiða þennan sil-
ung — og koma með hann til gisti-
hússins — þó að jeg verði að því í
hundrað ár. Þegar jeg hefi einu
sinni tekið eitthvað í mig, gefst jeg
aldrei upp!‘ ‘
Það skvampaði í vatninu í sömu
andránni. Nei, l)íðið við! Er það
víst? Ileyrði jeg skvamp? Jer er
ekki alveg viss um það, er jeg rifja
semd, að nú myndi hann komast í
meiri geðshræringu og meira ólgu-
skap en nokkru sinni áður fyrir
nokkra dollara.
„Það efast jeg nú um“, svaraði
sá gamli, „jeg borgaði nákvæmlega
jafnmi'.dð fyrn’ giftingarleyfisbrjef-
ið mitt og þetta“.
★
I’M 1100 f. Kr. fundu Kínverjar
fyrst upp á því að nota sólúr til
þess að fylgjast með tímanum. Var
]>að lóðrjett súla, sem til ]>ess var
notuð. Nálægt því 500 árum síðar
fundu svo Abyssiníumenn upp vatns
úrið.
það upp fyrir mjer. Ef til vill var
það ímvndun ein.
Jeg raknaði við mjer. Vinur
minn, veiðimaðurinn mátti veiða
drauga ef hann vildi fyrir mjer.
Jeg ljet hann eiga sig.
Jeg var ekki búinn fyllilega að
ná mjer, er jeg kom til gistihúss-
ins.
„Nýi gesturinn yðar“, sagði jeg
við gestgjafann, „virðist vera dá-
lítið viðkvæmur. Gjörið svo vel að
setja hann ekki við borðið mitt“.
„Það hefir enginn komið hingað
í dag“, sagði hann.
„Ilvað þá! Dvelur hann einhvers
staðar annarsstaðar?“, hrópaði jeg.
„Hár náungi, rauðskegg.jaður.
Jeg — jeg hjelt að hann —“.
- „Jeg hætti í miðju kafi. Gest-
gjafinn horfði einkennilega á mig.
„Hár náungi, rauðskeggjaður",
endurtók hann. „Það var gestur
hjá okkur fyrir hjer um bil fimmt-
án árum, sem leit þannig út —“.
„Veðjaði hann?“ hrópaði jeg.
„Já. Hvernið vitið þjer það?“
spurði gestgjafinn. „Hann drukkn-
aði, er hann Amr að reyna að AÚnna
veðmálið".