Lesbók Morgunblaðsins - 25.02.1945, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
109
reynast lijer á landi þar seni bygð-
in dregst saman.
Bitlag skepna er mjög misjaínt
og þvi hentugt að beita ekki altaf
sömu tegund búpenings á sama land,
sje ræktað land notað til beitar.
Búskapur í sveitum vorum hefir
verið altof einhæfur. Nautgripa-
rækt, sauðfjárrækt, svínarækt, ali-
fuglarækt og e. t. v. loðdýrarækt
þurfa að haldast í hendur og styðja
hvort annað.
Ræktun landsins má ekki ein-
skorðast við grasrækt, heldur
byggjast einnig og cngu síður á
kornrækt og garðrækt.
Búskapur^ sem þannig yrði rek-
inn og jafnfram notaði sameigin-
lega stórvirkar nýtísku jarðvinnslu-
vjelar getur orðið arðvænlegur at-
vinnuvegur og samkeppnisfær við
önnur lönd.
Eigi að reisa nýjar borgir eða
bæi, cr framtíð þeirra öll komin
undir atvinnuskilyrðum og þess
vegna hefir mjer orðið tiðrætt um
þau.
En eins og að framan er sagt,
verður vel sjeð fyrir atvinnuvegum
bæjarbúa í hinum væntanlegu heitu
sveita-borgum og hinar litlu þaul-
ræktuðu jarðir umhverfis þær munu
verða eftirsóttustu jarðir þessa
lands.
En búskapur ekki síst h.jer á
landi krefst atorku, fyrirhyggju og
dugnaðar.
£
EIGI EJÖLÞÆTTUR búskapur
að blessast krefst hann einnig mik
illar þekkmgar, fullkominnar þekk-
við. I nútíma atvinnulífi er þekk-
ingar á hverri grein sem fengist er
ingin frumskilyrði. Að ráðast í nýja
atvinnugrein án hennar er svipað
og ætla sjer að gera út án veiðar-
íæra. En einmitt á þessu skeri hefir
mörg góð tilraun hjá íslenskum
bændum strandað.
ilinar heitu bændaborgir eiga að
hafa í þjónustu sinni hina færustu
fagmenn í hverri grein, svo að eng-
in byrjunarmistök og fjársóun í
vanþekkingu þurfi að eiga sjer
stað.
En enginn skyldi þó ætla sjer að
verða bóndi hjer á landi, jafnvel
ekki í hinum heitu hjeruðum, nema
liann geri það af ást og trú á land-
inu og með þeirri sannfæringu að
íslenskur landbúnaður eigi sjer
glæsilega framtíð.
Þó vafalaust megi telja að sam-
bygð í sumum sveitum landsins
cigi hjer mikla framtíð og hljóti
að rísa bráðlega, þá er hitt
þó hin mesta firra að ætla að aðr-
ar sveitir landsins eigi að leggjast
í auðn.
Svo margir bændur unna sveitum
sínum svo, að slíkt er með öllu ó-
hugsandi. Slíkt getur.engum til hug
ar komið öðrum en þeim, sem aldrei
hafa í sveit dvalið og ekki þekkja
fegurð og heiði islenskra sveita-
bvgða og seiðmagn það sem með
þeim býr.
Það verða altaí dugmiklir menn,
og konur með þjóðinni, sem elska
frjálsræði hinna dreifðu býla, menn
sem krefjast meira andrúmslofts og
svigrúms en hin samþjappaða bvgð
getur vcitt.
Þess vegna óttast jeg ekki að hin
farnfrægu sveitabýll vor leggist í
auðn, heldur eigi þau eftir að1
blómgast og verða að þeim óðals-
setrum sem i framtíðinni verði
hornstólpar undir sveitamenningu
landsins, eins og bestu sveitabýlin
voru fram á síðustu öld.
a\!/>
Litill drengur skýrði óþolinmæði
a þennan hátt: — Það er maður,
sem er að flýta sjer að bíða.
60 ára:
GÍSLI ÖLAFSSO^
fra Eiríksstöðum
• ' •. -r *
Ljóða gandinn legg jeg við
ljetti handaverki
til að vanda vini lið
.vegs .um landamerki.
Eftir sprettið fjaðra flug
fer jeg ljett af baki
.til að rjetta heilan hug
handar þjettu taki.
Sextugum kalli sest jeg hjá
syni fjalla-vaka.
Get jeg valla varist þá
. visnaspjall að 'taka.
Ungan bló við huga þinn
hörpu gróið cngi. —
„Kónguló" og „Lækurinn"
leika á frjóva strengi.
Hróðrar spretti hleypa á
.huga ljetti og sporin.
Ljóðin fljetta, Lipurtá
ljós en glettu borin.
%
Til að hylla fagurt fljóð,
frónska villu lægja,
oft va.r, Gilli, ástar Ijóð
ort. á niilli bæja..
Hvort sem þjóðin gerir gild
granna bróðurparta —
okkar ljóðin litlu, skyld,
leita að móður hjarta.
Bragar stalla stiklir þú.
stuðla falla hljóðin.
Syng þó halli sumri nú
sélar valla óðinn.
Ejáimar fra Hofi.