Lesbók Morgunblaðsins - 12.05.1946, Blaðsíða 9

229
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS &
Orgel og söngfólk Mormónakirkjunnar í Sait Lake Cxty
Stjórnarráðshúsið
og rósailminn leggur langa vegu.
Við vorum komin utarlega í
borgina og farin að sækja á bratt-
ann upp hlíðarnar, þegar ég rak
augun í ferlíki mikið á götunni,
ekki ósvipað brynvagni. En ég sá
brátt að ferlíki þetta var notað
til friðsafnlegra starfa. Þetta var
þvottavagn. Ibúar Salt Lake City
þvo göturnar innan úr miðbæ og
út í yztu úthverfi. Vagnar þessir
eru stórir og fyrirferðarmiklir.
Aftan á þeim er safnkassi fyrir
lauffallið og bréfarusl, en neðan í
vagninum er gríðarmikill púði,
sem snýst með hreyfingu vagns-
ins og þvær götuna, en jafnframt
er rennandi vatn látið streyma
eftir götunni.
Ég stóð eins og átján barna
faðir úr álfheimum og starði á
þessar aðfarir. Þið munið, að karl-
inn hafði aldrei séð jafn langan
gaur í svo lítilli grýtu. En ég
hafði aldrei séð slíkt hreinlæti. Ég
mundi eftir götunum heima í
Reykjavík. En þá var Bolli reynd-
ar ekki búinn að gera slík krafta-
verk, sem nú er raun á orðin hér
í bænum.
Við gengum hærra upp í hlíð-
arnar og nú fór gróðurinn að
verða lágvaxnari. Lágir kjarr-
runnar og smárjóður á milli, ekki
ósvipað birkigróðri í íslenzkum
fjallahlíðum. Mér var farið að
hitna. Og ég lagðist niður og lét
hugann reika. Mér varð hugsað
heim, heim til íslenzku heiðanna,
mjúka mosans og sterka ilmsins
af íslenzkum fjallajurtum. En ég
hafði ekki legið lengi, þegar ég
varð var við það, að einhverjar
smápöddur voru komnar inn á
bert hörundið. Ég reis upp á oln-
boga, og þá heyrði ég skrjáfa í
runnanum rétt hjá mér. Þar var
snákur að skjótast. Og mér datt í
hug: Skyldi það vera nokkurs-
staðar nema á íslandi, sem mað-
ur getur legið áhyggjulaus undir
berum himni; og skyldi vera til
nokkur gróður, sem er ilmríkari
en íslenzka blóðbei’gið og birkið?
Ég var staðinn upp. Og nú
heyrði ég háværar, glaðværar
raddir einhversstaðar nærri okk-
ur, og ég fór að svipast um. Og
þá sá ég fjóra drengi á aldrinum
8—10 ára. Þeir voru ljóshærðir,
glaðlegir og frjálsmannlegir, brún-
aðir af sól og vindi. Þeir höfðu
búið sér til litlar svifflugur, tré-
grind og pappír strengdur yfir.
Þeir stóðu á hjalla skammt frá
okkur, köstuðu þessum litlu svif-
flugum sínum út yfir dalinn og
létu uppstreymið bera þær lang-
tímum saman. Þessar litlu flug-
vélar þeirra voru hvítar, ekki mik-
ið stærri en mávarnir, og svifu
í kapp við þá milli fjallahnjúk-
anna. Þessir drengir voru af nor-
rænu bergi brotnir, þeir gátu eins
vel átt heima upp í Mosfellssveit
eins og vestur í Klettafjöllum.
Hver veit líka nema þeir hafi
verið afkomendur íslenzkra land-
nema, þeir eru á stangli um öll
Bandaríkin, og í smáþorpi, sem er
skammt frá Salt Lake City, er
töluvert af íslendingum, og er
sagt, að gamla fólkið tali þar
sumt ennþá sín á milli íslenzku.
Neðar í hlíðinni heyrðum við
skothvelli. Þar var maður með
byssu. Hann var á veiðum. Hann
var að skjóta lítil ferfætt kvik-
indi, einskonar salamöndrur, sem
skjótast um í kjarrinu og virð-
ast vera útbreiddar um alla mið- og
vestur-Ameríku. — Þegar við síð-
ar fórum ofan í Grand Canyon í
Arizona, skutust þessi þtlu, ógeðs-
legu kvikindi um urðir og kjarr
og virtust vera einu lífverurnar í
því glóðarkeri,. fyrir utan stórar,
belgmiklar flugur, sem svipaði til
íslenzku maðkaflugunnar, nema
þessar voru að minnsta kosti
helmingi stærri.
Ég leit yfir borgina. Mild hita-
móða lá yfir landinu allt umhverf-
is. Og borgin — hvað hún var
ólík því, sem manni finnst um
borg. örfá stórhýsi skáru sig út
úr heildarsvipnum: kirkjan, ráð-
húsið, gistihúsin. Annars var gróð-