Lesbók Morgunblaðsins - 12.05.1946, Blaðsíða 10

230
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Dómkirkjan.
urinn svo mikill, að meir líktist
stórum trjágarði með gróðurhús-
um á víð og dreif. Fjarlægðin og
hitamóðan mildaði líka myndina
og sléttaði yfir misfellurnar.
Hugurinn hvarflaði til stofn-
enda þessarar borgar: Mormón-
ar, ofsafenginn sértrúarflokkur,
hópur harðskeyttra manna, sem
áttu erfitt með að samrýmast
öðru fólki, lagði land undir fót,
brauzt yfir eyðimerkur og torfær-
ur, lagði á sig ótrúlegustu þraut-
ir og sjálfsafneitun, gengust und-
ir takmarkalausa harðstjórn í
blindri trú á handleiðslu forsjón-
arinnar. Vikum og mánuðum sam-
an ferðuðust þeir um skóga og
eyðimerkur, í leit að hinu fyrir-
heitna landi, þar sem þeir gætu
verið einir qg útaf fyrir sig, ó-
hultir fyrir áreitni annarra, gert
sér heimili, stofnað sitt ríki. Og í
hlíðum Klettafjallanna fundu þeir
staðinn. Þar var afskekkt, gróður-
sælt og fagurt. Þar byggðu þeir
sér borg. Þeir létu eitt yfir al!a
ganga, og allir urðu að hlýða, um-
yrða- og skilyrðislaust. Ennþá er
þar allt eins og ein fjölskylda,
engin fátækt, ekkert atvinnuleysi,
allir virðast una við sitt. En hvað
verður það lengi?
Við fórum aftur niður í borg-
ina. Vinna var hafin og verzlanir
opnaðar. Á götuhornunum stóðu
kúrekar með barðastóru hattana
sína. í miðfylkjum Bandaríkj-
anna er ennþá töluvert eftir af
því lífi, sem lýst er í sögunum um
Buffalo Bill, og kúrekarnir koma
ennþá öðru hvoru til borganna
með hjarðir nautgripa, þótt mest
sé nú flutt' með járnbrautum í lok-
uðum vögnum. f þessum fylkjum
er mikið haldið við Cowboy-bún-
ingnum og þykir fallegur á ung-
um, hraustlegum mönnum.
Hér er líka ennþá dálítill svipur
af „hinu vilta vestri“. Á veitinga-
stöðunum eru spilaðir og sungnir
kúrekasöngvar og Indíánum
bregður fyrir öðru hvoru, eftir-
legukindum fornra daga.
Við vorum að svipast um eftir
pósthúsinu í borginni. Við spurð-
um til vegar, en margir virtust
jafn ókunnugir og við, eða höfðu
öðrum hnöppum að' hneppa í
svipinn. En rétt í þessu kemur til
okkar roskin kona, heimamannleg
í útliti. Við spurðum hana til
vegar. Fyrst vildi hún ekkert við
okkur tala. Hún var þögul og
horfði íhugul á okkur til skiptis.
Það var eins og hún væri að átta
sig á því, hvort við þyrftum hjálp-
ar. En svo fór hún að reyna að
vísa oklcur til vegar. Henni var
stirt um mál, og átti sýnilega
bágt með að gera okkur skiljan-
legt það sem hún vildi segja. En
hún bauðst til þess að fylgja okk-
ur, enda sagðist hún vera á sömu
leið. Ég gekk við hlið hennar og
fór nú að veita henni nánari at-
hygli. Þá sá ég að þetta var Indí-
ánakona, dökk á hörund, lágvaxin,
feitlagin og farin að grána á hár.
Hún var fámál og virtist ekki
veita okkur neina athygli, en þó
fann ég, að hún hcn-fði á okkur,
þegar við vorum að tala saman á
okkar eigin máli um það sem fyr-
ir augun bar. Ilún fylgdi okkur
drjúgan spöl og vísaði okkur á
húsið. Og þótt hún segðist hafa
ætlað sömu leið, þá hafði ég það
á tilfinningunni, að hún hefði tek-
ið á sig ekki lítinn krók til þess
að liðsinna okkur og ganga úr
skugga um að okkur væri borgið.
Þegar ég hafði tekið í hönd henn-
ar og þakkað henni fyrir* greið-
ann, stóð hún stundarkorn þegj-
andi og horfði á eftir okkur. Svo
sneri hún við og hélt áleiðis sömu
leið og við höfðum komið.
Sólarnir undir skónum mínum
Framh. á bls. 232
Minnismerki um fallna forvigismenn.