Lesbók Morgunblaðsins - 07.12.1947, Blaðsíða 7

En þessi timburstífla var þannig
gerð, að megin þunginn hvíldi á einni
stoð, gríðarmiklu trje. Eftir nokkrar
mínútur höfðu verkamennirnir
höggvið allar styrktarstoðirnar, og
fór þá að síast vatn í gegn um trje-
stífluna. Þeir hlupu nú allir upp úr
skurðinum, nema einn. Hann átti að
fella meginstoðina.
Það var eins og allir stæðu a önd-
inni á meðan og störðu á máttar-
stoðina. Ekkert heyrðist nema högg-
in þegar öxin reið að trjenu.
Allt í einu fór hin mikla máttar-
stoð að riða og um leið heyrðust ægi-
legir brestir er aðrir viðir kubbuð-
ust sundur. Maðurinn flýtti sjer allt
hvað af tók upp úr skurðinum. Enn
stóð máttarstoðin um stimd, en svo
lagðist hún út af hægt og hægt og
seinlega, og ógurleg holskefla rudd-
ist út um flóðgáttina, braut viðu og
spýtti þeim upp úr sjer í loft upp.
Öll flóðgáttin opnaðist og vatnið belj-
aði út í skraufþurran sandinn á skurð
botninum.
1
Þetta var stórfengleg sjón, og mjer
lá við að hrópa af hrifningu. Jeg er
viss um það, að ef þetta hefði gerst
hjá einhverri hvítri þjóð, þá hefði
mannsöfnuðurinn æpt og hrópað, veif
að höttum og látið öllum fagnaðar-
látum. En þessir Kínverjar, sem
þarna stóðu, og áttu allt sitt undir
þessari áveitu, þar sem hún er lífæð
þeirra, höguðu sjer ekki þannig. Frá
öllum þessum mikla mannf jölda kom
aðeins eitt allsherjar andvarp, annað
hvort af undrun eða gleði, og það var
alveg eins að heyra og niðinn í vatn-
inu.
Um kvöldið ók jeg á bíl til Chengtu
og náði framrás vatnsins um 15 míl-
um fyrir neðan stífluna. Þar flæddi
það fram yfir þurra sanda í botni
skurðanna, þakið visnuðu laufi, sinu
og ljettu ryki. Áfram flæddi það og
kvíslaðist um hina óteljandi áveitu-
skurði, sem hlykkjast eins og snákar
um alla sljettuna.
Seinna um kvöldið náði vatnsflaum
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ÁTÖKIN UM ÞÝSKALAND
/ eftirfarandi grein gerir ameriski stjórnmálamáSurinn og
hagfræÓingurinn Walter Lippmann meSferSina á Þýskalandi
og ÞjóSverjum aS umtalsefni og telur hana stórkostlegt diplo-
matiskt víxlspor.
ALLTAF síðan Byrnes, utanríkisráð-
herra, fór til Stuttgart 1946 og ávarp-
aði þýsku þjóðina, höfum vjer verið
að undirbúa oss að stíga stórkostlegt
diplomatiskt víxlsþor.
Það er þá fyrst að vjer höfum gert
Þýskaland að hyrningarsteini í tilraun
um vorum um viðreisn Evrópu. Vjer
æltum að endurreisa iðnað Þýskalands
og sameina það að nýu stjórnarfars-
lega, til þess að það geti orðið nokk-
urs konar brimbrjótur fyrir útþenslu
sovjet-veldanna.
Það hefur verið talið nauðsynlegt
að leggja áherslu á sameiningu Þýska
lands og gefa sjálfstæðisþrá Þjóð-
verja byr í seglin, og þetta hefur
gengið svo langt að gleymst hefur
hugsjónin um sameiningu Evrópu.
Að baki þessarar stefnu liggur sú
skoðun að Þjóðverjar hljóti að verða
á móti Rússum, vegna þess að Rússar
hafa lagt austurhluta Þýskalands
undir sig og skjólstæðinga sína, Pól-
verja.
Sögulegar staðreyndir, og rökrjett
ályktun af því hvernig ástandið er nú,
sýna að mínu áliti að þetta sje ram-
skökk skoðun. Og það er vegna þess,
að vjer erum að stæla upp í Þjóð-
verjum að kref jast þess, sem vjer get-
um ekki veitt þeim — sem sje sam-
einingu — nema með því að fara í
stríð við Rússa.
Þjóðverjar munu ekki þykjast sam-
...... "■■■ ..........................
urinn niður að Chengtu, og þar var
mikill fögnuður af að horfa á tungls-
ljósið speglast í barmafullum skurð-
um allt í kring um borgina.
(Eftir Graham Peck).
einaðir nema því aðeins að þeir end-
urheimti austurhjeruðin. Til þess að
geta látið Þjóðverja fá þau lönd, yrð-
um vjer að vinna sigur á Rússum og
Pólverjum.
En á hinn bóginn gefur þessi stefna
Rússum byr í seglin, því að þeir einir
geta afhent Þjóðverjum aftur austur-
hjeruðjn. Þeir geta sett það skilyrði
fyrir þessu að Rússar og Þjóðverjar
gangi í bandalag. Og það munu þeir
gera ef þeir sjá sjer hag í slíku banda-
lagi. Þeir afhentu Pólverjum sneið af
Þýskalandi í staðinn fyrir þau pólsku
lönd, sem þeir lögðu undir sig. Alveg
á sama hátt geta þeir boðið Þjóðverj-
um Austurríki í skaðabætur, jafnvel
Elssass-Lothringen, jafnvel Dan-
mörku og jafnvel Holland með ósum
Rínar.
Vjer þurfum ekki að vita það ná-
kvæmlega fyrirfram hvað Rússar
mundu bjóða Þjóðverjum til þess að fá
þá í bandalag við sig. Það er nóg að
vjer vitum það, að Rússar geta boðið
þeim stórkostleg fríðindi, en vjer get-
um ekki boðið þeim neitt — nema
dálitla aðstoð til að komast yfir hung-
ursneyðina og vesaldóminn og verða
máttlaust ríki, sem ekki getur boðið
þegnum sínum sæmilega tilveru.
Sú hugmynd, að vjer getum alið S
sameiningu Þýskalands, gert limlest
Þýskaland fjáhagslega sterkt, haldið
því óvopnuðu, en ætlast þó til þess að
það verði brimbrjótur gegn Rússum,
er álíka framkvæmanlegt og að gera
hring að tening.
Ástandið í Þýskalandsmálunum er
þannig, síðan Rússar flæddu vestur
fyrir Berlín og innlimuðu austurhjer-
uðin, þá hafa þeir klofið þýska ríkið,