Lesbók Morgunblaðsins - 07.12.1947, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
373
KLUKKAN TÍU
DYRABJALLAN hringdi snöggt. Sira
Aamus reis seinlega á fætur. Ilann var
þreyttur. Sóknarbörnin höfðu venju
fremur leitað til hans í dag og beðið
um heilræði og hjálp. Alir voru ótta-
slegnir en hann hafði ekki getað gert
annað en reynt að hughreysta fólkið
með nokkrum fánýtum orðum, að
honum fannst.
Hann gekk til dyra. Ókunn kona
stóð úti fyrir og hánn sá ekki betur
en að hún mundi vera úr þorpinu úti
við ströndina. Hún var í fötum úr
heimaofnum ullardúki og var með
körfu á handlegg.
— Má jeg trufla prestinn andartak ?
spurði hún. Hann kinkaði kolli og hún
gekk inn í anddyrið og lokaði hurðinni
vandlega á eftir sjer. Svo tók hún
brjef úr barmi sínum og rjetti hónum.
— Þetta átti jeg að fá prestinum,
sagði hún.
Presturinn leit á brjefið Á það voru
skrifuð nokkur orð með viðvanings-
legri hönd. Hann las:
— 1. Sam. 21:10.
— Hvað á þetta að þýða? spurði
hann.
Hann gekk inn í skrifstofu sína og
skildi hurðina eftir í hálfa gátt. Hann
fletti upp í biblíu, sem lá á borðinu,
þangað til hann fann hinn tilvísaða
stað: „Siðan tók Davíð sig upp og
flýði þennan sama dag fyrir Sál, og
kom til Akis konungs í Gat“.
Hann sneri sjer við og ætlaði að
segja eitthvað við konuna, en hún var
þá farin. Öðru sinni las hann ritning-
argreinina, en var engu nær. Þetta var
skrítin orðsending. Og hver var þessi
kona? Sjómannskona úr þorpinu . . .
Æ, nú skildi hann allt saman. Þetta
var auðvitað kveðja frá Peet, syni
hans. Honum hafði þá tekist að flýja
úr landi. „Til Akis konungs í Gat“.
Það var gleðilegt. Þá var pilturinn á-
reiðanlega sloppinn.
Presturinn varð innilega.glaður. —
Hann gekk fram í eldhúsið, þar sem
kona hans var, og sagði henni þessar
gleðifrjettir. Þau höfðu bæði verið
hrædd um drenginn sinn. Hann var
einkabarn þeirra og augasteinn. Þegar
farið var að' senda unga menn á víg-
stöðvarnar, vissi hann að röðin mundi
brátt koma að sjer. En hann var á
móti styrjöldum og blóð.súthellingum.
— Hvaða vit er í því að fara til vig-
vallanna og láta drepa sig? sagði
hann. Fyrir föðurlandið segja menn.
En föðurland mitt er nú þegar á valdi
framandi hers, og hermennirnir segj-
ast ætla að setjast hjer að þegar stríð-
inu er lokið. Nei, jeg hefi enga ástæðu
til þess að fórna lífi mínu.
— Þeir koma og taka þig með valdi,
hvar sem þú ert, hafði þá móðir hans
sagt.
— Við sjáum nú til, sagði hann.
Einn af skólabræðrum hans átti
heima í sjávarþorpinu og eftir þetta
voru þeir alltaf saman og voru að
bollaleggja eitthvað. Og svo var það
eitthvert kvöld, að Peet bað foreldra
sína að verða ekki hrædd þótt hann
hyrfi skyndilega.
— Þú mátt ekki fara án þess að
kveðja okkur, sagði mamma hans þá.
— Það er best að þið vitið ekkert
um mig, ef einhver skyldi koma að
spyrja um mig, sagði hr-.nn. —Þið
kunnið ekki að skrökva.
Nú var liðin vika síðan hann hvarf.
Og nú kom þetta brjef. Og nú var
hann hjá Akis, konunginum í Gat.
Presturinn gat ekki annað en brosað
að þessu.
— Þú skalt ekki gleðjast of snemma
sagði kona hans. Það er ekki að yita
hvað fyrir kann að koma.
— Það segirðu satt, sagði hann, en
nú er þó þyngstu áhyggjunni ljett af
mjer.
Konan varð sannspá. Presturinn
vissi ekki hvað fyrir þau átti að koma.
Þetta voru hættulegir tímar, og prest-
ur gat átt það á hættu, alveg eins og
hver annar, að á hann felli grunur.
Máske fremur, því að á hverjum
sunnudegi átti hann að boða vilja guðs
um frið og rjettlæti og að allir væri