Lesbók Morgunblaðsins - 07.12.1947, Blaðsíða 12

376
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
GULLKISTURNAR
Á EYKAREY
dútla við bátinn sinn. Húsfreyja bar
þeira mat og á meðan þau voru að
borða sagði hún þeim að þau hjónin
ætluðu að flýja á bátnum í dag.
— Þetta er lítill bátur, en ykkur er
velkomið að vera með, sagði hún.
Þá hýrnaði nú heldur yfir prest-
hjónunum. En þegar þau komu niður
í f jöru brá þeim heldur en ekki í brún.
Þetta var þá ekki annað en lítill og
gamall árabátur.
— Hvernig í ósköpunum haldið þið
að þið komist yfir hafið á þessari
skel? sagði prestur.
— Við siglum, sagði sjómaðurinn
þurlega. Það hefur tekist fyr.
— Það er kraftaverk Drottins, ef
hægt er að komast yfir hafið á þess-
um bát, sagði prestur dauflega.
— Hver farsæl sjóferð er krafta-
verk Drottins, svaraði hinn.
Og svo stigu þau öll á bátinn og
heldu út á hið opna haf.
Þetta varð erfitt ferðalag, en heilu
og höldnu náðu þau landi hinum meg-
in. Þar fengu þau tvær frjettir: Ó-
vinirnir höfðu tekið borgina þeirra.
Skipið, sem þau misstu af, hafði far-
ist i rúmsjó.
Og enn í dag veit enginn hvernig
það slys hefur viljað til því að þar er
enginn til frásagnar.
íW 'V
Heilabrot
Tvacr konur voru aö koma úr búö
og höföu keyyt cgg.
Þá sagöi önnur:
,Jjáttu mig fá eitt egg, og þá hefi
jeg helmingi fleiri egg en þú“.
Hin svaraöi:
,JJci, láttu mig fá eitt cgg og þá
höfum við jafnt“.
llve mörg egg haföi hvor þeirra
keypt?
V ^ ^ ^
Á austurströnd Kanada er vogur,
sem nefnist Mahone Bay. Þar er ey,
sem heitir Eikarey (Oak Island) og
um hana er þessi saga í „Popular
Science Monthly":
Sagan hefst árið 1795. Þá fóru þrír
menn til Eikareyjar og ætluðu að
stunda þar veiðiskap. Einn þeirra hjet
Anthony Vaughan. Eyjan var þá öll
skógi vaxin. Örskammt frá flæðar-
máli komu þeir í rjóðiu- og í því miðju
stóð gríðarstór eik. Þeir tóku eftir
því að ein grein hennar hafði jagast
sundur og var engu líkara en að
bandi hefði verið brugðið um hana
og eitthvað þungt dregið á því, svo
að bandið hafði sagað greinina í
sundur. Og beint þar niður undan var
gróf nokkur, 12 fet að þvermáli.
Mennirnir þóttust þegar vissir um
það, að þarna hefði þeir rekist á stað,
þar sem fólgið væri fje. Og daginn
eftir komu þeir með skóflur og verk-
færi og byrjuðu að grafa.
Þegar þeir höfðu grafið 10 feta
djúpa gröf rakst skófla Vaughans i
tirpbur, og hann æpti af fögnuði:
Þarna var gulikistan komin!
Ónei, þarna var engin gullkista,
heldur timburfleki, líkastur gólfi. —
Máske lá gullið geymt undir honum?
Þeir heldu áfram að grafa, en þar
var ekkert nema leir. Þegar þeir
höfðu grafið önnur 10 íet niður,
komu þeir niður á annan timbur-
fleka. Og á 30 feta dýpi komu þeir
niður á þriðja timburflekann. Þá gáf-
ust þeir upp að sinni, enda var þá
svo áliðið að vetur fór í hönd.
Tveir piltanna giftust og settust að
á Eikarey. En þeim var það ljóst, að
þeir mundu ekki einfærir um að
grafa f jórsjóðinn úr jörðu. Gerðu þeir
því ekkert meira um sinn, en vöktu
yfir þessum dularfulla stað.
Svo veiktist barn annars þeirra.
Læknir var sóttur. Hann hjet John
Lynds, og var frá Truro í Nova
Scotia. I þeirri ferð heyrði hann þessa
sögu og fylltist þegar áhuga að rann-
saka þetta betur. Hann stofnaði því
hlutafjelag, sem nefndist Oak Island
Treasure Co. og voru þessir þrír
menn, er fyrstir fundu hinn dular-
fulla stað, á meðal hluthafanna. Og
nú skyldi tekið til óspiltra málanna.
Þetta var árið 1803. Nú var byrjað
að grafa að nýu, en við hver 10 fet,
sem niður kom, var komið niður á
timburfleka, samskonar og þá, sem
þeir fjelagar höfðu rekið sig á fyrst,
en seinast voru það ekki timburflek-
ar, heldur lög úr viðarkolum eða trjá-
tref jum. Svo var það eitt laugardags-
kvöld þegar vinnu var hætt, að gröfin
var orðin 95 feta djúp. Verkamenn-
irnir fóru þá um kvöldið til megin-
landsins og voru þar á sunnudaginn.
En þegar þeir komu aftur á mánu-
dagsmorgun brá þeim heldur í brún,
því að þá var 60 feta djúpt vatn í
gröfinni. Þetta var þeim muh furðu-
legra, sem þeir höfðu hvergi orðið
varir við vatn áður. Grcfin var í
föstum leir, sem var algjörlega vatns-
heldur.
Þá var afráðið að grafa aðra gröf,
rjett við hliðina á þessari. Þar grófu
þeir nú niður tíu fet og urðu hvergi
varir við vatn. En svo ætluðu þeir að
grafa op á milli grafanna, og þá belj-
aði vatn niður í nýu gröfina með svo
miklum ofsa, að verkamennirnir
sluppu með naumindum upp úr henni.
Þá var hætt við þetta fyrirtæki og
um nokkra áratugi var ekkert hugsað
um það meira. En árið 1849 stofnuðu
þeir Vaughan og Lynds nýtt hluta-