Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1948, Blaðsíða 13

LESBOK morgunblaðsins
80
%
Pilsið var missítt með klaufum aö
neðan. Það var eins og stúlkan hefði
staðið undir helliskúr, og vatnið
streymdi úr fötunum hennar.
Fyrir ofan stúlkuna og lítið eitt ti'.
hægri var ljómandi engilshöfuð. Vang
inn var mjúkur eins og á barni, kinnin
ávÖl, og nefið beint. Svipurinn bjartur
og hreinn. Og yfir höfðinu lá geisla-
baugur, sem Lreiddist út eins og blæ-
vængur.
Lengra til hægri og ofar sá jeg stórt
andlit af miðaldra manni með yfir-
skegg. Djúp rósemi og íhygli hvíldi
yfir svipnúm, rósemi bóndans, sem
horfir yfir landið, sem hann hefur
ræktað og sjer grasið gróa undan
höndum sjer.
En alveg uppá brúninni og enn til
hægri stóð þyrping af mönnum í ó-
brotnum kuflum. Alþýðumenn, munk-
ar, postular? Þeir gátu vel verið allt
þetta.
Uppi í brúninni vinstra megin við
hamraklaufina, sást á vangann á öldr-
uðum manni með strýtumyndað höku-
skegg. Stundum glotti hann, stundum
var hann alvarlegur á svip, eftir því
hvernig jeg færði mig til. Maður, sem
grúskar í bókum. Ef til vill biskup.
Við hlið hans var röð af andlitum.
Andlit grúskara eða lærðra manna.
Kvöldið var áliðið. Jeg reif mig
upp úr draumórunum. Jú, bláminn
var hjer þó jeg sæi hann ekki. Jeg
fann hann.
Jeg labbaði kringum tjörnina og
klifraði upp slakkann undir hömrun-
um, inst inni í byrginu. Þegar jeg var
komin upp að skriðunni settist jeg
niður. Nú sá jeg yfir allt byrgið. Jeg
sá skeifuna með skógi og lyngi, og
hóftunguna á miðju byrginu. Jeg lok-
aði augunum snöggvast og opnaði þau
svo aftur. Jú, jeg var stödd í Ásbyrgi.
í heimi ævintýranna, í heimi álfanna,
í heimi draumanna. Mjer fannst jeg
heyra undarlega óma berast út úr
berginu. Æ, það var víst vatn, sem
seitlaði. Jeg leit aftur yfir byrgið og
sá að yfir því öllu hvíldi nú bláa móða
SPÁMAÐURINN
í RANGOON
Evrma liefur nýlega fengið sfúlfstcsöi. Þaö er einker.nilegt land
— land töfra og hjátrúar káleitustu guösdýrkunar, fornrar menn -
ingar, fáfrœði, auölegðar og sárustu játœktar. Hjer er lítiö brot úr
feröasögu ftaöan.
HANN átti heima í klaustri utan við
borgina. Hann var Yahanda, það er að
segja, mjög lieilagur maður. Pílagrím
ar frá öllum löndum Asíu komu þang
að til að fræðast af honum um leynd-
ardóminn við Ne’ban. Jeg fór á fund
hans. —--------
Jeg lagði á stað snemma morguns
meðan enn var svalt í lofti. En þó var
örsmátt ryk þegar farið að þyrlast upp
undan ökutækjum og það glóði á hina
innfæddu menn af svita. Jeg fór fran
hjá timburhlöðum. Þar voru fílar að
vinnu við að draga timburstokkana
sundur og á milli þess veifuðu þeir
rönunum og drundu. Á veginum var
fult af „poongies" í gulum kyrtlum;
þeir voru á leið til borgarinnar að
biðja ölmusu.
Klaustrið var umkringt lundum af
palmyra-trjám, tamarinda og mangan.
í gegn um lauf þeirra sk&tust sólar-
geislarnir niður á dálitla tjörn og í
henni speglaðist klaustrið eins og Æg-
ishöll. Páfagaukar flugu milli trjánna
og skröfuðu saman á sína vísu. Nokkr
ir hundar lágu og móktu fyrir utan
klausturhliðið.
Þegar jeg kom inn í garðinn heyrði
jeg fótatak margra manna og manna-
mál. Út um aðaldyr klaustursins kom
hópur unglinga. Allir voru þeir í gul-
um kyrtlum. Þetta voru „shins" eða
álfasveimsins, draumanna, og von-
anna.
Þorbjörg Árnadóttir
frá Skútustöðum. *
læiisveinar í klaustrinu og þeir voru
að þylja lexíur sínar.
Á veröndinni tók „poongy“ nokkur
brosandi á móti mjer. Hann skildi ekki
orð í ensku, svo að hann kallaði á einn
lærisveininn til þess að sækja túlk.
Lærisveinninn sótti syfjaðan „saya“,
eða prest, og hann fylgdi mjer inn 1
garð að húsabaki.
Þar sat Yahanda undir mangotrj?
með krosslagða fætur og hendurnar
á brjóstinu, alveg eins og sagt er að
Buddha hafi setið undir hinu heilaga
Bo-trje fyrir 23 öldum. Kyrtill hans
var úr safran og silki og til hliðar við
hann var stór blævængur. Hann var
gamall, jeg get ekki giskað á hve gam
all, en þó var hörundið á öxl hans og
brjósti mjúkt og glansandi eins og
gljáfægður rósaviður. En ándlit hans
var eins og fornt pergament, ritað
óskiljanlegum rúnum. Ennið var hátt
og augun stór og björt. í návist hatts
fann jeg til friðar og rósemi, líkt og
pílagrímur, sem kominn er á áfanga-
, -
stað.
■ inÍTaioa
Hann ávarpaði mig með þessari
Jfí.D t -
kveðju: „Megi hinar þrjár ógæfur
, hoo fr r-.Ki
vikja fra þjer, hinar fjorar refsingap,
hinir fimm óvinir og ailar óheiliir".
.•'it
Páfagaukarnir flögiuðu í trjánum
yfir okkur og skordýr suðuðu. Það var
i . noii
eins og svala legði af jorðinni og sy gf-
andi ilm af mangotrjánum.
„Það er ekki oft að hvítir nyenn
heimsækja mig,“ sagði hann blátt á-
A..
fram.
„Jeg er hingað kominn til þess að
spyrja ýmissa spurninga um það, sem