Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1948, Blaðsíða 16

92
RÍS) LESBÖK MORGUNBLAÐSINS fp^jWPlflTr T" íT’'^
VITRANIR Á NÝÁRSNÓTT
Á nýársnótt sjá sumir skygnir menn
í kirkjugarðinum svipi allra þeirra, sem
jarðaðir verða í kirkjugarðinum það
komandi árið. — Þegar sjera Jón Ei-
rikssori (d. 1859) á Undirfelli var upp-
alningur í Djúpadal í Skagafirði, var á
Flugumýri vinnumaður, sem Guðmund
ur (?) hjet. Hann var vanur áð fyrir-
segja á nýársnótt, hverjir jarðaðir yrði
það ár. Einu sinni báðu Djúpadalsbræð
ur hann nú að segjg sjer, hverjir jarð-
aðir yrðu það árið. Taldi hann þá alla
greinilega upp, þar á meðal einn frá
Djúpadal, en hann sagðist ekki þekkja
einn, sem jarðaður yrði. Bræður lögð r
nokkuð lítinn trúnað á þetta, en sögð-
ust þó skyldu vita hversu sannspár
hann yrði. Og viti menn! Allir dóu þeir
það árið, sem hann nafngreindi, og sá
ókunnugi varð kerling ein úr Öxnadal,
sem dó og var grafin á Flugumýri
(Allrahanda).
EINAR ANDRJESSON
bjó í Bólu í Blönduhlíð seinna en
Hjálmar, og var talinn fjölkunnugur.
Þessi er ein saga um það: Einu sinni
hafði draugur einn gert mikið mein af
sjer. Alt hafði verið reynt til að koma
honum fyrir; það hafði verið skotið á
hann blýi, silfurhnöppum o. s. frv., en
ekkert hafði hrifið. Þá ráðlagði Einar
að skjóta á hann lambaspörðum. Það
hreif, og varð ekki vart við draugsa
framar.
ELDSUMBROT
Uno v. Troil, sem ferðaðist hjer með
Sir Joseph Banks, segir að alþýða
manna á íslandi trúi því, að þannig
standi á eldsumbrotum að hinir fornu
Papar, sem hjer voru, hafi kveikt í
landinu, áður en þeir flýðu heðan und-
an yfirgangi landsmanna.
SAGT UPP HEYSKAP
Einu sinni var faðir minn að heya
fram á hlíð með stúlkunum um vetur-
nætur. Hann hafði oft lengi haldið til
við heyskapinn á haustin, þegar tíðin
var góð. í þetta sinn átti að hætta hey-
skap á síðasta sumardag. Björn bróðir
minn bað að lofa sjer að vera á engj-
unum, svo að hann gæti lært hvernig
SÍLDVEIÐARNAR í Hvalfirði hafa sett nýjan svip á Reykjavík, svip, sem elstu
menn kannast ekki við. Atvinnulíf er með alt öðrum hætti en áður hefur verið.
Höfnin er venjulega full af drekkhlöðnum sildarskipum. Unnið er dag og nótt
við losun. Fyrir vörubílana, sem voru að verða atvinnulausir, hefur þetta orðið
uppgripatími. — Myndin sýnir vinnubrögð við að koma síld úr bát upp á bíl.
it. .&*&**>&*»
ætti „að segja upp heyskapnum", eins
og það var kallað. Það var látið eftir
honum. Um kvöldið þegar hættutími
var kominn, segir pabbi minn við fólk-
ið:
Svo fram líður ár og öld,
út er sumar runnið.
Hættið nú að heyja í kvöld
og hafið blessuð unnið.
Svona á þá að fara að því að segja
upp heyskap, hafði Björn sagt. (Guð-
björg á Broddanesi).
FRELSIÐ
Kjarkleg afskiptasemi gerði íslend-
inga fyr meir verða fyrir að hafa frelsi,
og fyrir það voru þeir frjálsir. Fyrir
dáðlaust afskiftaleysi urðu þeir óverð-
ugir frelsisins, og fyrir það mistu þeir
frelsi sitt (Páll Briem).
TAUGARNAR
I mannslíkamanum eru tvenns konar
taugar, tilfinningataugar (sensitivar
nervar) og hfeyfingartaugar (motorisk
ar nervar). Ef vjer stingum oss í fingur
á nál, þá snertir nálaroddurinn ein-
hverja af hinum ótölulegu smáu tilfinn-
ingartaugum, hreyfingin berst til heil-
ans.'vjer skynjum sársaukann og jafn-
skjótt kemur titringur frá heilanum á
hreyfingartaug. Hreyfingartaugarnar
enda í vöðva, vöðvinn dregst saman og
fingurinn kippist til baka. Þó þettta virð
ist verða fjarska fljótt, hafa menn þó
mælt þann tíma, sem þarf til þess að
bera tilfinninguna eftir taugunum til
heilans og frá honum. Hreyfingin er
hjer um bil 108 fet á sekúndu og er það
mjög hæg hreyfing í samanburði við
margar aðrar hreyfingar í náttúrunni
HJALTI ÞORSTEINSSON
prófessor í Vatnsfirði, sem málaði þá
einu mynd, sem til er af Hallgrími Pjet-
urssyni, var orðlagður málari. Hann
málaði Vatnsfjarðarkirkju innan. —
Löngu síðar var kirkjan rifin. — Þá
dreymdi einn, sem var að kirkjurofinu,
að sjera Hjalti kæmi til sín og mælti
fram þessa vísu:
Lífs hjá guði lifi jeg enn,
leystur af öllum pínum.
Hafið þið brjálað, heillamenn,
handaverkunum mínum?
(Þorv. Thor.).