Lesbók Morgunblaðsins - 22.02.1948, Blaðsíða 5

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
97

„Cak viJ húsin gat að iíta háa hjalia“.
þiljur, og ,,Svorðfiskurinn“ steíndi
fyrir Nugssuak-skage. Stinningskaidi
var á norðan, þcgar út fyrir skagan
kom og gekk hvorki nje rak þá nótt
alla. Um miðja nótt vöknuðum við
íjelagar við óp mikil úr klefa ná-
granna okkar. Brugðum við skjótt við
til hjálpar. Þegar inn kom stóð læknir
inn á miðju kiefagólfi og riðu kassar
og töskur á hann úr öllum áttum. —
Hafði hann vaknað vio hað, að blóma-
skálum rigr.di niður yfir hann og var
hann nær grafinn í moidu áður en
hann náði að álta sig. Hugði hann að
vcrið væri að kviksctja sig. og þaut
upp mcð skræk miklum. Sló felmtri
á konurnar er þær sáu mann á nær-
brókum einum kominn inn í kleíann,
og vissu þær ei gerla hvað hann ætl-
aðist fyrir. Var eftir á hent mikið
gaman að öllu þessu.
★
NÆSTI viðkomustaður okkar var
Úpernivík, en það er nyrsti verslunar-
staður á vesturströndinni fymir sunnan
hinn mikla Melvilleflóa. Úpernivík
liggur á mjög hrjóstrugri eyju yst í
skerjagarðinum og er lcftslag mjög
næðingasamt og þokur og hríðar tíð-
ar. Hjer við bætist svo að íbúarnir
eru taldir mjög lævísir, þrjóskufullir
og þjóígefnir, cnda segir sagan, að
Danir liafi í byrjun notað Upernivík
sem sakamannanýlendu og sakamenn-
irnir hafi haft svo slæm áhrif á íbú-
ana. Nær sanni mun þó, að neyðin
O i II BÍO«rt > * fV'
Jakobshavn. Sverðfiskurinn í miðju.
iækniririn mjer, frá þýí, áð hún væri
r.efnd „verndari hins óhirta graf-
reits“, en „hinn óhirti grafreitur"
væri verslur.armaour sá, ér hún sæti
yfir. Kvað hann hana sitja bæoi a sál
hans og pyngju, og ef háriri værí ekki
eins leiðitamur eins og þún óskaði,
þá rifi hún af honum gíeraúgun og
slægi hann með huiídasvipur.ni — en
„grafreiturinn“ var svo r.ærsýnn, að
har.n var alveg ósjálfbjarga ef hann
misti gleraugun. Tvcimúr árum síðar
giftist „vernaarinn“ „grafréit'1. sín-
um, og skai jeg láta ósagt, hvo.rt hún
hefur tekið af honum, gleraugun við
það tækifæri, svo haiífi hafi ekki átt
annars úrkostar, til þess að fá þau
aftur.
Þegar leið á nóttina bþ'ti 'upp og
kom sólskin. Varo mjer þá rcikað upp
á eyna með einni af meyjunum. —
Fylgdi okkur heil licrsveít af skitug-
um smákrökkum í gauðrifnum, skít-
ugum lörfum og viídu fá sælgæti og
vindlinga. Á Grænlandi ’hátta börnin
ekki fyr cn þau eru syfjuð. Þegar við
komum aftur, mættum við lækninum,
sem var á leið heim. Éauð harin okkur
strax inn og þýddu crigar mótbárur.
Kom hann með stór giös, af brenni-
vini og skvldi nú drekkai En skyndi-
lega rann honum i hug að við værum
svöng. — Gekk liann þá í eldhus og
steil-.ti æðarfuglaegg og bar okkur.
Reyndust sum þeirra vera orðin all-
kjötkend en önnur voru uldin svo döm
geri íbú.tna svo óviðráðanlega. Ennþá
heíur víst varla komið sá vetur, að
ckki haíi einhverjir farist úr hungri
og harðrjetti í Úpernivík. Vetrarnóít-
in grúfir í 11 vikur samflej’tt yfir láð
og lög, engin skíma sjest. tsinn er
ætíð ótryggur, þar eð straumar eru
mikiir í sur.dunum, og h\rerfa mer.n
og hundai- á ári hverju á voveiflegan
hátt. Það er því ekki að undra, þótt
menn vilji ekki vera embættismenn
á jjessari „djöflaeyju", encla haft að
orðtæki, ef einhvcr embætíismaður
ybbir sig og gagnrýnir stjórnina, að
„hann langi til Úpernivíkui ".
Þoka var á er við liðum inn í sund-
ið við eyjuna. Komu strax boð út að
við værum boðin í veislu til verslunar-
stjórans um kveldið. Þegar inn kom
reyndist verslunarstjórinn vera sjúkur
og lá hann í rúmi sínu, en þó var þar
saman komið alt stórmenni þorpsins
og var bæði borðað og drukkið og síð-
an dans stiginn lar.gt fram á nótt.
Tvær persónur vöktu sjcrstaklega
athygli mína þetta kvöld. Önnur var
læknirinn, Bjarnow að nafni, sem
drakk og drakk án þess að verða í
minsta máta ölóði, hin var kona ein
í grænlenskum þjóðbúningi, há
voxii og hálslöng með aíbrigðum.
— Hún sat alt k'öldið, án jiess,
að jcg sæi hana eða lieyrði mæla eitt
aukatekið orð og leituðu augu hennar
stöðugt þangað, sem einn af verslun-
armönnum nýlendunnar var. Skýrði